Θανάσης Κούτος: Η Υπερβολή… ‘ο λωτός των αφελών’

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ...

Στη χώρα της μούντζας και του ρε!

Η Υπερβολή…

‘ο λωτός των αφελών’

Παγκόσμια θλίψη προκαλεί το γεγονός του θανάτου ενός κορυφαίου των γηπέδων, του Αρμάντο Ντιέγκο Μαραντόνα. Το ποδόσφαιρο θρηνεί την απώλεια, ‘του ΜΕΓΙΣΤΟΥ των μεγάλων’ γητευτών της στρογγυλής θεάς, με εκδηλώσεις ακραίου συναισθηματισμού, που υποδηλώνουν με τον πλέον αποκαλυπτικό τρόπο τις καταλυτικές αντιδράσεις που ασκεί στις κοινωνικές μάζες, το πλέον προβεβλημένο άθλημα και οι πρωταγωνιστές του.

Ένα γιγαντιαίο κοινωνικό φαινόμενο, που με την είσοδο στον 20ο αιώνα ξέφυγε απ’ τον καθαρά φιλοθεάμονα ψυχαγωγικό χαρακτήρα του αγγίζοντας σ’ όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, τις πλέον ανομοιογενείς τάξεις του πολιτικού, κοινωνικού ή πολιτισμικού χώρου, που συγκινεί, συνεπαίρνει και συνενώνει τους πάντες ανεξαρτήτως οικονομικού ή κοινωνικού επιπέδου, θρησκευτικών ή φυλετικών ιδιαίτερων χαρακτηριστικών, τονίζοντας τον ταξικό χαρακτήρα του.

Χαρακτηριστικό γεγονός, του θλιβερού συμβάντος της απώλειας του Ντιέγκο Μαραντόνα, για να υποστηρίξω την τελευταία περίφραση της προηγούμενης παραγράφου, οι δηλώσεις συμπάθειας αρχηγών κρατών, αλλά και οι εκδηλώσεις οδύνης και συντριβής απλών ανθρώπων φίλων του ποδοσφαίρου σ’ όλο τον κόσμο και βέβαια στον υπέρτατο βαθμό στον γενέθλιο τόπο.

Στα όρια της υπερβολής και τα ΜΜΕ, του έντυπου και του τηλεοπτικού κυρίως χώρου, με τους ‘νεοφανείς επαΐοντες’ της αθλητικής ενημέρωσης και βέβαια της Ελληνικής ‘ως δίκην συνοδικών’ ν’ αποδίδουν το ‘φωτοστέφανο’ της αγιότητος και να χρίζουν απόλυτον μονάρχην ‘και νυν και αεί’ τον Αργεντίνο άσσο του ποδοσφαίρου…

Πολιτικά ναι… το συζητάμε. Δικαίωμα του προφανώς… και σε μένα άρεσε ο ατίθασος, αντισυμβατικός και επαναστατικός χαρακτήρας του, μέσα από ένα πλαίσιο ευγενή, συνειδητού αντικομφορμισμού.

Αδιαμφισβήτητος ‘βασιλιάς της μπάλας’ αλλά και αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, πομπός αρνητικών μηνυμάτων, της πλαθόμενης μάζας της Παγκόσμιας νεολαίας.

Ένας δέκατος-τρίτος θεός συμπληρωματικά του δωδεκάθεου, μ’ όλα τα ανθρωποτροπικά ελαττώματα εκείνων του Ολύμπου, με τον Απόλλωνα της μαντικής τέχνης και ετούτον της ποδοσφαιρικής τέχνης… άντε παρομοιωσιακά δένει… στην ατίθαση πένα κάθε πλήκτρου του οίστρου συντάκτη!

Ένας ανθρωποθεός… γέννημα της φιλαυτίας, εγωλατρείας, της αυτοθέωσης με μυριάδες οπαδών ανά τον κόσμο ν’ ακολουθούν και ν’ ασπάζονται την ποδοσφαιρική αλλά και ν’ αποδέχονται την κοινωνική εικόνα του εκλιπόντος.

Και τώρα ‘τι μέλλει γενέσθαι’ με την απώλεια, με την απώλεια, χωρίς του Μαραντόνα..;

Θα ψάξουμε για τον επόμενο… και αν δεν τον βρούμε… θα τον ‘κατασκευάσουμε’!

Ας προσγειωθούμε λοιπόν μετά την ‘αποθέωση’. Δεν υπάρχουν ‘θεοί’… θρύλοι ναι… και βεβαίως αθάνατοι!

‘Γιατί οι ιδεολογίες γερνούν και πεθαίνουν… οι θρύλοι μένουν αθάνατοι’.

Και βέβαια ‘εν είν’ το άπαντο στη ζωή’ αν ακολουθήσουμε την ευαγγελική ατάκα, ελαφρώς παραφρασμένη:

‘Εν ουν εστί αληθές…

Θάνατος γαρ αθάνατος εστί’