Η Α’ Εθνική για Ολυμπιακό και Α.Ο. ‘Χαλκίς’ αλλά και οι εξόχως ενδιαφέρουσες συγκρούσεις των ‘δύο’ στην προ της συγχώνευσης εποχή σε επίπεδο Β’ Εθνικής, συγκεντρώνει σχεδόν το απόλυτο ενδιαφέρον φιλάθλων και αθλητικού τύπου, γι’ αυτή τη δεκαετία, που σίγουρα σπουδαίες εναλλαγές και νέες ομάδες έχει να επιδείξει και σε τοπικό επίπεδο.
Είναι η δεκαετία της ποδοσφαιρικής αναγέννησης και των ‘θεαματικών’ συγχωνεύσεων, που μάλλον δεν ωφέλησαν το Χαλκιδέικο ποδόσφαιρο και οι επιπτώσεις αυτών των ποδοσφαιρικών διεργασιών θα φανούν τις επόμενες δεκαετίες.
Στην ανατολή αυτής της δεκαετίας, η εμφάνιση του Α.Π.Ο.Χ. ‘Πρωτεύς’ ενός συνοικιακού, προσφυγικού ποδοσφαιρικού σωματείου, με πολλές συμπάθειες στους Χαλκιδέους φιλάθλους. Ο μεγάλος πρόεδρος Μανώλης Καστριώτης του Ολυμπιακού επένδυσε σ’ αυτήν την ομάδα, που μετά το ’65-’66 ‘γιγαντώνεται’ σε τοπικό επίπεδο και γίνεται πρωταγωνιστής σε Εύβοια και Βοιωτία, παίζοντας σε ‘περιφερειακό’ και αγγίζοντας την Β’ Εθνική στις αρχές της άλλης δεκαετίας, όπως περιγράψαμε ήδη στο ‘ειδικό αφιέρωμα’.
Η Προποντίδα ‘γονάτισε’, προσφέροντας ότι καλύτερο διέθετε εκείνη την εποχή σε έμψυχο δυναμικό στη νέα κίνηση (Εύριπος). Υποχώρησε σε δυναμικότητα, εκπίπτοντας και σε κατηγορία (Β’) στο μεσοδιάστημα, αρκούμενη σε ‘χαμηλές πτήσεις’ γενικά και μόνο προς το τέλος της, κατάφερε να συνέλθει και να ανακτήσει τη χαμένη της αίγλη επανερχόμενη στη λεωφόρο των επιτυχιών και αφού χρειάσθηκε να δίνει ‘σφοδρές μάχες’ στις δύσκολες και σκληροτράχηλες έδρες, στα Βάγια, στον Άη-Γιώργη και στο Δίστομο, αλλά και στον Φάρο, στον Πάλιουρα και στο Αυλωνάρι.
Φεύγοντας οι πρωτοκλασάτοι άσσοι της, Παππάς, Βασίλης και Ανδρέας Τοκπασίδης, Νίκος Εμμανουηλίδης και άλλοι, η ‘νεαρή κυρία’ χλώμιασε μονομιάς. Έμειναν πίσω ο Μικιός, ο Νίκος Παπίλας, ο Βασίλης Πλάκας, ο Διαμαντής Διαμαντής, ο Νίκος Σιμιστήρας, ο Δημήτρης Γκιαούρης και ο Χρήστος Τσέρνικας.
Την ‘ηχηρή παρέα’ που έφτιαξε την ‘ραχοκοκαλιά’ του ‘Ευρίπου’ βεβαίως ακολούθησαν καταφέρνοντας στη θέση τους να καθιερωθούν, με το ταλέντο τους, κυρίως ο Γιάννης Κούκουρας και ο Αλέκος Μουρίδης και λιγότερο ο Πέτρος Τοπουζίδης, ο Αρίστος Ρίζος και ο Τάκης Μπελλιάς, που έπαιξαν για μικρό διάστημα μετά το ’62.
Το έμψυχο δυναμικό της Προποντίδας ‘ανακυκλώνεται’ από τους παλιούς που πηγαινοέρχονται και ‘ανανεώνεται’, χωρίς εντυπωσιακά ονόματα, που πάντως την εμφάνιση τους στην επόμενη δεκαετία, που η Προποντίδα επιβάλλεται στο ποδοσφαιρικό προσκήνιο.
Από τους γνωστούς προπονητές, ο εξ Αθηνών (παλιός διεθνής παίκτης της ΑΕΚ) Κώστας Πούλης και κάποιος Σίμος Βασιλειάδης, αλλά για μικρό χρονικό διάστημα. Ύστερα ήρθαν οι ντόπιοι που υπηρέτησαν ως ποδοσφαιριστές την ομάδα.
Η ΑΕΚ δεν φαίνεται να κλονίσθηκε από τη ‘νέα κίνηση’. Έφυγαν τότε οι Νίκος Βασιλάκος, ο Μήτσος Σιδέρης και ο τερματοφύλακας Κομνηνός Μαστρογιαννάκης. Ο τελευταίος πάντως ‘στάθμευσε’ για λίγο και στην ‘Ένωση’ πριν την ‘προσχώρηση’ στον Α.Ο. ‘Εύριπος’.
Η ΑΕΚ έχει αυτή την εποχή σπουδαία διοίκηση με τους Γιώργο Αναστασιάδη, Μπάμπη Αβερκιάδη και Γιάννη Θεοδωρίδη και υπό το ‘άγρυπνο βλέμμα’ των σπουδαίων αδερφών Χαρίτονα και Γρηγόρη Καλτσίδη. Μερικοί απ’ αυτούς ‘αφομοιώθηκαν’ στις διοικήσεις του ‘Ευρίπου’, κάποιοι άλλοι συνέχισαν ‘κρατώντας και προστατεύοντας’ το έμψυχο δυναμικό που απέμεινε.
Σε τελική ανάλυση πάντα η ΑΕΚ είχε παράδοση σε ποδοσφαιρικούς παράγοντες από την εποχή των μυθικών Φώτη και Γιώργου Μιχαηλίδη και Σεραφείμ Αναστασιάδη.
Μεταξύ αυτών των ποδοσφαιριστών που απέμειναν, ο Σταμάτης Λινάρδος, ο Γιάννης Καμαριώτης, ο τερματοφύλακας Δημήτρης Τσιτσάκης και τα αδέρφια Χρήστος και Κώστας Σπανός. Ακόμη οι ‘Παλιουριώτες’ Βαγγέλης Τρίκας, Τάσος Τσάκος και τα αδέρφια Χρήστος και Γιώργος Μάλλιαρης, όπως πληροφορούμεθα από το βιβλίο ‘Στη γειτονιά των πρωτοπόρων’. Οι Χάρης Νασουφίδης, Γιάννης Πατερίτσας, ο Γρηγόρης Γίγας, ο Γιώργος Θανόπουλος (τερματοφύλακας) και βέβαια οι Τρύφων Κωνσταντακόπουλος-Μπάμπης Κωτσακόπουλος, που ανήκουν στην προηγούμενη ποδοσφαιρική γενιά και που πρέπει να έπαιξαν κάποια παιχνίδια με τα ‘μαυροκίτρινα’ στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας. Ο τελευταίος πάντως πρόλαβε να κάνει μεταγραφή στην ‘Ένωση’ το ’59 και να παίξει για λίγο και στον ‘Έύριπο’. Ο Κωνσταντακόπουλος που ήρθε απ’ την ΑΕΚ την ίδια χρονιά (’59) πέρασε στις τάξεις του Ολυμπιακού συγκροτώντας ένα εκπληκτικό δίδυμο με τον Δημήτρη Τσακάλη μέχρι το ’64.
Η ΑΕΚ είναι μια ομάδα μεσαίας δυναμικότητας, και τακτικό μέλος στην ‘ισχυρ’η ποδοσφαιρική αμφικτυονία’ Εύβοιας-Βοιωτίας, με τους Βοιωτούς να έχουν το ‘πάνω χέρι’, αφού Ολυμπιακός και Εύριπος ακολουθούν ‘εθνικούς δρόμους’.
Η ΑΕΚ στις αρχές και ως τα μέσα της δεκαετίας, κλονίζεται απ’ την αφαίμαξη της συγχώνευσης, αλλά διατηρεί την ισορροπία της. Το ‘παλεύει’ χωρίς ιδιαίτερους στόχους στο μικτό, αλλά δείχνει πάνως αποξενωμένη απ’ο την αίγλη του παρελθόντος.
Η ‘μεγάλη ΑΕΚ’ εμφανίζεται επί προεδρίας Γρηγόρη Καλτσίδη, που όπως μας πληροφορεί ο Μπάμπης Αβερκιάδης, δεν ήταν ‘αρεστός’ καθ’ ότι αριστερών φρονημάτων στη χούντα και καθαιρείται. Η νέα διοίκηση σχηματίζεται με αρχικό πυρήνα κάποιους συνεργάτες του, μεταξύ αυτών και ο συνομιλητής μας Μπάμπης Αβερκιάδης. ‘Ορίζονται’ να συμμετάσχουν σε αυτό το νέο Διοικητικό Συμβούλιο και οι Γεώργιος Κούκουρας, Σωτήρης Κλημεντίδης, Κώστας Δάσκος, Κώστας Μαμάκος και Αβραάμ Πασχαλίδης, νεαρότατοι οι περισσότεροι εξ αυτών.
Την περίοδο ’69-’70 η ΑΕΚ ‘απογειώνεται’. Έχουν επιστρέψει απ’ τον Α.Ο. ‘Χαλκίς’, οι ‘πρωταίτιοι’ του υποβιβασμού, οι Γιάννης Κακαβάς, Νίκος Εμμανουηλίδης, Κώστας Τοκπασίδης, Βέλλιος Σπύρου, Βασίλης Γιογιός, Ανδρέας Τοκπασίδης, Νίκος Βασιλάκος, σε εξαιρετική ποδοσφαιρική ηλικία και μαζί με αυτούς οι ταλαντούχοι αδερφοί Ντόβρου, ο Κώστας Χαραμόπουλος και ο Λέων Δεμερτζής και ο νεαρός τότε Κώστας Πόζίδης.
Ο Νίκος Εμμανουηλίδης, με θητεία εκτός του ‘Ευρίπου’ και του Α.Ο. ‘Χαλκίς’ και στη ‘Λάρισα’ για δυο αγωνιστικές περιόδους, ένας σπουδαίος επιθετικός με τεχνικά και εκτελεστικά προσόντα, αποδεικνύεται πραγματικό ‘ταχυβόλο’ και οδηγεί την ΑΕΚ στην κατάκτηση του τίτλου.
Η ομάδα ‘πάει τρένο’ το πρωτάθλημα και το κατακτά με μεγάλη διαφορά. Κάποιοι δεν μπορούν να το ‘χωνέψουν’… τους ‘σιγοντάρει’ και η χούντα… ‘εφευρίσκουν’ μας λέει ο Μπάμπης Αβερκιάδης ένα ‘άκυρο δελτίο’ κάποιου ‘Μαντουδιανού-Στέφανου Κουρκουλιώτη’ και οι κόποι και οι αγώνες μας ‘πάνε στράφι’..!
Προπονητής τότε πριν ή παράλληλα με τον ‘Ευβοϊκό’ ήταν ο Μπάμπης Κωτσακόπουλος από τους πιο γνωστούς, που μόλις είχε εγκαταλείψει την ενεργό δράση (’65)!
Η ‘Ένωση’ -αναφερθήκαμε ήδη- ‘κουβαλάει’ ποδοσφαιρικά ονόματα από την προηγούμενη δεκαετία, όπως ο Σωτήρης Αγγέλου, ο Ανδρέας Φράγγος, ο Γιάννης Κορωναίος, ο Χρήστος Κεχαγιάς, ο Χρήστος Νικολάου, ο Βασίλης Γιογιός, ο Θόδωρος Κουμπιάς, ο Γιάννης Λεκατσάς (από Άρη Πειραιώς) και ο Αργύρης Βισβίνης.
Ακόμη ο Θανάσης Βλάχος, για τον οποίο ο Άγγελος Μπαρσάκης επισημαίνει και υπερτονίζει το έκχειλο ταλέντο του. Λόγοι επαγγελματικοί και κατ’ επέκταση βιοποριστικοί τον απομάκρυναν απ’ το ποδόσφαιρο της Χαλκίδας. Έφυγε στο Μαντούδι για να δουλέψει στο ‘έργο’ του. Ήταν γνωστός με το προσωνύμιο ‘Ελίτσας’.
Τη δεκαετία του ’60 και βέβαια κατά το πρώτο ήμισυ, την εστία της ‘Ένωσης’ και μετέπειτα του ‘Ευρίπου’ υπερασπιζόταν εναλλάξ ο Μπάμπης Ανδρέου με τον Κομνηνό Μαστρογιαννάκη, που είχε έρθει από την ΑΕΚ όπως και ο Ανδρέας Κενάρογλου, που πάντως χρονολογικά ανήκει στην προηγούμενη δεκαετία και κάποια στιγμή έφυγε για τον Ατρόμητο της Αθήνας.
Προπονητής ο Χαράλαμπος Γκραβαρίας που ‘έβγαλε’ τους περισσότερους απ’ αυτούς τους ποδοσφαιριστές και συνέχισε για ένα μικρό χρονικό διάστημα στον ‘Εύριπο’. Ένας πρακτικός δάσκαλος του ποδοσφαίρου που έκανε ‘ατομικές παραστάσεις’ των φάσεων δημιουργώντας κατανοητές εικόνες στα νέα παιδιά. Την περίοδο ’65-’66 συναντάμε των εξ Αθηνών, Σίμο Βασιλειάδη.
Παράγοντες που συμμετείχαν στο ‘προξενιό’ ήταν τότε ο Κώστας Χαραμαντίδης, ο Βασίλης Τουλούμης, ο Τάσος Μπάσης και ο Σπύρος Καπνίσης.
Για τον ‘Εύριπο’ και τον Ολυμπιακό αφιερώσαμε εκτενή και ιδιαίτερο χώρο και χρόνο σε προηγούμενη ενότητα. Με το ‘κλείσιμο’ αυτής της δεκαετίας κάνει την εμφάνιση του, στο τοπικό μικτό πρωτάθλημα, ο ‘Ευβοϊκός’ του Μπάμπη Κωτσακόπουλου, στον οποίο Ευβοϊκό και με τη βοήθεια του γνωστού δικηγόρου και αθλητικού παράγοντας Θάνου Αναστασιάδη, θα αναφερθούμε στο ιστορικό της ίδρυσης και μετέπειτα πορείας του, μέχρι τις μέρες μας.
Σωματεία ποδοσφαιρικά ‘μικρής εμβέλειας’ αλλά και διάρκειας εκείνη την εποχή και βέβαια μετά το ‘Εθνοσωτήριο’ ’67…:
‘Η 21η Απριλίου’ και ο ‘Εθνικός’, η πρώτη προφανώς για να αποτίσει ‘φόρο τιμής και δόξης’ στους καθεστωτικούς Απριλιανούς… η δεύτερη θα ακολουθήσει μια αξιόλογη πορεία με συνεχή πρόοδο και για δύο σχεδόν δεκαετίες με αξιοπρόσεκτη παρουσία στα τοπικά πρωταθλήματα.
Τέλος για να ολοκληρωθεί η παρουσίαση των πρωταγωνιστών των γηπέδων αυτής της δεκαετίας, ας επιστρέψουμε στον Ολυμπιακό και στην ‘ιδανική ενδεκάδα’ των ερυθρόλευκων της τεσσαρακονταετίας (1926-1966), όπως την αποδίδει με την ‘πένα’ αλλά και με το ποδοσφαιρικό μ΄τι και μυαλό του ο Δημήτρης Δεμερτζής:
- Στέλιος Καραγιάννης
- Δημήτρης Αφράτης
- Νίκος Πίσσας
- Δημήτρης Τσακάλης
- Ισαάκ Εμμανουηλίδης
- Νίκος Τσαλίκης
- Δημήτρης Σαχίνης
- Κωνσταντίνος Μακρής
- Ξενοφών Μπαμπούρας
- Σπύρος Αγγελόπουλος
- Αθανάσιος Γαβριηλίδης
Δεδομένης της ευκαιρίας, ας αναφέρουμε και τον ονομαστικό κατάλογο με χρονολογική σειρά των προέδρων, που υπηρέτησαν τον ένδοξο σύλλογο μέχρι την ‘συγχώνευση’ του ’67, αφού είναι διαθέσιμοι χάρις στο ‘Ευβοϊκό Αρχείο’ του Κώστα Χαραμαντίδη: Δημήτριος Σταύρου-Αγησίλαος Λεμπέσης-Γεώργιος Νικολάου-Μιχάλης Τζιώτης-Χρήστος Ζάχος-Δημήτριος Κροκίδας-Νικόλαος Καθενιώτης-Ιωάννης Νικολαΐδης-Νικόλαος Ανθίμου-Κωνσταντίνος Εμμανουήλ-Ευάγγελος Μελισσάρης-Λάζαρος Δράκος-Βασίλειος Μπαφέρος-Βασίλειος Γεωργίου-Εμμανουήλ Καστριώτης-Δημήτριος Δεμερτζής-Κωνσταντίνος Λαθουράς-Ιωάννης Καλαμακίδης-Σταμάτης Πασσάς-Σπύρος Δαριβέρης.
Προφανώς η ‘διαχωριστική γραμμή’ ανάμεσα στον ‘παλιό’ Ολυμπιακό και τον ‘σύγχρονο’ μαπίνει μεταξύ Εμμανουήλ Καστριώτη και Δημήτριου Δεμερτζή, στην ‘προ και μετά συγχώνευση εποχή’ με την επαναδραστηριοποίηση του Ολυμπιακού μετά το ’75, και σταματάει πριν τα μέσα της δεκαετίας του ’80 που βρίσκει πρόεδρο και ‘απόλυτο αφεντικό’, τον οραματιστή αλλά και μόνο και αβοήθητο Σπύρο Δαριβέρη.
Θα έπρεπε ίσως να επιμεληθούμε ένα ιδιαίτερο αφιέρωμα για τη ‘θρυλική μάνα’ ούτως ή αλλως του Ολυμπιακού την Βούλα Κοφινά, που είχε μετατρέψει το σπίτι της στην κυριολεξία σε ‘αποδυτήριο’ των ερυθρολεύκων. Τα νεαρά παιδιά εκείνης της εποχής την υπεραγαπούσαν και της εμπιστεύονταν τα πάντα… Από τα ‘μυστικά’ τους μέχρι τα χρυσαφικά τους, τα ενθύμια, και ότι άλλο. Η κυρά-Βούλα, μάζευε σταυρούς, φυλακτά, ρολόγια και καδένες και αφού τους κατευόδωνε και τους ‘σταύρωνε’ τους έστελνε να διεκδικήσουν μια ακόμη νίκη..!
Οι Χαλκιδέοι φίλαθλοι την θυμούνται έντονα ακόμη και πολλοί είναι εκείνοι που συγκινούνται μέχρι σήμερα όταν θυμούνται την ιστορία της.
Ο ‘Εύριπος’ είχε αποδυτήρια εντός του σταδίου, δεν είχε πρόβλημα. Η Προποντίδα και οι ποδοσφαιριστές της, ντύνονταν-ξεντύνονταν, σε ένα χώρο απέναντι απ’ τον κάποτε γνωστό και φημισμένο φούρνο ‘Δήμητρα’. Και αυτοί όπως και οι συνάδελφοι τους του Ολυμπιακού, χρειάζονταν να διανύσουν μια απόσταση πεντακοσίων μέτρων μέχρι να φθάσουν στον αγωνιστικό χώρο.
Αυτό βέβαια ουδόλως ενοχλούσε τους ποδοσφαιριστές… που έκαναν τη ‘φιγούρα’ τους και τους πιτσιρικάδες απ’ τις διάφορες γειτονιές, που τους συνόδευαν και τους επευφημούσαν στη διαδρομή και διαπίστωναν συγχρόνως ότι ήταν γήινοι..!
Η ΑΕΚ είχε πάλι τα δικά της ‘καφενεία-αποδυτήρια…’.
Αλλά ας ακολουθήσουμε το θέμα της επόμενης ενότητας…
Ακολουθήστε το eviasports.gr στο Google News και μάθετεπρώτοι όλα τα τελευταία αθλητικά νέα της Εύβοιας!Ενισχύστε την προσπάθεια του eviasports.gr. Κάντε την Δωρεά σας μέσω PayPal ή μέσω τράπεζας Πειραιώς
