Την Κυριακή στο Καμπιονάτο έχουμε το ντέρμπι μίσους της Φιορεντίνα με την Γιουβέντους. Μια αναμέτρηση που πάντα θα λογίζεται σαν ντέρμπι, παρόλο που δεν πληροί τα τυπικά κριτήρια του όρου, αφού δεν αφορά ομάδες από την ίδια πόλη.
Επίσης ως ντέρμπι, αναφέρουμε τα παιχνίδια μεταξύ των κορυφαίων συλλόγων κάθε χώρας, αυτά που συνήθως κρίνουν τους τίτλους. Ούτε σε αυτή την κατηγορία εμπίπτει πλέον το συγκεκριμένο. Η Φιορεντίνα έχει πάψει, εδώ και αρκετά χρόνια, να είναι στους βασικούς διεκδικητές του σκουντέτο. Συχνά έχει καλές ομάδες, συνήθως τερματίζει στο πάνω μισό της βαθμολογίας, αλλά οι φιλοδοξίες της σταματούν στην διεκδίκηση κάποιου ευρωπαϊκού εισιτηρίου. Τελευταία κάνει… καριέρα στο νεοσύστατο Κόνφερενς Λιγκ, όπου έχει αγωνιστεί και έχει ηττηθεί στους δύο πιο πρόσφατους τελικούς.
Για τον κόσμο της Φλωρεντίας πάντως η συγκεκριμένη αναμέτρηση αποτελεί ορόσημο και είναι το παιχνίδι που οι “τιφόζι” μετατρέπουν το “Αρτέμιο Φράνκι” σε κόλαση. Ανάλογη προσοχή σε αυτά τα παιχνίδια δίνουν και οι στοιχηματικές εταιρίες, όπως αυτές που αξιολογούνται στο www.stoiximatikesetairies.pro, προσφέροντας εκτεταμένα μενού αγορών και ειδικές προσφορές για τους πελάτες τους.
Οι ρίζες της αντιπαλότητας
Η αντιπαλότητα μεταξύ της Φιορεντίνα και της Γιουβέντους έχει τις ρίζες της σε μια μακρά ιστορία ανταγωνισμού στον ιταλικό ποδόσφαιρο, που συνδυάζει τόσο αθλητικούς όσο και κοινωνικούς και πολιτισμικούς παράγοντες.
Η Γιουβέντους είναι το βαρύ όνομα του Ιταλικού ποδοσφαίρου και πολλές ομάδες της χώρας την έχουν αναγάγει σε βασικό τους αντίπαλο. Παραδοσιακά έχει κυρίαρχη θέση στην Serie A, όπου με συνεχείς τίτλους και την απόκτηση κορυφαίων παικτών, έχει δημιουργήσει μια εικόνα “βασιλιά” στις εγχώριες διοργανώσεις.
Αντίθετα, η Φιορεντίνα, αν και είχε και αυτή τις δικές της επιτυχίες, συχνά αισθανόταν περιθωριακή και αδικημένη. Η οπαδική της βάση πάντα θεωρούσε οτι η ομάδα είναι μακριά από τα κέντρα αποφάσεων και οτι διοικητικές και διαιτητικές αποφάσεις τις έχουν επανειλημμένα κόψει τον δρόμο προς την επιτυχία.
Οι δύο πόλεις έχουν διαφορετική ιστορία και πολιτισμική ταυτότητα, κάτι που μεταφράζεται και στο ποδόσφαιρο. Οι οπαδοί της Φιορεντίνα συνδέουν την ομάδα τους με την κουλτούρα και τον πολιτισμό της περιοχής τους και αντιλαμβάνονται τον ανταγωνισμό με τη Γιουβέντους όχι μόνο ως αθλητικό, αλλά και ως πολιτισμικό φαινόμενο. Την ίδια οπτική δεν μοιράζονται κατ’ ανάγκη και οι οπαδοί της Γιουβέντους. Το μίσος δεν είναι αμφίδρομο σε αυτή την αντιπαλότητα. Στην Φλωρεντία θεωρούν οτι σε αρκετές αναμετρήσεις μεταξύ των δύο ομάδων έχουν σημειωθεί αμφιλεγόμενες αποφάσεις και περιστατικά, πάντα σε βάρος της δικής του ομάδας.
Αυτά τα περιστατικά, σε συνδυασμό με τις διαχρονικές διαφορές στην επιτυχία και την οικονομική ισχύ των συλλόγων, έχουν επηρεάσει το συναίσθημα και τη συλλογική ταυτότητα των οπαδών, οδηγώντας στο έντονο μίσος που συχνά εκδηλώνεται σήμερα.
Το “κλεμμένο” πρωτάθλημα του 1982
Το 1982 αποτελεί μια εμβληματική χρονιά για τη σύγκρουση μεταξύ της Γιουβέντους και της Φιορεντίνα, καθώς εκείνη η σεζόν έχει μείνει στην ιστορία ως μια περίοδος που οι οπαδοί της Φιορεντίνα θεωρούν ότι η Γιουβέντους τους “έκλεψε” ένα πρωτάθλημα. Πολλοί πιστεύουν οτι το μίσος προς την ¨Μεγάλη Κυρία” του ιταλικού ποδοσφαίρου γεννήθηκε τότε.
Νωρίτερα είχαμε κάποια μεμονωμένα γεγονότα, όπως το 11-0 του 1928 ή το 8-0 του 1953, Μεγάλες νίκες της Γιουβέντους, που για κάποιους δεν σεβάστηκε την αδύναμη στιγμή της αντιπάλου της. Προφανώς και αυτά είχαν ρίξει νερό στον μύλο της αντιπαλότητας, αλλά εκείνες τις εποχές τέτοιου είδους σκορ δεν ήταν ιδιαίτερα σπάνια και σε κάθε περίπτωση δεν μπορούν να εξηγήσουν από μόνα τους την κατάσταση που βιώνουμε τα 40 τελευταία χρόνια.
Την σεζόν 1981-82 οι δύο ομάδες μονομάχησαν για τον τίτλο και έφτασαν στην τελευταία αγωνιστική ισόβαθμες. Η Φιορεντίνα αντιμετώπιζε στη Σαρδηνία την Κάλιαρι, που ήθελε έναν βαθμό για να σωθεί, ενώ η Γιουβέντους έπαιζε εκτός έδρας με την Καταντζάρο, που δεν είχε κάποιον χειροπιαστό στόχο να διεκδικήσει. Ήταν βαθμολογικά αδιάφορη. Σύμφωνα με την εκδοχή που πιστεύουν στην Φλωρεντία και που δεν βρίσκεται και πολύ μακριά από την πραγματικότητα, τα πάντα εκείνη την ημέρα κρίθηκαν στο παρασκήνιο και στις διαιτητικές αποφάσεις. Οι “Βιόλα” είδαν να τους ακυρώνεται κανονικό γκολ για επιθετικό φάουλ, την ώρα που οι “Μπιανκονέρι” κέρδιζαν 1-0 με αμφισβητούμενο πέναλτι και ένα καθαρό πέναλτι υπέρ της Καταντζάρο δεν δόθηκε ποτέ. Εκείνη την ημέρα γεννήθηκε και το κλασικό σύνθημα των φίλων της Φιορεντίνα. Το “καλύτερα δευτεροι παρά κλέφτες”.
Αυτή η σεζόν και ειδικά η τελευταία αγωνιστική έχει καταστεί σημείο αναφοράς για τους οπαδούς της Φιορεντίνα, οι οποίοι την θεωρούν ως μια ακραίας μορφής αδικία, ως μια ξεκάθαρη κλοπή ενός δικού τους πρωταθληματος. Αυτή η αίσθηση αδικίας τροφοδοτεί μια βαθιά συναισθηματική αντίθεση, που με τα χρόνια έχει μετατραπεί σε μια από τις πιο έντονες αντιπαλότητες στο ιταλικό ποδόσφαιρο. Τα γεγονότα του 1982 έχουν ενσωματωθεί στη συλλογική μνήμη των οπαδών, καθιστώντας κάθε συνάντηση μεταξύ των δύο ομάδων όχι απλώς αγώνα, αλλά μάχη για υπερηφάνεια και ιστορική δικαιοσύνη.
Η “αρπαγή” του Ρομπέρτο Μπάτζιο και αυτοί που ακολούθησαν
Η Φιορεντίνα έκανε αρκετά χρόνια να ξεπεράσει το σοκ του χαμένου πρωταθλήματος του 1982. Ακολούθησαν κυρίως αποτυχημένες σεζόν, στις οποίες τερμάτησε από την τρίτη θέση και κάτω. Το χαμόγελο στα χείλη των οπαδών της επανέφερε ο Ρομπέρτο Μπάτζιο. Με αυτόν ηγέτη δημιουργήθηκαν και πάλι προσδοκίες για κάτι καλό και το 1990, με τον Μπάτζιο να είναι στα 23 του χρόνια, η ομάδα έφτασε μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, όπου απέναντι της βρήκε και πάλι την Γιουβέντους.
Στις 2 Μαΐου του 1990, στον πρώτο τελικό του Τορίνο η Γιουβέντους κερδίζει με 3-1, με το δεύτερο της γκολ να ξεσηκώνει θύελλα διαμαρτυριών. Ο διαιτητής αγνόησε το επιθετικό φάουλ του Καζιράγκι στον Πιν και ο τελευταίος αποκάλεσε κλέφτες τους Γιουβεντίνους σε ζωντανή μετάδοση στην Ιταλικη τηλεόραση. Η ρεβάνς δεν μπορούσε να γίνει στο “Αρτέμιο Φράνκι” λόγω έργων ανακατασκευής. Η Φιορεντίνα ζήτησε να γίνει στην γειτονική Περούτζια, όπου έχει μεγάλη οπαδική βάση αλλά τελικά έγινε στο Αβελίνο, που ήθελε η Γιουβέντους. Τελείωσε με 0-0 και έδωσε έναν ακόμα λόγο στους φίλους των Βιόλα για να μισούν την Γιουβέντους. Το πράγμα έγινε ακόμα χειρότερο, αφού αυτό ήταν το τελευταίο ματς που ο Μπάτζιο φόρεσε την φανέλα της, πριν την μεταγραφή του στην μισητή αντίπαλο.
Η μεταγραφή του Ρομπέρτο Μπάτζιο στην Γιουβέντους το 1990 θεωρείται ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα γεγονότα στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου, καθώς σήμανε την αποχώρηση ενός από τους κορυφαίους παίκτες της Φιορεντίνα προς τον κύριο ανταγωνιστή της. Ένας από τους πιο ταλαντούχους και αγαπητούς παίκτες της ιστορίας της, μεταγράφηκε στην Γιουβέντους. Η απόφαση αυτή προκάλεσε βαθιά συναισθηματική αντίδραση στους οπαδούς της Φιορεντίνα, οι οποίοι ένιωσαν ότι ένας αθλητικός ήρωας τους είχε “προδώσει” την ομάδα τους για να ενισχύσει τον αντίπαλο τους. Η πώληση του Μπάτζιο δημιούργησε πολεμικές συνθήκες στην πόλη. Οι φανατικοί επιτέθηκαν στα γραφεία του συλλόγου πετώντας πέτρες, τούβλα και μολότοφ. Οι διοικητικοί παράγοντες κρύβονταν για μέρες. Από τα επεισόδια στην πόλη είχαμε πάνω από 60 τραυματισμούς και αρκετές συλλήψεις.
Για πολλούς οπαδούς, ο Μπάτζιο δεν ήταν απλώς ένας ποδοσφαιριστής, αλλά ένα σύμβολο της ταυτότητας και του πάθους της Φιορεντίνα. Η μεταγραφή του στην Γιουβέντους θεωρήθηκε ως προδοσία. Η κίνηση αυτή ενέτεινε την αντιπαλότητα μεταξύ των δύο συλλόγων. Το μίσος των οπαδών της Φιορεντίνα απέκτησε ακόμα πιο έντονα συναισθηματικά χαρακτηριστικά, με το περιστατικό να αναφέρεται επανειλημμένα ως σημείο αναφοράς.
Στα χρόνια που ακολούθησαν η αγωνιστική ψαλίδα μεταξύ των δύο ομάδων, άνοιξε ακόμα περισσότερο. Η Φιορεντίνα δεν μπόρεσε να ακολουθήσει την πορεία της Γιουβέντους που σάρωνε τους τίτλους. Το μίσος των οπαδών της τροφοδοτήθηκε και από άλλες μεταγραφές προς την μεγάλη αντίπαλο. Τα οικονομικά του κλαμπ ήταν πολύ συγκεκριμένα και το στάτους του δεν μπορούσε να καλύψει τις φιλοδοξίες των πραγματικά καλών ποδοσφαιριστών του. Οι περισσότεροι από αυτούς που ζήτησαν να μετακινηθούν, κατέληξαν στο Τορίνο, κάτι που ποτέ δεν μπόρεσαν να χωνέψουν οι οπαδοί της ομάδας. Στα επόμενα χρόνια Μπερναντέσκι, Κιέζα και Βλάχοβιτς πωλήθηκαν στην “Μεγάλη Κυρία” ενώ την ίδια διαδρομή ακολούθησαν και οι Φελίπε Μέλο και Νέτο. Κινήσεις που αναζωπύρωσαν το μίσος των οπαδών της Φιορεντίνα. Ενα μίσος μάλλον μονόπλευρο, που δεν βρίσκει ιδιαίτερη ανταπόκριση από την άλλη μεριά. Οι οπαδοί της Γιουβέντους εξακολουθούν να βλέπουν άλλες ομάδες σαν βασικές τους αντιπάλους και ουσιαστικά απαξιούν να ασχοληθούν με τις φωνές οπαδών ενός συλλόγου με ελάχιστους τίτλους και με πολύ μικρότερο πρεστίζ από το δικό τους.
