Ο Σταύρος Μαστραντωνάς και ο Νίκος Καρατζάς, θυμούνται τα θετικά αυτής της δεκαετίας:
‘Ο ΑΟ Χαλκίς έπαιξε φοβερή μπάλα, την περίοδο 1982-83 με προπονητή τον Γιάννη Ματζουράκη. Υπήρξε σαρωτικός στην έδρα του, παραχωρώντας μία και μοναδική ισοπαλία στο 1-1 με τον Παναιτωλικό. Ανεξήγητο παραμένει το γεγονός ακόμη και σήμερα, πως αυτή η ομάδα δεν έπαιξε στην Α’ Εθνική… Είχε τότε και έναν χαρισματικό σκόρερ και εξαιρετικό γενικά ποδοσφαιριστή τον Χρήστο Παναγιωτίδη. Κάποιοι τον είχαν κατηγορήσει ότι ήταν ‘μίζερος’ και χαρακτήρας ‘περίεργος’. Σίγουρα τον αδικούν..! Ήρθε απ’ την Νάουσα, από τόσο μακριά ο άνθρωπος, να ‘βγάζει το ψωμί του’. Και το τίμησε με το παραπάνω σαν επαγγελματίας. Σαν ποδοσφαιρική αξία θα μπορούσε να συγκριθεί μόνο με τον Πέτρο Ζερβουδάκη, που είχα την τύχη και την τιμή να γνωρίσω όταν ήμουν νεαρός ποδοσφαιριστής στον ΑΟ Χαλκίς, εκεί στις αρχές του ’70’.
Ο Νίκος Καρατζάς δείχνει να συμφωνεί απόλυτα με τα λεγόμενα του Μαστραντωνά, ενώ ο Τάσος Ταυταρίδης εκφράζεται με τον ίδιο θαυμασμό και για τους Κεραμιδά, Βρύνιο, κυρίως για τις εκτελεστικές ικανότητες του πρώτου και τις ανάλαφρες κινήσεις του δεύτερου, στον χώρο της επίθεσης.
Ο Κώστας Γιαλός που ήρθε σαν ‘μεγάλο όνομα’ απ’ την Θεσσαλονίκη και τον Αγροτικό Αστέρα που είχε βρεθεί νεαρός φοιτητής της Γεωπονικής τότε, βρέθηκε σ’ ένα πραγματικά ‘αφιλόξενο’ περιβάλλον, όσο αφορά τις εκάστοτε διοικητικές και τεχνικές ηγεσίες.
Όλοι τον εκτιμούσαν ιδιαίτερα για τις θέσεις του. Έλεγε τα πράγματα με τ’ όνομα τους και δεν στόχευε στην εύνοια κανενός. Οι συνάδελφοι του, τον εμπιστεύονταν και υπολόγιζαν την γνώμη του. Βέβαια κάποιοι όπως ο ίδιος υποστηρίζει, υποτιμούσαν την ποδοσφαιρική του αξία και πέρναγαν τέτοια μηνύματα και στους προπονητές:
‘Για παράδειγμα ο Νίκος Καραμανλής, ο Βαγγέλης Μπαλλόπουλος και ο Τάκης Λουκανίδης με αγνοούσαν επιδεικτικά. Σ’ ένα παιχνίδι θυμάμαι με πρωτόγνωρες γηπεδικές συνθήκες, εξαιτίας κάποιων ακραίων καιρικών φαινομένων στο γήπεδο Ν. Ευκαρπίας με τον Μακεδονικό, ήμουν κατά γενική ομολογία εκ των κορυφαίων του αγώνος. Αυτό πρέπει να είχε ‘ενοχλήσει’ ιδιαίτερα τους υπεύθυνους του πάγκου… και το πλήρωσα με τον οριστικό παραγκωνισμό μου, μέχρι τέλους της περιόδου…
Πέρασαν προπονητές απ’ τον σύλλογο, που δε σεβάστηκαν ούτε το όνομα ούτε την ιστορία του. Ευκαιριακή έως ληστρική η εκμετάλλευση του. Κάποιοι πρέπει να θλίβονται με τέτοιες επιλογές. Όχι απλώς τα έλεγα, τα φώναζα στους διοικούντες. Ο Εμμανουηλίδης με θεωρούσε ανατρεπτικό στοιχείο και δεν με συμπαθούσε. Ο Αλεξάνδρου ‘πριμοδοτούσε’ την απομάκρυνση μου γιατί δεν κολάκευα τις επιλογές του…
Το καλοκαίρι του ’84 είχε έρθει στην ομάδα κάποιος εξ Ουγγαρίας Λαζαρίδης. Προπονητής ή μάγειρας -ποτέ δεν μάθαμε- την ακριβή επαγγελματική του ταυτότητα. Μας μάζευε στο ξενοδοχείο του ‘Καρλατήρα’ στη Στενή. Πεζοπορία στη γύρω περιοχή… και ‘Σουηδική’ χωρίς πρόγραμμα, χωρίς μέθοδο. Είχαν μαζευτεί και οι γυναίκες κάποιων συνοδών… και όλοι μαζί κάναμε οικογενειακές διακοπές! Μια κατάσταση κωμικοτραγική… Εναντιώθηκα… Για ποια προετοιμασία μιλάμε; Πήγα και μίλησα με τον Ταυταρίδη που ήταν γυμναστής. Συμφώνησε… αλλά δεν ήθελε να χαλάσει το κλίμα… της απάθειας και της γενικής αποχαύνωσης. Ο Λαζαρίδης το πληροφορήθηκε και μας κάλεσε να ψηφίσουμε για την εγκυρότητα της προπόνησης…
Το αποτέλεσμα 19 υπέρ και 1 κατά..! Όλοι συμφωνούσαν ‘ότι βρισκόμασταν σε καλό δρόμο…’, μέχρι το πρώτο φιλικό με την Λάρισα. Πρώτο ημίχρονο χάναμε 8-1… Βρέθηκε επιτέλους ένας άνθρωπος ο Νίκος Εμμανουηλίδης και με έστω άκομψο τρόπο, τον έβγαλε έξω απ’ τα αποδυτήρια στο ημίχρονο…
Και άλλοι τέτοιοι πολλοί, εγωπαθείς, κομπλεξικοί, απροσάρμοστοι. Υπήρχαν κάποιες εξαιρέσεις, όμως ήταν ελάχιστες. Ο Γιάννης Ματζουράκης δίδαξε σωστό και σύγχρονο τρόπο εκγύμνασης. Τότε μάθαμε τα περί ταχυδύναμης. Αντοχή στη δύναμη. Δύναμη στην αντοχή. Απ’ τους ελάχιστους που πρόσφεραν τις τελευταίες δεκαετίες.
Αν ο Καμπούρης ήταν πανέξυπνος, ο Εμμανουηλίδης ήταν πανούργος!
Για παράδειγμα ο Καμπούρης στα ‘ύποπτα’ παιχνίδια κατά την άποψη του, μοίραζε τ δωμάτια ανά δυο. Το ζευγάρι αποτελούσε ‘ένας παλιός βασικός’ και ‘ένας νέος ασήμαντος’ για να αποτρέψει κάθε ενδεχόμενη ‘σύμπραξη’ στο παιχνίδι.
Ο Εμμανουηλίδης θυμάται σ’ ένα παιχνίδι με τον Αγροτικό Αστέρα, φαίνεται κάπου αλλού είχε ‘υποχρέωση’. Αυτά γίνονταν μεταξύ διοικήσεων γιατί υπήρχαν φιλικά και εχθρικά σωματεία και αναπτύσσονταν διάφορες ‘συμμαχικές τακτικές’.
Έρχεται λοιπόν στ’ αποδυτήρια να μας δασκαλέψει…:
‘Θέλω να τους λιανίσετε. Βαράτε αλύπητα! Την ώρα που θα πάνε να βγουν στον αγωνιστικό χώρο… τότε θα εμφανιστώ και εγώ για να επιβάλω την τάξη..!’.
Έτσι και έγινε! ‘Τι πράγματα είναι αυτά… οι άνθρωποι ήρθαν να παίξουν μπάλα, σταματήστε..! Την άλλη ημέρα οι εφημερίδες έγραφαν: ‘Ο Πρόεδρος της Χαλκίδας… έσωσε τους φιλοξενούμενους… που απέφυγαν τα χειρότερα αποκαθιστώντας την ηρεμία στα αποδυτήρια…’.
