Την πρώτη περίοδο ’80-’81, η ομάδα του Α.Ο. ‘Χαλκίς’ μόλις είχε επανέλθει απ’ το Εθνικό Ερασιτεχνικό Πρωτάθλημα. Ο αυξημένος συντελεστής δυσκολίας, με τη συμμετοχή της στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής, δείχνει να την αιφνιδιάζει. Δεν εμφανίζεται κατάλληλα προετοιμασμένη ν’ αντιμετωπίσει τις ‘προκλήσεις’ αυτής της κατηγορίας. Η πορεία της υπήρξε μέτρια καταλαμβάνοντας την 13η θέση στον Νότιο όμιλο που συμμετείχαν είκοσι ομάδες. Διατηρείται στην κατηγορία χάρις στην πολύ δυνατή έδρα της, ενώ εμφανής είναι η αδυναμία της να πάρει θετικό αποτέλεσμα εκτός έδρας (μόλις δύο ισοπαλίες).
Στα αρνητικά αυτής της περιόδου και η αστάθεια… στη σταθερότητα ενός προπονητού, αφού τρεις προπονητές ο Θόδωρος Κουμπιάς, ο Σάββας Παπάζογλου και ο Κώστας Λινοξυλάκης, πέρασαν χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία απ’ τον πάγκο της ομάδας.
Την περίοδο ’81-’82, παρά το άσχημο ξεκίνημα, σε μια σειρά αποτυχημένων αποτελεσμάταων στο πρωτάθλημα, η αλλαγή του προπονητή Γιώργου Καμάρα με τον Χρήστο Παπασπύρου, φαίνεται ότι βοήθησε σημαντικά την ομάδα να ανακάμψει αγωνιστικά και να διεκδικήσει το πρωτάθλημα μέχρι το τέλος, καταλαμβάνοντας μια απ’ τις κορυφαίες θέσεις της βαθμολογίας. Ευχάριστο σημείο, γι’ αυτήν την αγωνιστική περίοδο, η εξαιρετική προσέγγιση των φιλάθλών στην ενίσχυση της ομάδος στο γήπεδο. Το ’82-’83 είναι ίσως η πιο επιτυχημένη περίοδος γι’ αυτή τη δεκαετία. Έχει στον πάγκο της έναν άξιο τεχνικό, τον Γιάννη Ματζουράκη, σπουδαίους ποδοσφαιριστές και παίζει πολύ ωραίο ποδόσφαιρο στο γήπεδο της, αλλά και στις έδρες των αντιπάλων της,, ένα γεγονός που αναγνωρίζεται απ’ όλους. Διεκδικεί μέχρι τέλους το πρωτάθλημα, το οποίο στερείται και χάνει στις λεπτομέρειες εξαιτίας κάποιων αρνητικών συγκυριών.
Την περίοδο ’83-’84, ο Ματζουράκης έχει αφήσει τον σύλλογο για το ‘Αιγάλεω’ των ‘Μητροπουλέων’. Είναι μια ‘μαύρη χρονιά’ για τον σύλλογο. Ο κακός συντονισμός και η γενικότερη αστάθεια στον σύλλογο, φέρνουν την πτώση. Η ομάδα κάνει δύο συνεχόμενες ήττες με Νίκη Βόλου (1-2) και Πιερικό (1-5). Στο πρώτο παιχνίδι οι αποδοκιμασίες των φιλάθλων έχουν αποδέκτες κάποιους ποδοσφαιριστές του Α.Ο. ‘Χαλκίς’. Ο Νίκος Κασάπης γίνεται στόχος των επεισοδίων από ποδοσφαιριστές και φιλάθλους και φεύγει κακήν-κακώς. Στην ομάδα έρχονται οι Τάκης Λουκανίδης και εν συνεχεία ο Αρίσταρχος Φουντουκίδης, που δεν προσφέρουν τίποτα στην χαμένη αυτοπεποίθηση του Α.Ο. ‘Χαλκίς’ που γνωρίζει την πτώση στη Γ’ Εθνική, αφού στα τελευταία παιχνίδια κυριολεκτικά παρέπαιε.
Το ’84-’85, το ξεκίνημα ήταν καλό, όμως η συνέχεια αποκαρδιωτική. Πάλι συνεχείς αλλαγές προπονητών (Λαζαρίδης-Καραμανλής-Μπαλλόπουλος) δεν ωφέλησαν τον σύλλογο, που τερμάτισε σε μέση βαθμολογική σειρά. Κέρδος γι’ αυτήν την χρονιά οι νεαροί και ταλαντούχοι ποδοσφαιριστές, που πιστοποίησαν με την απόδοση τους ότι αποτελούν επένδυση για το μέλλον της ομάδας.
Περνάμε στην περίοδο ’85-’86. Τα εντυπωσιακά φιλικά παιχνίδια που πραγματοποιεί ο Α.Ο. ‘Χαλκίς’ πριν την έναρξη του πρωταθλήματος, γεννούν ευχάριστες προσδοκίες. Δυστυχώς όμως παρά το καλό ξεκίνημα, η συνέχεια ήταν μέτρια, οι αλλαγές προπονητών (Παπασπύρου-Μπαλλόμπουλος-Κουμπιάς) πολλές και η τελική βαθμολογία βρίσκει την ομάδα στα όρια της ανοχής.
Το ’86-’87, η ομάδα και μεταγραφικά ετοιμάζεται για την επάνοδο της στη Β’ Εθνική. Το ξεκίνημα ήταν καλό, όμως στη μέση της περιόδου, η ομάδα δείχνει σημεία κάμψης και υποχώρησης. Ο ερχομός του Σούλη Παππά, μετά την μέτρια παρουσία στον πάγκο του Κεφαλίδη και αργότερα του Κεμανίδη, θα δώσει γενική ώθηση στην ομάδα, που επιτέλους κατακτά το πρωτάθλημα με 10 βαθμούς διαφορά απ’ τη δεύτερη ‘Καλλιθέα’. Μια χρονιά που παίχθηκε καλό ποδοσφαίρο. Εντυπωσιακά και τα στατιστικά, της παραγωγικότερης επίθεσης με 80 τέρματα ενεργητικό, αλλά και της πιο αξιόπιστης άμυνας με μόλις 13 τέρματα παθητικό.
Το ’87-’88 υπάρχουν διοικητικά προβλήματα, που μεταφέρουν το αρνητικό τους αντίκτυπο στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Δεν αξιοποιείται η επιτυχία της προηγούμενης περιόδου και ο αρχικός ενθουσιασμός δίνει τη θέση του στην απογοήτευση. Μια σειρά άσχημων αποτελεσμάτων εξαιτίας και της ανομοιογένειας του έμψυχου υλικού, με τη φυγή πολλών βασικών ποδοσφαιριστών, στην αρχή αλλά και στον ‘μεταγραφικό Γενάρη’, οδηγούν την ομάδα σε βαθμολογικό αδιέξοδο και πτώση στη Γ’ Εθνική απ’ την αρχή σχεδόν του δεύτερου γύρου.
Για τις δύο τελευταίες αγωνιστικές περιόδους, συμβουλευόμαστε τις σημειώσεις του Παναγιώτη Τοκπασίδη, που γίνεται ο ηγέτης μιας ομάδας που τη νέα δεκαετία έχει απολέσει ολοκληρωτικά την αγωνιστική της ταυτότητα και την ιστορική της μνήμη.
Το ’88-’89 έχει αποχωρήσει απ’ τη διοίκηση ο Σπύρος Αλεξάνδρου, ο άνθρωπος που γέμισε ελπίδες με τον ερχομό του, το Χαλκιδέικο ποδόσφαιρο. Η ομάδα παραπαίει και συνεχίζει τον κατηφορικό της δρόμο, γνωρίζοντας τη γενικότερη υποβάθμιση και ανυποληψία. Έχει χάσει και την ποδοσφαιρική της φυσιογνωμία, την συνήθη των τελευταίων χρόνων, με παίκτες μικρής εμβέλειας από άλλες περιοχές, που δεν μπορούν να δώσουν κύρος και προσωπικότητα και ν’ ανασύρουν το ηθικό αυτής της ομάδας, που σώζεται χάρις σε μια αναδιάρθρωση της ΕΠΟ. Πανικόβλητες κινήσεις και από πλευράς διοίκησης, αφού πέντε προπονητές (ρεκόρ δεκαετίας) παρήλασαν απ’ τον πάγκο της ομάδος, οι: Χριστοδούλου-Ματσούκας-Τσάκος-Νικολούδης και Παππάς.
Το ’89-’90 ούτε ο Σύνδεσμος Φίλων Α.Ο. ‘Χαλκίς’ που αναλαμβάνει τις τύχες της ομάδος, προσκαλώντας στο προεδρικό αξίωμα διαδοχικά τους Βύρωνα Φρατζεσκάκη και Δημήτρη Ανδρέου, μπορεί να ανακόψει την πορεία του Α.Ο. ‘Χαλκίς’ προς ένα νέο υποβιβασμό. Ελάχιστοι οι Χαλκιδέοι ποδοσφαιριστές που έχουν απομείνει στο έμψυχο δυναμικό της ομάδας. Μεταξύ αυτών ο Αυλωνίτης, ο Τοκπασίδης, ο Τόγιας, ο Μίχος και ο Μαρίνος. Ακόμη ο Σταθαράς απ’ τα Ψαχνά, ο Χροναίος απ’ το Αλιβέρι, ο Δεληγιάννης απ’ τη Γυμνού και ο Τσεμπελίκος απ’ την Αυλίδα.
