Δηλώσεις του προπονητή της Προποντίδας Παναγιώτη Τοκπασίδη, μετά το τέλος του φιλικού αγώνα της ομάδας του με τον Σταυρό.
‘Ήταν ένα παιχνίδι όπως όλα τ’ άλλα που κάναμε ή θα κάνουμε στις επόμενες μέρες προετοιμασίας. Τα συμπεράσματα μας είναι θετικά αλλά είναι κι αρνητικά, όσον αφορά κυρίως το στυλ παιχνιδιού που έχει ένας αντίπαλος με το να κάνει μπαλιές στην πλάτη, δεν το διαβάσαμε στο σημερινό παιχνίδι, με αποτέλεσμα να μας κάνει τις ευκαιρίες που μας έκανε. Συμφωνώ ότι δεχτήκαμε τρεις φάσεις στην πλάτη μας και θα μπορούσε να έχει σκοράρει και ο Σταυρός στο πρώτο ημίχρονο, αλλά νομίζω ότι στον επιθετικό τομέα λειτουργήσαμε αρκετά καλά, πετύχαμε δύο γκολ και χάσαμε κι εμείς άλλα δύο. Τώρα στο δεύτερο ημίχρονο γίνανε αλλαγές. Ατομικά σίγουρα είμαι ικανοποιημένος από κάποια παιδιά και σίγουρα περιμένω πολλά περισσότερα από κάποια. Ομαδικά η ομάδα θέλει δουλειά πάρα πολλή στον αμυντικό τομέα. Στον επιθετικό, λίγο το ταλέντο λίγο η καλή συνεργασία και η χημεία που υπάρχει μεταξύ παιχτών και η ποιότητα των παιχτών στον επιθετικό τομέα, μας βγάζουνε φάσεις. Θα πρέπει όμως να μάθουμε να λειτουργούμε και λίγο αμυντικά καλύτερα -και ομαδικά και ατομικά- γιατί θα στοιχίσουν βαθμούς στο πρωτάθλημα αυτά τα λάθη,
Νομίζω ότι η Προποντίδα -βάσει ιστορίας- ανήκει τουλάχιστον στην α’ κατηγορία. Είχε μία άσχημη χρονιά το 2012-13, βρέθηκε στη β’ κατηγορία, έκανε τον κύκλο της, όπως είναι φυσιολογικό και τον έχουν κάνει πάρα πολλές ομάδες με ιστορία στο ποδόσφαιρο. Νομίζω ότι από πέρσι έχουνε μπει οι βάσεις και πραγματικά αν άξιζε κάποιος την άνοδο πέρσι ήταν η Προποντίδα και δίκαια ανέβηκε και θεωρώ ότι δεν ήταν ομάδα β’ κατηγορίας πέρσι, ήταν ομάδα α’ κατηγορίας, οπότε φέτος δίνεται η ευκαιρία στα παιδιά να αποδείξουνε πως μπορούν να σταθούν άνετα και σ’ αυτή την κατηγορία και με την ενίσχυση που θα κάνουμε να πάρουμε τους βαθμούς που πρέπει και να τερματίσουμε όσο πιο ψηλά γίνεται, έχοντας μια όσο πιο ευχάριστη χρονιά μπορούμε.
Εδώ οι διοικούντες δίνουνε μεγάλη βάση στις ακαδημίες και στα παιδιά που μπορούν να ‘ρθουν από πίσω. Βλέπετε ότι και φέτος κάποια παιδιά ανέβηκαν και παίζουν και στην πρώτη ομάδα. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και του χρόνου με κάποια άλλα παιδιά που μπορούν να ‘ρθουν από πίσω, αν υπάρχει η ποιότητα και το ταλέντο. Όμως τουλάχιστον η Προποντίδα δεν ξέρω αν θ’ ανέβει ή αν θα μπορέσει να πάει μια κατηγορία παραπάνω ακόμη, τουλάχιστον θα έχει ομάδα σε κάποια κατηγορία απ’ όλες αυτές που υπάρχουν. Θα έχει πάντα ομάδα κι αυτό είναι το σημαντικότερο. Τώρα, αν βρεθεί κάποιος παράγοντας ο οποίος μπορεί να διαθέσει κάποια χρήματα παραπάνω και τα διαθέσει για τον οργανισμό Προποντίδα, είναι πολύ φυσιολογικό παίρνοντας παίχτες με ποιότητα και με εμπειρίες να διεκδικήσει και κάποια άνοδο, όπως έχει κάνει και η Αρτάκη και ο Αμαρυνθιακός και η Χαλκίδα παλαιότερα. Απλά νομίζω για να κάνεις το επόμενο άλμα θα χρειαστεί ένας πολύ ισχυρός οικονομικά παράγοντας. Από κει και πέρα το θέμα είναι η οργάνωση και οι βάσεις που μπορεί να βάλεις σε μια ομάδα. Όταν δεν βάλεις τις βάσεις είναι σαν να χτίζεις στην άμμο. Το ‘χουμε ξαναπεί, τα ‘χουμε αποδείξει, έχουμε πολλές αποδείξεις, κυρίως με την ομάδα της καρδιάς μας, τη Χαλκίδα, αλλά δυστυχώς κάποιοι δεν καταλαβαίνουν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.
Έρχονται να ταιριάξουνε τα λόγια μου με τις πράξεις που γίνονται σ’ αυτή την ομάδα. Έχω περάσει τα τρία τελευταία χρόνια στην ομάδα αυτή, ξεκινήσαμε απ’ το μηδέν και πήγαμε να χτίσουμε κάτι, είχαμε μια ομάδα αρκετά καλή, ξαφνικά πήραν τα μυαλά μας αέρα, θέλαμε να ψωνίζουμε από το πάνω ράφι, πετύχαμε βέβαια την άνοδο αλλά από κει και πέρα δεν είχαμε δυνατότητες για να σταθεί η ομάδα, γιατί δεν υπήρχε ο παράγοντας ο οικονομικός και γιατί δεν είχαμε χτίσει από πίσω και κάποια πράγματα από πίσω που έπρεπε. Όταν ψωνίζουμε από το πάνω ράφι ψωνίζουμε για εκείνη τη χρονιά. Όταν ψωνίζεις για μια χρονιά δεν φτιάχνεις ομάδα, του χρόνου δεν θα ‘χεις ομάδα πάλι κι αποδείχτηκε για άλλη μια φορά, φτάσαμε σε μια πενταετία να φτάνουμε πάλι στο μηδέν και να γυρίσεις πάλι πέντε χρόνια πίσω, πάλι απ’ το μηδέν. Εμένα η άποψη μου -αν θέλετε και να την ακούσετε και δημοσίως- ήταν ότι εφόσον δεν έχουμε δυνατότητες ν’ ανέβουμε, να κάτσουμε στ’ αβγά μας, ας ανέβει το 2030, το 2035, όποτε μπορεί η ομάδα. Η ομάδα δεν ήταν έτοιμη ν’ ανέβει.
Η φετινή Χαλκίδα τι να πω; Ξεκινάει απ’ το μηδέν. Αν μπορεί η προσπάθεια που κάνει ο Νίκος Ρόγκας, τελευταία στιγμή να μπορέσει να οργανώσει μια ομάδα απ’ το μηδέν, δεν ξέρω τι παίκτες θα κατεβάσει, ποιοι παίκτες θα ‘ρθουν στην ομάδα, τι μεταγραφές θα κάνουν και πόσο οικονομικά μπορούν και τι σφαλιάρες θα φάει αυτή η ομάδα στο τέλος. Από κει και πέρα κοντός ψαλμός αλληλούια, θα φανεί στο μέλλον. Αλλά πάντως εάν λειτουργήσει βάσει σχολής, όπως έχει λειτουργήσει ο Νίκος πιστεύω ότι υπάρχει κάποιο μέλλον, αλλά μην περιμένουμε μέλλον σε 1-2 μήνες. Το μέλλον θα φανεί στην πορεία. Αν χτίσει πάνω σ’ αυτή και καταφέρει αυτή τη χρονιά τη βγάλει καθαρή, σωθεί… το λέω ‘σωθεί’ με την έννοια… είναι ντροπή να συζητάμε τώρα να σωθεί η Χαλκίδα στην α’ κατηγορία, αλλά το λέω με την έννοια της σημερινής ημέρας και του ρόστερ που αποτελεί αυτή η ομάδα, που είναι μηδενικό στην ουσία. Αν καταφέρει και σωθεί και χτίσει πάνω σ’ αυτά τα παιδιά και έρθουν κι άλλα από πίσω και βγει κι ένας παράγοντας οικονομικός κι έρθουν κι άλλοι 5-6 έμπειροι και τη βοηθήσουν, πιστεύω ότι τουλάχιστον έχει βάλει βάσεις να έχει ομάδα στην κατηγορία κι όχι να ψάχνει κάθε χρόνο παράγοντες, ποδοσφαιριστές, κτλ.
Η φιλοσοφία μου για το ποδόσφαιρο πλέον έχει αλλάξει. Ιδίως μετά τον χαμό του Γιάννη Αγριόδημου. Μιλάω ειλικρινά, εφόσον βγαίνουμε από ‘δω ζωντανοί και θέλουμε να πάμε στα σπίτια μας και 15 γκολ να ‘χω φάει δεν θα με πειράξει καθόλου. Το ποδόσφαιρο, η ζωή συνεχίζεται… και τι έγινε, θα κερδίσεις την άλλη Κυριακή, θα το ξεπεράσεις. Το λέω με την έννοια μιας βαριάς ήττας. Αυτό που έχει σημασία είναι να το διασκεδάζουμε και να περνάμε καλά. Και στις προπονήσεις και στους αγώνες. Ούτε να συγχυζόμαστε, ούτε να νευριάζουμε. Και στο φινάλε δεν υπάρχει λόγος να στεναχωριόμαστε επειδή κάναμε μια ήττα. Η Χαλκίδα έκανε πάρα πολλές ήττες και βαριές ήττες, μέσα-έξω. Σίγουρα μέσα μου πληγωνόμουνα, αλλά δεν θα πεθάνουμε κιόλας επειδή η ομάδα έφαγε και 3 και 4 γκολ. Αφού δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο, λογικό είναι να έχει αυτές τις βαριές ήττες. Δεν είχε δυνατότητες η ομάδα. Από ‘δω και πέρα αν μπορεί να ανταπεξέλθει στην α’ κατηγορία με κάποιες ομάδες πάρα πολύ δυνατές -έτσι όπως είναι τα πράγματα, για τη Χαλκίδα μιλάω- θα πρέπει και ο αντίπαλος να σεβαστεί το όνομα της Χαλκίδας.
Η συνείδηση μου είναι καθαρή. Δεν νομίζω ότι έχω φταίξει σε κάτι να είναι η κατάντια της Χαλκίδας εκεί. Εγώ έχω βοηθήσει τη Χαλκίδα όσο δεν έχει πάει. Ας αναλάβουν τις ευθύνες τους κάποιοι κι ας βγούνε κάποια στιγμή να δηλώσουνε ότι φταίνε για την κατάντια της Χαλκίδας τα τελευταία χρόνια, γιατί δεν έχω δει κάποιον να βγει να πει ότι ‘φταίω’.
Η Αρτάκη έχει μια δύναμη οικονομική, λόγω του Γιάννη Βαγιάννη. Ο άνθρωπος έχει βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη. Αν φύγει ο Γιάννης Βαγιάννης πιθανόν να μην υπάρχει και Αρτάκη, όπως έγινε και με τον Ηρακλή όταν ήτανε κάποιοι παράγοντες οικονομικά που βοηθούσαν την ομάδα. Ποιοι παίκτες θα μείνουνε στην Αρτάκη του χρόνου -που ‘ναι όλοι μονοετές το συμβόλαιο τους και πληρώνονται- αν φύγει ο κ. Βαγιάννης; Θα υπάρχει Αρτάκη; Θα πηγαίνουμε σε γενικές συνελεύσεις Αρτάκης και δεν πήγε κανένας πάλι; Που η Αρτάκη είναι ένα σωματείο που εντάξει κι αυτό -όπως και η Χαλκίδα- πάντα κάτι γίνεται. Εγώ λυπήθηκα με τον Ηρακλή φέτος. Δηλαδή δεν περίμενα να υπάρχει τόση αδιαφορία. Περίμενα ότι έστω και την τελευταία στιγμή θα κατέβει η ομάδα. Είναι αμαρτία δηλαδή να μην κατεβαίνουν να παίζουν ομάδες τόσο ιστορικές. Κι όχι μόνο ο Ηρακλής κι η Χαλκίδα τελευταία στιγμή, βλέπω τώρα τα Λουκίσια πρόβλημα, τ’ Αλάτσατα ιστορικό σωματείο, ο Παντριαδικός, να μην κατέβουν να παίξουν.
Που πάει το ποδόσφαιρο στο τέλος; Που πάει; Δεν μπορούμε να φέρουμε τα παιδιά μέσα στο γήπεδο. Έχουν αποπροσανατολιστεί τελείως, άλλα τα ενδιαφέροντα τους. Δεν θέλουνε ζόρια, τα θέλουνε όλα έτοιμα. Φταίει η κοινωνία γενικά. Φταίμε ίσως και σαν γονείς ή πατεράδες κυρίως. Είναι μεγάλο ζήτημα το να μπορείς να φέρεις παιδιά μέσα στο γήπεδο και να μπορέσουν να προσαρμοστούν στις ανάγκες που έχει ο αθλητής. Έχει υποχρεώσεις ο αθλητής. Πρέπει να κάνεις υποχωρήσεις. Τα παιδιά έχουνε μάθει στη διασκέδαση, στο εύκολο χρήμα, στο φαγητό… δεν πάμε καλά. Δεν πάμε καθόλου καλά.
Έχουμε κάποιες μεταπτώσεις τα τελευταία χρόνια, κυρίως από ιστορικά σωματεία -όπως και φέτος- που δεν κατεβαίνουνε, αλλά πάντα παραμένει σε ενδιαφέρον. Και στην α’ και στη β’ κατηγορία. Πάντα έχει ενδιαφέρον και το παρακολουθούνε. Οι όμοροι νομοί το παρακολουθούνε πάρα πολύ να ξέρετε, γιατί έχει ενδιαφέρον, γι’ αυτό και μόνο. Άρα ‘πουλάμε’ σαν προϊόν. Το θέμα είναι ότι δεν βγάζουμε προς το πανελλήνιο, λίγο πιο έξω, μια ομάδα με υγεία, με όνομα, που θα έχει το γήπεδο της, που θα φέρει τον κόσμο στο γήπεδο και να μπορέσει να ‘ρθουν και από άλλους νόμους δίπλα εδώ να μας παρακολουθήσουν, γιατί είμαστε κοντά σε πολλούς νομούς, να παρακολουθήσουνε ένα ματς μεγαλύτερης κατηγορίας.
Είμαι ικανοποιημένος όσον αφορά την επιμόρφωση των προπονητών και βλέπω ότι πολλά παιδιά έχουνε πολλές γνώσεις και βλέπω το ποδόσφαιρο πάνω στη φιλοσοφία και στο μοντέλο παιχνιδιού τους, προοδεύουμε σαν προπονητές. Αυτό που με λυπεί και προφανώς προσπαθούμε να βρούμε με την Ένωση μας μια λύση είναι να εργάζονται διπλωματούχοι προπονητές στις ομάδες. Αν δεν είναι εφικτό, επειδή ξέρουμε τη γεωγραφική θέση του νομού μας που είναι Βόρεια Εύβοια-Νότια Εύβοια, ότι είναι λίγο οι αποστάσεις μακρινές, θα πρέπει τουλάχιστον σε μία περιοχή Δήμου Μεσσαπίων μέχρι Δήμου Ερετρίας να υπάρχουν διπλωματούχοι προπονητές σ’ όλες τις ομάδες. Για τις ακαδημίες δεν το συζητάω, δεν το συζητάω καν. Αλλά τουλάχιστον σ’ αυτές τις ομάδες -όχι μόνο της α’ αλλά και της β’- να υπάρχουν διπλωματούχοι. Είμαστε υπό συζήτηση, προσπαθούμε να περάσουμε αυτή την άποψη που έχουμε και την πρόταση μας στην ΕΠΣΕ.
Όταν σε λένε ‘δάσκαλο’, τι σημαίνει δάσκαλος; Σημαίνει σαν να ‘χω τα παιδιά στο σχολείο το δημοτικό. Δεν μιλάμε για καθηγητής, μιλάμε για δάσκαλο. Δάσκαλος σημαίνει προσπαθώ να καθοδηγήσω τα παιδιά στον σωστό τρόπο λειτουργίας -πρώτα απ’ όλα- μέσα στ’ αποδυτήρια και μέσα στον αγωνιστικό χώρο, να μάθει να σέβεται τους αντιπάλους, τους συμπαίκτες του, τους διαιτητές, τους προπονητές, τους φροντιστές… όλους αυτούς και από κει και πέρα ν’ αρχίσει να εξελίσσεται σαν ένας καλός ποδοσφαιριστής. Άρα μιλάμε για διδαχή, η οποία θέλει διαπαιδαγώγηση, άρα λοιπόν χωρίς διαπαιδαγώγηση προπονητής δεν πρέπει να νοείται καν. Όπως δεν νοείται δάσκαλος που δεν είναι παιδαγωγός’.
