Δηλώσεις του προπονητή του Μιαούλη Φύλλων Κώστα Παπαρίδη, μετά το τέλος του αγώνα της ομάδας του με το Μαρμάρι, για την εικοστή πέμπτη αγωνιστική του νοτίου ομίλου της Β’ ΕΠΣΕ.
‘Η αλήθεια είναι ότι παρόλο που προηγηθήκαμε, δημιουργήθηκε ένας εκνευρισμός. Δηλαδή έγινε κάτι μεταξύ ενός παίχτη δικού μας κι ενός αντιπάλου, το οποίο δεν νομίζω ότι υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος λόγος να γίνει αυτή η μικροπαρεξήγηση και δημιουργήθηκε μια ένταση ανάμεσα στις δύο ομάδες. Κι αυτή η ένταση γενικά μας ακολούθησε σ’ όλο το πρώτο ημίχρονο. Δηλαδή παρότι ήμασταν με 2-0 μπροστά, υπήρχε γενικά ένας εκνευρισμός, να μιλάει ο ένας στον άλλον. Βέβαια όλα αυτά είναι κι απόρροια ότι πλέον δεν γίνονται προπονήσεις, όχι σωστές, ας πούμε ούτε καν δεν γίνονται. Κάνουμε μια προπονησούλα την εβδομάδα ίσα-ίσα κι αυτό είναι εδώ και δύο μήνες η κατάσταση αυτή. Παρόλα αυτά η ομάδα έχει ένα ‘know how’ να πω, ένα τρόπο να παίρνει τα παιχνίδια, σ’ ένα γήπεδο που είναι δύσκολο, πιο πολύ απ’ τους αντιπάλους θα έλεγα. Γιατί εμείς το ξέρουμε πλέον, παίζουμε δύο χρόνια εδώ.
Εντάξει, τώρα παίζαμε με μία ομάδα… τι συζητάμε; Τη δεύτερη της κατηγορίας. Πιθανότατα, εάν είναι τυχερή στα μπαράζ, θ’ ανέβει και στην α’. Εμείς κοιτάμε τα παιχνίδια μας ένα-ένα, όπως κάνουμε πάντα. Εντάξει, μας ισοφάρισε ο αντίπαλος. Ήταν αναμενόμενο ότι θα δεχτούμε την πίεση αυτή. Παίζαμε με τον δεύτερο της κατηγορίας και όταν χάνει 2-0 δεν υπάρχει περίπτωση να κάτσει με σταυρωμένα τα χέρια. Έγινε 2-2, ρίσκαρε λίγο παραπάνω ο αντίπαλος για να πάρει το παιχνίδι, βρήκαμε εμείς τον χώρο στο τέλος, κάναμε το 3-2, δεν υπήρχε μετά ιδιαίτερος χρόνος ν’ αντιδράσει ο αντίπαλος. Όταν βάζεις ένα γκολ στο 90′ σχεδόν, είναι δύσκολο μετά. Μετά είναι όλα απλά. Παίζεις και λίγο με τον χρόνο, συνηθισμένα πράγματα.
Είμαστε μία ομάδα που έχουμε μία συγκεκριμένη ταυτότητα. Ξέρουμε πως να αντιδράσουμε σε καλύτερους αντιπάλους από εμάς, ποιοτικότερους, μέσα σ’ αυτό γήπεδο. Έχουμε αυτόν τον τρόπο παιχνιδιού. Αυτοί είμαστε. Ένα ρόστερ δεκατριών παιχτών. Υπάρχουνε παιδιά τα οποία γίνανε σήμερα αναγκαστικές αλλαγές, ξεκουράζονται μες τη βδομάδα οι τραυματισμοί τους και ξαναπαίζουν την άλλη βδομάδα, γιατί απλά δεν υπάρχουν άλλοι να παίξουνε. Τι να κάνουμε τώρα; Αυτό γίνεται, απ’ τη μέρα που ανέλαβα βασικά.
Θα τελειώσει η χρονιά αυτή με το καλό, να ξεκουραστούν τα παιδιά, να ξεκουραστούμε κι εμείς κι από κει και πέρα θα δούμε τι θα κάνουμε. Να μείνει με αυτό το ρόστερ δεν υπάρχει περίπτωση. Σίγουρα θα αποκτηθούνε ποδοσφαιριστές, είναι το μόνο σίγουρο. Θα θελήσω -εγώ προσωπικά- να κάνω μία ομάδα να έχει είκοσι παίχτες, το λιγότερο. Δεν γίνεται αλλιώς. Δεν μπορείς να παρουσιαστείς ανταγωνιστικός, δεν μπορείς ν’ αναπληρώσεις τα κενά. Χρειάζεται κι η ομάδα κάποιες ποιοτικές προσθήκες. Αλίμονο, απ’ τα παιδιά όλα φέτος είμαστε πολύ ευχαριστημένοι, γιατί η βαθμολογική θέση της ομάδας σε σχέση με το υλικό που υπάρχει στην ομάδα -από αριθμητική πλευρά- είναι άθλος θα έλεγα. Για του χρόνου είναι άλλα πράγματα. Πρέπει να γίνει άλλος σχεδιασμός, να δούμε κι η διοίκηση τι θέλει, είναι πολλά πράγματα που πρέπει να συζητηθούνε’.
