‘Η ΜΝΗΜΗ ΔΑΚΡΥΖΕΙ’: Τα γερά θεμέλια ενός νέου Ολυμπιακού (ΔΕΚΑΕΤΙΑ ’50)

Έχουμε αφήσει πίσω τη συφοριασμένη εκείνη εποχή του εμφυλίου σπαραγμού και χαλασμού και η χώρα εισέρχεται σε μια περίοδο δημοκρατικής διακυβέρνησης, χωρίς να λείπουν σχεδόν καθημερινά τα επεισόδια κομματικής καφρίλας, απ’ τους νοσταλγούς των πρόσφατων για τον Ελληνισμό γεγονότων ενδοφυλετικής βαρβαρότητας.

Ο στρατηγός Αλέξανδρος Παπάγος και ο ‘Λαϊκός Συναγερμός’ απ’ τη μια και απ’ την άλλη της κεντρώας παράταξης, ο θρυλικός ‘Καρα-πιπέρ’ όπως τον αποκαλούσαν οι Τούρκοι, Νικόλαος Πλαστήρας. Ο ατρόμητος πολεμιστής της Μικρασιατικής εκστρατείας, ήταν αυτός όμως που ως πρωθυπουργός, παρά την αδιαμφισβήτητη δημοκρατική του συνείδηση και τη γενναιότητα που τον διέκρινε, ‘πιεσμένος’ από ντόπιες και ξένες δυνάμεις ‘αποδέχεται’ την καταδίκη και εκτέλεση του ήρωα Νίκου Μπελογιάννη το 1952.

Ένα γεγονός που ‘θέριεψε’ το αριστερό ρεύμα της εποχής και το οδήγησε σε νέους αγώνες και άνοδο για τη συνέχεια στην πολιτική σκηνή. Οι βετεράνοι στρατιωτικοί των πρώτων μετεμφυλιακών χρόνων ‘αποστρατεύονται’ και πολιτικά και στο προσκήνιο εμφανίζονται δυο μεγάλοι πολιτικοί κομματικοί αντίπαλοι, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Γεώργιος Παπαντρέου. Ο δεύτερος άλλωστε, έπαιξε σημαντικό πολιτικό ρόλο και στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής.

Στα μέσα του ’50, αρχίζει η ανασυγκρότηση του Κράτους και η αναδόμηση της χώρας. Οι Αμερικάνοι ‘εισβάλλουν’ και διαφημίζουν κάθε είδους βοήθεια προς τους ‘πτωχούς Έλληνες’ μέσα από διάφορα ‘σχέδια’, Μάρσαλ, Τρούμαν κλπ.

Οι Άγγλοι έχουν πάρει πόδι! Φεύγουν: Οι Αμερικανοί έρχονται: Ένας συρφετός συμφερόντων συμπαρασύρει τη ρακένδυτη Ελλάδα σε νέες περιπέτειες για τη συνέχεια…

Περνάμε στην εποχή της παντοκρατορίας του Γεώργιου Νάκου, στον προεδρικό θώκο της ΕΠΣΕΒ. Μια ισχυρή προσωπικότητα, ο λόγος του περνάει και στην ΕΠΟ, της οποίας για μεγάλο διάστημα υπήρξε μέλος σε διάφορες επιτροπές. Ένας πραγματικά ‘Χαλκιδόψυχος πατριδολάτρης’ που όλα τα ποδοσφαιρικά σωματεία της εποχής σ’ αυτόν ‘έβρισκαν καταφύγιο’, συμβουλεύοντας, καθοδηγώντας και προασπιζόμενος τα συμφέροντα του τοπικού και κατ’ επέκταση και δικαιοδοσία και του Βοιωτικού ποδοσφαίρου.

Είναι η εποχή που ο Μιχάλης Τζιώτης, ο ‘κυρ-Μιχαλάκης’ όπως τον αποκαλούσαν φίλοι και συνεργάτες, αναλαμβάνει επί τέλους δράση, με τις διοικητικές και οργανωτικές ικανότητες, που αδιαμφισβήτητα και ως ανώτερος τραπεζικός υπάλληλος διέθετε, μετατρέποντας μια ομάδα με ‘το σύνδρομο της τοπικής επιβεβαίωσης’ σε ‘περιφερειακή δύναμη ολκής’, αναγκάζοντας παραδοσιακές ποδοσφαιρικές δυνάμεις, να στρέψουν την προσοχή τους στη Χαλκίδα και στον Ολυμπιακό.

Τέσσερις άνθρωποι σήκωσαν το βάρος της ανασυγκρότησης του συλλόγου εκείνες τις πρώτες μέρες του ’50. Ο Αλέκος Πάνος, που ‘τράβηξε’ και τους άλλους, τον Δημήτρη Δεμερτζή, τον Ηλία Κοέν και τον Μιχάλη Τριμάνη… Λίγο αργότερα το ΔΣ του συλλόγου μοιάζει πανίσχυρο, απαρχή μεγάλης προόδου για το ποδοσφαιρικό τμήμα την δεκαετία μετά το ’53 και μέχρι την κορύφωση της καταξίωσης του στα 1963. Πρόεδρος αυτή την αρχική περίοδο ‘εκτόξευσης’ του συλλόγου, ο Βασίλειος Μπαφέρος και πέραν των προαναφερομένων και οι Βασίλης Γεωργίου, Λευτέρης Ιωαννίδης, Μιχάλης Τζιώτης, Αθανάσιος Βλασάς και Νικόλαος Θαλάσσης.

‘Ένα χιλιομπαλωμένο τσουβάλι…’ παρέλαβαν οι τέσσερις που προαναφέραμε ‘και μέσα κει στιβαγμένα ρούχα, παπούτσια, κάλτσες… Δελτία δεν υπήρχαν… Πήγαν και βρήκαν πέντε, όλους κι όλους, προπολεμικούς ποδοσφαιριστές. Αυτός ήταν ο επίσημος Ολυμπιακός.

Έτσι τουλάχιστον μας τα εξιστορεί ο Δημήτρης Δεμερτζής: ‘Έγινε καταστατικό, αγοράστηκε μια (!) μπάλα, πείστηκε να γυρίσει στο σύλλογο η μεγάλη καρδιά του, το Α και το Ω, ο Μιχάλης Τζιώτης, ήρθε προπονητής ο δάσκαλος -όχι με επαρχιακά μέτρα, αλλά πραγματικός δάσκαλος- Κόκος Μακρής, έγιναν δελτία στους ποδοσφαιριστές, νοικιάστηκαν αποδυτήρια, αγοράστηκε αθλητικό υλικό, γράφτηκαν είκοσι δύο συνδρομητές: Έγινε πριν απ’ όλα γενική επιστράτευση όσων παιδιών… κλωτσούσαν στις γειτονιές και στα σχολεία. Εκατοντάδες! Ο Μακρής τα προπονεί με αριστουργηματικό τρόπο… στο μισό γήπεδο που του παραχωρούσαν κάθε Πέμπτη!

Τότε χτίστηκαν τα γερά θεμέλια ενός νέου Ολυμπιακού. Και δεν ήταν λίγα τα εμπόδια, ούτε ασήμαντα. Ο Μακρής μετατίθεται στη Λέρο, η ‘προσωρινή’ διοίκηση προπονεί αυτή τους παίκτες και τους οδηγεί με τη βοήθεια των Καραμουσουλάκη-Ταμπάκη γι’ αγώνες σ’ όλη την Εύβοια, σε γήπεδα, χωράφια και πλατείες, κάθε Κυριακή-γιορτή, χειμώνα-καλοκαίρι! Μεγάλη συμβολή των δυο αυτών ανθρώπων σε χρόνια δύσκολα. Ο πρώτος υπεραθλητής κατά τον Δημήτριο Δεμερτζή. Τον βρίσκεις παντού… στον χωμάτινο και τον υγρό στίβο και στο μπάσκετ του οποίου θεωρείται ‘πατέρας’. Στην αλάνα του σπιτιού με τον ‘κόκορα’ η πρώτη μπασκέτα. Και ύστερα τρεις σχεδόν δεκαετίες στην αθλητική ενημέρωση. Ο δεύτερος πενήντα χρόνια στους αγωνιστικούς χώρους ως ποδοσφαιριστής, διαιτητής, προπονητής. Η προσφορά του ανεκτίμητη.

Στο αναμεταξύ, κι ενώ γίνεται προσπάθεια, μιας από την αρχή γέννησης ομάδας, η ‘παλιά’ εντεκάδα, αφού μαζεύτηκε και συμπληρώθηκε, εξακολουθεί να παίζει και μάλιστα με εξαιρετικά αποτελέσματα, αν και η μεταχείριση της από εκείνους που κρατούσαν τις πέννες και τα καλαμάρια ήταν αντιαθλητική!

Στον πρώτο αγώνα που έδωσε ο σύλλογος με τη νέα κατάσταση, στις 8 Ιανουαρίου 1950 για το κύπελλο Ελλάδας, υποχρεώθηκε ν’ αγωνισθεί με διαιτητή τον σέντερ-χαφ (τότε) της αντιπάλου ομάδας, που έτυχε να είναι τιμωρημένος και γι’ αυτό δεν μπορούσε να προσφέρει τις υπηρεσίες του σαν παίκτης!

Όταν τα πράγματα πήραν κανονικό δρόμο, έγιναν αρχαιρεσίες. Στη διοίκηση που βγήκε ήταν οι Μπαφέρος, Πάνος, Δεμερτζής, Τριμάνης, Χατζηθεοδώρου, Ιωαννίδης, Γεωργίου, Κοέν και Παπαδημητρίου’.

Ο Δημήτρης Δεμερτζής ‘ξεσπαθώνει’ σε μια ακόμη συνάντηση που είχαμε μαζί του: ‘Παίζαμε στα κατσάβραχα… και σε γήπεδα που όποιος έπαιρνε την κατηφόρα, κέρδιζε και τον αγώνα..!

Όμως και η αντιμετώπιση μας και βέβαια μιλώ για το σύνολο των ομάδων μας, απ’ τις αθλητικές και διοικητικές αρχές, όσο αφορά τη χρήση του γηπέδου, ήταν απαράδεκτη. Από απαξιωτική έως και βάναυση..! Μισό γήπεδο για μια και σπανίως για δυο φορές την εβδομάδα, που μοιράζονταν ‘και πάλι στα δυο’ από Προποντίδα και Ολυμπιακό και από ‘Ένωση’ και ΑΕΚ αντίστοιχα. Ο χώρος αυτός που δεν μπορούσες ν’ αναπνεύσεις και όχι ν’ αναπτύξεις τακτικές και συστήματα, συρρικνωνόταν ακόμη περισσότερο, όταν οι γυμναστές μας πετούσαν εμπόδια στις άκρες για να ελευθερώνουν τον στίβο για τους αθλητές του κλασσικού αθλητισμού.

Κάκιστη ήταν, υποβουλιμιαία και μισαλλόδοξη η συμπεριφορά των καθηγητών Σωματικής Αγωγής, εκείνης της εποχής, που θεωρούσαν το ποδόσφαιρο αλητοαπασχόληση και χώρο αποφυγής για τους νεολαίους. Εξαίρεση ο καθηγητής του Β’ ΓΑΧ Στάθης Πρωτόπαπας και ο Μανώλης Ζαγοριανός κι αυτός φίλα προσκείμενος στο άθλημα.

Μέσα απ’ αυτές τις συνθήκες φτιάχτηκαν οι ΜΕΓΑΛΕΣ ΟΜΑΔΕΣ, χάρις στην παρουσία εμπνευσμένων ανθρώπων, όπως ο Τζιώτης, ο Μακρής, ο Πάνος, ο Στράτος, οι αδελφοί Καλτσίδη, και τόσοι άλλοι, γιατί απ’ την άλλη δεν έλειψαν και οι πτωχοπρόδρομοι της μιζέριας και οπισθοχώρησης…’