‘Η εξαίσια ντρίπλα’
Είναι μια ποιητική παρέμβαση, στην πεζή πραγματικότητα. Όταν όμως μια ομάδα ερασιτεχνών έστω και επιλέκτων ντόπιων ποδοσφαιριστών, έχει ν’ αντιμετωπίσει τα ‘μεγαθήρια’ εκείνης της εποχής του Ελληνικού ποδοσφαίρου, η περιγραφή μιας ιδιαίτερης φάσης, αποκτά επικές διαστάσεις: ‘Ο Ανδρέας Μουράτης, που πέθανε τον Δεκέμβριο του 2000, ήταν παίκτης άλλου καιρού. Καλά τα είπαν οι συντάκτες των εφημερίδων, σωστά τίμησαν τη μνήμη του και δεν έχω τίποτε να προσθέσω, μόνο την παιδική μου αντιπάθεια, για τον τρομερό οπισθοφύλακα, που θα τον λάτρευα αν έπαιζε στον Παναθηναϊκό. Μια μέρα αργότερα από την είδηση του θανάτου του, συνάντησα στην παραλιακή λεωφόρο τον Βέλλιο Τσώκο, λίγα χρόνια μεγαλύτερο μου. ‘Θυμάστε’, τον ρώτησα, ‘τη ντρίπλα του Μουράτη;’. Συγκινήθηκε. Μα ήταν χάρμα, ένα αέρινο πέρασμα, έπειτα ένας εφοδεύων καλπασμός και ύστερα ένα γκολ, από εκείνα που χαρακτηρίζουν ‘για σεμινάριο’ οι σύγχρονοι αθλητικογράφοι. Γκολ -ψάχνω να βρω- πως θα το έλεγε ο Σκαρίμπας, αν σύχναζε στα γήπεδα – αλλά δεν τα καταφέρνω.
Ήταν τότε που είχε έρθει στη Χαλκίδα -τελευταία χρόνια της δεκαετίας του ’40- η Εθνική για αγώνα προετοιμασίας με τη Μικτή Χαλκίδος. Θυμούμαι κάποια ονόματα: Βελλιάδης, Δελαβίνιας, Μουράτης, Σταφυλλίδης, Μινάρδος, Χατζησταυρίδης, Πετσανάς, Παπαντωνίου, Μαρόπουλος, Σίμος (Μάγειρας).
Προσπαθούσαμε να λογαριάσουμε πόσα θα φάμε, λέγαμε υπερβολές, αλλά η Εθνική ήταν, χαλάλι της όσα κι αν μας έριχνε: Ένα μόνο δεν μας περνούσε από το νου: ότι μπορούσε και η Χαλκίδα να σκοράρει… Αδιανόητο: Ωστόσο το είδαμε και τούτο το αναπάντεχο. Δεν είχαν περάσει πολλά λεπτά, όταν ο Βέλλιος, δεξί εξτρέμ, στην ‘Προποντίδα’ αριστερό, δέχτηκε μια καλή μπαλιά λίγο πιο πάνω από τη γραμμή του κέντρου.
Έστρωσε τη μπάλα και χύθηκε. Μπροστά του είχε μόνο το λιοντάρι του Ολυμπιακού. Λιοντάρι κομμάτι βαρύ και ο Βέλλιος καλός δρομέας. Προσπέρασε τον Μουράτη αστραπιαία, πετώντας μπροστά την μπάλα. Ώσπου να γυρίσει εκείνος, ο Βέλλιος είχε φύγει με άψογο κοντρολάρισμα, αδύνατο να τον προλάβει ο ‘Μιζούρι’.
Οι άλλοι αμυντικοί της Εθνικής, βρίσκονταν πιο πίσω από τον Μουράτη, ο Βέλλιος είδε ελεύθερο το πεδίο, έκοψε την μπάλα προς το κέντρο κι έτρεχε όπως στη σκυταλοδρομία 4Χ100 των σχολικών αγώνων. Η μπάλα κολλημένη στα πόδια του, ο Βελλιάδης δεν αποπειράθηκε έξοδο, μπορεί να φοβόταν μη φάει κι αυτός παρόμοια ντρίπλα, μπορεί και να έλπιζε πως θα μπερδευτεί ο Βέλλιος και θα προλάβουν οι αμυντικοί.
Βέλος αλάθευτο ο Βέλλιος επέλαυνε, εμείς είχαμε σαστίσει, δεν πιστεύαμε στα μάτια μας, έφευγε εκείνος στροβιληδόν μας έπαιρνε μαζί του, λες, λαχταρούσαμε να γίνει το θάμα; έμπαινε αεράτος ο Βέλλιος και ξαφνικά ο Βελλιάδης είδε την μπάλα στα δίχτυα του!!!
Η Εθνική όπως ήταν πρέπον, νίκησε με 7-3. Κανένας μας δε λυπήθηκε. Και κανένας δεν ξέχασε το πρώτο γκολ του αγώνα, το καλύτερο που είδε ποτέ το γήπεδο της πόλης. Το ιστορικότερο-δεν είναι πολύ συνηθισμένο να πλαγιοκοπεί μια κορβέτα ένα αεροπλανοφόρο!’
Νίκος Γριπονησιώτης
Ο αγώνας είχε γίνει στο Εθνικό Γυμναστήριο και είχαν σκοράρει ακόμη οι Στράντζαλης, Τζανετής για την Μικτή. Στο παιχνίδι και ο Μητροπολίτης Γρηγόριος που χαριτολογώντας είχε πει στους παίκτες της Εθνικής: ‘Προβλέπω να πετύχετε πολλά γκολ… όμως δεχτείτε και λίγα και δεν έπεσε έξω. Το αποτέλεσμα (7-3) τον δικαίωσε…’.
Πρέπει να σημειώσουμε γενικά πάντως, ότι σε λίγο μπαίνουμε σιγά-σιγά σε μια εποχή ‘συμμαζέματος’ για το Εθνικό ποδοσφαιρικό μας συγκρότημα, αφήνοντας πίσω μας τα διψήφια εις βάρος μας σκορ. Το τελευταίο… ένα 11-1 στα 1938 απ’ την ασυναγώνιστη ομάδα της Ουγγαρίας με τον ‘Αθλητισμό’ να σατιρίζει διασκεδάζοντας τις εντυπώσεις:
Στο λασπωμένο γήπεδο
άνοιξαν ένα λάκκο
και θάψανε την Εθνική
χωρίς παππά και διάκο
Ιστορικές μορφές στην Κατοχή και μετά την Απελευθέρωση
Η βίαιη διακοπή των πρωταθλημάτων με την εισβολή των κατακτητών, προκάλεσε τη διάλυση των ποδοσφαιρικών ομάδων και τον διασκορπισμό των παραγόντων, που με κύρια προτεραιότητα την επιβίωση στράφηκαν σε συναφείς γι’ αυτό το σκοπό δραστηριότητες.
Επανέκαμψαν μετά το ’45 και συνετέλεσαν στην ανασυγκρότηση των φίλιων ποδοσφαιρικών σωματείων, τα οποία πολλά οφείλουν και βέβαια ο φίλαθλος κόσμος της Χαλκίδας, σ’ αυτούς που κατάφεραν να ‘μεταλαμπαδεύσουν’ τη φλόγα του ενθουσιασμού για το άθλημα, στην σπουδαία γενιά των παραγόντων των επόμενων δεκαετιών.
Μερικοί εξ αυτών, οι αδερφοί Αλέκος και Ιωάννης Χαλβατζής, σε διαφορετικές ομάδες, ο πρώτος για λογαριασμό της Προποντίδας, ο δεύτερος για τον Ολυμπιακό, ο Γιώργος Καραλιώτης για την ‘Ένωση’ και ο Τάκης Πανταζής επίσης.
Ο Ιωακείμ Στράτος και Δράκος Δρακόπουλος για την Προποντίδα. Ο Φώτιος Μιχαηλίδης αρχικά και οι αδερφοί Γρηγόριος και Χαρίτων Κολτσίδης για την ΑΕΚ και επανερχόμενος στον Ολυμπιακό, ο Ευάγγελος Μελισσάρης και ο Αλέκος Πάνος. Και πολλοί άλλοι που η ατελής ή ατυχής αν θέλετε μνήμη των συνομιλητών μας, δεν επιτρέπει την ονομαστική αναφορά τους.
Ο ΑΛΕΚΟΣ ΠΑΝΟΣ
Ο Δημήτρης Δεμερτζής, αποδίδει τα εύσημα, πάντα ευγενής και γενναιόδωρος, στον Αλέκο Πάνο, που κράτησε ‘τα ιερά και τα όσια’ του συλλόγου του Ολυμπιακού, σε καιρούς χαλεπούς. Την περίοδο της Κατοχής και μέχρι τα πρωταθλήματα να μπουν στις ‘διαδικαστικές ράγες’ της ΕΠΟ και της ΕΠΣΕΒ είναι ο ‘σύνδεσμος’ παραγόντων και ποδοσφαιριστών, που κράτησαν τις επαφές, ώστε να γίνει ευχερέστερη η μετάβαση του συλλόγου στη νέα εποχή.
Απ’ τον Αλέκο Πάνο, ξεκινάει πάντως και η νέα εκπληκτική για τα ‘ερυθρόλευκα χρώματα’ δεκαετία του ’50, που τίθεται επικεφαλής μιας ομάδας παραγόντων όπως θα περιγράψουμε στη συνέχεια, με στόχο την συστηματική εφαρμογή ενός προγράμματος, που θα φέρει στην κορυφή τον Ολυμπιακό. Ήθος και εντιμότητα, σεμνότητα και καρτερικότητα, μια σεπτή μορφή, σύμβολο και ορόσημο, για τις μεταπολεμικές γενιές ποδοσφαιριστών και παραγόντων. Ένας εκ των κορυφαίων παραγόντων όλων των εποχών για τον ποδοσφαιρικό αθλητισμό της πόλης.
Ιδιαίτερες πληροφορίες και χαρακτηριστικές στιγμές της προσωπικότητας και της πορείας αυτών των εμπνευσμένων ανθρώπων, δύσκολα να εντοπισθούν και καταφεύγουμε και πάλι στον ‘ΕΥΒΟΪΚΟ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ’ και τον Κώστα Χαραμαντίδη για να παρουσίασουμε μια εξέχουσα μορφή στα διοικητικά της Προποντίδας, λίγο μετά την Απελευθέρωση, τον Ιωακείμ Στράτο, που δηλώνει ‘παρών’ αρχικά σαν ένθερμός υποστηρικτής και απλό μέλος της Προποντίδας και απ’ το 1953 ως πρόεδρος του ιστορικού προσφυγικού σωματείου.
ΙΩΑΚΕΙΜ ΣΤΡΑΤΟΣ
Ένας κορυφαίος στο πλευρό της Προποντίδας
Η παρουσία του, μετά την Απελευθέρωση, στα τοπικά ποδοσφαιρικά δρώμενα, ήταν σα ν’ άναψε ένα κερί κόντρα στην ‘ανεμολήθη’ του χρόνου, για να φωτίσει την προσδοκία για τις ‘χαμένες πατρίδες’, αλλά και για το όραμα της νέας πατρίδας, μέσα απ’ την πρόοδο της ποδοσφαιρικής πατρίδας αυτή τη φορά, της ‘Προποντίδας’, που τόσο πιστά υπηρέτησε και αγάπησε με ιδιαίτερο πάθος. Ο άνθρωπος κατά τον ‘γίγαντα’ Κώστα Χαραμαντίδη ‘έγινε ο φάρος τη δεκαετία του ’50, μεταδίδοντας το φως του, στις νεότερες γενιές παραγόντων, στην προσπάθεια τους για δημιουργικό αθλητικό έργο’.
Μια απ’ τις πιο μεγάλες αθλητικές φυσιογνωμίες του Ευβοϊκού αθλητισμού και ιδιαίτερα της Χαλκίδας, υπήρξε ο Ιωακείμ Στράτος. Γεννήθηκε το 1913 στην Λαγκάδα της Μ. Ασίας και ήρθε στην Ελλάδα το 1922, ακολουθώντας το ποτάμι της προσφυγιάς, μετά την Μικρασιατική Καταστροφή. Ακολούθησε το επάγγελμα του μαραγκού.
Με το ποδόσφαιρο και γενικά με τον αθλητισμό, ασχολήθηκε από το 1927. Πρόεδρος όμως της Προποντίδας, έγινε για πρώτη φορά το 1953, μετά το θάνατο του Θρασύβουλου Κεϊσόγλου. Παρέμεινε Πρόεδρος της Προποντίδας μέχρι το 1965. Συνέχισε έως το ’70 και δύο ακόμη περιόδου το 1977 και το 1980, ηγείται και πάλι του ιστορικού αυτού συλλόγου σε δύσκολους καιρούς. Διετέλεσε ακόμη Αντιπρόεδρος της Ενώσεως Ποδοσφαιρικών Σωματείων Εύβοιας-Βοιωτίας. Αντιπρόσωπος στη Γενική Συνέλευση της ΕΠΟ το 1958. Πρόεδρος των Επιτροπών της ΕΠΣΕΒ Πρωταθλήματος και Κανονισμών και τέλος, μέλος της Διοίκησης της, σε πολλές περιόδους.
Επί των ημερών του η Προποντίδα διακρίθηκε ιδιαίτερα στο ποδόσφαιρο, αλλά και στο στίβο, του οποίου υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής.
Δημιούργησε τμήμα Μπάσκετ και ισχυρή ομάδα. Ήταν ο αρχηγός της αποστολής της Μικτής ομάδας Μπάσκετ Χαλκίδας, όταν σε αγώνες στη Ρόδο, η Χαλκίδα πήρε την τρίτη θέση πίσψ απ’ την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, εντυπωσιάζοντας του πάντες με τη δυναμική και την πρόοδο του αθλήματος, από μια μικρή επαρχιακή τότε πόλη. Μια σπουδαία επιτυχία, στην οποία μεγάλη υπήρξε η συμβολή του Ιωακείμ Στράτου.
Άνθρωπος δραστήριος, με πολλές διοικητικές ικανότητες, πραγματικός ηγέτης, οδήγησε με επιτυχία την Προποντίδα στους στόχους της. Κατά καιρούς είχε συνεργάτες τους: Φώτιο Μιχαηλίδη (μάλλον μεταγραφή από ΑΕΚ…), Δημήτριο Φλώκο, Γιάννη Σπανό (ο γνωστός πρώην Δήμαρχος), τον Γιάννη Καμπούρη, τον Γεώργιο Βουδούρη, τον Κώστα Πλάκα, τον Γεώργιο Μεγαρίτη, τον Γεώργιο Σμπιλίρη, τον Στάθη Ταυλαρίδη, τον Παναγιώτη Μεγαρίτη και άλλους νεότερους που θήτευσαν κατά περιόδους στο πλευρό του Ιωακείμ Στράτου.
Ο Ιωακείμ Στράτος, λάτρεψε στην κυριολεξία την Προποντίδα, η οποία υπήρξε ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής του, την οποία ταύτισε σ’ ένα βαθμό με την θρυλική ποδοσφαιρική ομάδα. Όσοι υπήρξαν συνεργάτες του, βίωσαν από κοντά το αθλητικό μεγαλείο αυτού του ανθρώπου, που πραγματικά άφησε εποχή στα ποδοσφαιρικά -και όχι μόνο- πράγματα του τόπου με τη μεγάλη προσφορά του.
Δίδαξε τέλος τους γύρω του, με το ήθος και τις ανθρώπινες αρετές που τον διέκριναν. Υπήρξε πάνω απ’ όλα ένας ωραίος φίλαθλος.
Ένας άνθρωπος του αθλητισμού, πραγματικός φάρος για τις νεότερες γενιές, που σφράγισε μια εποχή και έγραψε ιστορία με το πέρασμα του απ’ τον τοπικό αθλητισμό, που υπηρέτησε με πάθος, πίστη και ανιδιοτέλεια για πάνω από είκοσι πέντε χρόνια και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’70.
Ακολουθήστε το eviasports.gr στο Google News και μάθετεπρώτοι όλα τα τελευταία αθλητικά νέα της Εύβοιας!Ενισχύστε την προσπάθεια του eviasports.gr. Κάντε την Δωρεά σας μέσω PayPal ή μέσω τράπεζας Πειραιώς
