Ο Βασίλης Τουλούμης ‘για τη δεκαετία του ’30…’
Στο πλαίσιο φιλικών αναμετρήσεων ο Βασίλης Τουλούμης, αφηγείται τις λεπτομέρειες από τον απόηχο που άφησε στον Χαλκιδέικο φίλαθλο κόσμο μια ποδοσφαιρική συνάντηση στην πόλη μας και στο πρώτο γυμναστήριο, στο χώρο που στεγάζεται σήμερα το Α’ Γυμνάσιο Χαλκίδας, μεταξύ της τοπικής Α.Ε. Χαλκίδας και των ‘Πράσινων Πουλιών’ που είχαν προκύψει απ’ τη διάσπαση του Παναθηναϊκού.
Κυριακή 27 Μαρτίου 1932
ΕΝΩΣΙΣ – ‘ΠΡΑΣΙΝΑ ΠΟΥΛΙΑ’ 2-1
Στάδιο ‘Γλαύκος’
Το στάδιο ΄Γλαύκος’ είναι το πρώτο και μοναδικό γυμναστήριο της πόλης, γι’ αυτή την περίοδο. Ο Αλέκος Ταμπάκης μας πληροφορεί ότι υπήρχε ένα δεύτερο στην ανατολική πλευρά, εκεί που βρίσκεται σήμερα η Σχολή Πεζικού. Ήταν ένας χώρος, χωρίς υποτυπώδεις έστω για την εποχή υποδομές, που φιλοξενούσε πλήθος ανεξάρτητων συνοικιακών ομάδων σε συνθήκες αλάνας.
‘Ένα γήπεδο…’ θα πει ο συνομιλητής μου ‘…πενήντα μέτρα φάρδος και καμιά εβδομηνταριά μάκρος. Στη δεξιά μεριά για να εκτελέσεις πλάγιο άουτ… έπρεπε η μπάλα πρώτα να κτυπήσει στον μαντρότοιχο. Στην αριστερή, μια ξύλινη εξέδρα που έπιανε καμιά τρακοσαριά νοματαίους. Σε κεντρικό σημείο και ο χώρος των επισήμων. Πρώτο και καλύτερος ο σεβασμιότατος κ. Γρηγόριος. Ακόμη ο εκάστοτε Νομάρχης, ο Δήμαρχος και άλλοι ‘επίσημοι’ της πόλης των Χαλκιδέων.
Ο Ζήσης Αθανασόπουλος, είχε τότε ομοιοεπαγγελματική προέλευση και εμπορικές σχέσεις με κάποιον Παπαγεωργίου απ’ το Μοσχάτο, χονδρέμπορος ποτοποιός και αυτός, που προφανώς εφοδίαζε με προϊόντα τον Χαλκιδέο έμπορο. Ο ίδιος ήταν στη διοίκηση των ‘Πράσινων Πουλιών’. Στο ‘παιχνίδι’ της διάσπασης είχαν μπει τότε και δύο σύμβουλοι του Δήμου Αθηναίων, αλλά και ο τότε Δήμαρχος Ηρακλής Κοτζιάς.
Ο Παπαγεωργίου είδε θετικά την πρόταση-πρόσκληση του Αθανασιάδη, αλλά με το αζημίωτο: ‘θέλουμε έξι χιλιάδες δραχμές για την ομάδα και σ’ αυτό το ποσό θα καλύψουμε και κάθε υποχρέωση προς τον κορυφαίο τότε διαιτητή Σωτήρη Ασπρογέρακα.
Ο Αθανασιάδης δαγκώθηκε… σχεδόν χλώμιασε. Τα λεφτά ήσαν πάρα πολλά για την εποχή..!
Τότε λειτούργησε το ένστικτο, η λεβεντιά και το συναίσθημα του Σπύρου Δριτσαλόπουλου, του Μπόλαρη. Γανωτζής ήταν ο άνθρωπος, αλλά ήταν εργατικός, ιδιαίτερα καλός τεχνίτης και το μπακίρι πήγαινε σύννεφο στα τότε νοικοκυριά…
‘Το ματς θα γίνει…’ είπε ‘…όπως και να ‘χει θα κάνει καλό στο όνομα και την προκοπή της ομάδας. Θα τα βάλω εγώ και ότι πιάσουμε…’. Κοσμοσυρροή, όλοι ήθελαν να δουν από κοντά τα ‘Πράσινα Πουλιά’ που ήταν ‘κομμάτι’ του μεγάλου Παναθηναϊκού. Ο Μπόλαρης δικαιώθηκε. Εννιά χιλιάδες δραχμές! Όφελος λοιπόν σε οικονομικό, τεχνικό και ηθικό επίπεδο.
Μια ιστορική νίκη με 2-1, που όμως αυτή η ποδοσφαιρική συνάντηση είχε ένα περίεργο μέχρι και κωμικοτραγικό τέλος…
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά:
-Στο 35′ περίπου, ο τερματοφύλακας των φιλοξενουμένων, τροφοδοτεί με ελεύθερο βολέ, τον δαιμόνιο εξτρέμ Αντώνη Μηγιάκη, Αυτός πλαγιοκοπεί τον Θανόπουλο, μπαίνει στην περιοχή και πλασάρει εύστοχα τον Αποστολίδη 0-1.
Στις αρχές του β’ ημιχρόνου, γύρω στο 60′ λεπτό, ο Αποστολίδης επιχειρεί ελεύθερη μεταβίβαση με αποδέκτη τον Δαϊναβά, που διεισδύει στην περιοχή των φιλοξενουμένων, κερδίζοντας κόρνερ. Ο Ρεντίφης εκτελεί, ο Χαλβατζής ‘σηκώνεται’ και με καρφωτή κεφαλιά ισοφαρίζει σε 1-1.
-Γύρω στο 75′ λεπτό ο Άγγελος Μεσσάρης εισβάλλει στην περιοχή ευθύνης των Χαλκιδέων αμυντικών, έχοντας εξουδετερώσει κάθε αντίσταση, ετοιμάζεται να σκοράρει…
Στα γκολ-ποστ, δεξιά-αριστερά ήταν παρατεταγμένοι αστυνομικοί, για την τήρηση της τάξης. Ήταν κι ένας Γιώργος Κλακουμάνος, βέρος ‘Ενωσέος’ ο οποίος βγάζει τη σφυρίχτρα… και ‘τούρρρ…!’.
Ο Μέσσαρης σαστίζει, ο Ασπρογέρακας… ‘παίζετε, παίζετε’… και οι αμυντικοί επεμβαίνουν σωτήρια…!
Αλλοίωση αποτελέσματος… φασαρία κακό…! Μπήκε κι ένα δεύτερο γκολ υπέρ της ‘Ένωσης’ με τη συνέχιση του αγώνα, όμως οι εφημερίδες τότε έγραψαν:
Μια αδέσποτη σφυρίχτρα έδωσε τη νίκη στην Ένωση…
Ποδοσφαιρική λαογραφία του ’30
Αφηγούνται ο Βασίλης Τουλούμης και ο Γιώργος Ισμίρογλου
Σ’ αυτήν την ενότητα γίνεται αναφορά στα ποδοσφαιρικά δρώμενα της προπολεμικής περιόδου. Ο Βασίλης Τουλούμης και ο Γιώργος Ισμίρογλου, αφηγούνται καταπληκτικά. Πρέπει να σεβαστούμε το ήθος και το ύφος αυτών των εξαίρετων ποδοσφαιρόφιλων, γι’ αυτό και χωρίς περικοπές και προσμίξεις αφήνουμε τον λόγο τους ατόφιο, να ρεύσει στην κοίτη του χρόνου, πηγάζοντας απ’ τα γάργαρα νερά της μνήμης, σε βάθος τόσων δεκαετιών.
Απ’ την μια το Γυμναστήριο ‘Ο ΓΛΑΥΚΟΣ’ και απ’ την άλλη οι ιστορικοί κινηματογράφοι ‘ΠΑΛΛΑΣ’, ‘ΚΕΝΤΡΙΚΟΝ’ και ‘ΠΑΝΘΕΟΝ’ έρχονται να στεγάσουν τον ενθουσιασμό και την συγκίνηση των νεολαίων της εποχής για τους ντόπιους άσσους των γηπέδων και τους διεθνείς σταρ που πλημμυρίζουν τις οθόνες με λάμψη και ομορφιά.
Πολλές και χαρακτηριστικές οι πληροφορίες. Στο ξεκίνημα λοιπόν αυτού του γιγαντιαίου, διαχρονικού, αφιερωματικού αθλητικού ρεπορτάζ για το ποδόσφαιρο της Χαλκίδας, έχω την αίσθηση ότι αυτή η δεκαετία υποδηλώνει την ετεροβαρή σχέση της, συγκριτικά μ’ αυτές που ακολουθούν και γι’ αυτό υπεύθυνος είναι ο δημιουργός και ας μου το συγχωρήσουν οι φίλαθλοι αναγνώστες των άλλων περιόδων. Τιμούμε έτσι το παρελθόν και τους ποδοσφαιρικούς μας προγόνους.
‘Η Ένωση, ο Ολυμπιακός, η Προποντίδα και η ΑΕΚ’ μας λέει ο πρώτος των πολύτιμων αφηγητών, μέχρι το ’37 περίπου, διαγωνίζονται με βάση κάποιους ‘Ενωσιακούς’ κανόνες, σ’ ένα κλειστού τύπου πρωτάθλημα, που ξεκινάει απ’ τον Νοέμβρη-Δεκέμβρη και τελειώνει Μάρτη ή Απρίλη. Έξι παιχνίδια όλα κι όλα, ένα κάθε μήνα… Στο ίδιο γήπεδο… γυμναστήριον ‘Ο Γλαύκος’…
Ο Γιώργος Ισμίρογλου αναφέρει σαν ιδιοκτήτες και δωρητές, την οικογένεια Κωστάκη. Όμως όλες οι επίσημες και ανεπίσημες πληροφορίες συγκλίνουν, υποδεικνύοντας τους αδερφούς Ιωάννη και Βασίλειο Μάλλιο. Μια αμφισήμαντη δωρεά που ωφέλησε για τη συνέχεια και την Εκπαίδευση και τον Αθλητισμό.
Το Γυμνάσιο βρισκόταν εκεί που σήμερα είναι το πάρκινγκ της Εθνικής Τραπέζης, επί της Βενιζέλου. Παράρτημα υπήρχε ψηλά στην Αβάντων, εκεί που τη δεκαετία ’60 φιλοξένησε το Γυμνάσιο Θηλέων.
Επί της Σαμαρτζή, υπήρχε μια σιδερένια πορτάρα και δυο μέτρα πιο κει, τα γκολ-ποστ της δυτικής πλευράς, που με το τέλος του αγώνα έβγαιναν για να διευκολύνουν την διέλευση του κόσμου προς την Αεροπόρου Σαμαρτζή!
Όπως είπαμε ο μαντρότοιχος όριζε το πλάγιο άουτ. Μια ξύλινη εξέδρα τριακοσίων θέσεων στην αριστερή πλευρά. Απ’ την άλλη υπήρχαν πάσσαλοι και μια χοντρή τριχιά που περιόριζε τους θεατές σε σχέση με τον αγωνιστικό χώρο. Για γκολπόστ καρφωμένα καδρόνια, δίχτυα ανύπαρκτα. Φάτσες ποδοσφαιριστών άγνωστες μεταξύ αγνώστων. Οι τερματοφύλακες, θέση υποτιμημένη τότε, πιτσιρικάδες και διαιτητής ρεμπουπλικοφόρος. Ο Δήμαρχος τότε Σαραφιανός πρέπει να έπαιξε ρόλο στην ιστορική ‘τράμπα’.
Απ’ το ’36-’37 αρχίζουν οι εργασίες μετεγκατάστασης στο νέο στάδιο, στη σημερινή έκταση, με κατεύθυνση ‘Ανατολάς-Δυσμάς’ κατά πλάτος δηλαδή.
