Αν το ποδόσφαιρο, όπως το λένε και όπως διαπιστώνει κανείς είναι ‘θρησκεία’ έστω και στην αιρετική της μορφή, όρος αδόκιμος, ο Μιχάλης Τζιώτης ανήκει στις αγιοποιημένες μορφές αυτού του χώρου.
Λατρεύτηκε από φιλάθλους και αθλητές, από φίλους και αντιπάλους, για το ήθος, την απλότητα και την ανιδιοτέλεια του. Ακόμη για την ποιότητα του σαν άνθρωπος και ποδοσφαιρικός παράγοντας.
Ένας ευπατρίδης της κοινωνικής και ποδοσφαιρικής ζωής του τόπου, που ουδέποτε προκάλεσε με την εν γένει συμπεριφορά του. Γόνος εξαίρετης Χαλκιδέικης οικογένειας, με ανώτερη μόρφωση και υψηλή θέση στα ανώτερα κλιμάκια της Εθνικής Τραπέζης.
Άνθρωπος πράος και παράλληλα παράγοντας με δημιουργικό πνεύμα, οργανωτικός και μεθοδικός, με γνωσολογική εμπέδωση σε ζητήματα διοικητικά, που εφάρμοσε και στο ποδόσφαιρο, συμβάλλοντας μέσα απ΄τις τάξεις του Ολυμπιακού, στην ανάπτυξη και εξύψωση του.
Ο Μιχάλης Τζιώτης, υπήρξε ένας απ’ τους πρωταγωνιστές της ιδρύσεως αθλητικών συλλόγων της Χαλκίδας, όμως το όνομα του συνδέθηκε με τον Ολυμπιακό Χαλκίδος και αναφορικά με την ίδρυση του συλλόγου, άλλα και την αναγέννηση του, τη δεκαετία του ’50, που έγινε πανελληνίως γνωστός.
Ακόμη οι αθλοπαιδειές, ο κλασσικός αθλητισμός, ο ναυταθλητισμός, το Εθνικό Στάδιο, βρήκαν στο πρόσωπο του Μιχάλη Τζιώτη, τον ιδανικό συμπαραστάτη και οδηγό.
Ο Δημήτρης Δεμερτζής, τοποθετεί τον Μιχάλη Τζιώτη στην ‘προσθήκη’ της ιστορίας του Ολυμπιακού και με λόγο ευλαβικό τον ‘κατευοδώνει’ στο ‘πάνθεον των μεγάλων μορφών του αθλητισμού μας’:
‘Μακράν οιωνδήποτε συλλογικών διαφορών, μη δεχθείς ουδεμίαν θέσιν εις αθλητικόν σωματείον ή οργάνωσιν, ουδέ εις τον ‘Ολυμπιακόν’ του οποίου από της ιδρύσεως, υπήρξεν η αναμφισβήτητος ψυχή, είχεν την εκτίμησιν και αγάπην απάντων των αθλητικών παραγόντων και των φιλάθλων μέχρι λατρείας.
Μίαν φοράν μόνον, όταν παρέστη ανάγκη μεγάλη, επεστρατεύθη και τότε εγένετο πρόεδρος του συλλόγου δι’ ελάχιστον χρονικόν διάστημα.
Ο αθλητισμός της πόλεως μας και ιδιαιτέρως ο ‘Ολυμπιακός’ εκ των τάξεων του οποίου προήλθεν η μεγαλυτέρα ίσως και πλέον αγνή φίλαθλος μορφή, δύνανται εν παντί να υπερηφανεύονται’.
Και επανέρχεται ο Δημήτρης Δεμερτζής στο φύλλο της 20ης Ιουλίου του 2012 στην ‘Προοδευτική Εύβοια’: ‘Είχε πολλές μεγαλοσύνες ο Μιχάλης Τζιώτης. Ήθους ευπατρίδη, αθλητικού φιλάθλου στο απολύτως τέλειο, προσωπικότητα καθολικής παραδοχής. Ο Ένας δεκαετιών του Χαλκιδέικου βίου. Όπου ο ίδιος ‘έταξε’ τον εαυτό του. Αφανής, ακούραστος, ανιδιοτελής, ποτέ δεν επιζήτησε αξιώματα και τιμές. Μόνη επιδίωξη η προσφορά του και μόνο αυτή. Η περίπτωση του Μιχάλη Τζιώτη είναι από τις ελάχιστες – ελαχίστων της Χώρας. Η Χαλκίδα ευτύχησε να τον έχει πολίτη της. Είναι χρέος η αναφορά σ’ αυτήν την Αξία και θα το πράξουμε – στο μέγεθος που πρέπει – με δέος’.
Και ο Κώστας Χαραμαντίδης, αισθανόμενος δέος γι αυτή τη ‘θρυλική’ (ούτως ή άλλως) μορφή, θεωρεί τον Μιχάλη Τζιώτη ‘μια εκ των μεγαλυτέρων φιλάθλων φυσιογνωμιών, που ανέδειξε η Ελλάδα’ την περίοδο δράσης του μεγάλου Χαλκιδέου ποδοσφαιρικού παράγοντα.
Πέθανε λίγους μήνες πριν δει τον Ολυμπιακό Χαλκίδος να εισέρχεται στα ‘ακριβά σαλόνια’ του Ελληνικού ποδοσφαίρου, στις 11 Μαρτίου 1963, σε ηλικία μόλις 65 χρονών.
Πηγή: Η ΜΝΗΜΗ ΔΑΚΡΥΖΕΙ
