‘Η ΜΝΗΜΗ ΔΑΚΡΥΖΕΙ’: Το ποδόσφαιρο έρχεται στη Χαλκίδα

ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΣΤΗ ΧΑΛΚΙΔΑ

Το τρισέκδοχο της πρώτης παρουσίας

Ο Περγόπουλος, ο Δριτσαλόπουλος, ο Μιχαηλίδης

Από αυτό το σημείο και για τη συνέχεια, τούτο το συγγραφικό αφιέρωμα για το ποδόσφαιρο της Χαλκίδας, περνάει στο επίκεντρο αυτής της ιστορικής μελέτης και έρευνας και μόνο αν κρίνεται απαραίτητο, θα γίνεται αναφορά στο πανελλήνιο και διεθνές ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι, παράλληλα με τα γεγονότα που διαδραματίζονται στην πόλη μας.

1914 – Κάποια εφημερίδα της εποχής θα είχε γράψει για το άθλημα που παιζόταν στην Αγγλία. Οι πρώτες κλωτσιές… σε ένα τόπι. Οι κατοπινές ‘μπάλες’, από χαρτιά, κουρέλια, δεμένα με σπάγκο ή σύρμα σήμαιναν ‘τεχνολογική’ επανάσταση στο είδος. Όλα αυτά θα μπορούσαν να είχαν συμβεί αυτές τις πολύ μακρινές εποχές – στις αθάνατες των παιδιών αλάνες – ακόμη και στα στενοσόκακα της πόλης.

Αναζητήσαμε και θα μπορούσαμε να βρούμε έναν αιώνα πριν, κάπου κάποιον ‘αλιευτή’ της εποχής να χρησιμοποιεί για ν’ αποδώσει το νέο γεγονός στην παιδιά και την άθληση, μια υποτυπώδη φράση ή έκφραση.

Κάπως έτσι αντιλαμβάνεται τα σκιρτήματα της πρώτης ποδοσφαιρικής κλωτσιάς και ο Δημήτρης Δεμερτζής.

1918 – ‘Προπάτορας’ αυτής της ‘μύησης’ στην τέχνη, τον ανταγωνισμό και τη ψυχαγωγία αυτού του νέου αθλήματος, που πήρε παράλληλα με την ανάπτυξη του στη Χαλκίδα, εκρηκτικές διαστάσεις με παγκόσμια αναγνώριση και διάχυση, για την πόλη μας, ο Τάσος Περγόπουλος που έφτιαξε έναν ‘Ολυμπιακό’ στα 1918 και ύστερα έφυγε για την Αμερική. Η ομάδα προερχόταν από αθλητές απ’ το ‘Καφενεδάκι’ και τον Άγιο Δημήτριο, λίγο μετά διαλύθηκε. Η ζωή του πρωτογενούς ‘Ολυμπιακού’ υπήρξε βραχύβια. Λίγους μήνες κράτησε…

1920 – Οι απόγονοι του Σπύρου Δριτσαλόπουλου, υποστηρίζουν ότι ο παππούς τους, γνωστός ως ‘Μπόλαρης’ ήταν αυτός που γνώρισε το άθλημα στο ‘ναυτικό’ απ’ τα Εγγλέζικα και Γαλλικά πληρώματα, που ασκούνταν στην αποβάθρα και το έφερε στην Χαλκίδα στα 1929, όπως ο ίδιος τους είχε εκμυστηρευθεί. Εκεί στο ναύσταθμό του Μούδρου της Λήμνου, είχε γνωρίσει και τον Γιώργο Καλαφάτη, τον πραγματικό ‘πατέρα’ του Παναθηναϊκού, ο οποίος και τον είχε βοηθήσει να εδραιώσει το άθλημα και ν’ αναδείξει την ‘Ένωση’ στην πόλη.

1922 – Έρχεται τέλος η τοπική βιβλιογραφία (Οι γειτονιές της Χαλκίδας – Κλεοπάτρα Λυμπέρη) που αναφέρει ότι κάποιος Γιώργος Μιχαηλίδης, ήταν αυτός που έφερε το άθλημα απ’ την Κωνσταντινούπολη στα 1922. Πρέπει να ήταν ένα απ’ τα μέλη της θρυλικής Πέρα-Κλουμπ, ‘μάνας’ της σημερινής ΑΕΚ. Ο Μιχαηλίδης ήταν και απ’ τους ιδρυτές της ΑΕΚ Χαλκίδας και δικαίως θεωρείται ο ‘αρχηγός’ του ποδοσφαιρικού γένους της ομάδας του.

Καταγεγραμμένη έρευνα, που πραγματοποιήθηκε στις αρχές του ’50, δέχεται και διακριβώνει την πρώτη εκδοχή ως μόνη αξιόπιστη για τις ποδοσφαιρικές ρίζες του τόπου και ο Δημήτρης Δεμερτζής, χαρακτηρίζει κάθε άλλο ισχυρισμό, ως προσπάθεια ‘κατασκευής γεγονότων’ και ‘αποκυήματα φαντασίας’ που ποτέ δεν υπήρξαν ως πραγματικά γεγονότα… και οι δήθεν ‘πρωτοπόροι’ αυτοδιαψεύδονται…

Προγονικοί σύλλογοι όπως με λεπτομέρεια παρουσιάζουμε για τη συνέχεια, σ’ αυτές τις πρώτες σελίδες του βιβλίου, ο ‘Άρης’ και ο ‘Ηρακλής’ απ’ το Κάστρο και την Αγία Βαρβάρα. Στα 1924 συναντάμε τον ‘Άστέρα’ Χαλκίδας, μέλη του οποίου προσχωρούν αργότερα και ενισχύουν τον Ολυμπιακό και ύστερα η ‘Αρέθουσα’ που έδωσε την προγονική ‘μαγιά’ για να γίνει η μετέπειτα Α.Ε. Χαλκίδας, η γνωστή ‘Ένωση’, η ‘πρωθιέρεια’ του ποδοσφαιρικού ναού της πόλης των Χαλκιδέων. Η ‘Σφαίρα’ απ’ τον ‘Αγιάννη’ και τα ‘Κανατάδικα’ και η ‘Νεφέλη’ απ’ την ‘Δεξαμενή και το ‘Πλάτωμα’ ήταν η ‘πρόζυμος ύλη’ για την ΑΕΚ και την Προποντίδα αντίστοιχα, όπως θα περιγράψουμε για τη συνέχεια.

Πόσο παράξενα ηχεί στ’ αυτιά μας και πόσο μακρινή δείχνει η περίοδος, που το ποδόσφαιρο ήταν μια μορφή ‘λατρείας του ακατανόητου’; Η είδηση από εφημερίδα της εποχής εκεί στα 1913-’14, που ανιχνεύει τις αρχέτυπες ρίζες αυτού του αθλήματος:

‘Εις την πλατείαν Συντάγματος (Τζαμιού) μαθηταί τίνες του Γυμνασίου

ασκούνται (!) εις την ποδόσφαιραν. Το άθλημα τούτο επιτάσσει

ρωμαλαιότητα, ευστροφίαν πνεύματος συνδυαζομένην μετά ταχύτητος.

Μετά των περιοίκων παρακολουθούνται υπό άλλων φιλοπεριέργων.’

Η ‘ρωμαλαιότητα’ βεβαίως εξοστρακίσθηκε και ρίφθηκε στις παλαίστρες! Έμεινε η ευστροφία και η ταχύτης και άλλαξαν πολλά πράγματα μέχρι το ποδόσφαιρο ν’ αποκτήσει τη σύγχρονη μορφή του. Οι ‘φιλοπερίεργοι’ έγιναν φίλαθλοι και αυτοί αργότερα οπαδοί…