Θανάσης Κούτος: Στα χρόνια της υπομονής…

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ...

Στη χώρα της μούντζας και του ρε!

Στα χρόνια της υπομονής…

‘Σπάραγμα’ αλλοτινών εποχών η ποδοσφαιρική Χαλκίδα και δεν αναφέρομαι μόνο στην αντιπροσωπευτικότερη της πόλης μας ποδοσφαιρική ομάδα του Α.Ο. ‘Χαλκίς’. Υπήρχαν τότε… την εποχή της αφθονίας, αυτή του ’80… όπως συνηθίζω να εκφράζομαι στον προφορικό αλλά και βέβαια στον γραπτό λόγο, σύλλογοι της ποδοσφαιρικής και πλέον ιστορικής αξίας του Ολυμπιακού Χαλκίδος, που αναδύθηκε απ’ το ένδοξο παρελθόν του, αυτό των δεκαετιών του ’50 και του ’60… ‘απορροφώντας’ μια εξίσου ιστορική και ιδιαίτερα δημοφιλή ομάδα, αυτή του Α.Ο. ‘Πρωτεύς’. Αυτή τη δεκαετία το ποδόσφαιρο της Χαλκίδας υποδηλώνει με τον πλέον εκφραστικό και εκκωφαντικό τρόπο τον προσωποπαγή χαρακτήρα του, στην Ευβοϊκή πραγματικότητα, αφού υπάρχουν και οι πρωταγωνίστριες ομάδες σε τοπικό αλλά και σε περιφερειακό, πέραν των στενών γεωγραφικών ορίων, της Προποντίδας και του Α.Ο. ‘Κάνηθος’.

Ο Ηρακλής Ψαχνών, ο αδιαμφισβήτητος ‘περιφερειάρχης’ και από κει και πέρα, ο Α.Ο.Ν. Αρτάκης, ο Ταμυναϊκός, η Ερέτρια και κυρίως Ιστιαία, Ολυμπιακός Λίμνης και Αναγέννηση Μαντουδίου, σπεύδουν σε άτακτη υποχώρηση. Οι δύο τελευταίοι ‘σαρώθηκαν’ κυριολεκτικά και η ανεμολήθη έσβησε τα ίχνη τους.

Η σημερινή εικόνα του Ευβοϊκού ποδοσφαίρου… ‘εξάμβλωμα’ μετάλλαξης της αρχικής… και ο σημερινός Α.Ο. ‘Χαλκίς, παρά τις ομολογουμένως φιλότιμες και συγκινητικές προσπάθειες λίγων παραγόντων, των ποδοσφαιριστών και των φίλων του… ‘απολειφάδι’ εκείνου του ένδοξου και υπερήφανου ποδοσφαιρικού συλλόγου, ‘εν τη γενέσει’ του στα 1967.

Είναι γνωστό πλέον και στους νεότερους… η ‘ΜΝΗΜΗ ΔΑΚΡΥΖΕΙ’ φρόντισε ν’ αποκαταστήσει την ιστορική αλήθεια με μαρτυρίες και απόψεις των πρωταγωνιστών εκείνης της εποχής. Ο δημιουργός αυτού του συγγραφικού έργου, στα περί συγχώνευσης των δύο μεγάλων ποδοσφαιρικών συλλόγων της πόλης, αφού μελετά, αναλύει και ερμηνεύει πρακτικές και συμπεριφορές καταλήγει κλείνοντας αυτή την ενότητα:

‘Ήταν γι’ αυτούς που έζησαν τα γεγονότα, αλλά και τον περισσότερο φίλαθλο κόσμο μια ‘ανίερη’ ποδοσφαιρική πράξη, που έβλαψε όπως απέδειξε η συνέχεια το Χαλκιδαϊκό ποδόσφαιρο. Δύο υγιείς ποδοσφαιρικές δυνάμεις του τόπου εκείνη την εποχή, δεν είχαν ουσιώδη λόγο να συγχωνευθούν και μάλιστα μέσα από ανελεύθερες πρακτικές που επέβαλλε η επιτηδευμένη λογική διαταραγμένων εγκεφάλων της χούντας, χωρίς τη στοιχειώδη δημοκρατική ευαισθησία που υπαγορεύει η θέληση των πολλών’.

Το ’68 με την παρουσία της νέας ομάδας στην Α’ Εθνική, χάθηκε η μοναδική ευκαιρία το ποδόσφαιρο της Χαλκίδας να ‘εδραιωθεί’ στην μεγάλη κατηγορία, με τον ενθουσιασμό του νεόστρατου τότε Α.Ο. ‘Χαλκίς’, έμπλεου ταλέντου και της δυναμικής των φιλάθλων.

Απομακρύνεται ο ‘πατέρας της νίκης’ Ευάγγελος Χέλμης και προσλαμβάνεται ο εγωπαθής, υπερόπτης και αλαζονικός Παναγιώτης Μαρκόπουλος που το όνομα του το μετέτρεψε στο ‘πιασάρικο’ Γιουγκοσλαβικό για την εποχή Πάνος Μάρκοβιτς..!

Τακτικές υπερφίαλες… φροντίζοντας να ‘στραγγαλίσει’ το μοναδικό ταλέντο, ποδοσφαιριστών όπως ο Δ. Τσακάλης, ο Π. Λίβας και βέβαια ο Ν. Σιμιτζής, προς χάριν ‘αφηρημένων-εφηρμοσμένων τακτικών και τεχνικών’. Ο βασικός κορμός εκείνης της χαρισματικής ομάδος κυριολεκτικά διαλύεται. Οι ‘ήρωες’ του ’68 μετατρέπονται σε ‘επαίτες’ του ’70 στελεχώνοντας συνοικιακές ομάδες της Χαλκίδας..!

Σωρεία λαθών και σ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70, που είχαν την σφραγίδα, του εμπαθή, εγωιστή και εμμονικού, πλην όμως πανέξυπνου, δυναμικού και πολυγνώστη διοικητικού παράγοντα και Προέδρου του Α.Ο. ‘Χαλκίς’ επί σειρά ετών Τάσου Καμπούρη.

Ο Τάσος Καμπούρης παραδίδει σ’ έναν άλλον διάσημο της ιστορίας, τον Μιχάλη Εμμανουηλίδη. Έρχεται ο Γιάννης Ματζουράκης στον πάγκο της ομάδος… πολλές ελπίδες για ‘επιστροφή’ στις μεγάλες επιτυχίες του ποδοσφαίρου μας… όμως η φήμη του προσελκύει το ενδιαφέρον των Μητροπουλέων… και φέρελπις τεχνικός… εγκαταλείπει την ομάδα για χάριν του Αιγάλεω…

Οι παλινωδίες συνεχίζονται και μετά το ’83… όμως το Χαλκιδέικο ποδόσφαιρο, θα απωλέσει μια ακόμη μοναδική ευκαιρία, με την εμφάνιση του Σπύρου Αλεξάνδρου το ’85, που όμως θ’ αποχωρήσει τρία-τέσσερα χρόνια αργότερα απογοητευμένος απ’ την στάση φιλάθλων και παραγόντων.

Το ’90 γνωριμία… με την ‘τενεκεδούπολη’ της Δ’ Εθνικής, κατηγορία που αλλάζει για την συνέχεια πολλά ονόματα, για να κάνει πιο ελκυστικό το περιεχόμενο της, στους ‘ενοίκους’ αυτής της κατηγορίας.

Την πρώτη 10ετία του 2000, αγωνιώδης προσπάθεια ‘να αγκιστρωθεί’ στην κατ’ ευφημισμό Εθνική κατηγορία, με μικρές και σύντομες αναλαμπές στην Γ’ Εθνική… και μέχρι το 2006 που θα γευθεί ακόμη μια οδυνηρή εμπειρία, μετέχοντας μέχρι σήμερα στα τοπικά πρωταθλήματα, κάθε φορά που αποτυγχάνει να ‘υπερπηδήσει’ το εμπόδιο της ανυπόληπτης και αντιεμπορικής Γ’ Εθνικής όπως την γνωρίζουμε μέχρι σήμερα.

Και φέτος ένα ενδιαφέρον και συναρπαστικό πρωτάθλημα, που θα μπορούσε ν’ αποτελέσει μια τυπική διαδικασία για τους ‘μπλε’, όμως ο έντονος τοπικισμός και η εναντίωση στον θεωρητικά ‘υπέρτερο’ δυσχεραίνει το αυτονόητο για τους οικείους της ποδοσφαιρικής ομάδος, που πρέπει να προσπαθήσει πολύ, για το πρώτο βήμα, μιας προσδοκώμενης ολικής επαναφοράς.