ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ... Στη χώρα της μούντζας και του ρε!
Βία…
και βίος-αβίωτος για το ποδόσφαιρο!
Σπάνια γινόμαστε μάρτυρες επεισοδίων στους αγωνιστικούς χώρους μεταξύ ποδοσφαιριστών αντιπάλων ομάδων και κυρίως όσων συλλόγων μετέχουν στο πρωτάθλημα της μεγάλης κατηγορίας. Συχνά παρακολουθούμε στιγμιότυπα που ενισχύουν το φίλαθλο πνεύμα, με πράξεις συναδέλφωσης και συναντίληψης για το άθλημα και πολλές φορές ευαισθησίας, ανθρωπιάς και σεβασμού προς τον αντίπαλο. Φαίνεται πως ο επαγγελματισμός και οι κανόνες συμπεριφοράς που συνεπάγονται ενός τυπικού πλαισίου, δικαιωμάτων και υποχρεώσεων για μια ιδιαίτερη κατηγορία εργαζομένων, έχει επιδράσει θετικά, στον συναισθηματισμό, στην ψυχολογία και στην λογική των πρωταγωνιστών στους αγωνιστικούς χώρους.
Η ομάδα-ιδέα… από ανίδεους νεαρούς, προφανώς ‘τρέφει’ τον οπαδισμό. Φυσικά τέκνα του οπαδισμού, η έπαρση, η αλαζονεία και ο φανατισμός που επιδιώκουν την κατίσχυση του αντιπάλου οπαδού, μέχρι το οριακό σημείο του λιντσαρίσματος. Οπαδική βία και η διάχυση της στην κοινωνία και βέβαια ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να καταστεί θύμα μιας βάναυσης συμπεριφοράς παθών και παρορμήσεων, χαρακτηριστικά στοιχεία πνευματικής υπανάπτυξης και αντικοινωνικότητας.
Αλίμονο αν βρεθείς σε λάθος τόπο, σε λάθος χρόνο και δώσεις την λάθος απάντηση, σαφώς δεν έχεις τον χρόνο να επανορθώσεις. Η ‘αγέλη’ κινούμενη από απύθμενο μίσος και φονικά ένστικτα θα σπεύσει να σε κατασπαράξει..!
Υπάρχει ο ‘μεγάλος’ και κάτω απ’ αυτόν απλώνεται σε ιεραρχική σειρά το οργανόγραμμα της παραβατικής έως εγκληματικής δράσης. Πράξεις ακραίας αντικοινωνικής συμπεριφοράς που εκδηλώνονται με επεισόδια σωματικής βίας, αποτελούν ‘παράσημα’ αναγνώρισης, παραδοχής και αποδοχής απ’ την ‘ιεραρχία’ και συμβάλλουν στην ‘ανέλιξη’ του ατόμου.
Τότε ένας ολόκληρος στρατός ακροβολίζεται, που χωρίς ιδιαίτερο λόγο και αιτία, κατειλημμένος από ‘δαιμονικές δυνάμεις’… ξεχνιέται στους δρόμους της πόλης, που ζει κάθε φορά ένα ιδιότυπο καθεστώς τρομοκρατίας. Η ‘λατρεία του ακατανόητου’, η ομάδα τοτεμική θρησκεία, φωλιάζει στην ιδιοσυγκρασία του οπαδού, που πλέον δεν αποδέχεται την αλλοχρωμία και οτιδήποτε το διαφορετικό και ξεσπά σε πράξεις, που συνάδουν με τους κανόνες της ‘ζούγκλας’.
Ο τρόμος πλέον κυριαρχεί και σ’ όλες τις μεγαλουπόλεις της ποδοσφαιρικής ενδοχώρας, όλοι απεύχονται, η δολοφονία του Άλκη, να μην ενεργοποιήσει τον μηχανισμό αντιποίνων, γιατί τότε οι συνέπειες για το άθλημα και την κοινωνία θα είναι ανυπολόγιστες.
‘Η ΜΝΗΜΗ ΔΑΚΡΥΖΕΙ’ είχε την προνοητικότητα και ο εξαίρετος ακαδημαϊκός, φιλόσοφος και συγγραφέας Σαράντος Καργάκος, αναδρομικά επανατοποθετείται στην επικαιρότητα των γεγονότων:
-‘Απ την κερκίδα θα ξεπηδήσει η σπίθα που θα πυροδοτήσει τον νέο διχασμό’.
Και σπεύδει ο σπουδαίος καθηγητής να ‘εκθέσει’ και την στάση των πολιτικών, που παραμένει ίδια και απαράλλαχτη στο διάχρονο των δεκαετιών:
-‘Οι άνθρωποι που ενδιαφέρονται για την κουλτούρα δεν αντιπροσωπεύουν υπολογίσιμη εκλογική πελατεία. Αντίθετα οι άνθρωποι των γηπέδων μπορούν να καθορίσουν την έκβαση ενός εκλογικού αποτελέσματος…’.
-‘Τα βραχυκυκλωμένα και βραχνιασμένα απ’ τα ουρλιαχτά πλήθη, βλέπουν τις αθλιότητες των αρχόντων του γηπέδου και ξεχνούν τις αθλιότητες των αρχόντων της πολιτικής…’.
Λόγος επίκαιρος που στοχοποιεί το άθλημα και ‘δικαιολογεί’ την απάθεια των πολιτικών… ‘αποσυνδέοντας’ για ακόμη μια φορά τους… ‘Συνδέσμους’ κυρίως των μεγάλων συλλόγων, που έχουν μετατραπεί σε ‘άντρα παρανομίας’ σε αρκετές των περιπτώσεων και ‘καπετανάτα του τρόμου’.
Ποδόσφαιρο και βία σε μια διαχρονική συμπόρευση, μέσα από βίους παράλληλους, σ’ ένα μοναδικό αντιθετικό συνταίριασμα και σ’ ένα πραγματικό ‘σφιχταγκάλιασμα’… θύτη και θύματος…
Θανάσης Κούτος: Παρακμή… ηθικός ξεπεσμός και η κυριάρχος Βία
