Ο Νίκος Σιμιτζής πραγματοποίησε σπουδαία καριέρα στο ευβοϊκό ποδόσφαιρο, αρχικά με τον Ολυμπιακό Χαλκίδας και στη συνέχεια με τον ΑΟ Χαλκίς.
Στο γήπεδο της Χαλκίδας έζησε μεγάλες στιγμές, είχε όμως ένα συγκεκριμένο μέρος του γηπέδου που το λάτρευε και αδημονούσε να βρεθεί σ’ αυτό, κάτι που το γνώριζαν οι φίλαθλοι.
Ο ίδιος έχει μιλήσει αναλυτικά γι’ αυτό: ‘Αυτό το κομμάτι του γηπέδου είναι στενά συνδεδεμένο με όλη τη ποδοσφαιρική μου ζωή στη Χαλκίδα. Ποιο είναι αυτό το κομμάτι; Είναι η πλευρά του γηπέδου δεξιά προς τη πλευρά του τάγματος όπως επιτίθετο η ομάδα μου στην εστία προς την Αρτάκη. Περιέργως η απόδοσή μου όταν έπαιζα σε αυτή τη πλευρά, ήταν πολλαπλασίως καλύτερη από αυτή της αντίθετης πλευράς. Η ομάδα μου ο ΑΟ Χαλκίς ή ο Ολυμπιακός Χαλκίδος πάντα στο πρώτο ημίχρονο επιτίθετο προς την εστία προς τη Χαλκίδα και αυτό έχει την εξήγησή του.
Όταν κερδίζαμε το νόμισμα ο αρχηγός μας Δημ. Τσάκαλος έπαιρνε την εστία προς την Αρτάκη κόντρα τον ήλιο γιατί στο β’ ημίχρονο στη δύση ο ήλιος ήταν πολύ ενοχλητικός στον τερματοφύλακα. Όταν το νόμισμα το κέρδιζε η φιλοξενούμενη ομάδα, έπαιρνε την εστία που είχε ευνοϊκά τον ήλιο. Έτσι πάντα εκτός αν είχε συννεφιά στο β’ ημίχρονο η ομάδα επιτίθετο στην εστία προς την Αρτάκη. Ειλικρινά όλο το α’ ημίχρονο ήταν πάντα στο μυαλό μου, πότε θα τελειώσει, για να πάω προς την μεριά του τάγματος.
Αυτό πιστεύω ήταν και στο μυαλό αρκετών φιλάθλων που αδημονούσαν να έλθει το β’ ημίχρονο. Αυτή την ιστορία που θα γράψω είναι ακριβώς όπως μου τη διηγήθηκε ο θείος μου Βασίλης Παπαθεοδώρου αδελφός της μητέρας μου και ο άνθρωπος που με πήγε στον Ολυμπιακό Χαλκίδος. Σε ένα παιχνίδι με την Λαμία όταν τελείωσε το α’ ημίχρονο, παρατηρήθηκε μία μεγάλη ροή κόσμου να κατευθύνεται προς την πλευρά του τάγματος. Κάποιος φίλαθλος από τη Λαμία αναρωτήθηκε που πάει όλος αυτός ο κόσμος. Τότε κάποιος Χαλκιδέος του απάντησε πάνε στο “Στέκι του Σιμιτζή”. Πράγματι όταν πήγαινα σε αυτή τη πλευρά αισθανόμουν κάτι σαν υπεράνθρωπος. Νόμιζα ότι μπορώ να κάνω τα πάντα. Μπορεί πολλές φορές να έκανα υπερβολές, μπορεί μερικές φορές να τα άκουγα, αλλά όταν ήμουν στις “καλές μου” και ο κόσμος άρχιζε να φωνάζει ρυθμικά το όνομά μου, ήξερα τι ήθελε και τι μου ζητούσε κι εγώ του το έδινα με το παρά πάνω’.
Πηγή: Ποδόσφαιρο του Χθες & του Σήμερα
