Γεννήθηκε το 1963 στα Ψαχνά. Πρωτόπαιξε στον Ηρακλή Ψαχνών το 1979. Τότε η ομάδα των Ψαχνών εκπροσωπούσε το ποδόσφαιρο της Εύβοιας στην Α’ Εθνική Ερασιτεχνική. Ήταν η 7η αγωνιστική σ’ ένα εκτός έδρας παιχνίδι με τον Φωκικό. Προπονητής ο Κώστας Μπούρικας, σε μια δραματική συνάντηση και τελικό σκορ 3-2 υπέρ των γηπεδούχων. Έπαιξε και είχε εξαιρετική απόδοση. Ο Μπούρικας είχε πει τότε στ’ αποδυτήρια: ‘Χάσαμε ένα παιχνίδι, όμως κερδίσαμε έναν σπουδαίο παίκτη…’.
Πήγε στον ΑΟ ‘Χαλκίς’ το 1983 με προπονητή τον Νίκο Κασάπη και έμεινε μέχρι το 1989. Έπαιξε επίσης μια χρονιά στη Νίκη Βόλου (1989-90) , τέσσερα χρόνια στον Χαραυγιακό (1990-94) και δυο στην Καλλιθέα (1994-96). Ένας ‘ποδοσφαιρικός μετανάστης’ που είχε το πάθος και τη φιλοδοξία να προοδεύσει και να επιτύχει. Και τα κατάφερε, χάρις στο ταλέντο, την έντονη προσωπικότητα και τον συγκροτημένο χαρακτήρα του.
Έγινε ‘αρχηγός’ σε Χαραυγιακό και Καλλιθέα. ‘Εύστοχος’ και στις κοινωνικές και περαιτέρω επαγγελματικές επιλογές του. Έτσι κατάφερε παράλληλα να ανελιχθεί και να επιτύχει τους επιχειρηματικούς στόχους του.
Ολοκλήρωσε την καριέρα του πάντως, στην ποδοσφαιρική του γενέτειρα, τον Ηρακλή Ψαχνών, που έπαιξε μπάλα και πάλι απ’ το 1997 έως το 2002.
Καλή τεχνική κατάρτιση, με δυο δυνατά πόδια, καλές προωθήσεις και φοβερό σουτ από απόσταση. Γερός μαχητής και πολύ σταθερός σε απόδοση. Παίκτης τέλος με χαρακτηριστική ευφυΐα στους αγωνιστικούς χώρους.
Ο Αντώνης Πριόνας, δίνει το στίγμα της παρουσίας όλα αυτά τα χρόνια στο ποδόσφαιρο του Πέτρου Μυστριώτη: ‘Το πάθος και η αγάπη του για την μπάλα, τον έκαναν παίκτη Α’ Εθνικής…’.
Πράγματι έπαιζε με ψυχή. ‘Κατάπινε’ όλη την αριστερή πλευρά και ότι έβρισκε εμπόδιο…. Ήταν η ποδοσφαιρική αδυναμία του προπονητή Αρίσταρχου Φουντουκίδη και γενικά των προπονητών, γιατί ήταν ένας ποδοσφαιριστής που δεν είχε την παραμικρή αναστολή και τον όποιο δισταγμό για θέσεις, χώρους και αντιπάλους. Ένα ‘πολυεργαλείο’ που έκανε καταπληκτική δουλειά σε ότι του ανέθεταν. Ο Φουντουκίδης αποχώρησε τον Μάιο του 1984 απ’ τον πάγκο του ΑΟ ‘Χαλκίς’, επέστρεψε όμως δύο μήνες αργότερα για να φέρει τον Πέτρο στη Θεσσαλονίκη και τον ΠΑΟΚ. Η αλλαγή προέδρου σ’ αυτήν τη χρονική φάση, όταν ο Παντελάκης παρέδιδε στον Καλαφάτη, ματαίωσε την σχεδόν συμφωνημένη μεταγραφή.
‘Η πρώτη μεγάλη στιγμή για μένα…’ θα μας πει ο Πέτρος ‘ήταν η μεταγραφή μου στον ΑΟ ‘Χαλκίς’. ‘Ήμουν νεαρός τότε και εντυπωσιασμένος που θα άλλαζα και μάλιστα επαγγελματικό περιβάλλον. Η πορεία μας απ’ την Γ’ Κατηγορία στη Β’ το 1986-87, με τα στατιστικά επιτεύγματα εκείνης της ομάδας, ήταν επίσης ένα εντυπωσιακό γεγονός για όλους. Όμως και στις Αθηναϊκές ομάδες έζησα δυνατές εμπειρίες και διατηρώ εξαιρετικές αναμνήσεις’.
Ειλικρινής και τίμιος στις επαφές του. Ένας νορμάλ χαρακτήρας, χωρίς ακρότητες, υπερβολές και παρεκκλίσεις, απ’ τους πιο αγαπητούς που πέρασαν απ’ την ποδοσφαιρική Χαλκίδα. Φιλικός και ιδιαίτερα επικοινωνιακός εκτός γηπέδων. Θαύμαζε τον Λόταρ Ματέους, για το ταλέντο και κυρίως για την προσωπικότητα του Γερμανού άσσου.
Ένα ‘πετραδάκι’ στον Ηρακλή που έγινε ‘θεμέλιος λίθος’ σε τόσες σπουδαίες ομάδες.
Πηγή: Η ΜΝΗΜΗ ΔΑΚΡΥΖΕΙ
