ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ... Στη χώρα της μούντζας και του ρε!
Ενός λεπτού σιγή στη μνήμη ΕΚΕΙΝΩΝ..!
‘Οκτώβρης μήνας και μετά από λίγο ο Νοέμβρης έμπαινε και οι μάχες εκεί πάνω στην Πίνδο μας καλά κρατούσαν…
Από βραδύς η θύελλα βρυχιόταν, λυσσομανούσε. Χειμώνας βλέπεις. Όλες οι νύχτες είναι ίδιες. Αναρόχαζαν οι βράχοι, βούιζαν τα ρέματα, έβγαζαν και οι πέτρες νερό. Και οι φαντάροι μας, κουρνιασμένοι σαν τ’ αγριοπούλια και τα ζουλάπια…’.
Και πιο κάτω
‘Το ψυχικό μεγαλείο εκείνων των ημερών έφθανε την τραγικότητα. Εκείνα τα μαυροβούνια από άνδρες και γυναίκες, γερόντια και παιδιά, που ζαλωμένοι πολεμοφόδια στην αρχή και τραυματίες ύστερα, σκαρφάλωναν στην άκρη σε γκρεμούς, μέσα στο σκοτάδι και μουσκεμένοι στη βροχή, χαράκτηκαν στη μνήμη του Έθνους, στο θρύλο και έγιναν όραμα συμβολικό, λιτανείες που πήγαιναν να καταθέσουν το τάξιμο τους το βαρύ, στο θυσιαστήριο της λευτεριάς. Αυτή τους η προσπάθεια ανέβασε την Πίνδο στην ιερότητα του Ολύμπου…’
Τούτες οι γραμμές…
βηματίζουν νοερά, στα χνάρια κείνων των ημερών, που άφησαν οι πατεράδες και παππούδες μας, γράφοντας σελίδες ανυπέρβλητες δόξας και άφθαστου ηρωισμού…
‘…Από τα χιονισμένα καταράχια του Σμόλικα, κατηφορίζουν πνοές ανέμου, παγωμένες, σαρώνουν τις πλαγιές, κόβουν την ανάσα.
Και ο θάνατος χτυπάει απ’ όλες τις μεριές και μ’ όλα τα μέσα…’.
Κείμενα επιλεγμένα με ιδιαίτερη προσοχή και ευαισθησία, απ’ την λογοτεχνία του έπους του ’40, που ευλαβικά, με σεβασμό και δέος στην μνήμη όλων εκείνων, καταθέτει στην εισαγωγή για την δεκαετία του ’40, το βιβλίο μου ‘Η ΜΝΗΜΗ… δακρύζει’.
Και σήμερα…
…που ο κίνδυνος καραδοκεί εξ ανατολών, με την διαχρονική συμπόρευση ‘Ελληνισμού και Διχασμού’, το έθνος των Ελλήνων πρωτίστως άφιλο και ανάδελφο εκτίθεται σε νέες απειλές…
Πρόκειται για μια πανάρχαια κατάρα της φυλής μας, μέσα στην μακραίωνη ιστορία της. Τα πολιτικά πάθη να πνίγουν την εθνική μας σκοπιμότητα…
Ήταν τότε…
πριν ο Πόλεμος φθάσει στην πόρτα μας… μέσα από ένα πνεύμα αέναης εμπλοκή, διχόνοιες, έριδες, δικτατορίες και πράξεις κομματικής καφρίλας να επιτείνουν το κλίμα ενδοφυλετικής βαρβαρότητας…
Οι Μεγάλες Δυνάμεις…
…της εποχής ΗΠΑ, Γαλλία και Αγγλία ήταν αυτές που ‘τάιζαν’, υπερτροφικά θα λέγαμε το νεοφασιστικό τέρας, χρόνια πριν, με στόχο να το στρέψουν προς ανατολάς… και όταν αυτό θέριεψε, χύμηξε πρώτα να κατασπαράξει τους ίδιους..!
Και επανερχόμενος…
Πράξεις ήθους και ευθύνης εκείνες τις φοβερές μέρες του ’40… Σήμερα ο όρος ΠΑΤΡΙΔΑ αποδομείται συστηματικά προς τέρψιν των δυτικόδουλων που μας κυβερνούν ανεξαρτήτως πολιτικής φιλοχρωμίας… αφήνοντας ταυτόχρονα ζωτικό χώρο… στον υπέρμετρο πατριωτισμό, που η ιστορία έχει αποδείξει ότι συχνά αποτελεί καταφύγιο μεγάλων απατεώνων..!
Ας παρακάμψουμε λοιπόν για λίγο τον ποδοσφαιρικό μας μικρόκοσμο, που απλά διαιωνίζει την ανούσια καθημερινότητα μας, υποδηλώνοντας σε μείζονα κλίμακα την ασημαντότητα των σύγχρονων ‘οραματιστών’, μπρος στο άφθαστο μεγαλείο εκείνων των ανθρώπων και ας προσέξουμε τα ποιητικά λόγια του εθνικού μας ποιητή Διονύσιου Σολωμού που νουθετεί και ταυτόχρονα διδάσκει:
‘Χαρές και πλούτη να χαθούν
και τα βασιλεία κι όλα
Τίποτε δεν είναι
όταν στητή μένει η ψυχή κι ολόρθη’
