ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ... Στη χώρα της μούντζας και του ρε!
Silver Alert… για τον ημίθεο του Ληλαντίου!
Ήταν το καλοκαίρι του 2004. Η γενική αδιαφορία οδηγεί μέσα από αλλεπάλληλες συνελεύσεις των μελών σε διάλυση τον ΑΟ ‘Χαλκίς’, που χάνει την επαγγελματική του ιδιότητα και επιστρέφει με επεισοδιακό τρόπο στις τοπικές κατηγορίες. Ταυτόχρονα ο Λήλας Βασιλικού την ίδια περίοδο 2003-04 μετά από μια εξαιρετική σεζόν κερδίζει την άνοδο στη Γ’ Εθνική, για πρώτη φορά στην ιστορία του.
Η συγκυρία είναι ιδανική για τον πρόεδρο της ομάδας του Βασιλικού Αντώνη Αγραφιώτη. Ένα χρόνο μετά τείνει ‘χείρα φιλίας’ προς τους Χαλκιδέους παράγοντες και φιλάθλους, οραματιζόμενος ιδεολογική και πρακτική ταύτιση Λήλα και ‘Χαλκίδας’, μεταφέροντας την ποδοσφαιρική έδρα της ομάδας στο Δημοτικό Στάδιο. Εξαγγελίες και για άνοδο στην Β’ Εθνική. Ενίσχυση του έμψυχου δυναμικού και στην τεχνική ηγεσία συνέχιση συνεργασίας με Γιώργο Λάμπρου.
Είναι ουσιαστικά ο Λήλας Βασιλικού ‘μεταμφιεσμένος’! Μέσα από ένα κλίμα γενικής καχυποψίας, η κίνηση δεν πείθει και ο Λήλας επιστρέφει για να ‘ρθει να συναντήσει ουσιαστικά και μεταφορικά έναν ποδοσφαιρικό ερειπιώνα, καθισμένο στα σπαράγματα και απομεινάρια, που προκάλεσε το μεγαλεπίβολο σχέδιο Αγραφιώτη… ειρηνικής άλωσης του Χαλκιδέικου Ποδοσφαίρου! Ταυτόχρονα ο Λήλας έχασε κυριολεκτικά τον προσανατολισμό του, μέσα απ’ την απώλεια της δυναμικής του, με τους Βασιλικαριώτες φιλάθλους, να θεωρήσουν υπαίτιο αυτής της κατάστασης τον μεγαλοϊδεατισμό του Αντώνη Αγραφιώτη σ’ ένα σύμπλοκο και με την προσάρτηση προφανώς κοινωνικών και οικονομικών συμφερόντων.
Φυσικά δεν θα το αναλύσουμε περαιτέρω. Δεν είναι το ζητούμενο, αρκεί και ο Λήλας μέσα απ’ αυτά τα ‘περίεργα γεγονότα’ της εποχής να μπορέσει να συμφιλιωθεί με το ένδοξο ποδοσφαιρικό παρελθόν του.
Γιατί μετά το 2006 ο ποδοσφαιρικός Λήλας… βαδίζει στα χνάρια του μυθικού Οδυσσέα! Χάνει τα ‘Βασιλικά σκήπτρα’… ‘θεοί και δαίμονες’ τον μετατρέπουν σ’ έναν ‘ταλαίπωρο ναυαγό’ χωρίς συντρόφους! Σήμερα ακολουθώντας τον μύθο ‘Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες’ στοιχειώνουν την ύπαρξη του… ένας ‘Κανένας” στον καλπασμό των καιρών!
Και για να συνεχίσουμε με ποδοσφαιρικούς όρους, τα τελευταία χρόνια ‘παλεύει’, για την ποδοσφαιρική -στους αγωνιστικούς χώρους- και υπαρξιακή -ως οντότητα- επιβίωση του.
Μοναδική εξαίρεση σ’ αυτή την 15ετη οδύσσεια, η περίοδος 2017-18, όταν ο Γιάννης Ελευθεριάδης και ο Γιώργος Λάμπρου, σε μια τελευταία αναλαμπή θα οδηγήσουν την ομάδα οριακά στον τίτλο της Α’ Τοπικής, ένα βαθμό πίσω απ’ την πρωταθλήτρια ομάδα της Ερέτριας. Λίγο πριν, την περίοδο 2014-15, κατέλαβε την 13η θέση όμως η άνοδος του ΑΟ ‘Χαλκίς’ στην τότε Γ’ Εθνική απέτρεψε μια νέα ‘κηλίδα’ στην ιστορία του Βασιλικαριώτικου σωματείου.
Και ολοκληρώνοντας το σημερινό μου σχόλιο, στην μνήμη μου έρχονται μέρες της δεκαετίας του ’90. Μια τρομερή ομάδα που έπαιζε καταπληκτικό ποδόσφαιρο, που θυμάμαι τότε ‘θορύβησε’ και αυτόν τον εκδότη της ‘Εύβοια Σπορ’ Γιάννη Καπνίση που με απέσπασε ρεπορταζιακά για τρία χρόνια στο γήπεδο Βασιλικού, ζώντας εκεί έντονες ποδοσφαιρικές στιγμές. Μια συναρπαστική περίοδος για μένα και την σαραντάχρονη σχεδόν αθλητικογραφική πορεία μου στο Ευβοϊκό Ποδόσφαιρο…
