ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ... Στη χώρα της μούντζας και του ρε!
Τρεις μάγοι…
και δώρα στο βασιλιά
Αν μπορούσαμε να ενώσουμε μ’ έναν υπερβατικό τρόπο, παρελθόν, παρόν και μέλλον, με τον Χρόνο ενιαίο, σαν μια συμπαντική διάσταση, σε μια καθ’ όλα σουρεαλιστική υπόθεση, επιμερίζοντας και επιλέγοντας κάθε δραστηριότητα με τον Άνθρωπο, πρωταγωνιστή, σ’ αυτό το αέναο και άναρχο ταξίδι του Σύμπαντος…
Αν μπορούσαμε να απομονώσουμε και να περιορίσουμε τον Χρόνο και αυτό μπορεί να συμβεί μόνο νοερά, χάρις στην ατίθαση σκέψη, που άγεται και φέρεται όμως κατά τις επιλογές του κυρίαρχου ανθρώπινου νου, οξύμωρο και αντιφατικό, αλλά εννοιολογικά ταυτόσημο και όλα αυτά σε μια επιλεκτική διευθέτηση του Χρόνου απέναντι στο Ποδόσφαιρο, ως ένα γιγαντιαίο κοινωνικό φαινόμενο, που ακολούθησε στην διαδρομή των δεκαετιών τις ιμπεριαλιστικές τάσεις των εμπνευστών Βρετανών…
Ο Πελέ, ο Μαραντόνα και ο Μέσι είναι οι τρεις σύγχρονοι μάγοι, που εναποθέτουν στα πόδια του ‘Βασιλιά των θεαμάτων’, το ανεκτίμητο ταλέντο τους, κάνοντας τον θρόνο να λαμπρύνεται υπέρμετρα, εκστασιάζοντας τον φίλαθλο κόσμο, που τούτες τις μέρες σπεύδει, ν’ αποθεώσει για μια ακόμη φορά τον ‘ποδηγήτορα άρχοντα’ στα γήπεδα της Ευρώπης με την έναρξη του πρωταθλήματος των Εθνικών ομάδων για το 2021, σ’ ένα συνταίριασμα δυσαρμονίας, ήχων, χρωμάτων και εικόνων.
Πολύς λόγος, πριν και τώρα και πάντα για τον πριγκηπικό θρόνο του ποδοσφαιρικού βασιλείου.
Άδικος κόπος! Αυτόκλητοι οι μάρτυρες που έχουν την εμμονή της συναποδοχής, με πολλές φορές επαρσιακές έως αλαζονικές συμπεριφορές!
Ξεκινώντας ‘απ’ τα παλιά’ ο σημερινός εβδομηντάρης ‘ο θεός του ποδοσφαίρου’… ήταν μαύρος και το όνομα αυτού μια λεκτική σιδηροτροχιά που καταλήγει στον Πελέ!
Και ύστερα ο σημερινός πενηντάρης, σε μια βιωματική μέθεξη… ομνύει και προσκυνά έναν απίθανο και ατίθασο κοντακιανό, που κείνες τις ημέρες τις κυριάρχιας του, έρεπε προς την αλαζονεία… ‘θεός’ μεν… αλλά με ‘διαβολικό χέρι’!
Ο τρίτος ο σημερινός τριαντάρης, μάλλον ‘διχάζεται’ στην ολότητα της ηλικιακής πανσπερμίας του, προκρίνει όμως έναν άλλο Αργεντίνο, τον Μέσι, κατά τον πενηντάρη ‘γιο του πραγματικού θεού της μπάλας’!
Προσωπικά ανήκω στην πρώτη κατηγορία φιλάθλων, δεν συμπαθεί τον δεύτερο, γιατί πιστεύω και στο ποδόσφαιρο ότι και το θεϊκό τάλαντο είναι μια σειρά πραγμάτων αρμονικής αλληλουχίας, όμως τις μάζες τις συνεπαίρνει και συνενώνει το κάθε τι ανατρεπτικό και αντισυμβατικό έστω και αν αντιτίθεται σε αρχές και ηθικούς κανόνες.
Και βέβαια ας μην αδικούμε και τον τελευταίο μεγάλο υπεράσσο που εδώ και είκοσι σχεδόν χρόνια βρίσκεται στην ‘κορυφή του κόσμου’, γιατί στο ποδόσφαιρο δεν είναι δίκαιο να οριοθετείς το ταλέντο, χωρίς να προσμετράς καθοριστικούς παραμέτρους όπως η διάρκεια και η διάκριση…
Και βέβαια όπως σήμερα συνυπάρχουν… ο Κριστιάνο Ρονάλντο, ο Νεϊμάρ και αρκετοί άλλοι προβεβλημένοι άσσοι του Παγκοσμίου ποδοσφαίρου, κάποτε υπήρχαν και μετά το ’70, ταλέντα παγκόσμιας εμβέλειας που μαγνητίζουν πραγματικά τα πλήθη των φιλάθλων…
Κατά χρονολογική σειρά, ο Τζορτζ Μπεστ, ο Φραντς Μπεκενμπάουερ, ο Γιόχαν Κρόιφ. Πρόσφατα ο Ζινεντίν Ζιντάν και πριν απ’ όλους τους προαναφερόμενους ο Φέρεντς Πούσκας, ο Αλφρέντο Ντι Στέφανο, ο Εουσέμπιο, θρυλικές μορφές που ο πανδαμάτωρ χρόνος φυλάκισε στα αραχνιασμένα μονοπάτια της λήθης!
Και βέβαια ο Βασίλης Χατζηπαναγής ο Έλληνας που είχε την ατυχία να το επαναλάβω και σε τούτο το σχόλιο ‘ν’ ανδρωθεί ποδοσφαιρικά στην Μαρμαγκούα της ποδοσφαιρικής Ευρώπης’!
