ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ... Στη χώρα της μούντζας και του ρε!
‘Πλούσιοι…
Επτώχευσαν και επείνασαν’
‘Γάντι’ στην σημερινή ασημαντότητα της πράσινης ομάδας, ο ευαγγελικός στίχος, που ορίζει την άνοδο και την πτώση των ανθρώπων, υλική και ηθική, όταν η ματαιοδοξία εισβάλλει στο αξιακό πεδίο, διαφοροποιώντας τις προτεραιότητες κάθε ανθρώπινης ύπαρξης σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο.
Μια σπαρακτική μορφή, της ένδοξης ποδοσφαιρικής ομάδας, η σημερινή. Η θλίψη για την σημερινή κατάντια του Παναθηναϊκού, καταλαμβάνει και κάθε υγιή ποδοσφαιρικό εγκέφαλο και πέραν της φίλιας περιοχής. Η κατακρήμνιση των πράσινων αποτελεί συνταρακτικό γεγονός και κυρίως στην δική μας την γενιά, που έζησε στιγμές ανείπωτης χαράς και υπερηφάνειας σε εποχές όπου ο Παναθηναϊκός αποτελούσε κυριολεκτικά οντότητα αναγνωριστική για τους ξένους, της ταυτότητας της σύγχρονης Ελλάδας εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’70 αλλά και μετά του μέσο του ’80 και μέχρι το αντίστοιχο του ’90.
Σήμερα τίποτε απ’ όλα αυτά δεν καταμαρτυρεί τις ένδοξες πριγκιπικές ρίζες του ‘εωσφόρου’ της ποδοσφαιρικής αυγής του ποδοσφαίρου μας, με τις αριστοκρατικές καταβολές των φιλάθλων του. Λαογέννητος και λαοπρόβλητος ο άσπονδος αντίπαλος του αυτός του Πειραιά, ασκεί άλλου είδους γοητεία στο Πανελλήνιο, όμως ο Παναθηναϊκός μέσα από ένα, ιδεατό κόσμο αρετών, παρορμήσεων και συναισθημάτων, που άγγιζε τους ανθρώπους του λόγου και της τέχνης, της καλλιτεχνίας και της διανόησης, που άλλοτε συνέπαιρνε και συνένωνε δυνάμεις του λεγόμενου αστικού καθωσπρεπισμού, σήμερα κατακλύζεται όπως απαξιωτικά αναφέρομαι στον φίλαθλο κόσμο του, οι αντίπαλοι του, ποδοσφαιρικό καταφύγιο λογής-λογής ‘κοινωνικών’ ομάδων αδιερεύνητων πεποιθήσεων και επιδιώξεων, κατά κανόνα αμνήμονες και ανιστόρητοι, σ’ ένα σημαντικό ποσοστό αλλοδαπής προέλευσης.
Ρακένδυτος και ανυπόληπτος ‘άγεται και φέρεται’, αντίπαλοι και αρχές εκδηλώνουν σ’ αυτήν την ομάδα αντιμετώπιση μικρομεσαίας ποδοσφαιρικής οντότητας, στερούμενη και αυτή την ποδοσφαιρική χρονιά, ίση ή και προνομιακή μεταχείριση, που άλλοι ‘γεύονται’ ως εκ του μεγέθους της ύπαρξης τους, στο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα, των εθισμένων σε τέτοιες συμπεριφορές ‘καθεστωτικών’ σε ατομικό και σε επίπεδο αρχών, όπως τουλάχιστον διαλανθάνει στην αντίληψη του κοινού ποδοσφαιρικού νου.
Η ιστορία του Παναθηναϊκού του Γουέμπλεϊ, απλά και μόνο αναμνηστική αξία έχει και βέβαια εκείνη η φοβερή ομάδα μετά το ’85, του Ζάγετς, του Σαραβάκου, του Ρότσα, του Αντωνίου, των αδερφών Χρήστου και Θανάση Δημόπουλου και όλων των άλλων άσσων που προκαλούσαν ‘εκκωφαντικό στακάτο’ με το ακατάβλητο σθένος τους, το απαράμιλλο ταλέντο τους και το πηγαίο ανώτερο πνεύμα κατίσχυσης και επιβολής εντός και εκτός ποδοσφαιροχώρας.
Ο Παναθηναϊκός έχει πλέον μικρή ομάδα γιατί έχει ‘μικρό’ Πρόεδρο! Γιατί τις μεγάλες ομάδες τις φτιάχνουν οι μεγάλοι Πρόεδροι… τις καλές, απλά οι καλοί προπονητές… Ο Γιώργος Δώνης επιδιώχθηκε! Η οικογένεια Βαρδινογιάννη ‘θύμα’ κι αυτή της οπαδικής καφρίλας ανίδεων νεαρών απέχει, αποστασιοποιείται. Και είναι γεγονός συνύπαρξης, της οδύνης και της απάθειας, γι’ αυτή την οικογένεια της προσφοράς προς τον σύλλογο, τον άλλοτε γι’ αυτή την οικογένεια της προσφοράς προς τον σύλλογο, τον άλλοτε ποδοσφαιρικό γίγαντα και σήμερα ποδοσφαιρικό νάνο! Ας παραβρεθούμε λοιπόν όλοι εμείς στο δρόμο της ανέχειας, της υπομονής και της καρτερικότητας…
