Τρεις σημαντικές μορφές έχει να επιδείξει αυτή η δεκαετία, τον Μιχάλη Εμμανουηλίδη, Τον Σπύρο Αλεξάνδρου και τον Σπύρο Δαριβέρη.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗΣ: Ένας μύστης της διοικητικής τέχνης
Ένας πολυπράγμονας, υπερδραστήριος και ιδιαίτερα αποτελεσματικός παράγοντας. Άνθρωπος των άμεσων λύσεων, με το μυαλό ‘ξυράφι’. Οξυδερκής λοιπόν με πνεύμα σπινθηροβόλο, που ‘καθυπέβαλλε’ τον ποδοσφαιρικό του περίγυρο και ‘καθυπότασσε’ το ακροατήριο του, κάθε φορά που ανέβαινε στο ‘βήμα’ για να επιχειρηματολογήσει για τις θέσεις του, αναφορικά με ζητήματα του ποδοσφαίρου. Ικανότατος στο ‘διοικείν’. Φίλαρχος… που θέλει να γίνει και ποδοσφαιρικός ‘φύλαρχος’. Εσωφλεγής και από ‘κορμοστασιά πράμα’… Κάποιοι τον προσομοιάζουν και τον αποκαλούν ‘Κολοκοτρώνη’!
Ατακαδόρος που πάντως ρέπει προς… την παμπονηρία και λαϊκισμό!
Ήταν ο άνθρωπος που εφηύρε τον ποδοσφαιρικό λαϊκισμό, κυρίως για να ‘εξωραΐζει’ την εικόνα του και να κερδίζει νέους οπαδούς και υποστηρικτές. Κολάκευε τον τύπο και αποστόμωνε τους πολέμιους του με αφοπλιστικές ατάκες. Είχε πει κάποτε στη Γενική Συνέλευση:
‘Έχω δεχθεί τόση λάσπη, που ήταν επόμενο να προκληθεί κρίση στην οικοδομή..!’. Συνήθως ‘υπερέβαλε’ για να εξασφαλίσει ένα μεγάλο μέρος των εντυπώσεων στη φίλαθλη κοινή γνώμη και σχεδόν τα κατάφερνε.
‘Πήγαινε κάποιος…’ θα μας πει ο Γιώργος Τικταπανίδης ‘να διαμαρτυρηθεί στο γραφείο του για κάποιο δίκιο του… και μετά από ένα τέταρτο της ώρας έφευγε μετανιωμένος, ζητώντας συγνώμη..!
Θυμάμαι μια φορά, έχει εισβάλλει στο γραφείο του ο ποδοσφαιριστής Θανάσης Αναγνώστου, που ήταν απ’ την Αιδηψό και ο άνθρωπος έπρεπε να παίρνει τακτικά τον μισθό του, γιατί σε ‘ξένο’ μέρος είχε ανοίξει μια σειρά υποχρεώσεων που έπρεπε να καλύπτει… Ήμουν παρών στο περιστατικό:
-Πρόεδρε, δεν είναι πράγματα αυτά… Χρωστάω και όλοι εσείς στη διοίκηση αδιαφορείτε… Θέλω τα λεφτά που μου χρωστάτε..!
-Τι λεφτά..! Χρωστάμε εμείς λεφτά..; Μαρία (η γραμματέας)… τι λέει ο κύριος;
-Μμμ… νομίζω..!
-Ξέρεις τι έχω πληρώσει αυτόν τον μήνα… λεφτά… λεφτά… λεφτά… έχω ‘στραγγίζει’ κυριολεκτικά. Νααα! (ψάχνει τις πάνω και κάτω τσέπες)… τα ξόδεψα όλα για την ομάδα… Ααα… να δυο χιλιάρικα! Κράτα εσύ το ένα, να κρατήσω εγώ το άλλο να την βγάλουμε και οι δυο..!
Ο Αναγνώστου πήρε το χιλιάρικο… ξέχασε τα εκατό… ευχαρίστησε και έφυγε..!
Έμεινα άναυδος… απ’ το υποκριτικό ταλέντο αυτού του ανθρώπου… που θα μπορούσε να κάνει μεγάλη καριέρα σαν ηθοποιός… Θα μπορούσε να ‘σπάσει’ για παράδειγμα το ‘τρίο’ Αυλωνίτη-Σταυρίδη-Παπαγιαννόπουλου και ένας απ’ τους τρεις να υποχρεωθεί ν’ αλλάξει επάγγελμα!’.
Το μυαλό του δούλευε ακατάπαυστα. Ήταν καλός ρήτορας. Τη δεκαετία του ’70 ‘θήτευσε’ κοντά στον Καμπούρη, τον Καλαμακίδη και τον Χαλικιά. Το ταλέντο του, όμως ήταν αυτοφυές και όχι επίκτητο.
‘Αν είχε τα λεφτά του… Αλέξανδρου’ θα μας πει ο Βαγγέλης Μουρτοπάλλας… ‘η Χαλκίδα θα μπορούσε να μετατραπεί σε ποδοσφαιρική δύναμη την εποχή του..! Μεγάλο πλεονέκτημα του οι ‘δημόσιες σχέσεις’ με τους κάτω… Τον αναγνώριζαν και τον σέβονταν γενικά. Είχε μια αξιοπρόσεκτη παρουσία εκεί. Δεν ήταν κάποιος ‘προεδράκος’! Ήταν ο πρόεδρος του ΑΟ Χαλκίς!
Έπαιξε το ‘δυνατό χαρτί’ του Προέδρου της Συντονιστικής Επιτροπής των σωματείων Β’ και Γ’ Εθνικής για την ‘εξυγίανση’. Πολλοί αμφέβαλλαν..! Δεν ήταν γι’ αυτούς παρά ένα ακόμη σκαλοπάτι για τον προεδρικό θώκο της ΕΠΟ!
Ανέβηκε στο βήμα τότε το ’83, πρέπει να ήταν στο ξενοδοχείο ‘ΤΙΤΑΝΙΑ’ με την παρουσία πλήθους παραγόντων, εκπροσώπων σωματείων, δημοσιογράφων και καναλιών. Ο λόγος του πύρινος! Είχε το βλέμμα του παθιασμένου για δόξα και εξουσία..! Για ποια εξυγίανση βέβαια..; Αυτά ήταν πρωτόγνωρα..! Τότε πήγαινες στην Αθήνα… έχανες… έτρωγες ξύλο και έφευγες! Τυπική διαδικασία. Ένα εύσχημο πρόσχημα ήταν όλο και όλο! Και όμως η σύντροφος του Σοφία, μια εξαίρετη κυρία που γνώρισα εκεί στο διαμέρισμα τους στην Τζιαρντίνι με διαβεβαίωνε, ότι ο Μιχάλης είχε στόχους και όραμα. Το παρασκήνιο φρόντισε και κατάφερε να ανακόψει την πορεία του Εμμανουηλίδη, για αποκατάσταση και δικαιοσύνη στον ποδοσφαιρικό χώρο.
Η ‘συναγωγή’ της ΕΠΟ, θορυβήθηκε, φοβήθηκε και πήγαν να του ‘κόψουν τα πόδια’. Από τότε ο ΑΟ Χαλκίς δεν είδε ‘άσπρη μέρα’ στο πρωτάθλημα. Μπήκε στο στόχαστρο και δέχθηκε ανελέητο πόλεμο! Όλα είχαν ένα τέλος για τον φιλόδοξο πρόεδρο του ΑΟ Χαλκίς! Από τότε άρχισε η κατιούσα, παρότι ο ΑΟ Χαλκίς με τον Γιάννη Ματζουράκη, είχε φτιάξει σπουδαία ομάδα. Το άλλοτε πλεονέκτημα αυτού του ανθρώπου αίφνης μετατράπηκε σε καταστροφικό μειονέκτημα.
Φλέρταρε με τον Τύπο και ερωτοτροπούσε με τα μικρόφωνα. Στις συνεντεύξεις… ‘τα έδινε όλα’. Κινδύνεψε πάντως να γίνει γραφικός εξαιτίας της μεγαλομανίας του..! Ήταν κυρίως ο Κώστας Χαραμαντίδης και ο ‘ΕΥΒΟΪΚΟΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ’ με τα σκίτσα του μετά το ’83 που πήγαν να του κάνουν τη ‘ζημιά’.
Εμπιστευόταν και έδειχνε εκτίμηση στους συνεργάτες του. Πολλοί εξ αυτών δεν του το ανταπέδωσαν. Τον ‘άδειασαν’ και τον ‘πούλησαν’. Η κόπωση και η περίεργη συμπεριφορά κάποιων, τον οδήγησαν το ’84 στην ‘έξοδο’.
Την αντίθετη άποψη τη σεβόταν και τη συζητούσε, ακολουθώντας τη ‘διπλωματική οδό’ σε αντίθεση με τον Σπύρο Αλεξάνδρου, με τον οποίο δεν θα μπορούσε να συνυπάρξει ούτε στα πλέον ‘ακραία σενάρια’.
Στις Γενικές Συνελεύσεις, όταν κάποιος τον διέκοπτε και του απηύθυνε κάποια ‘ενοχλητική’ ερώτηση… έσκυβε στον πλησιέστερο συνεργάτη του και φροντίζοντας την ένταση της φωνής του να περνάει στο ακροατήριο… έδειχνε απορημένος, απαξιώνοντας τον συνομιλητή του… ‘ποιος είναι ο κύριος; Έχει πληρώσει συνδρομή;’.
Δεν ήθελε ‘τσαμπουκάδες, αντάρτες και αντιρρησίες’. Σε καθάριζε μια και έξω για να κρατήσει τις ισορροπίες και την πειθαρχία. Δεν ανεχόταν τους εκβιασμούς! Εκεί όταν απειλούταν η συνοχή της ομάδος, δεν χαμπάριαζε από ονόματα. ‘Σ’ έπιανε απ’ το αυτί’, σε ξεμπρόστιαζε και σε πέταγε έξω απ’ την ομάδα..!
Ήταν γενικά δύσπιστος και άπιαστος στην ‘κατασκευή σεναρίων’. Γνώριζε και χρησιμοποιούσε την τέχνη της υποσχεσιολογίας με αριστουργηματικό τρόπο, χάρις στην ετοιμότητα του λόγου του και τη δεξιότητα στη χρήση του. Οι επικριτές του γι’ αυτό τον λόγο τον αποκαλούσαν ‘μεγάλο παπατζή’, γιατί όπως υποστήριζαν έκανε συνήθως ‘γαργάρα’ τις υποσχέσεις του..!
Ένας παράγοντας με φαντασία και πνεύμα δημιουργικό, άριστος στο ‘διοικείν’, που πρόσφερε τις τελευταίες ‘εκλάμψεις’ στο ‘θνήσκον Χαλκιδέικο ποδόσφαιρο’, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Σήμερα όλοι τον θυμούνται με νοσταλγία, έχοντας ξεχάσει τα όποια λάθη και ελαττώματα του, γιατί υπήρξε και αυτός μια ‘αυθύπαρκτη παραφυάδα’ του ‘Μεγάλου δέντρου της φυλής των Ρωμιών’ με τα πολλά μειονεκτήματα και τα προτερήματα που μας κάνουν ξεχωριστούς σ’ όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη.
Με την αποχώρηση του απ’ τα διοικητικά, υπήρξε ένα μεσοδιάστημα αναταραχής και ακυβερνησίας στον σύλλογο.
ΣΠΥΡΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ: Ένας αγέρωχος ποδοσφαιρικός παράγοντας
Η παρουσία του Σπύρου Αλεξάνδρου στα ποδοσφαιρικά πράγματα του τόπου, υπήρξε ‘ευλογία’ και ταυτόχρονα ‘κατάρα’ για το Χαλκιδέικο ποδόσφαιρο. Τα γεγονότα που διαδραματίζονται απ’ την ανάληψη της προεδρίας του, στον Α.Ο. ‘Χαλκίς’ το 1984, μέχρι την παράδοση αυτής στα 1988 αυτό καταμαρτυρούν, προκαλώντας ακόμη και σήμερα πελώρια αναπάντητα ερωτηματικά, όχι απ’ την πλευρά του Σπύρου Αλεξάνδρου, αλλά απ’ τον ποδοσφαιρικό περίγυρο της εποχής και τον φίλαθλο κόσμο. Γιατί ο άνθρωπος αυτός, συνήθιζε να λέει τα πράγματα με το όνομα τους. Ήταν απλός, τετράγωνος στη σκέψη, γεωμετρικός, αυτό που λέμε ξεκάθαρος. Ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος και χαρακτήρας σε σχέση με τον προκάτοχο του Μιχάλη Εμμανουηλίδη.
Στις συζητήσεις τράβαγε ευθείες γραμμές. Δεν τα στρογγύλευε τα πράγματα. Ούτε τον ενδιέφερε να γίνει αρεστός στους συνεργάτες, στους ανταγωνιστές του, στους ποδοσφαιριστές ή στον Τύπο. Απόλυτα δωρικός στον λόγο και στην σκέψη, που άγγιζε τη μονολιθικότητα.
Σίγουρα όμως στον χώρο, τον οποίο πραγματευόμασθε, η παρουσία μιας τέτοιας προσωπικότητας ενέχει μεγάλο ρίσκο. Το ποδόσφαιρο αποτελεί μια μικρογραφία της πολιτικής ζωής, συγκεντρώνοντας πολλά χαρακτηριστικά που προσομοιάζουν μ’ αυτήν και ο Αλεξάνδρου άκαμπτος, άκομψος και αδιάλλακτος, χαλούσε κάθε φορά τη ‘μόστρα’ του υποκριτικού καθωσπρεπισμού, που πρόβαλλε το ‘φτιασιδωμένο’ παράσκηνιο και ο αδηφάγος αθλητικός και μη Τύπος.
Είχε όραμα για τη ‘Χαλκίδα’, που τη φανταζόταν μόνιμο εταίρο της Α’ Εθνικής. Και άλλοι πρόεδροι, απλά το ήθελαν και δεν μπορούσαν καν να το οραματισθούν. Ο Αλεξάνδρου ήταν από μόνος του μια οικονομική δύναμη. Δεν φοβόταν τίποτα, διαιτησίες, στησίματα και ότι άλλο. Κάποια στιγμή ήθελε και θα έφτιαχνε μια ‘σιδερένια’ ομάδα.
Το ’86-’87 με προπονητή τον Σούλη Παππά, ο Α.Ο. ‘Χαλκίς’ κερδίζει την κατηγορία συντρίβοντας όλα τα ρεκόρ. Εκείνη τη χρονιά και στη Γενική Συνέλευση στο ‘ΛΟΥΣΥ’ που ακολούθησε, όπως υποστήριξε στενός συνεργάτης του, αν ο κόσμος που παρευρισκόταν τον υποδεχόταν μ’ ένα ζεστό χειροκρότημα σα δείγμα επιβράβευσης και αναγνώρισης, ο Αλεξάνδρου θα τα έπαιρνε όλα πάνω του…
Τότε ετοιμαζόταν απ’ τον Μάιο και είχε κλείσει πρωτοκλασάτους παίκτες, απ’ τον Ολυμπιακό, τον Πανιώνιο και απ’ την Κύπρο! Έκανε όνειρα για την ομάδα και είχε μεγάλη θέληση. Τότε λοιπόν ήρθαν οκτώ άτομα… και είχε στήσει μπουφέ για πολύ κόσμο..!
-Μήπως λαϊκίζεις;
-Όχι, είναι η καθαρή αλήθεια..!
-Μήπως ήταν ας πούμε είκοσι..;
-Όχι, οκτώ και μάλιστα οι τέσσερις απ’ το Δ.Σ.! Εγώ, ο Τσέρνικας, ο Κορωναίος και ο πρόεδρος. Το μόνο ‘ελαφρυντικό’ για τον κόσμο ήταν ο καύσωνας. Πήγε η ώρα επτά… οκτώ… βράδυ…
‘Πάμε να φύγουμε…’. Πήγαμε στα ‘Δελφίνια’ όπως το συνήθιζε πάντα μετά το ‘Αργώ’. ‘Τελειώσαμε..!’, είπε κάποια στιγμή… ‘αυτή η πόλη δε θέλει ομάδα στην Α’ Εθνική. Θέλει ομάδα στην Α’ Τοπική..!’.
Ήταν ‘κατάρα’ και να σήμερα που βρίσκεται… Στην Α’ Τοπική… μετά από μια θριαμβευτική είσοδο των πρωταθλητών της Β’ Τοπικής το 2005… στην πόλη… με το πούλμαν να περιφέρει τους θριαμβευτές σε δρόμους και συνοικίες… Φλας, κορναρίσματα, ύμνοι… Και μη χειρότερα..!
Πληγώθηκε ο εγωισμός του, το φιλότιμο του. Αν υπήρχε συμμετοχή στη Συνέλευση και έβγαιναν ένας-δύο άνθρωποι να τον επαινέσουν και να τον ευχαριστήσουν, ήταν αποφασισμένος για όλα και τη ‘μεγάλη επιστροφή’. ‘Κρύωσε’ από τότε, αλλά συνέχισε. Αυτή τη χρονιά (’87-’88) θα έκανε ‘αυτοσυντήρηση’ προσδοκώντας ‘κάτι’ απ’ τον φίλαθλο κόσμο και τους επιχειρηματίες της πόλης…
Εις μάτην όμως! Το Νοέμβριο του ’88, παρέδωσε στον Βαγγέλη Μουρτοπάλλα και αποσύρθηκε και αντί η ομάδα να οδηγηθεί στην Α’ Εθνική, υποχώρησε στη Γ’ Κατηγορία.
Το Χαλκιδέικο ποδόσφαιρο, έχασε πραγματικά μια ιστορική ευκαιρία. Στη Β’ Εθνική είχε κατά νου προϋπολογισμούς μιας μεσαίας ομάδας Α’ Εθνικής.
Στις Γενικές Συνελεύσεις, ο Σπύρος Αλεξάνδρου, δεν έκανε συνήθως καμιά προσπάθεια να δημαγωγήσει, ν’ αποπροσανατολίσει ή να διεγείρει το φίλαθλο ένστικτο, κινδυνολογώντας. ‘Έχουμε μια μικρή ομάδα, γιατί έχουμε μικρό κόσμο’ παρατηρούσε μέσα από εύστοχες ατάκες…
Και όταν κάποτε ο Γιάννης Κορωναίος πήγε να επιχειρηματολογήσει, υπέρ του έμψυχου δυναμικού, τον διέκοψε απότομα και με φανερό σαρκασμό του απάντησε: ‘Είσαι τυφλός και αμετανόητος, όργανο του πάθους σου για την ομάδα…’.
Δεν ήταν αυταρχικός όπως υποστήριζαν κάποιοι. Έλεγαν ότι τους λογής-λογής παρατρεχάμενους και αυλικούς, τους τάιζε και μετά αποκτούσε το δικαίωμα να τους βρίζει…
-Όχι, άκουσε έλεγε τα πράγματα με τ’ όνομα τους: ‘Τα λιγούρια, τα έλεγε λιγούρια… τους κυρίους… κυρίους… τους μ..κες… μ…κες..!’. Ήταν πράγματι αθυρόστομος. Έβγαζε μια σκληράδα, που δεν ήταν παρά η άμυνα του, στην ευαισθησία που έκρυβε μέσα του. Βοηθούσε και πέραν του ποδόσφαιρου.
Κάτι τέτοιο ήταν γνωστό στους κύκλους της τότε ποδοσφαιρικής κοινωνίας…
Είχε και αυτός όπως και οι Καμπούρης, Εμμανουηλίδης, συμπάθειες και αντιπάθειες στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Έδινε μεγάλη σημασία στον χαρακτήρα, τη συμπεριφορά και την προσωπικότητα του ποδοσφαιριστή. Ο Σκόνδρας ευθέως και ο Γιαλός ‘ευθέως και πλαγίως’ τον ‘παρενοχλούσαν’ έχοντας λογικοφανείς θέσεις και απόψεις. Εκτιμούσε τα πρόσωπα, όμως ‘πέταγε στο καλάθι των αχρήστων τις υποδείξεις τους…’.
Αν ήταν κάποιος καλό παιδί, φιλότιμος και ντόμπρος αλλά μετρίων δυνατοτήτων, τον κράταγε στην ομάδα. Αν ήταν όπως ο ίδιος έλεγε ‘κωλοπαίδι’ υπό την έννοια του αυθάδη, αδιάφορου ή ταραξία και ας ήταν ‘αστέρι’ τον ‘καθάριζε’.
Συμπαθούσε ιδιαίτερα τον Μαρίνο, γιατί ήταν νεαρός, σεβαστικός και υπάκουος, ενώ για τον συχωρεμένο τον Θανάση τον Δανέλη εκφραζόταν υποτιμητικά, γιατί ήταν ‘αέρινος και λεπτεπίλεπτος’ και δεν τον ενθουσίαζε σαν παίκτης.
Αυτός ήταν ο Σπύρος Αλεξάνδρου που ‘σφράγισε’ με την παρουσία του μια πολυκύμαντη δεκαετία, ίσως την πιο σημαντική και ενδιαφέρουσα, μετά απ’ αυτή του ’60, της ποδοσφαιρικής κορύφωσης, που ανήκει κυρίως στους πρωταγωνιστές των γηπέδων.
ΣΠΥΡΟΣ ΔΑΡΙΒΕΡΗΣ: Ο οραματιστής πρόεδρος του σύγχρονου Ολυμπιακού
Θήτευσε απ’ τις πρώτες στιγμές της επανασύστασης του Ολυμπιακού Χαλκίδος στα αρχικά διοικητικά σχήματα, στο πλευρό έμπειρων και αναγνωρισμένων ποδοσφαιρικών παραγόντων με ερυθρόλευκες καταβολές, όπως ο Δημήτρης Δεμερτζής, ο Αλέκος Πάνος, ο Γιάννης Καλαμακίδης και ο Σταμάτης Πασσάς.
Άλλωστε στην πρωτοβουλία επανασύστασης του Ολυμπιακού, που η χούντα είχε καταχωνιάσει στα αζήτητα της ποδοσφαιρικής ιστορίας αυτής της πόλης, φρόντισε να είναι παρών, νεαρότατος τότε… αλλά ένθερμος υποστηρικτής του αθλήματος, που κάποιοι βέβαια είχαν φροντίσει σε ακόμη νεαρότερη ηλικία να τον ‘μπολιάσουν’ με πρόσθετα ερυθρόλευκα ‘αντισώματα’.
Πρωταρχικά υπηρέτησε το σύλλογο σαν έφορος του ποδοσφαιρικού τμήματος. Δηλαδή ξεκίνησε ουσιαστικά απ’ την ‘λάντζα’ αυτής της ποδοσφαιρικής ιστορίας, για να φθάσει στο ανώτερο των αξιωμάτων, αυτό του προέδρου και να γίνει σύμβολο και εμβληματική φυσιογνωμία της νεότερης εποχής του Ολυμπιακού Χαλκίδος, συνεχιστής σε τούτες τις άγονες εποχές, τεράστιων προσωπικοτήτων όπως ο Μιχάλης Τζιώτης, ο Μανώλης Καστριώτης και τόσοι άλλοι σημαντικοί άνθρωποι, που έγραψαν ιστορία και βέβαια τιμώνται και μνημονεύονται μέχρι στις μέρες μας.
Ο Σπύρος Δαριβέρης με την μακροχρόνια ανάμειξή του στα διοικητικά του συλλόγου, ‘δικαιούται να ομιλεί και να διεκδικεί ένα κομμάτι της ιστορίας του Ολυμπιακού των νεότερων χρόνων’, κρατώντας άσβεστη τη μνήμη του ‘θρύλου’ που διαχεόταν σ’ όλη την φίλαθλη Ελλάδα τις δεκαετίες της μεγάλης ακμής του ΄50 και του ΄60.
Έπρεπε να ξεκαθαρίσει το τοπίο με την παλιομοδίτικη αντίληψη των ποδοσφαιρικών παραγόντων, για να αναλάβει δράση ο Σπύρος Δαριβέρης, εκεί στα ΄81-΄82 ανακαινίζοντας και αναμορφώνοντας τον νέο Ολυμπιακό.
Άνθρωπος με διοικητικές ικανότητες και επιχειρηματικό πνεύμα και κυρίως με ποδοσφαιρική άποψη για πρόσωπα και καταστάσεις, μια ευτυχής συγκυρία που συνόδεψε μια ευπρόσωπη πορεία του Ολυμπιακού στα εθνικά πρωταθλήματα μέχρι το τέλος περίπου της δεκαετίας.
Είναι αυτό που λέμε ποδοσφαιρική καπατσοσύνη, στοιχείο που διέκρινε τον Σπύρο Δαριβέρη. Ο Αλεξάνδρου, τον αποκαλούσε ο ‘λουλουδάς’, όχι για να τον υποτιμήσει, αλλά για να ‘ξορκίσει’ αυτήν την καπατσοσύνη, προβάλλοντας την επαγγελματική ιδιότητα και όχι την ποδοσφαιρική διοικητική δεινότητα, αυτού του νεαρού μεγαλομανή που ήρθε να αμφισβητήσει την παντοδυναμία σε όλους τους τομείς, του πανίσχυρου τότε Α.Ο. ‘Χαλκίς’.
Ο Σπύρος Δαριβέρης δεν είχε το «πνεύμα» του Μιχάλη Εμμανουηλίδη… είχε όμως το ‘μυαλό’ που εκφράζεται με την πρακτική πλευρά του επιχειρηματία, που μπορεί να δώσει λύσεις άμεσες και αποτελεσματικές, εκεί που άλλοι θα πελαγοδρομούσαν. Σε σχέση με τους άλλους ‘δύο’ της εποχής του, πρέπει να ήξερε αυτό που λέμε ‘περισσότερη μπάλα’…
Είχε και στοιχεία της προσωπικότητας του Σπύρου του Αλεξάνδρου. Δυναμικός, άκαμπτος και ακόμη σκληρότερος απ’ τον συνονόματό του, αν χρειαζόταν να επιβάλλει τακτικές και πρακτικές για το συμφέρον του συλλόγου.
Ο Δαριβέρης κατάφερνε με φθηνό, αλλά αξιόμαχο και ταλαντούχο έμψυχο υλικό, σε αρκετές των περιπτώσεων στις αγωνιστικές αναμετρήσεις των δύο ομάδων να κερδίζει την ουσία και τις εντυπώσεις και συγχρόνως την παραδοχή των φιλάθλων.
Το 1986 οδήγησε μέσα από ένα ‘όργιο ακολασίας….’ τιθασεύοντας τις ορμές του ‘παρασκηνίου’, τον Ολυμπιακό στην επαγγελματική κατηγορία της Γ΄ Εθνικής και τον κράτησε μέχρι το ΄88, οπότε παρέδωσε τη διοίκηση στον Ματθαίο Ματθαίου.
Επανήλθε μια δεκαετία αργότερα, παρά την πικρία του για τους παράγοντες που δείχνουν απρόθυμοι να συνδράμουν ηθικά και οικονομικά τον ιστορικό σύλλογο.
Ο Ολυμπιακός, κάτω απ’ το έμπειρο και άγρυπνο βλέμμα του Σπύρου Δαριβέρη, διακρινόταν σαν μια απ’ τις σημαντικότερες Ευβοϊκές ποδοσφαιρικές ομάδες και πρωτοπόρος στην παραγωγή νεαρών και ταλαντούχων ποδοσφαιριστών.
Διακαής πόθος του Σπύρου Δαριβέρη η κατασκευή γηπέδου, που θα εξυπηρετεί τις προπονητικές και αγωνιστικές ανάγκες του Ολυμπιακού, κάτι που μέχρι σήμερα δεν έχει ακόμη συμβεί και που ο ίδιος πιστεύει ότι αυτό αποτελεί ‘ασέλγεια’ στη μνήμη τόσων σημαντικών ανθρώπων που οραματίσθηκαν ένα τέτοιο γεγονός και βέβαια τις στρατιές των παλαιών άσσων του συλλόγου, που ευαγγελίσθηκαν καλύτερες συνθήκες άσκησης στο άθλημα του ποδοσφαίρου, για τους νεότερους ερυθρόλευκους διαδόχους του.
Η ιστορία τον έχει τοποθετήσει ψηλά στο πάνθεον των μεγαλύτερων ποδοσφαιρικών παραγόντων που ανέδειξε ο τόπος και ο χώρος.
