ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ... Στη χώρα της μούντζας και του ρε!
Η φανέλα με το Νο 9
Προς απόσυρση..!
Με δεδομένη την ανεπάρκεια, στον χώρο ευθύνης κρούσης της αντίπαλης εστίας, σε επίπεδο εθνικής εκπροσώπησης, μετά την οδυνηρή εμπειρία της εμφάνισης και του αποτελέσματος, στον αγώνα της Εθνικής Ανδρών με την αντίστοιχη της Γεωργίας, έρχομαι σήμερα ν’ ασχοληθώ με την φανέλα και το Νο 9, επιχειρώντας μια ιστορική αναδρομή, των σημαντικότερων κεντρικών επιθετικών, που πέρασαν απ’ το Εθνικό αντιπροσωπευτικό μας ποδοσφαιρικό συγκρότημα.
Κατ’ αρχήν Νο 1 και Νο 9 σ’ ένα αναγκαστικά αντιθετικό συνταίριασμα αν το δεις απ’ το πεδίο αντιπαλότητας. Ο πρώτος κρίνεται απ’ το ‘ανέπαφο’. Ο δεύτερος απ’ την ικανότητα ‘επαφής’. Σημείο αναφοράς και των δύο το ‘πλεκτό’. Και οι δύο αυτές θέσεις, αναφορικά με το ποιοι τις καλύπτουν, έχουν καθοριστικό ρόλο, στην έκβαση ενός αποτελέσματος και γενικότερα την πορεία της ομάδος. Είναι μια αντίθεση ιδιαίτερα ‘κτυπητή’, όσον αφορά την ποιότητα και το επίπεδο των θέσεων ‘δράσης και αντίδρασης’.
Πάντα έλεγα κατά την διάρκεια μιας ανούσιας και ατέρμονης συζήτησης, όταν οι πρωταγωνιστές αναζητούσαν ‘ψύλλους στ’ άχυρα’ για ν’ αποδώσουν το αίτιο ανόδου ή κατάρρευσης ενός ποδοσφαιρικού συγκροτήματος…
‘Μην το ψάχνεις ρε μεγάλε..! Στο σημερινό μοντέρνο ποδόσφαιρο ένα είναι το άπαντο…:
Έχεις εννιάρι πας μπροστά! Δεν έχεις ‘κάτσε στ’ αυγά σου’!’.
Και ύστερα μου λες σου φταίει ο Μπουχαλάκης, ο Μάνταλος, κ.λ.π.-κ.λ.π. ‘Δεν λέω φταίνε κι αυτοί, φταίνε και οι άλλοι’, όμως που πας ρε ‘Καραμήτρο’! Οι παραγωγικές πηγές στέρεψαν επικίνδυνα. Ο Άγγελος Χαριστέας ‘συνταξιοδοτήθηκε’ οριστικά και ο Κώστας Μήτρογλου, διανύει την ‘τρίτη ποδοσφαιρική ηλικία’…
Και απομένω ως στερημένος ‘Βάζελος’ που έδωσε στο Ελληνικό και διεθνές ποδόσφαιρο με την ανάμνηση του Αντώνη Αντωνιάδη… ‘πόδια κανόνια και κεφαλιά οβίδα’ και σαφέστατα των ασυγκρίτως ποιοτικότερων Μάικ Γαλάκου, που βέβαια αναδείχθηκε στον Ολυμπιακό, Χρήστου Δημόπουλου και Κριστόφ Βαζέχα.
Σίγουρα η ΑΕΚ και ο Ολυμπιακός ερίζουν για τα ‘πρωτεία’ της ένδοξης φανέλας με το Νο 9.
Η πρώτη με τον Κώστα Νεστορίδη απ’ τα μέσα της 10ετίας του ’50 έως τα μέσα της επόμενης. Εκπληκτικός κεντρικός επιθετικός, μια μοντέρνα έκδοση σέντερ-φορ, που έπρεπε να περάσουν δεκαετίες για να δούμε στο σύγχρονο ποδόσφαιρο και βέβαια ο Θωμάς Μαύρος… κατ’ ευφημισμό αριστερός ακραίος… ο μεγαλύτερος γκολτζής όλων των εποχών, με αστείρευτο ρεπερτόριο επίτευξης τερμάτων. Σαφώς ο Ντούσαν Μπάγεβιτς ο ‘μαέστρος’ της επιθετικής συγχορδίας των κιτρινόμαυρων…
Ο Ολυμπιακός με τον δυναμικό, ταχύτατο και ψυχωμένο ‘Φόντακα’ κατά κόσμον Γιώργο Σιδέρη όλη την δεκαετία σχεδόν του ’60 που διαδέχθηκε εκεί στα 1963 έναν άλλον μεγάλο της ιστορίας του Ηλία Υφαντή. Τον Μάικ Γαλάκο και βέβαια τον ‘απίθανο μουστάκια’ Νίκο Αναστόπουλο…
Και βέβαια πρέπει να προσμετρήσουμε κοντά σ’ αυτούς, τους Αλέκο Αλεξιάδη του Άρη (’60-’70) και βέβαια τους νεότερους Μιχάλη Κρητικόπουλο, Γιώργο Κωστίκο, Νίκο Μαχλά, Μιχάλη Ζιώγα, Αλέκο Αλεξανδρή, Βασίλη Δημητριάδη και Ντέμη Νικολαΐδη, απείρως υπέρτερους τούτων των ‘περίεργων’ της επιλογής και όχι μόνον του Τζον Φαν Σιπ!
Παρατηρώ τέλος έκθαμβος και σχεδόν ‘περίλυπος’, γιατί σ’ άλλους ανήκει, τα σωματικά, τεχνικά και εκτελεστικά προσόντα του Ελ Αραμπί, που κοσμεί με την παρουσία του τον Ολυμπιακό και το Ελληνικό ποδόσφαιρο.
