Γεννήθηκε το 1961 στη Χαλκίδα. Ξεκίνησε το 1978 στην Προποντίδα σαν κεντρικός φορ, για να καθιερωθεί στη συνέχεια και ν’ αναδειχθεί στο κέντρο της άμυνας του ΑΟ Χαλκίς, απ’ το 1983 ως το 1988 και μετέπειτα στις ομάδες της Νίκης Βόλου (Β’ Εθνική), του Λήλα (Δ’ Εθνική), του Βαρβασιακού (Γ’ Εθνική) και να ολοκληρώσει την ποδοσφαιρική του καριέρα, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’90 με τον Φωστήρα, που αγωνιζόταν στο πρωτάθλημα της Γ’ Εθνικής κατηγορίας. Εκείνη την ίδια περίοδο επιστρέφει για ένα χρόνο στον ΑΟ Χαλκίς (1996).
Πολυσύνθετος ποδοσφαιριστής, αγωνίσθηκε σε πολλές θέσεις, ακόμη και σ’ αυτήν του τερματοφύλακα, απ’ την αρχή σ’ ένα ματς εντός με τον Ιωνικό 2-2 και μάλιστα με πολύ καλή απόδοση. Σαν κεντρικός αμυντικός ήταν πολύ γρήγορος, είχε έφεση στο σκοράρισμα, αφού όταν έβγαινε μπροστά εκμεταλλευόταν άψογα τον κενό χώρο. Απ’ τη θέση του κεντρικού αμυντικού άλλοτε ως ‘λίμπερο’ και άλλοτε ως στόπερ, καθοδηγούσε και εμψύχωνε τους συμπαίκτες του. Είχε σωστές τοποθετήσεις και σίγουρες αποκρούσεις.
Θυμάται έντονα, το γκολ της νίκης που είχε σημειώσει στο πρώτο επίσημο παιχνίδι του με τα χρώματα του ΑΟ Χαλκίς επί του Εθνικού Αστέρα με 1-0, όταν η ομάδα κατάφερε να αναρριχηθεί στην πρώτη θέση της βαθμολογίας.

Επίσης το συγκλονιστικό γεγονός του θανάτου του Θανάση Δανέλη, ύστερα από τροχαίο με τη δική του μηχανή. Πρέπει να ήταν το ’87.
Φιλικός, ευγενικός και κοινωνικός, εκτός αγωνιστικών χώρων. Σκληρός με τους αντιπάλους, ‘διπλωμάτης’ με τους διαιτητές και ‘πειραχτήρι’ στ’ αποδυτήρια. Μέσα σ’ όλες τις πλάκες, μια ‘διαρκής απειλή’ για συμπαίκτες και προπονητές! Ακόμη και το γεγονός ότι κάποτε κάθισε κάτω απ’ τα γκολπόστ, αν το ψάξεις βαθύτερα, ήταν μια ακόμη ‘φάρσα’ για τον Αντώνη Αυλωνίτη.
Κάτι σαν ο ‘Μητσικώστας των αποδυτηρίων’! Μια πραγματικά ιδιαίτερη περίπτωση ο Αντώνης. Προσαρμοζόταν με ιδιαίτερη ευχέρεια εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων. Ένας ‘χαμαιλέοντας’ της ποδοσφαιρικής του ζωής…
Δυο φορές στην καριέρα του αποβλήθηκε, όπως υποστηρίζει και τις δυο, σε δυο αγώνες με τον Φωστήρα και με το ίδιο σκορ 1-1.

Συνεχίζει την πορεία του στο ποδόσφαιρο ως προπονητής, εντός και εκτός Εύβοιας. Εργάστηκε στον Χαλκίνεο, στον Όλυμπο Γυμνού, στον ΑΟΝ Αρτάκης, στη Θήβα, στην Ελλάδα Βέλους (Κορινθίας), στον Οπούντιο Μαρτίνου (Φθιώτιδας), στην Κύμη, στην ΑΕ Χαλκίδας, στον ΑΟ Χαλκίς, στον Αχαρναϊκό, στην ΑΕΚ Χαλκίδας, στην Κόρινθο, στον Ολυμπιακό Λιοσίων, στον Παναργειακό, στον Βύζαντα Μεγάρων, στον Μανδραϊκό, ενώ την περίοδο 1998-2002 εργάσθηκε ως ομοσπονδιακός περιφερειακός προπονητής των κλιμακίων της ΕΠΟ για τις ομάδες νέων και ελπίδων (σαν συνεργάτης του Ανδρέα Παπαεμμανουήλ και του Ανδρέα Μιχαλόπουλου), όπου είχε στενή συνεργασία και με τον Ότο Ρεχάγκελ.
Σ’ όλους αυτούς τους προπονητές που αναφερόμαστε, χρωστάει ένα ‘ευχαριστώ’ ο Αντώνης Αυλωνίτης για διαφορετικούς λόγους στον καθένα. Στον Κώστα Βέττα, στον Στέφανο Χατζητσοπάνη, στον Γιάννη Ματζουράκη, για την αρχή της ποδοσφαιρικής του εξέλιξης και ύστερα, καθοριστικός ήταν ο ρόλος στην βελτίωση της ποδοσφαιρικής του εικόνας, με τις επιρροές που δέχθηκε από τους Σούλη Παππά (στου οποίου τη σχολή ποδοσφαίρου συνεργάστηκαν για δέκα και πλέον χρόνια), Θωμά Κατσαβάκη, Θωμά Δράμαλη, Θανάση Δημητριάδη και Χρήστο Παπασπύρου. Απ’ τους ίδιους πήρε και τα πρώτα προπονητικά σκιρτήματα του.
Είχε ως ποδοσφαιρικό πρότυπο και θαύμαζε τον Μάρκο Φαν Μπάστεν.

Πηγή: Η ΜΝΗΜΗ ΔΑΚΡΥΖΕΙ