Ο Βασίλης Ιωαννίδης στο eviasports, σχολιάζει τις εξελίξεις σχετικά με τον κορονοϊό, εκτιμώντας πως ‘φαίνεται δυστυχώς να έχουμε δρόμο μπροστά μας’. Μιλά ακόμη για τον γιο του τον Φώτη, που το καλοκαίρι μεταγράφηκε στον Παναθηναϊκό και τα πολύ καλά πρώτα βήματα του με τη φανέλα του ‘τριφυλλιού’, αλλά και για το γεγονός πως είναι κάπως αποστασιοποιημένος τα τελευταία χρόνια απ’ το ευβοϊκό ποδόσφαιρο. Θυμάται επίσης την προσπάθεια που είχε γίνει με το… ‘παιδομάζωμα’ στον Ολυμπιακό Χαλκίδας, εκφράζοντας την επιθυμία να συμμετάσχει σε μια αντίστοιχη προσπάθεια στο μέλλον και δηλώνοντας πως αυτός είναι ο μόνος δρόμος για το μέλλον για το ευβοϊκό -και όχι μόνο- ποδόσφαιρο, δηλαδή η επένδυση και η στήριξη σε ταλαντούχους ποδοσφαιριστές.
Για τον κορονοϊό: ‘Κάποια στιγμή πρέπει να τελειώσει και όλη αυτή η περιπέτεια που έχουμε με τον κορονοϊό, αλλά φαίνεται δυστυχώς να έχουμε δρόμο μπροστά μας’.
Για τον Φώτη Ιωαννίδη: ‘Πάει καλά. Να είναι τυχερός και να βρει τον δρόμο του. Το μυαλό του να είναι πάντα μέσα στο κεφάλι του και όλα θα πάνε καλά. Είναι ένα παιδί που δούλεψε και δουλεύει, προσπαθώντας να κερδίσει πράγματα μέσα απ’ το ποδόσφαιρο, ηθικά και υλικά’.
Φ. Ιωαννίδης: ‘Σιγά-σιγά βρίσκω ακόμη καλύτερα τα πατήματα μου’
Για το αθλητικό ‘lockdown’: ‘Όταν ένα παιδί πηγαίνει σε μια αίθουσα με 25 παιδιά να κάνει μάθημα και δεν επιτρέπεται να κάνει προπόνηση σε ένα γήπεδο τεράστιο με ακόμη 15-20 παιδιά, τότε δεν έχει νόημα να μιλάμε. Έτσι και αλλιώς τα παιδιά είναι κάθε μέρα στα πάρκα και στα γήπεδα και παίζουν. Θα ήταν πολύ πιο ελεγχόμενα, οργανωμένα και ασφαλή τα πράγματα σε αυτόν τον τομέα αν επιτρεπόταν να ενεργοποιηθούν οι σύλλογοι. Μην ξεχνάμε ότι ένα απ’ τα πράγματα στα οποία εκπαιδεύεσαι στον αθλητισμό είναι και η πειθαρχία και ο σεβασμός προς τον εαυτό σου και προς τον αντίπαλο. Άρα μέσα απ’ αυτά τα κομμάτια θα μπορούσε να περάσει και το θέμα της σημερινής κατάστασης που βιώνει όλη η κοινωνία μας. Δεν δείχνουν να το έχουν καν στο μυαλό τους για την επανεκκίνηση του αθλητισμού’.
Για το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια είναι αποστασιοποιημένος απ’ το ευβοϊκό ποδόσφαιρο: ‘Το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός γενικότερα περνάει μια κρίση στην Ελλάδα, που είναι αποτέλεσμα και όλης της κατάστασης που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία. Θέλει μια επανεκκίνηση, κάτι που θα είναι φρέσκο και καινούργιο. Έχει αλλάξει ο τρόπος σκέψης των παιδιών. Δεν είναι αυτό το παλαιότερο που είχαμε εμείς, πρέπει να προσελκύσεις τα παιδιά διαφορετικά. Είναι άλλα τα ‘θέλω’ και άλλες οι προτεραιότητες των παιδιών και με όλη αυτή την κατάσταση με τους υπολογιστές και την τεχνολογία γενικότερα, πλέον σε μεγάλο βαθμό και τα παιδιά δεν θέλουν να βγουν έξω. Άρα πρέπει να βρούμε τους τρόπους να τα προσελκύσουμε για να βγουν έξω να παίξουν και μετά να έρθει ο αθλητισμός, που ουσιαστικά βέβαια αυτός είναι ο στόχος του. Δεν είναι στόχος σώνει και καλά ο πρωταθλητισμός. Αν δεν το καταφέρουμε αυτό δεν μπορούμε να προχωρήσουμε. Εμείς κοιτάμε σε μεγάλο βαθμό τον πρωταθλητισμό, να κερδίσουμε. Τι να κερδίσουμε αν χάνουμε τα παιδιά; Γι’ αυτό και είμαι αποστασιοποιημένος, δεν θέλω να μετέχω σ’ αυτό όλο το παιχνίδι. Γιατί πιστεύω ότι η δουλειά μας είναι να εκπαιδεύουμε και να ψυχαγωγούμε τα παιδιά, μέσα στο κομμάτι της γενικής εκπαίδευσης που έχουνε με το παιχνίδι και την αθλητική δραστηριότητα. Όταν αντί για αυτό κάνουμε κάτι άλλο, δεν θέλω να μετέχουμε’.
Για τον Ολυμπιακό Χαλκίδας και τον δρόμο που πρέπει να ακολουθηθεί στο ευβοϊκό ποδόσφαιρο: ‘Είχε γίνει και τότε ένα ‘παιδομάζωμα’, παρότι δεν ήταν η φουλ οργανωμένη προσπάθεια σε κάποια πράγματα, και από κει βγήκανε κάποια παιδιά, που διακρίνονται σήμερα ακόμη και σε πανελλήνιο επίπεδο. Γιατί αυτά τα παιδιά να μην αντιπροσωπεύουν την ομάδα της πόλης και απ’ την ομάδα της πόλης να κάνουν το παραπάνω βήμα. Θεωρώ ότι αυτός είναι ο μόνος δρόμος που πρέπει να ακολουθηθεί και βλέπουμε ότι σιγά-σιγά το αντιλαμβάνονται όλοι ακόμη και στο πιο υψηλό επίπεδο. Δεν είναι κάτι που θέλει πολλά χρήματα, θέλει κάποια χρήματα στην οργάνωση, στους προπονητές, στους γυμναστές, στις εγκαταστάσεις, σε εργομετρικά, κτλ. Σε κάτι τέτοιο θα ήθελα πολύ να μετέχω και εγώ προσωπικά αλλά και σαν σχολή.
Σε εκείνη την προσπάθεια με τον Ολυμπιακό βρέθηκε ένας άνθρωπος ο Θανάσης Στρατής, ο οποίος ηγήθηκε, αλλά στο τέλος έμεινε μόνος του και κουράστηκε. Γιατί θα πρέπει να μπούμε σε μια διαδικασία να μην παρασυρθούμε μετά από αυτό. Ένα τέτοιο πράγμα θέλει υπομονή και δεν είναι ότι θα πάω να βγω κατηγορία, δεν πρέπει να με νοιάζει η κατηγορία. Εμένα πρέπει να με νοιάζει η οργάνωση και η παραγωγή. Έχω το χωράφι μου το έσπειρα και θέλω να φτιάξω και αυτό δεν γίνεται σε μια χρονιά’.
