Για τον Γιάννη…

Το ξαφνικό ‘φευγιό’ ενός νέου ανθρώπου ‘στερεύει’ τις λέξεις, με ένα ‘ΓΙΑΤΙ’ να κυριαρχεί και να αντιλαλεί συνεχώς μέσα σου…

Ειδικά όταν αυτό αφορά έναν άνθρωπο, τον οποίο έχεις γνωρίσει και έχεις μοιραστεί στιγμές, με το ποδόσφαιρο να σου δίνει -πέρα απ’ όλα τα υπόλοιπα- την ευκαιρία να γνωρίσεις υπέροχες και μοναδικές προσωπικότητες, που σε άλλη περίπτωση μάλλον δεν θα γνώριζες ποτέ, όπως αυτή του Γιάννη Αγριόδημου.

Ο Γιάννης πέρα από ένας απ’ τους καλύτερους Ευβοιώτες τερματοφύλακες της γενιάς του, ήταν συνολικά μια ξεχωριστή προσωπικότητα, που πέρα απ’ αυτά τα πολλά που είχε ακόμη να προσφέρει εντός των αγωνιστικών χώρων, ήταν ένας άνθρωπος που εκτός αυτών θα μπορούσε να προσφέρει ακόμη περισσότερα και πολύπλευρα στο μέλλον και για πολλά χρόνια, διαθέτοντας ένα θαρραλέο, ευρύ και καλλιεργημένο πνεύμα. Και αυτό είναι που κάνει την απώλεια τεράστια, πέρα απ’ το ανθρώπινο κομμάτι και όλους εκείνους που γέμισε θλίψη με το απρόσμενο ‘φευγιό’ του, όπως πηγαία ‘κατέθεσαν’ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης συμπαίκτες, αντίπαλοι (μόνο εντός των 90λεπτων) και -πάνω απ’ όλα- οι φίλοι του, εντός και εκτός της ποδοσφαιρικής ευβοϊκής κοινότητας.

Ο βιολογικός ‘επίλογος’ είναι αναπόφευκτος, όμως εκεί που δεν μπαίνει ποτέ ‘επίλογος’ είναι στην ΄κληρονομιά’ στιγμών και έργων, τα οποία συνεχίζουν να ‘ζουν’ και να χαρίζουν μια μορφή αιωνιότητας, μέσα από όλους εκείνους που τα μοιράζεται όλα αυτά κάποιος. Και ο Γιάννης το έκανε αυτό απλόχερα… ‘Γιαννάκο οι άνθρωποι φεύγουν όταν τους ξεχνάμε, εσένα δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ…’, όπως έγραψε ο φίλος και προπονητής του Παναγιώτης Κοντογιάννης.