Γεννήθηκε στη Χαλκίδα το 1957. ‘Το μεγάλο όνομα’, τίτλος που δικαιολόγησε μετά το 1976, απαλλασσόμενος οριστικά απ’ την ‘Αθηναϊκή κηδεμονία’ και αυτός και η ομάδα του ΑΟ Χαλκίς γενικότερα. Ούτως ή άλλως όμως η θέση του Μαστραντωνά ήταν διακριτή στην ομάδα απ’ το 1971-72, έχοντας ξεχωρίσει μέσα από ένα μεγάλο αριθμό νεαρών και ταλαντούχων και έχοντας ‘επιβάλλει’ το ταλέντο του και στους ‘πολύφερνους’ βεντέτους της εποχής Τρίπκοβιτς, Κοτζαμάνη, Ζερβουδάκη, Φωτόπουλο και άλλων. Ήταν βέβαια συμπαθής και προστατευόμενος της παλιάς φρουράς που εκπροσωπούσαν μέχρι το 1975 οι Μπρατσιώτης-Ρόγκας.
Ήταν αυτοί άλλωστε που τον εντόπισαν να παίζει μπάλα σε αλάνα του λόφου της Αγίας Μαρίνας (Μπαταριά) και τον σύστησαν στον τότε βοηθό προπονητή του Χέλμη και του ΑΟ Χαλκίς, Αλέκο Ταμπάκη ο οποίος και τον δέχεται στις προπονήσεις. Πέρασε λένε και απ’ την Προποντίδα, οι υπεύθυνοι της οποίας τον είδαν… σαν στόπερ… και κρίθηκε ΄πλεονάζων’…
Σε παιδική ηλικία λοιπόν ο Σταύρος Μαστραντωνάς έπεσε στα δύσκολα. Ακόμη αντηχούν στ’ αυτιά μου οι φωνές του κυρ-Ευάγγελου, στις προπονήσεις με την πρώτη ομάδα του 1970-71.
Ο ‘μικρός’ του ’70 ήταν μπροστά από την ηλικία του και ένα χρόνο αργότερα ο Τάσος Καμπούρης θα ‘παραποιήσει’ το έτος γεννήσεως (’57-’55) για να πάρει συμμετοχές στην πρώτη ομάδα.
Ο Σταύρος Μαστραντωνάς ήταν ο ‘ευλογημένος’ αυτής της δεκαετίας. Ήταν ο μικρότερος αυτής της ομάδος μέχρι το ’75 και όλοι ήθελαν να τον χρίσουν διάδοχο τους και μελλοντικό ηγέτη. Διδάχθηκε απ’ το ταλέντο του Ρούλη Τρίπκοβιτς και το ήθος του Γιάννη Μπρατσιώτη. Έτσι όταν άρχισαν τα δύσκολα μετά το ’76 που έπρεπε να αναπτύσσει πρωτοβουλίες και ν’ αναλαμβάνει ευθύνες, στη νεανική τότε ομάδα του Σωτήρη Καρποδίνη και του ΑΟ Χαλκίς, ο Σταύρος ήταν μια ολοκληρωμένη ποδοσφαιρική προσωπικότητα στο γήπεδο και στ’ αποδυτήρια.
Τυχερός και εδώ ο Μαστραντωνάς, αφού στην άμυνα και στο γήπεδο ‘καθάριζε’ συνήθως ο κουμπάρος του ο Καρατζάς και στ’ αποδυτήρια ο Καλαβρής και αργότερα ο Σκόνδρας. Κάποιοι χωρίς να παραγνωρίζουν το μέγεθος του ταλέντου του υποστηρίζουν ακόμη και σήμερα, ότι ‘δεν έβγαινε μπροστά…’ και ‘κρυβόταν’ πίσω απ’ αυτές τις γιγάντιες για το ποδόσφαιρο του τόπου ‘πλάτες’.
Ήταν άλλωστε πολύ προσεκτικός, πάντα φρόντιζε να ‘εξωραΐζει’ την εικόνα του σε συμπαίκτες, αντιπάλους, προπονητές και διοίκηση, κρατώντας τις ισορροπίες, χαμηλούς τόνους και βοηθώντας στη διατήρηση του ήρεμου κλίματος. Ως ‘αρχηγός’ και φυσικός ηγέτης, θα ήταν αναπόφευκτη η εμπλοκή του σε διάφορα σενάρια, όμως κράτησε τ’ όνομα του ψηλά και σήμερα χαίρει της γενικότερης εκτίμησης των Χαλκιδέων φιλάθλων.
Έπαιξε και στον Ολυμπιακό Χαλκίδας (1985-87) και εδώ βέβαια είχε συμπαίκτες στο κέντρο της άμυνας, σπουδαίους αμυντικούς, όπως τον Ιορδάνη Μαύρο, τον Κώστα Μαρινέλο και βεβαίως τους γνωστούς απ’ τον ΑΟ Χαλκίς, Παναγιώτη Σκόνδρα και Νίκο Καρατζά.
Τη δεκαετία ’70 διακρίθηκε σαν επιτελικός χαφ. Απόλυτος έλεγχος της μπάλας, στοπαρίσματα, γυρίσματα που είχαν την σφραγίδα της δεξιοτεχνίας του μεγάλου Ρούλη, απ’ τον οποίο ‘διδάχθηκε’ πολλά μυστικά ο Σταύρος. Αργός στην κίνηση, αλλά ιδανικός στον έλεγχο του ρυθμού του παιχνιδιού συμπαικτών και αντιπάλων. Ιδιαίτερα εύστροφος και με έφεση στο σκοράρισμα. Στα αμυντικά του καθήκοντα, άψογος καθοδηγητής των συμπαικτών της άμυνας, με καλές τοποθετήσεις στον χωρό ευθύνης του.
Ο Σταύρος Μαστραντωνάς, έπαιξε με τις Εθνικές ομάδες των Νέων και των Ενόπλων. Μια συμμετοχή στον αγώνα της Εθνικής με τη Ρουμανία (1-1) είχε ο Σταύρος και στην Ελπίδων, ένα σκαλοπάτι κάτω απ’ τον κορυφαίο σε ‘Εθνικό’ επίπεδο Σούλη Παππά και τον Μπάμπη Σαχίνη, βασικό στέλεχος των Νέων και Ελπίδων μετά το ’85.
Καμία έκπτωση στον ποδοσφαιρικό εγωισμό του, όταν έπρεπε να κερδηθεί η νίκη.
Τον βοήθησαν ο προπονητής Ευάγγελος Χέλμης (’70) και ο γενικός αρχηγός, Κώστας Παρούσης (’72). Προπονητές που ξεχώρισε στην πορεία του ήταν ο Γιάννης Ματζουράκης και ο Χρήστος Παπασπύρου. Ένα χρόνο (1984-85) έπαιξε και στον Αιολικό.
Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας ακολούθησε ιδιαίτερα επιτυχημένη προπονητική πορεία σε διάφορες ευβοϊκές ομάδες, όπως ο Ολυμπιακός Χαλκίδας, ο ΑΟ Χαλκίς, ο Απόλλων Ερέτριας, ο Αρτεμησιακός κ.α.
Πηγή: Η ΜΝΗΜΗ ΔΑΚΡΥΖΕΙ
