ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ... Στη χώρα της μούντζας και του ρε!
Έχεις 9άρι… πας μπροστά…
Ξεκίνησε και η Γ’ Εθνική εδώ στα μέρη μας, πρεμιέρα με δυσάρεστα αποτελέσματα και εκπλήξεις για τους εκπροσώπους μας σ’ αυτήν την κατηγορία, κυρίως για τον Ηρακλή, που γεύτηκε την οδύνη της ήττας απ’ το Στεφανοβίκι (;) με 1-3! Ο άλλος εκπρόσωπος μας ο Α.Ο.Ν. Αρτάκης υπέκυψε απ’ το Ύπατο 2-0, μια ομάδα της Βοιωτίας, που οι πληροφορίες και οι προβλέψεις την τοποθετούν στους ισχυρούς του ομίλου.
Σαφώς με τούτη την κατηγορία… δεν πρόκειται να γίνουμε σοφότεροι ποδοσφαιρικά, αν μη τι άλλο όμως θα μάθουμε καλύτερα γεωγραφία..!
Η Γ’ Εθνική όμως και οι τοπικές κατηγορίες μπορούν να περιμένουν τον σχολιασμό μας γι’ αυτό αφήνουμε για την ώρα, ‘τα μικρά, ασήμαντα και εφήμερα’ της μίζερης ποδοσφαιρικής μας καθημερινότητας, για να ασχοληθούμε με το Εθνικό ποδοσφαιρικό μας συγκρότημα, που συγκέντρωσε το ενδιαφέρον των αθλητικών μέσων ενημέρωσης και του φίλαθλου κοινού, αυτό το Σαββατοκύριακο, που όλη η Ευρώπη, σε επίπεδο εθνών έπαιζε ποδόσφαιρο.
Μια βαρετή πραγματικά Εθνική Ελλάδος, μια καρικατούρα της περήφανης πρωταθλήτριας Ευρώπης του 2004. Μια ανάμνηση ‘δολοφονική’ που ισοπεδώνει τον φίλαθλο πατριωτισμό των Ελλήνων σε σχέση με το σήμερα και τους αποστερεί το συναίσθημα, την παρόρμηση, το επιχείρημα να υπερασπίζεσαι τα κεκτημένα και τα ‘τιμημένα’…
Τούτη η Εθνική με την συγκρότηση της σε έμψυχο δυναμικό, αναλογιζόμενος το πρόσφατο αλλά και το απώτερο παρελθόν δείχνει να πάσχει από νανισμό. Μια ‘ομάδα επαίτης’ στις φτωχογειτονιές της Ευρώπης… και τίποτε περισσότερο!
Απ’ την Ελλαδάρα του ’70, του ’80, του 2000 στο Ελλαδιστάν του 2020..!
Ασθμαίνουσα να καταβάλει την τριτοκοσμική Μολδαβία με 2-0… η οποία με εννιά ποδοσφαιριστές στον αγωνιστικό χώρο… απειλεί με χαμένο όμως πέναλτι να μετατρέψει στα τελευταία λεπτά το παιχνίδι και το γήπεδο σε οριακό κολαστήριο!
Απελπιστική στον δημιουργικό τομέα, τραγική στον εκτελεστικό! Εκεί στον χώρο ευθύνης των αντιπάλων αμυντικών… η πλήρης ανυπαρξία!
Ούτε μισή κεφαλιά..!
Ποιος Παυλίδης; όπως θα έλεγε και ο μακαρίτης ο Αλέφαντος. Πες-κε-σε!
Που παίζει αυτός; Είναι γρήγορος; Ντριπλάρει στην κίνηση; Συμφωνώ και επαναλαμβάνω το ερώτημα. Και συμπληρώνω: Είναι καλός ποδοσφαιριστής..;
Τρίχες αδερφέ μου! Και έρχομαι να θυμηθώ τους κοντούληδες… που όμως πηδούσαν στα σύννεφα! Ο Μίμης Παπαϊωάννου, ο Σταύρος Σαράφης και ο δικός μας Γιάννης Μπρατσιώτης, ο ‘πολέμαρχος’ όπως τον χαρακτηρίζω στο βιβλίο, μετά βίας, μπορεί και όχι, ξεπερνούσαν το 1.70 μ. και όμως ήταν ο φόβος και τρόμος αμυντικών και τερματοφυλάκων. Και βέβαια του Αντωνιάδη, άλλη έκδοση ετούτος με το μπόι αλλά και την κεφαλιά-οβίδα!
Αγαπητέ μου…
Έχεις 9άρι… πας μπροστά… δεν έχεις άντε γεια!
Για αυτό όλα τα μεγάλα ποδοσφαιρικά κλαμπ της Ευρώπης, ‘σπρώχνουν’ αμέτρητο χρήμα για να αποκτήσουν. Όλα τα λεφτά… ο Νο 9!
Όταν παίζεις ‘ας πούμε δηλαδή’ δεν έχω τίποτε με το παλικάρι με τον Παυλίδη ή τον Ευθύμη, που ακολούθησε την Τουλούζ στην Β’ Εθνική για ν’ αποφύγει την ανεργία στα ‘ξένα’, πως να προκόψεις..;
Θα μελαγχολήσω, όμως δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ ‘τσιγκλίζοντας’ την μνήμη μου και καταθέτοντας τις γνώσεις μου, που απέκτησα μελετώντας εκατοντάδες έως χιλιάδες ώρες ιστορίας του ποδοσφαίρου.
Σεντερφοράρες όπως θα έλεγε και ο συγχωρεμένος! Κώστας Νεστορίδης-Ηλίας Υφαντής-Γιώργος Σιδέρης-Αντώνης Αντωνιάδης-Θωμάς Μαύρος-Μάικ Γαλάκος-Νίκος Αναστόπουλος-Γιώργος Κωστίκος-Χρήστος Δημόπουλος και γιατί όχι οι νεότεροι αρχισκόρερς Ζιώγας, Δημητριάδης, Αλεξανδρής, βεβαίως ο Ντέμης Νικολαΐδης και φυσικά ο ‘εστεμμένος’ Άγγελος Χαριστέας!
Τέλος και εκείνος ο ‘περισπούδαστος’ αθλητικός τηλεσχολιαστής με την ακατάσχετη φλυαρία του και τα ‘βαθυστόχαστα’ σχόλια του…
Πολύ κιμπάρης αδερφέ μου..!
Κάποια στιγμή έβγαλε… τρία 10ρια στον αγώνα (Φορτούνης-Πέλκας-Μπακασέτας)… ευτυχώς που έλειπε ο Μάνταλος… προφανώς για να ειρωνευθεί τον κόουτς. Σαφώς στην σκέψη του προπονητή, να βοηθήσουν στο δημιουργικό κομμάτι του παιχνιδιού αλλά και εν δυνάμει σκόρερς…
‘Δεκάρι’ κατά παράδοση θεωρούταν ο επιτελικός χαφ, ο έχων την στρατηγική αντίληψη του αγώνα, η ηγετική μορφή που καθυπέβαλλε συμπαίκτες και αντιπάλους.
Ετούτοι και οι τέσσερις 9μισάρια είναι, ‘ντεμί χαφ’ όπως έλεγαν οι παλιοί… κεντρογενείς επιθετικοί… ή επιθετικογενείς μέσοι όπως λέω εγώ σήμερα…
Γιατί το Ελληνικό ποδόσφαιρο με τα χαρακτηριστικά του ‘απόλυτου’ τέσσερις τέτοιες φυσιογνωμίες παρουσίασε:
Του Θανάση Μπέμπη τη δεκαετία του ’50, τον Μίμη Δομάζο τη δεκαετία του ’60, τον Βασίλη Χατζηπαναγή τη δεκαετία του ’70 και τη δεκαετία του ’80’ και τον Βασίλη Τσιάρτα το μισό ’90 και το μισό 2000!
Ο Γιώργος Κούδας, ο Γιώργος Δεληκάρης, ο Λάκης Παπαϊωάννου, τεράστια ταλέντα, συνυπήρξαν συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλο στην ‘καθηγεσία’ του παιχνιδιού. Και ακόμη οι νεότεροι Κώστας Αντωνίου, Βασίλης Καραπιάλης και ίσως ο Κώστας Φραντζέσκος.
Καταθέτω την γνώμη μου, όχι ως ‘ειδικός’ αλλά ως φίλαθλος μελετημένος και ψαγμένος, επιχειρώντας για άλλη μια φορά, μια ακόμη κατάδυση στα τρίσβαθα της Ιστορίας του Ποδοσφαίρου μας.
