Γεννήθηκε στα Ψαχνά το 1953. Ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα στον τοπικό Ηρακλή το 1973 και τρία χρόνια αργότερα πέρασε στις αγωνιστικές τάξεις του ΑΟ Χαλκίς, στον οποίο αγωνίστηκε μέχρι το 1985. Έπαιξε και ένα χρόνο στην Ιστιαία, της οποίας υπήρξε και προπονητής, όπως και του Ληξουρίου, του Αρτεμησιακού αλλά και του Ηρακλή.
Ψυχάρα ο Θανάσης, τον θυμούνται έντονα όσοι τον έζησαν κυρίως στις εκτός έδρας αγωνιστικές αναμετρήσεις του ΑΟ Χαλκίς, τη δεκαετία του ’80. Αψηφούσε τον κίνδυνο και τις προκλήσεις. Δεν καταλάβαινε τίποτε. Έπαιζε με παροιμιώδες πάθος, μια πραγματική ηρωική μορφή των γηπέδων. Εκεί που έβλεπες κάτωχρους, τον Παναγιωτίδη, τον Βρύνιο και άλλους ντόπιους, πολυδιαφημισμένους άσους της εποχής, ο Καλαβρής δεν ‘χαμπάριαζε’ και ανταπέδιδε τις προκλήσεις των αντιπάλων.
‘Μεγάλη σουπιά’, ανακατωσούρας… έτσι τον χαρακτηρίζουν διοικητικοί παράγοντες της εποχής, αλλά και ‘ένας ποδοσφαιριστής που έχει πονέσει και έχει ματώσει για τη Χαλκίδα’.
Φλογερός μαχητής, αυτόθυσος, σε συνέπαιρνε με το γεμάτο μπρίο, δυναμισμό και πάθος παιχνίδι του. Ένας πραγματικός πολέμαρχος, πάντα στην εμπροσθοφυλακή της μάχης. Ηγετική φυσιογνωμία και φωνακλάς, στο γήπεδο, στ’ αποδυτήρια, στο πούλμαν της επιστροφής.
Γνωστά ήταν τα χαρακτηριστικά του, όταν βρισκόταν στο ύψος της αντίπαλης περιοχής: ‘Αλίμονο αν του άφηνες τον παραμικρό χώρο. Μπουκάριζε αψηφώντας τον κίνδυνο και συχνά σκοράριζε από κοντά. Ένας ποδοσφαιριστής σύμβολο ευψυχίας, με φλογερό ταπεραμέντο που άφησε εποχή.
Διακρινόταν για τα ψυχικά του κυρίως προσόντα. Το παίξιμο του, δεν είχε τίποτε το ‘φαντεζί’, όμως ο Αντώνης Πριόνας, τον θεωρεί ίσως τον ‘μεγαλύτερο ποδοσφαιριστή που έβγαλε το ευβοϊκό ποδόσφαιρο’.
Πολλοί βέβαια είναι αυτοί που διαφωνούν και ένας απ’ αυτούς είναι ο Δαυίδ Ρήγος, συνεργάτης πολλών προπονητών της δεκαετίας του ’80: ‘Είναι σαφώς ένας εκ των κορυφαίων. Όχι ο μεγαλύτερος. Ο Θανάσης υστερούσε στην μακρινή μεταβίβαση και επίσης στο κεφάλι που ήταν απαραίτητο στην αμυντική και επιθετική δουλειά, που είναι επιφορτισμένος ένας χαφ. Έκανε όμως τόσα άλλα που τον έκριναν αναντικατάστατο…’.
‘Θυμάμαι…’ θα μας πει ο Θανάσης, ‘…όταν πήγα στον ΑΟ Χαλκίς το 1976-77, με δέχθηκαν με ειρωνικά σχόλια και τους γνωστούς χαρακτηρισμούς, ‘ο βλάχος’, ‘ο σκορδάς’ και άλλα. Σε έξι μήνες με είχαν αποδεχθεί και με είχαν χρίσει και ‘αρχηγό’.
Μετά τη δωροδοκία με τον Ηρόδοτο, ζήσαμε την εμπειρία τότε για πρώτη φορά της Α’ Εθνικής ερασιτεχνικής. Ήταν μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση. Φτύσαμε αίμα, στα κατσικοχώρια της Στερεάς και μόλις που καταφέραμε να επιστρέψουμε στη Β’ Εθνική και πάλι παίρνοντας την τελευταία αγωνιστική, πολύτιμη ισοπαλία στον Άρη Αγίου Κωνσταντίνου’.
Από ένα ‘ριάλιτι’ δημοψήφισμα της εποχής, στην εφημερίδα αθλητικής ύλης ‘ΕΥΒΟΙΑ ΣΠΟΡ’ που αναλαμβάνει να διεκπεραιώσει ο Παύλος Γατόπουλος και στο οποίο ο Θανάσης Κούτος ως συντάκτης παίρνει θέση και γράφει στις ΡΗΣΕΙΣ… ΚΑΙ ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ της εφημερίδας: ‘Τι τα θες βρε Γατόπουλε, τους διαγωνισμούς κι τα δημοψηφίσματα… για τους αριστείς του ευβοϊκού ποδοσφαίρου και τα ρέστα..;! Θα σου βγει κανένας ανύπαρκτος τύπου φίτσουλας ή χλιμίτζουρας και θα ψάχνεσαι. Κάλεσε τους απανταχού της Εύβοιας αθλητικούς συντάκτες, να σου βγάλουν έγκριτα αποτελέσματα, να το ευχαριστηθούν κρίνοντες και κρινόμενοι.
Μου φαίνεται πλάκωσαν όλοι οι χαβαλετζήδες και γίνεται χαμός… ‘του κουτρούλη ο γάμος’ που λέει και ο λαός. Τζογαδόρικες καταστάσεις… με στόχο την υφαρπαγή μιας εφήμερης δόξας… και μετά περιθώριο… ούζο και φυστίκι Αιγίνης..!
…Βέβαια φουντώνει το ενδιαφέρον για τον διαγωνισμό… όμως η δουλειά πάει ‘ο κολλητός, του κολλητού, τον κολλητό, ώ κολλητέ..!’.
Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ όπως εξελίσσεται η υπόθεση ευβοϊκό ποδόσφαιρο χωρίς Τσακάλη, Μπρατσιώτη, Παππά… και τόσοι άλλοι πραγματικοί γίγαντες, που οι νέοι φίλαθλοι Ευβοείς τους ρίχνουν στη σκιά σύγχρονων αμφιλεγόμενων ‘άσσων’, μέσα απ’ τον διαγωνισμό της εφημερίδας μας. Δεν ξέρω τι θα κάνει ο Καλαβρής και αν μπορώ να πιστέψω τον Θ. ΚΑΣ ‘ότι έχει βάλει σε ενέργεια το σχέδιο αποχή ψηφοσυλλογής’, όμως εγώ αν είχα τρεις ψήφους χωρίς την παραμικρή διστακτικότητα θα του έδινα έναν.
Όχι θα ψήφιζα τον Κεραμιδά ή τον Κουλούρη που έκαναν (και καλά έκαναν για πάρτη τους) τον ΑΟ Χαλκίς σκαλοπάτι για να πιάσουν την ‘καλή’ (μεταγραφή εννοείται προ πάσης παρεξήγησης). Ο Καλαβρής όμως έμεινε στα ‘πάτρια εδάφη’, σύμβολο ψυχισμού, φλογερός μαχητής των ευβοϊκών συμφερόντων. Τώρα τι κάνει; Αγώνα κάνει ο άνθρωπος έστω και αν ‘πετροβολάει τις κρυστάλλινες βιτρίνες της ποδοσφαιρικής κουλτούρας και του καθωσπρεπισμού’… ‘που δεν μπορούν να αφομοιώσουν τον αλάξευτο και δύστροπο χαρακτήρα του’.
Αυθεντικός Ρωμιός, πληθωρικός σε ελαττώματα και προτερήματα, ακόμη και σήμερα τον κατατρέχει ‘το ΄σύνδρομο του επαρχιώτη’ με την έμφυτη πονηριά, στοιχεία απωθητικά του ντόπιου ‘σταρ-σύστεμ…’.
Προσωπικές σκέψεις κάνω, χωρίς να εμπλέκομαι σε συλλογιστικές άλλων’.
Πηγή: Η ΜΝΗΜΗ ΔΑΚΡΥΖΕΙ
