ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ... Στη χώρα της μούντζας και του ρε!
Τοπικό ποδόσφαιρο… Ζητείται ελπίδα!
Συνηθέστατο το γεγονός και πάγια η τακτική προς τον συνεντευξιαζόμενο και κλασσική πλέον η αναζήτηση στις μέρες μας, θετικού μηνύματος για το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα, προς τους αναγνώστες, τους ακροατές και βέβαια τους τηλεθεατές…
Ανάλογη ερώτηση δέχθηκα πρόσφατα, σε αθλητική ραδιοφωνική εκπομπή, δικαιολογημένη και αναμενόμενη, στην εκπνοή μιας συζήτησης για το τοπικό ποδόσφαιρο, μέσα απ’ την σύνθεση θέσεων και απόψεων των συνομιλητών, που σίγουρα παρουσίασε εξαιρετικό ενδιαφέρον.
Ερώτηση-‘γροθιά στο στομάχι’ ενός ανθρώπου του αθλητισμού, κύρια του ποδοσφαίρου που βίωσε την έκρηξη αναγνωρίσεως πλήθους σωματείων ανά την Ευβοϊκή επικράτεια την δεκαετία του ’70, της αφθονίας όπως συνηθίζω να λέω, την ‘μπελ-επόκ’ του ποδοσφαίρου μας, που σήμερα μέσα απ’ το παρόν, χάσκει περίλυπο, καταθλιπτικό, τραγικό απολίθωμα άλλων εποχών.
Η ματαιοδοξία αποτελεί έννοια ολιστική, στην αέναη αναζήτηση των υπαρξιστών, όπου το αίσιο και το απαίσιο στην κυριολεξία του, σ’ ένα φιλοσοφικό στροβίλισμα, σ’ ένα αντιθετικό συνταίριασμα, συγκρούονται ανά τους αιώνες. Η επικράτηση ευκαιριακή. Το μάταιο είναι αυτό που ταυτίζεται με την απόλυτη αλήθεια, είναι το όλον που επιμερίζεται σε έννοιες υποδεέστερες.
Δεινό το δίλημμα και ταυτόχρονα ερώτημα… αισιόδοξος ή απαισιόδοξος; Η απάντηση και εδώ φυλακισμένη, στον κλωβό του ποδοσφαιρικού φαταλισμού, αναμεσής του υποκριτικού καθωσπρεπισμού και του ωμού ρεαλισμού.
Χαίρετε…
Στα δικά μας λοιπόν, στα μικρά και τα εφήμερα…
Η ‘αντοχή’ της Ν. Αρτάκης και η ‘δυναμική’ του Ηρακλή Ψαχνών δίνουν ουσιαστικά το στίγμα της μελλούμενης πορείας του Ευβοϊκού ποδοσφαίρου για τα επέκεινα. Η Γ’ Εθνική, όπως παρουσιάζεται σήμερα αποτελεί ‘δοκιμασία’ για τους ενοίκους της. Να το επαναλάβω για πολλοστή φορά:
‘…’Η την προσπερνάς ή επιστρέφεις στα ‘πάτρια’. Αν εγκλωβιστείς και τρίτη περίοδο… ‘σάπισες’, ποδοσφαιρικά, διοικητικά, οικονομικά’. Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο Στούπας και ας το καταλάβει και ο Βαγιάννης, στον οποίο ο αρχικός ενθουσιασμός, μεταλλάσσεται πλέον σε βασανιστική περισυλλογή..!
Τέλος το καθαρά Χαλκιδαϊκό ποδόσφαιρο θα πρέπει να διανύσει τεράστια απόσταση για να συναντήσει τις ένδοξες προγονικές ρίζες του.
Το τοπικό ποδόσφαιρο, μπορεί να ανακάμψει, αν καταφέρει ν’ αποτελέσει επιτέλους ‘βαγόνι’ του ‘οικονομικού συρμού’ του μεγάλου κεφαλαίου της πόλης.
…Όμως το μεγάλο κεφάλαιο σήμερα θα το ξαναπώ… έχει λογική αλλά δεν έχει συναίσθημα…
