Τρεις είναι οι αθλητικές προσωπικότητες που κάνουν αισθητή την παρουσία τους αυτήν τη δεκαετία:
Ο Τάσος Καμπούρης, μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα που… ‘καθυποτάσσει’ την Χαλκιδέικη ποδοσφαιρική κοινωνία και… ‘καθυποβάλλει’ τις ‘πρωτεύουσες’ αθλητικές αρχές..!
Ο Γιάννης Καλαμακίδης, πρόεδρος του ‘μεταπτωτικού Α.Ο. ‘Χαλκίς’ (’72-’74), πρόεδρος της ΕΠΣΕΒ (1974), πρόεδρος του Εθνικού Σταδίου (1975) και νομαρχιακός σύμβουλος ‘επί θεμάτων αθλητισμού στο Ν. Εύβοιας’. Μπροστάρης τέλος στην επανίδρυση του Ολυμπιακού Χαλκίδας το ’74-’75 και πρόεδρος του συλλόγου της περιόδου ’75-’76.
Ο Κώστας Χαραμαντίδης μια εξέχουσα προσωπικότητα γενικότερα του αθλητισμού που αυτή τη δεκαετία κορυφώνει την παρουσία και την προσφορά του στην αθλητική κοινωνία της πόλης, με την κυκλοφορία της θαυμάσιας αθλητικής έκδοσης ‘ΕΥΒΟΪΚΟΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ’.
ΤΑΣΟΣ ΚΑΜΠΟΥΡΗΣ… ο ‘Βοναπάρτης’ του Χαλκιδέικου ποδοσφαίρου
Γεννήθηκε το 1932 και καταγόταν απ’ τη Στενή του Δήμου Διρφύων-Μεσσαπίων. Μια ολιστική προσωπικότητα, ένας ‘Βοναπάρτης’ της ποδοσφαιρικής ζωής της πόλης. Ήταν γνωστός δικηγόρος, που έμελλε να ‘καθυποτάξει’ την τοπική ποδοσφαιρική κοινωνία και παράλληλα να ‘προκαλεί’ κάθε τόσο με δηλώσεις και πράξεις το ποδοσφαιρικό κατεστημένο της εποχής, εκεί στα περαιωμένα όρια της δεκαετίας του ’60 και μέχρι αυτά της επόμενης.
Η παρουσία του στα ποδοσφαιρικά πράγματα, κυρίως απ’ το ’68 και μέχρι τέλους της επόμενης δεκαετίας υπήρξε σαρωτική. Ήταν ‘μέσα σ’ όλα’ προκαλώντας ‘αμηχανία’ ακόμη και στα υψηλά κλιμάκια διοικητικής διαχείρισης των ποδοσφαιρικών ζητημάτων της χώρας, τα οποία σίγουρα σε καμία των περιπτώσεων δεν επέδειξαν την ‘γενναιοδωρία’ τους, απέναντι στον ισχυρό ‘ποδοσφαιρικό άρχοντα’ της πόλης και στο Χαλκιδέικο ποδόσφαιρο.
Είχε τεράστιες θεωρητικές, νομικές και ποδοσφαιρικές γνώσεις, που κυριολεκτικά ‘τρόμαζαν’ εχθρούς και φίλους. Είχε λίγους φίλους και πολλούς εχθρούς. Οι ‘επώνυμοι’ της εποχής γενικά δεν τον συμπαθούσαν ιδιαίτερα και τον χαρακτήριζαν εγωπαθή στα όρια της εγωλατρείας, υπέρμετρα φιλόδοξο και αλαζονικό. Επί των ημερών του ο Α.Ο. ‘Χαλκίς’, υπήρξε ο ορισμός του ‘προεδρικού μοντέλου’ διαχείρισης. Είχε την τάση υπερσυγκεντρωτισμού όλων των ‘εξουσιών’ στο πρόσωπο του.
Αμφιλεγόμενη η προσφορά του. Η ‘μεγάλη αντιπαλότητα’… ο Γιάννης Καλαμακίδης, μιλάει για ‘άσβεστο μίσος’ προς τον Ολυμπιακό. ‘Ήταν ένα ακραίο παρορμητικό συναίσθημα, που τον παρέσερνε και τον οδηγούσε σε μια σειρά λαθών, με απώτερες συνέπειες βλαβερές έως καταστροφικές επιλογές στη διαχείριση των ποδοσφαιρικών ζητημάτων’.
Ο Νίκος Σιμιτζής τον χαρακτηρίζει ‘φιλόδοξο, πονηρό και εμπαθή…’. Το όνομα ‘Ολυμπιακός’ το συνέδεε με ότι πιο επικίνδυνο για το μέλλον της ‘νέας ομάδας’!
Πολλοί είναι αυτοί -μάρτυρες εκείνης της περιόδου- που συνδέουν το όνομα του με την ‘απεχθή πράξη της κατάδοσης’ σ’ ένα ‘περίεργο στήσιμο’ του παιχνιδιού του Α.Ο. ‘Χαλκίς’ με τον Ατρόμητο του Πειραιά εκτός έδρας (’68). Κάποιοι άνθρωποι σύρθηκαν τότε σε αυτόφωρες διαδικασίες. Πρόσωπα διαπομπεύθηκαν και το Χαλκιδέικο ποδόσφαιρο διασύρθηκε. Τίποτε δεν αποδείχθηκε όμως, ούτε για την εμπλοκή Καμπούρη στην υπόθεση, ούτε των ανθρώπων της διοίκησης που απαρτιζόταν από αμιγώς ‘ερυθρόλευκους παράγοντες’… πλην του Αντώνη Μουστάκα, Γενικού Γραμματέα του συλλόγου και προσωπικού φίλου και συνεργάτη στις διοικήσεις του ‘Ευρίπου’ του Τάσου Καμπούρη, τον οποίο άλλωστε το περιβάλλον της ομάδος κατηγόρησε για ‘δούρεια’… συμπεριφορά στα ποδοσφαιρικά σπλάχνα της νέας ομάδος.
Θα ήταν μια ανόητη πράξη που θα έβαζε σε κίνδυνο την αγωνιστική και βαθμολογική υπεροχή του Α.Ο. ‘Χαλκίς’, που διατηρούσε τότε ένα σημαντικό βαθμολογικό προβάδισμα στο πρωτάθλημα. Συμφέρον να τιμωρηθεί η ομάδα είχαν ‘τρίτοι’ όπως ο ΟΦΗ, η είσοδος του οποίου στη μεγάλη κατηγορία, αποτελούσε διακαή πόθο, του Κρητικού αντιπροέδρου της δικτατορικής κυβέρνησης, Στυλιανού Παττακού, που πίεζε γι’ αυτό τον λόγο παντοιοτρόπως τις αθλητικές αρχές.
Ο Κώστας Ιωάννου που έζησε στο περιβάλλον του Τάσου Καμπούρη και Κώστα Αλεξάνδρου, υποστηρίζει ότι υπήρχε ‘αντιζηλία’ των δυο ανδρών πριν ακόμη αναδειχθούν με τα διοικητικά των συλλόγων. Το όλο εγχείρημα της ‘ύποπτης συναλλαγής’ που πρόβαλλε κατά κόρον ο αθλητικός τύπος, ήταν μάλλον ένα ‘παιχνίδι εντυπώσεων’..!
Παρά τα στρατοδικεία, την εισήγηση της ΕΣΑΠ για στέρηση της φιλάθλου ιδιότητος και την αλλαγή του διοικητικού καθεστώτος, ‘ουδέν απεδείχθη’. Αν κάτι τέτοιο αποδεικνυόταν η ‘Χαλκίδα’ δεν θα είχε καμία τύχη. Ο Κώστας Ασλανίδης Γ.Γ.Α τότε θα ήτο πολύ πρόθυμος, να εκτελέσει δικαίως την επιθυμία του αντιπροέδρου. Τελικώς ο ΟΦΗ επωφελήθηκε από μια προσχεδιασμένη αναδιάρθρωση. Η ‘Χαλκίδα’ δικαιώθηκε από το ΑΚΑΔ, το γόητρο όμως της διοίκησης είχε τρωθεί ανεπανόρθωτα, η οποία ήδη και για λόγους ευθιξίας ‘υποχρεώθηκε’ σε παραίτηση ανοίγοντας τον δρόμο στον Τάσο Καμπούρη… που καιροφυλακτούσε!
Ο Βαγγέλης Μουρτοπάλλας λίγο τον έζησε, κυρίως στις συνεργασίες του ως πρόεδρος του Συνδέσμου Φίλων Α.Ο. ‘Χαλκίς, όμως εντυπωσιάσθηκε απ’ το εύρος και το εκτόπισμα αυτού του ‘τεράστιου’ ποδοσφαιρικού παράγοντα όπως υποστηρίζει:
‘Μεγάλου βεληνεκούς ποδοσφαιρικός παράγοντας, με γνωριμίες και γνώσεις που ξεπερνούσαν τα στενά τοπικά όρια της πόλης που αγαπούσε με πάθος. Δεν το επεδίωξε, όμως θα μπορούσε να υπάρξει κορυφαίο διοικητικό στέλεχος στις μεγάλες ομάδες της Α’ Εθνικής ή και πρόεδρος της ΕΠΟ για όσο διάστημα το επιθυμούσε. Πεισματάρης, εργατικός και αμετάπειστος. Ένας πανέξυπνος και πολυπράγμονας ποδοσφαιρικός παράγοντας, μέσω του οποίου η Χαλκίδα απέκτησε δυνατή φωνή σε όλα τα επίπεδα εκπροσώπησης. Ήξερε να διακρίνει την αλήθεια απ’ το ψέμα…’.
Η εμμονή του να ελέγχει τα πάντα δημιουργούσε εντάσεις και συγκρούσεις με συνεργάτες, προπονητές και ποδοσφαιριστές, γενόμενος αντιπαθής στον περίγυρο. Είχε όμως λαϊκή απήχηση στο φίλαθλο κόσμο που γοήτευε με ‘εντυπωσιακές ενέργειες’, μέσα από ανακοινώσεις, δηλώσεις και παραστάσεις. Οι εχθρόι του, καταμαρτυρούν και καταλογίζουν σ’ αυτόν μια σειρά καίριων ενεργειών που η ιστορία καταγράφει σαν λάθη που έβλαψαν το Χαλκιδέικο ποδόσφαιρο:
- Στέρησε για ένα κρίσιμο χρονικό διάστημα το ‘υπεσχημένο πριμ’ ανόδου του ’68. ‘Ανταρσία’ παιχτών. Αγωνιστικός και βαθμολογικός κατήφορος.
- Την ίδια περίοδο αλλά και την επόμενη (’68-’69-’70) δεν κινήθηκε για τη μεταγραφική ενίσχυση της ομάδος. Η ομάδα έμεινε με ένα αξιόλογο υλικό 13-14 παικτών. Έτσι δεν επιτεύχθηκε ο στόχος της ‘παραμονής’ αλλά και της ‘επανόδου’ την επόμενη περίοδο (2η πίσω απ’ την Α.Ε. Λάρισας).
- Άνοιξε την ‘πόρτα της εξόδου’ στους ‘στασιαστές’ (’68-’69), πρωτοκλασάτα ποδοσφαιρικά στελέχη, που έβγαλαν άλλους πρωταθλητές. Προωθήθηκαν νέοι ταλαντούχοι στην ομάδα του ’69, σήκωσαν μεγάλο αγωνιστικό βάρος, όμως και αυτοί δεν ‘προκόψανε’ με τη διοίκηση ‘Τάσου Καμπούρη’ και αποχώρησαν απογοητευμένοι.
- Η απομάκρυνση του ‘σοφού δάσκαλου’ και ‘αυστηρού πατέρα’ Βαγγέλη Χέλμη και η αντικατάσταση του με τον αλαζόνα και εγωπαθή Πάνο Μάρκοβιτς ήταν επίσης έργο δικό του και μεγάλο λάθος του, που το πλήρωσε η ομάδα οδηγούμενη σε υποβιβασμό.
- ‘Έβαλε’ συνεχώς κατά της διαιτησίας και αυτό το ‘πλήρωνε’ κάθε φορά η ομάδα. ‘Κόκκινο πανί’ ο ίδιος και στις αθλητικές αρχές και ‘μαύρο πρόβατο’ η ομάδα του Α.Ο. ‘Χαλκίς’.
- Έχει την ευθύνη στα γεγονότα με την Ξάνθη και τη Ρόδο εντός. ‘Τσάκισε’ τον κορμό της βασικής ενδεκάδας το ’78 και ισχυροποίησε αφάνταστα τον ‘μισητό’ Ολυμπιακό, που επωφελήθηκε απ’ το απροσδόκητο δώρο εντάσσοντας στις τάξεις του κορυφαίους ποδοσφαιριστές (Γιαννιώδης, Αναστασόπουλος, Λώλης κ.α.).
- Υπήρξε ο ηθικός αυτουργός των ‘περίεργων γεγονότων’ του ’79 στο Ηράκλειο, που οδήγησαν στην αυταπόδεικτη ενοχή και καταδίκη αλλά και τον υποβιβασμό της ομάδος.
Ήταν αυτοί που συνέδεσαν την ‘άνοδο και πτώση’ του Τάσου Καμπούρη, με τον ποδοσφαιρικό ‘Βοναπαρτισμό’, την αλαζονεία και τον ρεβανσισμό! Έδωσε το δικαίωμα σε κάποιους να επιχαίρουν και αδίκησε τον εαυτό του, εμπλεκόμενος το ’79 σε μια πράξη ποδοσφαιρικού αμοραλισμού. Άρχισε για τους κατηγόρους του με την ‘υπόθεση Αργουδέλη’ και τελείωσε με την ‘υπόθεση Πατηνιώτη’. Αποσύρθηκε μετά το ’79 και έκτοτε λειτουργούσε εξωδιοικητικά, βοηθώντας με τις νομικές του γνώσεις. Ο Γιάννης Καλαμακίδης τον ‘χρεώνει’ για το ’67-’68 και τη διάλυση του Ολυμπιακού.
Ο κόσμος τον οποίο πολλές φορές έκανε περήφανο, γοητευμένος απ’ τον αντιφατικό, εκρηξιγενή και μεταπτωτικό χαρακτήρα του, τον τίμησε με τη ψήφο του και τον ανέδειξε βουλευτή Ευβοίας στις εκλογές του ’81 και ’85. Η πολυκύμαντη και αμφιλεγόμενη ποδοσφαιρική, κοινωνική και πολιτική δράση του Τάσου Καμπούρη ‘διακόπηκε’ έξαφνα με τον αιφνίδιο θάνατο του εκεί στα 1989.
Ο Δήμος Χαλκιδέων σε ένδειξη τιμής και αναγνώρισης των υπηρεσιών που προσέφερε στον ποδοσφαιρικό αθλητισμό της πόλης, έδωσε το όνομα του στο Κλειστό Γυμναστήριο Κανήθου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΑΜΑΚΙΔΗΣ: Ένας ‘επαγγελματίας’ της αθλητικής προσφοράς
Γεννήθηκε το 1934 από πρόσφυγες γονείς, που ήρθαν μετά την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 στη Χαλκίδα. Πολυποίκιλη και πολυσήμαντη η δράση του στα αθλητικά ζητήματα του τόπου. Τη δεκαετία ιδιαίτερα του ’70 τον βρίσκεις παντού. Στον ΑΟ Χαλκίς, στον Ολυμπιακό Χαλκίδας, στην ΕΠΣΕ, στο Εθνικό Στάδιο.
Ο Γιάννης Καλαμακίδης υπήρξε ποδοσφαιριστής του μεγάλου Ολυμπιακού Χαλκίδας για δέκα σχεδόν χρόνια και συνόδευσε αγωνιστικά τον ‘θρύλο’ όλη την δεκαετία της μεγάλης του ακμής (’50). Φόρεσε για ένα μεγάλο διάστημα το ‘περιβραχιόνιο’ του ‘αρχηγού’ σ’ αυτήν την ομάδα. Κυριαρχούσε στη μεσαία γραμμή. Μια ήρεμη δύναμη μέσα στο γήπεδο. Το παίξιμο του βασιζόταν σ’ ένα συνδυασμό τέχνης και δύναμης. Ήταν πεισματάρης και ιδιαίτερα ανθεκτικός ποδοσφαιριστής. Ήταν γνωστός τότε με το προσωνύμιο ‘Τούρκος’.
Αναμείχθηκε στα διοικητικά του ΑΟ Χαλκίς για διετία, απ’ το 1972 έως το 1974 με συνεργάτες τότε στο ποδοσφαιρικό τμήμα τους Μιχάλη Σίδερη και Μιχάλη Εμμανουηλίδη. Πρόσφερε θετικό έργο έχοντας συμβολή στην ενίσχυση της ομάδας, με πολύ σημαντικούς παίχτες που άφησαν εποχή στο Χαλκιδέικο ποδόσφαιρο, όπως ο τερματοφύλακας Σπύρος Κοτζαμάνης και ο δεινός σκόρερ Πέτρος Ζερβουδάκης.
Ευγενής άνθρωπος και καλός πατριώτης όσο αφορά την πόλη, την αγάπησε με πάθος. Πρόσφερε στη νεολαία της εποχής και στις γενιές που ακολούθησαν μετά το 1970. Όλα τα μεγάλα αθλητικά έργα έχουν την σφραγίδα της δικής του δράσης. Το ταρτάν και ο χλοοτάπητας του Εθνικού Σταδίου, το κολυμβητήριο, το κλειστό Κανήθου, η επίστρωση με συνθετικό τάπητα του γηπέδου ποδοσφαίρου της Κανήθου.
Υπήρξε Γενικός Γραμματέας (1964-67) και στις διοικήσεις ‘Καστριώτη’ και Νομικός Σύμβουλος στον ΑΟ Χαλκίς και την ΕΠΣΕ κατά περιόδους, προσφέροντας πολύτιμες υπηρεσίες στη μελέτη, ανάλυση και ερμηνεία των αθλητικών ζητημάτων. Για να επιτύχει τους αθλητικούς σκοπούς και στόχους αυτής της πόλης, είχε συναντηθεί και είχε προσκαλέσει στη Χαλκίδα, πότε ως Πρόεδρος του Εθνικού Γυμναστηρίου και πότε ως Νομαρχιακός Σύμβουλος επί αθλητικών θεμάτων, μεγάλες προσωπικότητες του Αθλητισμού για την εποχή, όπως τον πρόεδρο του ΣΕΓΑΣ Πέτρο Μολυβιάτη, τον Γ.Γ.Α. Πάνο Στασινόπουλο και αργότερα τον Γιώργο Βασιλακόπουλο και άλλους επιφανείς της αθλητικής ζωής της χώρας.
Πρωτοστάτησε στην επανίδρυση του Ολυμπιακού Χαλκίδας και τον στήριξε διοικητικά μετά το 1975 μέχρι να ορθοποδήσει. Έτυχε πολλών βραβεύσεων από σωματεία και συλλόγους της περιοχής για τη δράση και προσφορά του στην αθλητική κοινωνία της πόλης και βέβαια οι συμπολίτες του τον τίμησαν με τη ψήφο τους, εκλέγοντας τον βουλευτή στις εκλογές του 1989 και του 1996. Ακόμη εξελέγη νομαρχιακός σύμβουλος και για μια οκταετία δημοτικός σύμβουλος, προσφέροντας με τις γνώσεις, την εμπειρία και την δράση του και σε άλλους τομείς της κοινωνικής ζωής. Η κοινωνική και πολιτιστική του δράση και προσφορά ολοκληρώνεται ως πρόεδρος του νομαρχιακού νοσοκομείου Χαλκίδας και σε ομότιμα καθήκοντα στον ‘Σύλλογο Μικρασιατών Εύβοιας’.
Είχε ενεργό συμμετοχή στην συγχώνευση του 1967 του Ευρίπου με τον Ολυμπιακό Χαλκίδας, απ’ όπου προήλθε ο ΑΟ Χαλκίς, που ο Δημήτρης Δεμερτζής χαρακτηρίζει ανίερη ποδοσφαιρική πράξη που ζημίωσε το ποδόσφαιρο της πόλης. Σε χρόνους θολερούς ίσως προσπάθησε να λειτουργήσει με το ένστικτο του ποδοσφαιρικού παράγοντα και τον επαγγελματισμό του νομικού και τίποτε περισσότερο.
Ήπιος, πράος και προσιτός στον απλό κόσμο. Πείσμων, δυναμικός και διεκδικητικός στην παρουσίαση και έλεγχο διαφόρων ζητημάτων, στοιχεία που απολήγουν σε μια πολύχρονη και ουσιαστική προσφορά στην πόλη και τους πολίτες της Χαλκίδας, οι οποίοι τον αντιμετώπιζαν με συμπάθεια και εμπιστοσύνη, αναγνωρίζοντας το έργο του, στους τομείς στους οποίους αναμείχθηκε. Εργάστηκε αθόρυβα και δημιουργικά και παρήγαγε αθλητικό έργο.
Επιστρέφοντας στην αθλητική του ιδιότητα ο ίδιος θυμάται:
- Τον αγώνα του Ολυμπιακού Χαλκίδας κόντρα στον Απόλλωνα Αθηνών (‘Ελαφρά Ταξιαρχία’) που είχε στη σύνθεση του τέσσερις διεθνείς (Γιώργος Καμάρας-Γιάννης Χολέβας-Κώστας Σανιόγλου και Μπάμπης Σεραφείδης). Είχε προηγηθεί η τοπική ομάδα με 3-0 για να σημειώσουν οι φιλοξενούμενοι στη συνέχεια… τέσσερα τέρματα με την σκανδαλώδη εύνοια της διαιτησία και να πάρουν τελικά τη νίκη με 3-4. Ήταν ένα παιχνίδι πρωταθλήματος (περιφερειακό πόλεων) με τη συμμετοχή και των ‘τριών μεγάλων’ εκεί γύρω στα ’56-’57.
- Το ιστορικό 1-1 του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό στη Χαλκίδα της περιόδου 1963-64 και τη νίκη της ομάδας της Χαλκίδας επί του Φωστήρα με 0-1 στον ‘Ταύρο’. Τότε ο αθλητικός τύπος είχε πρωτοσέλιδο αφιέρωμα με τίτλο: ‘Ο ΦΟΝΕΑΣ ΤΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ ΕΠΕΣΕ ΝΕΚΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ’. Και αυτό το παιχνίδι πρέπει να έγινε την ‘προεθνική περίοδο’, εκεί γύρω στα ’55-’56 γιατί προφανώς αναφέρεται στην ‘ομάδα του καθηγητή Μαθηματικών Κόκου Μακρή’.
Έντονα στη μνήμη του Γιάννη Καλαμακίδη ήταν και ένας αγώνας μπαράζ με την ‘Παλεβαδειακή’ στο γήπεδο της ‘Λεωφόρου Αλεξάνδρας’ που είχε λήξει με νικητή τον Ολυμπιακό και σκορ 3-0 πρόκριμα για τη Β’ Εθνική, εκεί στα 1956 κι αυτή η συνάντηση.
Ο Δήμος Χαλκιδέων έδωσε τ’ όνομα του στο ποδοσφαιρικό γήπεδο Κανήθου για να τιμήσει την παρουσία και προσφορά του στα αθλητικά ζητήματα της πόλης.
ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΡΑΜΑΝΤΙΔΗΣ: ‘Τράπεζα’ γνώσης, εμπειρίας & ηθικής
Ένας σπουδαίος αθλητικός παράγοντας, περιζήτητος για την εποχή του, υπήρξε ο Κώστας Χαραμαντίδης που γεννήθηκε στη Χαλκίδα το 1930.
Απ’ την παιδική ηλικία ασχολήθηκε με τον αθλητισμό, αλλά διακρίθηκε ιδιαίτερα ως αθλητής του μπάσκετ, της μεταπολεμικής περιόδου με τα χρώματα της ΑΓΕΧ. Όταν εγκατέλειψε την ενεργό δράση ασχολήθηκε με τα ‘διοικητικά’ διαφορών σωματείων και συλλόγων της Χαλκίδας, προσφέροντας πολύτιμες υπηρεσίες, χάρις στις γνώσεις και την γενικότερη εμπειρία του. Υπήρξε για πολλά χρόνια προϊστάμενος των γραφείων της Μητρόπολης Χαλκίδος και αυτό τον βοήθησε να αποκτήσει μια διευρυμένη θεωρητική κατάρτιση, που απεδείχθη ιδιαίτερα χρήσιμη στην άσκηση των καθηκόντων του, μέσα απ’ τα διάφορα ‘αξιώματα’ που κατείχε ως μέλος των διαφόρων διοικήσεων. ‘Εκδήλωνε και ο ίδιος μια αντιπάθεια και αντιπαλότητα…’, όπως υποστηρίζει ο Γιάννης Καλαμακίδης ‘…προς τον Ολυμπιακό, αλλά αυτό το εξέφραζε ήπια και χωρίς προκλητικότητα’.
Σπινθηροβόλο πνεύμα, διορατικός και ουσιαστικός, έδωσε πολλές φορές διεξοδικές λύσεις σε δυσεπίλυτα προβλήματα. Πολυποίκιλη και μεστή η δράση του σαν διοικητικός παράγοντας:
- Πρόεδρος και Γ. Γραμματέας της Αθλητικής Ένωσης Χαλκίδας.
- Πρόεδρος και Γ. Γραμματέας της ΕΠΣΕΒ.
- Μέλος της πρώτης Επιτροπής Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών (ΕΤΑΠ) της ΕΠΟ.
- Γενικός Γραμματέας του Ελληνικού Ορειβατικού Συλλόγου (ΕΟΣ) Χαλκίδας.
- Μέλος του ΔΣ του Ναυτικού Ομίλου Χαλκίδας (ΝΟΧ).
- Μέλος της Τεχνικής Επιτροπής του ΣΕΓΑΣ Ανατολικής Στερεάς και Εύβοιας του Στίβου.
- Πρόεδρος της Διοικούσας Επιτροπής του Εθνικού Σταδίου Χαλκίδας (μετά το 1974).
- Πρόεδρος της ΑΓΕΧ (μετά το 1977).
Αξίζει να αναφερθούμε όπως προκύπτει άλλωστε και απ’ το ‘βιογραφικό’ του μετέπειτα εκδότη της θαυμάσιας αθλητικής περιοδικής έκδοσης ‘ΕΥΒΟΪΚΟΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ’, που κατατίθεται στο πρώτο φύλλο της 10ης Σεπτεμβρίου 1980, ότι ως πρόεδρος του τότε ιστορικού συλλόγου ‘Αθλητική Ένωση Χαλκίδος’ πρωτοστατεί στη δημιουργία ενός νέου ισχυρού συλλόγου του ΑΟ ‘Εύριπος’, πείθοντας για την αναγκαιότητα της ‘συγχώνευσης’, τους παράγοντες των ποδοσφαιρικών σωματείων της ΑΕΚ και της Προποντίδας.
Ο τότε Επιθεωρητής Σωματικής Αγωγής Ευβοίας, Ευστάθιος Πάλλης εκτιμώντας τις ικανότητες του ως Προέδρου της Διοικήσεως του Εθνικού Σταδίου Χαλκίδας, θέση που διατήρησε μέχρι σχεδόν το 1982. Πολλές είναι οι μεταβάσεις του στο εξωτερικό ως φίλαθλος ιδιώτης, αλλά και ως μέλος διαφόρων εθνικών αποστολών παρακολουθώντας από κοντά τις προσπάθειες Ελλήνων αθλητών στα διάφορα σπορ, αλλά και επισκεπτόμενος αθλητικές εγκαταστάσεις για την απόκτηση τεχνογνωσίας που μεταφέρει και στη Χαλκίδα που πρέπει και αυτή να ανταποκριθεί στις σύγχρονες απαιτήσεις του αθλητισμού σε σχέση με την υφιστάμενη κατάσταση, στον τομέα των αθλητικών εγκαταστάσεων.
Απ’ τα λαμπρότερα δημιουργήματα του ο ‘ΕΥΒΟΪΚΟΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ’, που τον έκανε γνωστό και σε όλη την Εύβοια και σε όλο το δημοσιογραφικό σινάφι της Ελληνικής επικράτειας, σε μια τακτική επικοινωνία και συνεργασία συμβάλλοντας στην προβολική εικόνα αυτού του εντύπου και βεβαίως στην βελτίωση της εικόνας και της ύλης του.
Ο Κώστας Χαραμαντίδης καμάρωνε ιδιαίτερα γι’ αυτή την εφημερίδα και όταν πλέον η υγεία του βρισκόταν προ μεγάλης απειλής, αγωνιούσε περισσότερο για τη συνέχιση της έκδοσης παρά για αυτή καθ’ αυτή την υγεία του.
Τη δεκαετία του ’70’ και βέβαια στο ξεκίνημα και της δεκαετίας του ’80 ο Κώστας Χαραμαντίδης, είναι μια κορυφαία προσωπικότητα στο χώρο του Αθλητισμού, διαδραματίζοντας και μέσα απ’ την κυκλοφορία του ‘ΕΥΒΟΪΚΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ’ σημαίνοντα ρόλο στα αθλητικά δρώμενα της εποχής.
Άνθρωπος πράος, νηφάλιος και προσηνής. Δυναμικός, κάθετος και αποφασιστικός όταν οι περιστάσεις το απαιτούσαν. Επιβλητικός σε κάθε περίπτωση. Ήξερε πάντως να ‘παίζει στα δάχτυλα’ τις δημόσιες σχέσεις, για το συμφέρον της ‘συντακτικής ομάδας’ και της εφημερίδας.
Αυστηρός με τους συνεργάτες του, αλλά και ιδιαίτερα προστατευτικός όταν χρειαζόταν. Αποστρεφόταν τους κόλακες, του δολοπλόκους και ‘αεριτζήδες’ του χώρου και πολλές φορές τόλμησε να συγκρουστεί με τους εκπροσώπους του παρασκηνίου και του ‘λαϊκισμού’.
Ο θάνατος του στα μέσα της δεκαετίας του ’90. στέρησε απ’ τον αθλητισμό της Εύβοιας από μια ‘τράπεζα’ γνώσης, εμπειρίας και ταυτόχρονα ηθικής.
Ο δήμος και η πολιτεία δεν υπήρξαν γενναιόδωροι μαζί του. Δεν υπάρχει σήμερα γήπεδο ή στάδιο αυτής της πόλης με το όνομα του. Μπορούν όμως να αξιοποιήσουν το σπουδαίο αρχειακό και φωτογραφικό υλικό που άφησε, δημιουργώντας ένα ‘αθλητικό μουσείο’ σαν μια ιστορική παρακαταθήκη αναπαράστασης της διαδρομής του αθλητισμού, που έρχεται απ’ το απώτερο παρελθόν μέχρι τις μέρες μας.
