Ένας πολυπράγμονας, υπερδραστήριος και ιδιαίτερα αποτελεσματικός παράγοντας. Άνθρωπος των άμεσων λύσεων, με το μυαλό ‘ξυράφι’. Οξυδερκής λοιπόν με πνεύμα σπινθηροβόλο, που ‘καθυπέβαλλε’ τον ποδοσφαιρικό του περίγυρο και ‘καθυπότασσε’ το ακροατήριο του, κάθε φορά που ανέβαινε στο ‘βήμα’ για να επιχειρηματολογήσει για τις θέσεις του, αναφορικά με ζητήματα του ποδοσφαίρου. Ικανότατος στο ‘διοικείν’. Φίλαρχος… που θέλει να γίνει και ποδοσφαιρικός ‘φύλαρχος’. Εσωφλεγής και από ‘κορμοστασιά πράμα’… Κάποιοι τον προσομοιάζουν και τον αποκαλούν ‘Κολοκοτρώνη’!
Ατακαδόρος που πάντως ρέπει προς… την παμπονηρία και λαϊκισμό!
Ήταν ο άνθρωπος που εφηύρε τον ποδοσφαιρικό λαϊκισμό, κυρίως για να ‘εξωραΐζει’ την εικόνα του και να κερδίζει νέους οπαδούς και υποστηρικτές. Κολάκευε τον τύπο και αποστόμωνε τους πολέμιους του με αφοπλιστικές ατάκες. Είχε πει κάποτε στη Γενική Συνέλευση:
‘Έχω δεχθεί τόση λάσπη, που ήταν επόμενο να προκληθεί κρίση στην οικοδομή..!’. Συνήθως ‘υπερέβαλε’ για να εξασφαλίσει ένα μεγάλο μέρος των εντυπώσεων στη φίλαθλη κοινή γνώμη και σχεδόν τα κατάφερνε.
‘Πήγαινε κάποιος…’ θα μας πει ο Γιώργος Τικταπανίδης ‘να διαμαρτυρηθεί στο γραφείο του για κάποιο δίκιο του… και μετά από ένα τέταρτο της ώρας έφευγε μετανιωμένος, ζητώντας συγνώμη..!
Θυμάμαι μια φορά, έχει εισβάλλει στο γραφείο του ο ποδοσφαιριστής Θανάσης Αναγνώστου, που ήταν απ’ την Αιδηψό και ο άνθρωπος έπρεπε να παίρνει τακτικά τον μισθό του, γιατί σε ‘ξένο’ μέρος είχε ανοίξει μια σειρά υποχρεώσεων που έπρεπε να καλύπτει… Ήμουν παρών στο περιστατικό:
-Πρόεδρε, δεν είναι πράγματα αυτά… Χρωστάω και όλοι εσείς στη διοίκηση αδιαφορείτε… Θέλω τα λεφτά που μου χρωστάτε..!
-Τι λεφτά..! Χρωστάμε εμείς λεφτά..; Μαρία (η γραμματέας)… τι λέει ο κύριος;
-Μμμ… νομίζω..!
-Ξέρεις τι έχω πληρώσει αυτόν τον μήνα… λεφτά… λεφτά… λεφτά… έχω ‘στραγγίζει’ κυριολεκτικά. Νααα! (ψάχνει τις πάνω και κάτω τσέπες)… τα ξόδεψα όλα για την ομάδα… Ααα… να δυο χιλιάρικα! Κράτα εσύ το ένα, να κρατήσω εγώ το άλλο να την βγάλουμε και οι δυο..!
Ο Αναγνώστου πήρε το χιλιάρικο… ξέχασε τα εκατό… ευχαρίστησε και έφυγε..!
Έμεινα άναυδος… απ’ το υποκριτικό ταλέντο αυτού του ανθρώπου… που θα μπορούσε να κάνει μεγάλη καριέρα σαν ηθοποιός… Θα μπορούσε να ‘σπάσει’ για παράδειγμα το ‘τρίο’ Αυλωνίτη-Σταυρίδη-Παπαγιαννόπουλου και ένας απ’ τους τρεις να υποχρεωθεί ν’ αλλάξει επάγγελμα!’.
Το μυαλό του δούλευε ακατάπαυστα. Ήταν καλός ρήτορας. Τη δεκαετία του ’70 ‘θήτευσε’ κοντά στον Καμπούρη, τον Καλαμακίδη και τον Χαλικιά. Το ταλέντο του, όμως ήταν αυτοφυές και όχι επίκτητο.
‘Αν είχε τα λεφτά του… Αλέξανδρου’ θα μας πει ο Βαγγέλης Μουρτοπάλλας… ‘η Χαλκίδα θα μπορούσε να μετατραπεί σε ποδοσφαιρική δύναμη την εποχή του..! Μεγάλο πλεονέκτημα του οι ‘δημόσιες σχέσεις’ με τους κάτω… Τον αναγνώριζαν και τον σέβονταν γενικά. Είχε μια αξιοπρόσεκτη παρουσία εκεί. Δεν ήταν κάποιος ‘προεδράκος’! Ήταν ο πρόεδρος του ΑΟ Χαλκίς!
Έπαιξε το ‘δυνατό χαρτί’ του Προέδρου της Συντονιστικής Επιτροπής των σωματείων Β’ και Γ’ Εθνικής για την ‘εξυγίανση’. Πολλοί αμφέβαλλαν..! Δεν ήταν γι’ αυτούς παρά ένα ακόμη σκαλοπάτι για τον προεδρικό θώκο της ΕΠΟ!
Ανέβηκε στο βήμα τότε το ’83, πρέπει να ήταν στο ξενοδοχείο ‘ΤΙΤΑΝΙΑ’ με την παρουσία πλήθους παραγόντων, εκπροσώπων σωματείων, δημοσιογράφων και καναλιών. Ο λόγος του πύρινος! Είχε το βλέμμα του παθιασμένου για δόξα και εξουσία..! Για ποια εξυγίανση βέβαια..; Αυτά ήταν πρωτόγνωρα..! Τότε πήγαινες στην Αθήνα… έχανες… έτρωγες ξύλο και έφευγες! Τυπική διαδικασία. Ένα εύσχημο πρόσχημα ήταν όλο και όλο! Και όμως η σύντροφος του Σοφία, μια εξαίρετη κυρία που γνώρισα εκεί στο διαμέρισμα τους στην Τζιαρντίνι με διαβεβαίωνε, ότι ο Μιχάλης είχε στόχους και όραμα. Το παρασκήνιο φρόντισε και κατάφερε να ανακόψει την πορεία του Εμμανουηλίδη, για αποκατάσταση και δικαιοσύνη στον ποδοσφαιρικό χώρο.
Η ‘συναγωγή’ της ΕΠΟ, θορυβήθηκε, φοβήθηκε και πήγαν να του ‘κόψουν τα πόδια’. Από τότε ο ΑΟ Χαλκίς δεν είδε ‘άσπρη μέρα’ στο πρωτάθλημα. Μπήκε στο στόχαστρο και δέχθηκε ανελέητο πόλεμο! Όλα είχαν ένα τέλος για τον φιλόδοξο πρόεδρο του ΑΟ Χαλκίς! Από τότε άρχισε η κατιούσα, παρότι ο ΑΟ Χαλκίς με τον Γιάννη Ματζουράκη, είχε φτιάξει σπουδαία ομάδα. Το άλλοτε πλεονέκτημα αυτού του ανθρώπου αίφνης μετατράπηκε σε καταστροφικό μειονέκτημα.
Φλέρταρε με τον Τύπο και ερωτοτροπούσε με τα μικρόφωνα. Στις συνεντεύξεις… ‘τα έδινε όλα’. Κινδύνεψε πάντως να γίνει γραφικός εξαιτίας της μεγαλομανίας του..! Ήταν κυρίως ο Κώστας Χαραμαντίδης και ο ‘ΕΥΒΟΪΚΟΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ’ με τα σκίτσα του μετά το ’83 που πήγαν να του κάνουν τη ‘ζημιά’.
Εμπιστευόταν και έδειχνε εκτίμηση στους συνεργάτες του. Πολλοί εξ αυτών δεν του το ανταπέδωσαν. Τον ‘άδειασαν’ και τον ‘πούλησαν’. Η κόπωση και η περίεργη συμπεριφορά κάποιων, τον οδήγησαν το ’84 στην ‘έξοδο’.
Την αντίθετη άποψη τη σεβόταν και τη συζητούσε, ακολουθώντας τη ‘διπλωματική οδό’ σε αντίθεση με τον Σπύρο Αλεξάνδρου, με τον οποίο δεν θα μπορούσε να συνυπάρξει ούτε στα πλέον ‘ακραία σενάρια’.
Στις Γενικές Συνελεύσεις, όταν κάποιος τον διέκοπτε και του απηύθυνε κάποια ‘ενοχλητική’ ερώτηση… έσκυβε στον πλησιέστερο συνεργάτη του και φροντίζοντας την ένταση της φωνής του να περνάει στο ακροατήριο… έδειχνε απορημένος, απαξιώνοντας τον συνομιλητή του… ‘ποιος είναι ο κύριος; Έχει πληρώσει συνδρομή;’.
Δεν ήθελε ‘τσαμπουκάδες, αντάρτες και αντιρρησίες’. Σε καθάριζε μια και έξω για να κρατήσει τις ισορροπίες και την πειθαρχία. Δεν ανεχόταν τους εκβιασμούς! Εκεί όταν απειλούταν η συνοχή της ομάδος, δεν χαμπάριαζε από ονόματα. ‘Σ’ έπιανε απ’ το αυτί’, σε ξεμπρόστιαζε και σε πέταγε έξω απ’ την ομάδα..!
Ήταν γενικά δύσπιστος και άπιαστος στην ‘κατασκευή σεναρίων’. Γνώριζε και χρησιμοποιούσε την τέχνη της υποσχεσιολογίας με αριστουργηματικό τρόπο, χάρις στην ετοιμότητα του λόγου του και τη δεξιότητα στη χρήση του. Οι επικριτές του γι’ αυτό τον λόγο τον αποκαλούσαν ‘μεγάλο παπατζή’, γιατί όπως υποστήριζαν έκανε συνήθως ‘γαργάρα’ τις υποσχέσεις του..!
Ένας παράγοντας με φαντασία και πνεύμα δημιουργικό, άριστος στο ‘διοικείν’, που πρόσφερε τις τελευταίες ‘εκλάμψεις’ στο ‘θνήσκον Χαλκιδέικο ποδόσφαιρο’, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Σήμερα όλοι τον θυμούνται με νοσταλγία, έχοντας ξεχάσει τα όποια λάθη και ελαττώματα του, γιατί υπήρξε και αυτός μια ‘αυθύπαρκτη παραφυάδα’ του ‘Μεγάλου δέντρου της φυλής των Ρωμιών’ με τα πολλά μειονεκτήματα και τα προτερήματα που μας κάνουν ξεχωριστούς σ’ όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη.
Με την αποχώρηση του απ’ τα διοικητικά, υπήρξε ένα μεσοδιάστημα αναταραχής και ακυβερνησίας στον σύλλογο.
Πηγή: Η ΜΝΗΜΗ ΔΑΚΡΥΖΕΙ
