Γεννήθηκε στη Χαλκίδα το 1946. Ο Σούλης Παππάς ακολούθησε και αυτός την πορεία των ταλαντούχων νεαρών στο ξεκίνημα της δεκαετίας του ’60. Προποντίδα (’61), ‘Εύριπος’ (’62) και ΑΟ Χαλκίς (’67). Ήταν το αστέρι, η βεντέτα της ομάδας του ΑΟ Χαλκίς. Αυτός και ο Νίκος Εμμανουηλίδης. Δυο παίχτες με εντελώς διαφορετικά ποδοσφαιρικά χαρακτηριστικά αλλά και χαρακτήρες γενικότερα.
Ετούτος, ευγενής, αριστοκράτης… έμοιαζε περισσότερο με κολεγιόπαιδο! Αλλά και ‘μαγκάκι’ και ανδράκι αν τύχαινε..! Να για παράδειγμα στην κόντρα ποδοσφαιριστών και Τάσου Καμπούρη για το πριμ της ανόδου το ’68 ήταν ο μόνος ‘Ευριπέος’ και ο νεαρότερος όλων, όσων συμμετείχαν στην ‘πράξη αντίστασης’. Οι συμπαίκτες ήταν αυτοί που τον είχαν υποβιβάσει σε ‘διάκο’ και έτσι τον αποκαλούσαν εντός και εκτός γηπέδου.
Παίκτης με εξαιρετική τεχνική κατάρτιση. Δούλεψε πάρα πολύ σαν έφηβος και είχε ωριμάσει ποδοσφαιρικά ήδη απ’ τα εικοσιδύο του, όταν και μεταγράφηκε στον μεγάλο Ολυμπιακό το ’69. Συμμετέχοντας στα γυμνασιακά του χρόνια σε αγώνες στίβου, κατάφερε να βελτιώσει αισθητά την ταχύτητα του, τη δύναμη και την αντοχή. Ένας κεντρώος που είχε όλα εκείνα τα φυσικά και τεχνικά χαρακτηριστικά να διαπρέψει στη μεγάλη Εθνική κατηγορία και τα κατάφερε.
Ένας μοντέρνος ανασταλτικός χαφ για την εποχή του, που ‘έκοβε’, μοίραζε και καθοδηγούσε τους συμπαίκτες του. Ο Σούλης Παππάς με το παίξιμο του, ‘λανσάρισε’ έναν νέου τύπου κεντρώου ‘ανασταλτικού και παραγωγικού’, ενός μπαλαντέρ, ρόλο που αναλάμβανε συνήθως ο επιθετικός χαφ. Την ίδια περίοδο ο Παναθηναϊκός έπαιζε με τους άτεχνους και μονότονους ‘κόφτες’, τον συχωρεμένο τον Μήτσο Δημητρίου αρχικά και στη συνέχεια τον Σπύρο Λιβαθηνό. Στον Ολυμπιακό έπαιζε τον κενό χώρο, αλλάζοντας πάσες και θέσεις με τους άλλους κεντρώους. Είχε βέβαια εξαιρετική κοντινή πάσα. Ήταν γενικά ένα ‘πολυεργαλείο’ για την εποχή του.
‘Τότε…’ αναφέρει ο Σούλης Παππάς, ‘το γήπεδο μοιραζόταν’ στις ομάδες της Χαλκίδας… στον ‘Εύριπο’ αναλογούσαν δυο φορές, όπως και στον Ολυμπιακό. Εγώ συμμετείχα και στις τέσσερις προπονήσεις..!’ Κάπως έτσι πρέπει να γνώρισε και τον Νίκο Σιμιτζή, με τον οποίο συνδέθηκε με μια μεγάλη φιλία μέχρι τα χρόνια του ΑΟ Χαλκίς, πριν τη μεταγραφή του στον Ολυμπιακό και συνεχίζει μέχρι σήμερα.
Στον ‘Εύριπο’ και τον ΑΟ Χαλκίς πάντως έπαιζε σαν επιθετικός χαφ, πίσω απ’ τον Εμμανουηλίδη και τον Βασίλη Τοκπασίδη. Μια ποιοτική μηχανή στο κέντρο του γηπέδου. Με ανεξάντλητες δυνάμεις. Κυριαρχούσε σ’ όλη την αριστερή πλευρά. Τεχνίτης, πανέξυπνος και γενικά μια πολυτέλεια στο κέντρο του γηπέδου.
Υστερούσε σε δύναμη και γι’ αυτό και απέφευγε να μπαίνει μέσα στην περιοχή που ήταν ‘γη του πυρός’ και δεν προσφερόταν για ‘ντελικάτα κορμιά. Σκόραρε από απόσταση με ξαφνικά σουτ-βολέ. Ήταν ιδιαίτερα μαχητικός και είχε διάρκεια στην απόδοση του μέσα στο παιχνίδι, αλλά και σε επίπεδο αγωνιστικών συναντήσεων, στοιχεία που ενέπνεε εμπιστοσύνη στους συμπαίκτες του, τους οποίους και παρέσυρε πολλές φορές στον δικό του ρυθμό.
Είναι τέλος ο μοναδικός Ευβοιώτης διεθνής, σε επίπεδο Ανδρών, όταν πήρε μέρος σ’ ένα επίσημο παιχνίδι με την Μάλτα (2-0). Μετά τον Ολυμπιακό συνέχισε την καριέρα του σε Αιγάλεω και Πανελευσινιακό. Στο Αιγάλεω συνδέθηκε φιλικά με τους ‘Μητροπουλέους’, που αργότερα του εμπιστεύθηκαν διευθυντικές θέσεις στο ποδοσφαιρικό τμήμα.
Έγινε προπονητής με τεχνοκρατική αντίληψη για το άθλημα, με άψογη τεχνική κατάρτιση, μεθοδικός και οργανωτικός, φθάνοντας μέχρι τα κλιμάκια της Εθνικής Παίδων και Νέων. Στον ΑΟ Χαλκίς βρέθηκε στον πάγκο του, για εννέα αγωνιστικές περιόδους, στις κατηγορίες Β’, Γ’ και Δ’ Εθνική. Πέρασε ακόμη απ’ τον πάγκο του Ολυμπιακού Χαλκίδας και του Λήλαντα Βασιλικού και εκτός Εύβοιας, υπήρξε προπονητής σε Αιγάλεω, Παναργειακό, Ρόδο, Ηλυσιακό, Ηρόδοτο, Βαρβασιακό, Ορέστη Αλεξανδρούπολης, Δραπετσώνα, Περαμαϊκό, Κηφισιά και Χανιά, ομάδων επίσης Β’, Γ’ και Δ’ Εθνικής κατηγορίας.
Είναι ιδιοκτήτης και επικεφαλής προπονητής της ομώνυμης ‘Σχολής Ποδοσφαίρου’.
Πηγή: Η ΜΝΗΜΗ ΔΑΚΡΥΖΕΙ
