Η παρουσία του Σπύρου Αλεξάνδρου στα ποδοσφαιρικά πράγματα του τόπου, υπήρξε ‘ευλογία’ και ταυτόχρονα ‘κατάρα’ για το Χαλκιδέικο ποδόσφαιρο. Τα γεγονότα που διαδραματίζονται απ’ την ανάληψη της προεδρίας του, στον Α.Ο. ‘Χαλκίς’ το 1984, μέχρι την παράδοση αυτής στα 1988 αυτό καταμαρτυρούν, προκαλώντας ακόμη και σήμερα πελώρια αναπάντητα ερωτηματικά, όχι απ’ την πλευρά του Σπύρου Αλεξάνδρου, αλλά απ’ τον ποδοσφαιρικό περίγυρο της εποχής και τον φίλαθλο κόσμο. Γιατί ο άνθρωπος αυτός, συνήθιζε να λέει τα πράγματα με το όνομα τους. Ήταν απλός, τετράγωνος στη σκέψη, γεωμετρικός, αυτό που λέμε ξεκάθαρος. Ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος και χαρακτήρας σε σχέση με τον προκάτοχο του Μιχάλη Εμμανουηλίδη.
Στις συζητήσεις τράβαγε ευθείες γραμμές. Δεν τα στρογγύλευε τα πράγματα. Ούτε τον ενδιέφερε να γίνει αρεστός στους συνεργάτες, στους ανταγωνιστές του, στους ποδοσφαιριστές ή στον Τύπο. Απόλυτα δωρικός στον λόγο και στην σκέψη, που άγγιζε τη μονολιθικότητα.
Σίγουρα όμως στον χώρο, τον οποίο πραγματευόμασθε, η παρουσία μιας τέτοιας προσωπικότητας ενέχει μεγάλο ρίσκο. Το ποδόσφαιρο αποτελεί μια μικρογραφία της πολιτικής ζωής, συγκεντρώνοντας πολλά χαρακτηριστικά που προσομοιάζουν μ’ αυτήν και ο Αλεξάνδρου άκαμπτος, άκομψος και αδιάλλακτος, χαλούσε κάθε φορά τη ‘μόστρα’ του υποκριτικού καθωσπρεπισμού, που πρόβαλλε το ‘φτιασιδωμένο’ παράσκηνιο και ο αδηφάγος αθλητικός και μη Τύπος.
Είχε όραμα για τη ‘Χαλκίδα’, που τη φανταζόταν μόνιμο εταίρο της Α’ Εθνικής. Και άλλοι πρόεδροι, απλά το ήθελαν και δεν μπορούσαν καν να το οραματισθούν. Ο Αλεξάνδρου ήταν από μόνος του μια οικονομική δύναμη. Δεν φοβόταν τίποτα, διαιτησίες, στησίματα και ότι άλλο. Κάποια στιγμή ήθελε και θα έφτιαχνε μια ‘σιδερένια’ ομάδα.
Το ’86-’87 με προπονητή τον Σούλη Παππά, ο Α.Ο. ‘Χαλκίς’ κερδίζει την κατηγορία συντρίβοντας όλα τα ρεκόρ. Εκείνη τη χρονιά και στη Γενική Συνέλευση στο ‘ΛΟΥΣΥ’ που ακολούθησε, όπως υποστήριξε στενός συνεργάτης του, αν ο κόσμος που παρευρισκόταν τον υποδεχόταν μ’ ένα ζεστό χειροκρότημα σα δείγμα επιβράβευσης και αναγνώρισης, ο Αλεξάνδρου θα τα έπαιρνε όλα πάνω του…
Τότε ετοιμαζόταν απ’ τον Μάιο και είχε κλείσει πρωτοκλασάτους παίκτες, απ’ τον Ολυμπιακό, τον Πανιώνιο και απ’ την Κύπρο! Έκανε όνειρα για την ομάδα και είχε μεγάλη θέληση. Τότε λοιπόν ήρθαν οκτώ άτομα… και είχε στήσει μπουφέ για πολύ κόσμο..!
-Μήπως λαϊκίζεις;
-Όχι, είναι η καθαρή αλήθεια..!
-Μήπως ήταν ας πούμε είκοσι..;
-Όχι, οκτώ και μάλιστα οι τέσσερις απ’ το Δ.Σ.! Εγώ, ο Τσέρνικας, ο Κορωναίος και ο πρόεδρος. Το μόνο ‘ελαφρυντικό’ για τον κόσμο ήταν ο καύσωνας. Πήγε η ώρα επτά… οκτώ… βράδυ…
‘Πάμε να φύγουμε…’. Πήγαμε στα ‘Δελφίνια’ όπως το συνήθιζε πάντα μετά το ‘Αργώ’. ‘Τελειώσαμε..!’, είπε κάποια στιγμή… ‘αυτή η πόλη δε θέλει ομάδα στην Α’ Εθνική. Θέλει ομάδα στην Α’ Τοπική..!’.
Ήταν ‘κατάρα’ και να σήμερα που βρίσκεται… Στην Α’ Τοπική… μετά από μια θριαμβευτική είσοδο των πρωταθλητών της Β’ Τοπικής το 2005… στην πόλη… με το πούλμαν να περιφέρει τους θριαμβευτές σε δρόμους και συνοικίες… Φλας, κορναρίσματα, ύμνοι… Και μη χειρότερα..!
Πληγώθηκε ο εγωισμός του, το φιλότιμο του. Αν υπήρχε συμμετοχή στη Συνέλευση και έβγαιναν ένας-δύο άνθρωποι να τον επαινέσουν και να τον ευχαριστήσουν, ήταν αποφασισμένος για όλα και τη ‘μεγάλη επιστροφή’. ‘Κρύωσε’ από τότε, αλλά συνέχισε. Αυτή τη χρονιά (’87-’88) θα έκανε ‘αυτοσυντήρηση’ προσδοκώντας ‘κάτι’ απ’ τον φίλαθλο κόσμο και τους επιχειρηματίες της πόλης…
Εις μάτην όμως! Το Νοέμβριο του ’88, παρέδωσε στον Βαγγέλη Μουρτοπάλλα και αποσύρθηκε και αντί η ομάδα να οδηγηθεί στην Α’ Εθνική, υποχώρησε στη Γ’ Κατηγορία.
Το Χαλκιδέικο ποδόσφαιρο, έχασε πραγματικά μια ιστορική ευκαιρία. Στη Β’ Εθνική είχε κατά νου προϋπολογισμούς μιας μεσαίας ομάδας Α’ Εθνικής.
Στις Γενικές Συνελεύσεις, ο Σπύρος Αλεξάνδρου, δεν έκανε συνήθως καμιά προσπάθεια να δημαγωγήσει, ν’ αποπροσανατολίσει ή να διεγείρει το φίλαθλο ένστικτο, κινδυνολογώντας. ‘Έχουμε μια μικρή ομάδα, γιατί έχουμε μικρό κόσμο’ παρατηρούσε μέσα από εύστοχες ατάκες…
Και όταν κάποτε ο Γιάννης Κορωναίος πήγε να επιχειρηματολογήσει, υπέρ του έμψυχου δυναμικού, τον διέκοψε απότομα και με φανερό σαρκασμό του απάντησε: ‘Είσαι τυφλός και αμετανόητος, όργανο του πάθους σου για την ομάδα…’.
Δεν ήταν αυταρχικός όπως υποστήριζαν κάποιοι. Έλεγαν ότι τους λογής-λογής παρατρεχάμενους και αυλικούς, τους τάιζε και μετά αποκτούσε το δικαίωμα να τους βρίζει…
-Όχι, άκουσε έλεγε τα πράγματα με τ’ όνομα τους: ‘Τα λιγούρια, τα έλεγε λιγούρια… τους κυρίους… κυρίους… τους μ..κες… μ…κες..!’. Ήταν πράγματι αθυρόστομος. Έβγαζε μια σκληράδα, που δεν ήταν παρά η άμυνα του, στην ευαισθησία που έκρυβε μέσα του. Βοηθούσε και πέραν του ποδόσφαιρου.
Κάτι τέτοιο ήταν γνωστό στους κύκλους της τότε ποδοσφαιρικής κοινωνίας…
Είχε και αυτός όπως και οι Καμπούρης, Εμμανουηλίδης, συμπάθειες και αντιπάθειες στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Έδινε μεγάλη σημασία στον χαρακτήρα, τη συμπεριφορά και την προσωπικότητα του ποδοσφαιριστή. Ο Σκόνδρας ευθέως και ο Γιαλός ‘ευθέως και πλαγίως’ τον ‘παρενοχλούσαν’ έχοντας λογικοφανείς θέσεις και απόψεις. Εκτιμούσε τα πρόσωπα, όμως ‘πέταγε στο καλάθι των αχρήστων τις υποδείξεις τους…’.
Αν ήταν κάποιος καλό παιδί, φιλότιμος και ντόμπρος αλλά μετρίων δυνατοτήτων, τον κράταγε στην ομάδα. Αν ήταν όπως ο ίδιος έλεγε ‘κωλοπαίδι’ υπό την έννοια του αυθάδη, αδιάφορου ή ταραξία και ας ήταν ‘αστέρι’ τον ‘καθάριζε’.
Συμπαθούσε ιδιαίτερα τον Μαρίνο, γιατί ήταν νεαρός, σεβαστικός και υπάκουος, ενώ για τον συχωρεμένο τον Θανάση τον Δανέλη εκφραζόταν υποτιμητικά, γιατί ήταν ‘αέρινος και λεπτεπίλεπτος’ και δεν τον ενθουσίαζε σαν παίκτης.
Αυτός ήταν ο Σπύρος Αλεξάνδρου που ‘σφράγισε’ με την παρουσία του μαι πολυκύμαντη δεκαετία, ίσως την πιο σημαντική και ενδιαφέρουσα, μετά απ’ αυτή του ’60, της ποδοσφαιρικής κορύφωσης, που ανήκει κυρίως στους πρωταγωνιστές των γηπέδων.
Πηγή: Η ΜΝΗΜΗ ΔΑΚΡΥΖΕΙ
