Μετά από τα πολλά σφάλματα που έκανε η διοίκηση του Τάσου Καμπούρη, στη νέα διοίκηση καταγράφηκαν και αρκετά θετικά αυτήν την περίοδο, που η ομάδα επέστρεψε στη Β’ Εθνική, μετά την παρθενική της παρουσία στην Α’ Εθνική.
Η πρόσληψη του Στέφανου Πετρίτση καταγράφεται στα θετικά της διοίκησης. Εργατικός και όχι πομπώδης, με προγραμματισμό, συστηματική εργασία και προπονήσεις πρωτοποριακές και ευχάριστες στους ποδοσφαιριστές. Το μοναδικό του μειονέκτημα ήταν ότι ήταν υποχωρητικός σε παρεμβάσεις πρωτοκλασάτων παραγόντων, φαινόμενο σύνηθες και διαχρονικό.
Όταν τέλειωσε η περίοδος 1969-70 ο ΑΟ Χαλκίς αποδέσμευσε τον Λίβα. Ο Σιμιτζής αρχηγός της ομάδας τότε, ρώτησε τον προπονητή του γιατί δέχτηκε να γίνει η αποδέσμευση του και ο Πετρίτσης του απάντησε: ‘Νίκο σε συμβουλεύω, αν κάποτε θελήσεις να γίνεις προπονητής, να μη ζεις από αυτό. Δυστυχώς εγώ έχω οικογένεια και ζω από αυτό’.
Το άλλο θετικό της διοίκησης ήταν οι τρεις πολύ καλές μεταγραφές που έκανε. Ο Ζήσης αποκτήθηκε από την Αρτάκη, ο Γιαννακούρος από τον Ολυμπιακό Πειραιά (αντάλλαγμα από τη μεταγραφή του Σούλη Παππά) και ο Λεοντής από τον Ηρακλή Ψαχνών. Οι δύο πρώτοι βοήθησαν τον ΑΟ Χαλκίς για πολλά χρόνια. Επιπλέον προωθήθηκαν στην ομάδα αρκετά νέα παιδιά: Παπανικολάου, Γεραμάνης, Κορόζης, Μπαμπανιώτης, Παπαϊωάννου, Ματσούκας κ.α.
Το αρνητικό της διοίκησης ήταν ότι αποδέσμευσε πέντε έμπειρους ποδοσφαιριστές, τους Δ. Τσάκαλο, Εμμανουηλίδη, Βλάχο, Κακκαβά και Καγιά. Αν προσθέσει κανείς και την απώλεια του Παππά, αποδυναμώθηκε η ομάδα χάνοντας το 50% του βασικού της κορμού. Τελικά ο ΑΟΧ βγήκε δεύτερος και το ερώτημα είναι, αν είχαν μείνει αυτοί οι έμπειροι ποδοσφαιριστές, ποια θα ήταν η τύχη του ΑΟ Χαλκίς;
Το ξεκίνημα της νέας ομάδας ήταν ενθαρρυντικό. Νίκη εκτός έδρας στη Θήβα με 2-0. Στη συνέχεια είχε πολλά σκαμπανεβάσματα στην απόδοση της, με επακόλουθο να βρεθεί την 14η αγωνιστική στη μέση της βαθμολογίας. Με 7 συνεχόμενες νίκες βρέθηκε την 21η αγωνιστική στην πρώτη θέση, όπου έμεινε ως την 25η αγωνιστική.
Δυστυχώς το τέλος δεν ήταν αυτό που περίμεναν όλοι οι Χαλκιδέοι με αγωνία. Ο ΑΟ Χαλκίς είχε πολύ δύσκολο πρόγραμμα, συμπεριλαμβανομένων και δύο παιχνιδιών εκτός έδρας με τους άλλους δύο συνδιεκδικητές του τίτλου Φωστήρα και Τρίκαλα.
Η αποτυχία όμως στο φτάσει στην επιστροφή στην Α’ Εθνική, δεν οφειλόταν τόσο στο κακό τέλος, όσο στο κακό ξεκίνημα. Η απειρία και η απώλεια αδικαιολόγητων βαθμών στην αρχή, ήταν η βασική αιτία της αποτυχίας.
Επαναλαμβάνεται λοιπόν το ερώτημα για το ποια θα ήταν η τύχη του ΑΟ Χαλκίς αν είχαν παραμείνει οι έμπειροι και ‘μπαρουτοκαπνισμένοι’ εκδιωχθέντες ποδοσφαιριστές, μαζί με τους ταλαντούχους νέους. Η απάντηση είναι ότι κατά πάσα πιθανότητα η Χαλκίδα θα αναδεικνυόταν πρωταθλήτρια.
Πηγή: Ποδόσφαιρο του Χθες και του Σήμερα
