Εξαιρετικές πληροφορίες για την ποιότητα του ως τεχνικού, χαρακτήρα και ανθρώπου, δίνει ο Νίκος Σιμιτζής, αναλύοντας παρασυρμένος ίσως και απ’ το συναίσθημα, κυρίως την ανθρώπινη πλευρά μιας οικείας προσωπικότητας που άφησε ανεξίτηλα τα ίχνη της παρουσίας της, με τον τίμιο λόγο του και το καθαρό του πρόσωπο στα ποδοσφαιρικά πράγματα της Χαλκίδας:
‘Η μεγαλύτερη επιτυχία για την ομάδα της Χαλκίδας, μετά τη συγχώνευση των δυο κορυφαίων συλλόγων της πόλης, ήταν η πρόσληψη του κ. Χέλμη…
Την ώρα της δουλειάς στο γήπεδο, δεν ‘σήκωνε’ καμία κουβέντα και καμία επέμβαση στο έργο του, που συνήθιζαν οι παράγοντες εκείνη την εποχή. Σοβαρός, αυστηρός και λάτρης της πειθαρχίας. Έξω από το γήπεδο, ήταν άλλος άνθρωπος. Ομιλητικός, καλαμπουρτζής και αστείρευτος στο να διηγείται με παραστατικό τρόπο διάφορες ιστορίες απ’ την εποχή της θητείας του, ως μάνατζερ στον Ολυμπιακό Πειραιώς. Ετοιμόλογος και θυμόσοφος.
Κατάφερε αυτή τη νέα ετερογενή ομάδα, σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, να την κάνει μια οικογένεια. Ήταν όμως γραφτό, όλο αυτό το θαυμάσιο σύνολο που οικοδόμησε με πολύ κόπο και μαεστρία να καταστραφεί πολύ γρήγορα.
Οι σχέσεις του με τον Τάσο Καμπούρη, ήταν κάκιστες, όμως φρόντισε να παραδώσει την ομάδα στη διοίκηση και στους φιλάθλους της, πρωταθλήτρια, μετά τον νικηφόρο αγώνα της με τα Τρίκαλα 2-1. Στον αγώνα κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό που ακολουθούσε, παραιτήθηκε και αποχώρησε.
Προσελήφθη ο Πάνος Μάρκοβιτς, για να ολοκληρώσει τον θλιβερό επίλογο μιας καταστροφικής πορείας, για την περίοδο που θα ακολουθούσε. Εκείνη η ομάδα-μοντέλο που θα μπορούσε να γράψει ιστορία στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο της τότε εποχής αυτοκαταστράφηκε. Ο Καμπούρης ήταν ο κύριος υπεύθυνος. Απομάκρυνε τον Χέλμη, το καλό κλίμα καταστράφηκε, η ομάδα χωρίστηκε στη μέση, απ’ τη μια οι ‘Ευριπέοι’, απ’ την άλλη οι ‘Ολυμπιακοί’. Οι καλοί και οι κακοί. Οι επιθυμητοί και οι ανεπιθύμητοι. Οι σχέσεις μεταξύ των ποδοσφαιριστών διαταράχθηκαν. Αγωνιστικά ένα μάτσο χάλια! Η τρομερή αμυντική γραμμή της περιόδου ’67-’68, που είχε δεχθεί σε όλο το πρωτάθλημα μόλις δεκατέσσερα (14) γκολ, εκ των οποίων ένα μόνο στην έδρα της, στις πρώτες δώδεκα αγωνιστικές, είχαμε δεχθεί ήδη εικοσιτέσσερα (24) γκολ.
Η άμυνα που όλη την προηγούμενη χρονιά έπαιζε επί Χέλμη, ήταν η ίδια ακριβώς που έπαιζε την επόμενη επί Μάρκοβιτς…
Την ίδια χρονιά, απομακρύνθηκαν οι κορυφαίοι ποδοσφαιριστές της, σαν οι υπαίτιοι του υποβιβασμού…
Ένα ακόμη ιστορικό λάθος! Οι γίγαντες που μέσα σ’ ένα χρόνο είχαν μετατραπεί σε ποδοσφαιριστές-νάνους..! Ντροπή για τα λαμπρά παλικάρια της ποδοσφαιρικής γενιάς ’60! Ο Τσάκαλος, ο Κακαβάς, ο Εμμανουηλίδης, ο Τοκπασίδης, από τοπικοί ήρωες μετατράπηκαν σε συνοικιακούς επαίτες..!
Μετά απ’ όλα αυτά συνειδητοποίησα, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα για την ομάδα και γενικά για το ποδόσφαιρο της Χαλκίδας αν δεν είχε εκπέσει η πρώτη διοίκηση, μετά τα ‘γεγονότα’ με τον Ατρόμητο Πειραιώς. Ήταν βέβαιο ότι ο κυρ-Ευάγγελος, θα είχε μείνει και την επόμενη χρονιά γιατί οι σχέσεις του με την πρώτη διοίκηση, ήταν ιδιαίτερα αρμονικές, αλλά και κάτι περισσότερο από φιλικές..!’.
Ιδιαίτερες προσωπικές στιγμές του Βαγγέλη Χέλμη, καθώς και διάφορα ευτράπελα, τα ‘αποθηκεύουμε’ για να τα παρουσιάσουμε σ’ ένα βιβλίο νέο που θα μπορούσε να έχει σαν κεντρικό θέμα την ‘αυτοβιογραφία’ του Νίκου Σιμιτζή, που είναι τόσο θεαματική όσο και η πορεία του απ’ τα γήπεδα της ποδοσφαιρικής Ελλάδας.
Ας σημειώσουμε ότι ο Χέλμης είχε μόνιμη αναπηρία στο ένα του πόδι, γι’ αυτό κούτσαινε. Λαλίστατος στα καφενεία, αναπαριστώντας τους ‘γκαφαδόρους’ ποδοσφαιριστές του, με τέτοιο κωμικό τρόπο, που όλοι στο καφενείο έπεφταν ‘ξεροί’ από τα γέλια. Αθυρόστομος στ’ αποδυτήρια, αλλά και στις προπονήσεις, ‘άναβε’ εύκολα και ξέχναγε ότι είχε σχέση με τον πουριτανισμό και τη σεμνοτυφία. Οι παίκτες όμως γνωρίζοντας την άδολη ψυχή του κυρ-Ευάγγελου, τον αγαπούσαν και τον σέβονταν. Ήταν δίκαιος με όλα τα παιδιά της ομάδος και εφήρμοζε στην πράξη την αρχή της ίσης μεταχείρισης. Είχε αδυναμία στον Τάκη Λίβα και τον Νίκο Σιμιτζή.
‘Παρ’ όλα αυτά’ όπως θα μας τονίσει ο Νίκος Σιμιτζής: ‘ήταν πολύ αυστηρός μαζί μου και δυο φορές με είχε τιμωρήσει παραδειγματικά για πειθαρχικά παραπτώματα…’.
Ο Δημήτρης Τσακάλης είχε πει για τον κυρ-Ευάγγελο: ‘Ήταν ένας θαυμάσιος άνθρωπος και ένας υπέροχος μάνατζερ του Ελληνικού ποδοσφαίρου. Έκρινε και ψυχολογούσε με ακρίβεια τον κάθε ποδοσφαιριστή. Ο λόγος του μας ενέπνεε εμπιστοσύνη και ήταν αρκετός για να μας παρασύρει σε νίκες μπρος σε οποιοδήποτε αντίπαλο…’.
Και ο Νίκος Αλέφαντος: ‘Τεράστια φυσιογνωμία. Εκπληκτικός, φοβερός μάνατζερ…’.
Στις ιδιαίτερες επαφές με τους ποδοσφαιριστές του, τρυφερός, στοργικός και προστατευτικός… δεν θύμιζε σε τίποτα την σκληράδα που έβγαζε στους αγωνιστικούς χώρους και στα αποδυτήρια. Αντιμετώπιζε τον κάθε ποδοσφαιριστή ανάλογα, έχοντας κατανοήσει απόλυτα τον χαρακτήρα του. Όταν ο Κώστας Βέττας ρώτησε κάποτε τον Μήτσο να τον πληροφορήσει… για την ψυχολογική μέθοδο του κυρ-Ευάγγελου είχε πει: ‘Μπα… τίποτα το ιδιαίτερο. Έσπαζε ένα μπουκάλι και μ’ αυτό πλησίαζε τον παίκτη… που έβγαζε τρακ και φόβο στο γήπεδο… θα παίξεις μπάλα ρε..!’. Έδινε ιδιαίτερη σημασία στην μόρφωση του ποδοσφαιριστή, γιατί πίστευε ότι το πνευματικό επίπεδο του κάθε παίκτη έπαιζε καταλυτικό ρόλο στην πρόοδο του.
Ο Κώστας Χαραμαντίδης, πλέκει το εγκώμιο του Βαγγέλη Χέλμη: ‘Γνώστης των μυστικών του ποδοσφαίρου, ασυμβίβαστος, δίκαιος, τίμιος, αγαπήθηκε όσο κανείς άλλος τεχνικός του ποδοσφαίρου στη Χαλκίδα. Ήταν παρών στη σαρωτική παρουσία του Ολυμπιακού του Πειραιά την δεκαετία του ’50 και γνωστός με τον χαρακτηρισμό ‘ο σιδερένιος έφορος’. Πέθανε τον Σεπτέμβριο του ’80 σε ηλικία 72 ετών…’.
Ένας μάγκας προπονητής που είχε το ‘πάνω χέρι’ σε όλα και ήξερε να παίρνει απ’ τους ποδοσφαιριστές ότι καλύτερο και αυτό έβγαινε στους αγωνιστικούς χώρους.
Πηγές: Η ΜΝΗΜΗ ΔΑΚΡΥΖΕΙ & Ποδόσφαιρο του Χθες και του Σήμερα
