ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ... Στη χώρα της μούντζας και του ρε!
ΔΟΞΑ ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ… και χρόνος ανάδρομος
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε… η μνήμη μια ραγισμένη νοσταλγική εικόνα… οι αναμνήσεις ξέφτια ρομαντισμού και σπαράγματα μπρος στην ποδοσφαιρική ιστορία αυτού του τόπου. Ο χρόνος μακρινός και αδηφάγος και η ιστορία αλλάζοντας κάθε φορά τόπο και αφετηρία συνεχίζει το γιγάντιο βηματισμό της. Το παρελθόν, μπρος στο παρόν και το μέλλον, υπογραμμίζει την κυριαρχική του παρουσία, τέκνο ‘πρωτότοκο’ του Ενιαίου Χρόνου.
Ήταν τότε στα 1976-77 η Δόξα με μικρή εμπειρία στο τοπικό πρωτάθλημα. Δύο χρόνια νωρίτερα εντάσσεται ουσιαστικά ‘δια τύποις’ στην Γ’ τοπική κατηγορία. Η περίοδος βέβαια συμπίπτει χρονικά και συγκυριακά με την απόσχιση των Βοιωτών απ’ το μικτό πρωτάθλημα και την ‘έκρηξη’ που όρισε την γένεση και γονιμότητα νέων ποδοσφαιρικών συλλόγων σ’ όλη την Εύβοια.
Εγώ ‘παγκίτης’ και σκιώδης η παρουσία μου στο αριστερό άκρο της επίθεσης. Βαρύ κορμί ο Ηλίας… δεν ήταν και της προπόνησης… η κούραση παρούσα μετά το 65′-70′ και έτσι κέρδιζα κάποια εικοσάλεπτα μέχρι αρχές του 79′ που επέτρεψα στα πάτρια. Δούλευα τότε στο ‘έργο’ και στο Γραφείο Προσωπικού του Ανατολικού Τομέα (Παρασκευόραμα).
Θυμάμαι τους συμπαγκίτες, Μήτσο Σιγανό και τους ‘δεκαεξάρηδες’ Γιώργο Παριάρο, Αγγελή Αλεξανδρή, με τον Βασίλη Τσιμιχόδημο πρώτη επιλογή των τότε προπονητών για ενδεκάδα.
Φοβερή ομάδα τότε η Δόξα. Επικές αναμετρήσεις με Ολυμπιακό Λίμνης, των Ηλία Θαλασσινού, Μαναρίτσα και Γεωργίου και το ‘Βυζάντιο’ στο οποίο έπαιζε τότε ένας καταπληκτικός αριστεροπόδαρος επιτελικός, ο Τσόγκας.
Ο Δημήτρης Χατζής κάτω απ’ τα δοκάρια. Ένας αξιόπιστος και σταθερός ‘κίπερ’. Ήταν και ο Δημήτρης Ρίνης, ένας ‘τρελούτσικος’, ριψοκίνδυνος τερματοφύλακας. Στην άμυνα ξεχώριζε ο Λάκης Νικολάου, ιδιαίτερα δυναμικός και ψυχωμένος κεντρικός αμυντικός, συνεπικουρούμενος απ’ τον Γιάννη Κανελλόπουλο. Στο μεσαίο χώρο δέσποζε η παρουσία του Γιάννη Τζίνη, αργός, με εξαιρετική τεχνική κατάρτιση και πόδι-κανόνι. Τα ‘δολοφονικά’ σουτ-φάουλ στο ύψος της περιοχής σήμαιναν γενικό συναγερμό στις αντίπαλες άμυνες. Ο Γιάννης Ρίνης, βραχύσωμος, αεικίνητος, με μεγάλη εμβέλεια κίνησης και ανεξάντλητος σε δυνάμεις και βέβαια ο Κώστας Καραδήμος, ‘οκτάρι’ ή ‘επτάρι’ αν θέλετε, νεαρός-νεαρότατος τότε, ιδιαίτερα ανθεκτικός, πολύ δυναμικός και αισθαντικός, για κάθε άμυνα. Ο Χρήστος Κλακουμάνος, πιτσιρικάς κι αυτός, γερός μαχητής, με κάθετες εφορμήσεις και πολύ αλτικός.
Στην επίθεση ο Χαρίλαος Αλεξανδρής, ένα ‘καθαρόαιμο’, με μέτρια τεχνική, πραγματικά δεινοπαθούσαν στην αντιμετώπιση του. Δεν ήταν ιδιαιτέρα αποτελεσματικός, κενό που συμπλήρωνε ο Γιάννης Στυλιανίδης, που είχε την στόφα των σπουδαίων επιθετικών της εποχής, το γκολ γι’ αυτόν ήταν μια υπεραπλουστευμένη υπόθεση. Και αριστερά ο Ηλίας Κουτσουφλάκης όπως προανέφερα…
Τα βράδια, τις καθημερινές, στις ταβέρνες του Μπαμπατούλη ή του Τρίκκα για μεζέδες και ‘Δεμέστιχα’ παρέα συνήθως, με τον Γιώργο Τζίνη, τον Νίκο Δούστο, τον Γιώργο Μπαλατσό. Τα Σαββατοκύριακα, εβδομαδιαία υπόθεση τα πάρτις της εποχής, με τα πικάπ και Μπι Τζις, Τίνα Τσαρλς, Μπόνεϊ Εμ και Εσμεράλντα. Απίθανη εποχή, το ομορφότερο κομμάτι των νεανικών μου χρόνων..!
Επανερχόμενος στα τεκταινόμενα τα ποδοσφαιρικά της εποχής, δεν πρέπει να παραβλέψουμε την ηχηρή παρουσία στην Πανευβοϊκή Επικράτεια της κραταιάς τότε Αναγέννησης Μαντουδίου, με αστεράτους άσσους, τους Γεωργίου (ο Μαραντόνα της γης του Κηρέως), Παπαδήμα, Σπαθαριώτη, Βέττα, τον Αρίστο ‘Παπαγαλάκια’, και βέβαια τον εκπληκτικό πορτιέρο Γιώργο Γροντή… και ασύλληπτο εξτρέμ, όταν οι περιστάσεις το επέβαλαν. Υπήρχε άλλωστε και ο Γιάννης Σακλάρας και βέβαια ο νεαρός τότε Γιώργος Λάμπρου, που αργότερα μεταγραφόμενος στον Α.Ο. ‘Χαλκίς’, με αλματώδη εξέλιξη, μέχρι το ’83 ‘στόλιζε’ τα ταμπλόιντ των αθλητικών εφημερίδων και έτρεφε τις προσδοκίες για ένταξη σε ομάδες της Α’ Εθνικής.
Επιστροφή στο ζοφό των ποδοσφαιρικών καιρών…
