
ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ... Στη χώρα της μούντζας και του ρε!
Ο διχασμός της σωβρακοφανέλας..!
Σε μια κοινωνία που ανέχεται την καθολική διαφθορά, στο ζόφο των καιρών, σ’ ένα απόλυτα παρακμιακό περιβάλλον, η λέξη διχασμός αποτελεί το μεγάλο μας ‘αγκάθι’, που συχνά στον ιστορικό διάπλου των δεκαετιών μας πλήγωνε, σαν λαό και σαν έθνος.
Μια λέξη που συμβάλλει απλά στην σύνθεση της πλούσιας Ελληνικής γλώσσας, που όμως στην εννοιολογική της έκφραση, μολύνει την ενότητα που αντικειμενικά και μοναδικά αποτελεί αντίδοτο στην περίεργη ψυχοσύνθεση του κάθε Έλληνα πατριώτη, όταν σ’ αυτήν εισβάλλει η έπαρση, η αλαζονεία, ο οπαδισμός, σ’ όλες τις εκφάνσεις της πολιτικής, κοινωνικής και σήμερα με τα διαδραματιζόμενα στα ποδοσφαιρικά δρώμενα και της αθλητικής υπό την ευρύτερη έννοια ζωής.
Πεδίο αντιπαράθεσης το ‘ιδιοκτησιακό’ καθεστώς της ποδοσφαιρικής Ξάνθης, με την δικαστική εξουσία να αποφαίνεται, τον πρωθυπουργό να παίρνει θέση Ποντίου Πιλάτου, προσπαθώντας να ‘περιορίσει’ τις απώλειες στον ποδοσφαιρικό Βορρά, να ‘ηρεμήσει’ τον Νότο και τις UEFA-FIFA να καραδοκούν…
Το θέμα λαμβάνει εθνικές διαστάσεις, με τους ‘εθνοπατέρες’ να βρίσκουν πρόσφορο έδαφος μιας ακόμη πολιτικής προπαγάνδας, προφασιζόμενοι τα ‘δίκαια’ κατά το δοκούν, τα καθ’ ημάς και σφέτερα…
Όμως… ο εθνεγέρτης ποιητής Κωστής Παλαμάς συνιστά επαγρύπνηση μέσα απ’ τον στίχο του: ‘Ανάξιος όποιος ξάφνου ακούει το προσκλητήριο των καιρών, να το φυσά ή να το κρούει σάλπιγγα ή τύμπανο… τ’ ακούει και δεν λέει παρών…’. Και βέβαια παρόντες όλοι στον επαπειλούμενο διχασμό και απόντες στην ενότητα κρίσιμων αποφάσεων.
ΔΙΧΑΣΜΟΣ, μια πολύ βαριά λέξη, που επισώρευσε στον λαό μας πολλά δεινά σε συφοριασμένες για το έθνος μας εποχές, στην μακραίωνη ιστορία του ο διχασμός ν’ αποκαλύπτει το αποκρουστικό του πρόσωπο, πλήττοντας την εθνική μας σκοπιμότητα, για ενότητα, πρόοδο και ευημερία του λαού μας, στοιχεία που αποτελούν ‘κορφολογήματα’ έθνους και λαού.
Ας ανασύρουμε απ’ την μνήμη μας, πικρές και τραγικές στιγμές της νεότερης ιστορίας. Τα Δεκεμβριανά του ’44 και μετά τον Εμφύλιο που θα αιματοκύλιζε τη χώρα. Ακολούθησε η λευκή τρομοκρατία, με την Ασφάλεια να πρωταγωνιστεί. Η δικτατορία και η Απριλιανή κοσμογονία του ’67. Ας μην πάμε στην αρχαιότητα και στον Πελοποννησιακό πόλεμο, την κάθοδο των Μακεδόνων και ύστερα τρανό παράδειγμα αθλητικού διχασμού, η ‘Στάση του Νίκα’ με τους Πράσινους και Βενετούς. Αναρίθμητες έριδες στα επαναστατικά χρόνια και ύστερα τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα με τους φιλελεύθερους και εθνικόφρονες, μέχρι των ημερών μας αριστερούς και δεξιούς…
Ο μεγάλος μας ποιητής Γιώργος Σεφέρης υπενθυμίζει και νουθετεί: ‘Σβήνοντας κανείς ένα κομμάτι από το παρελθόν, είναι σαν να σβήνει και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον‘.
Στις μέρες μας και με την επικαιροποίηση των γεγονότων που στο ποδοσφαιρικό περιβάλλον της χώρος, ο σύγχρονος σπουδαίος καθηγητής και φιλόσοφος Σαράντος Καργάκος, προειδοποιεί και απεύχεται:
‘Απ’ την κερκίδα θα ξεπηδήσει η σπίθα που θα πυροδοτήσει τον νέο διχασμό‘. Οκτώβριος 1983.
Και ένας δικός μας ο Γιάννης Σκαρίμπας ‘ρίχνει τους κεραυνούς’:
‘Θρησκεία και μάλιστα τοτεμική. Παραληρηματικό αμόκ, μπρος στις κλωτσιές μιας δερμάτινης και ηλίθιας φούσκας‘…
Και η ομάδα έγινε πλέον ιδέα από ανίδεους νεαρούς και όχι μόνο. Τα συλλαλητήρια άρχισαν… τα έκτροπα συνακόλουθα… και ο Θεός βοηθός..!
Το ποδόσφαιρο σε καθοδική πορεία, συναντάει την πολιτική σε ανοδική προσπάθεια ν’ αναδυθεί, απ’ τα τρίσβαθα μιας πτωτικής οικονομικής και εκπτωτικής αξιακά δεκαετίας…
Και αυτό το γεγονός πρέπει σίγουρα να μας κάνει ν’ ανησυχούμε, σε μια περίοδο με γεγονότα, μείζονος εθνικής σημασίας, με την ενότητα ν’ αποτελεί μονόδρομο για το έθνος και τον λαό μας.