Ο Α.Ο. ‘Χαλκίς’ που προήλθε απ’ τη συγχώνευση των σωματείων Ολυμπιακού Χαλκίδος και ‘Ευρίπου’ Χαλκίδος, ιδρύθηκε στις 10 Ιουλίου 1967. Οι επαφές των δυο Διοικήσεων είχαν αρχίσει όμως πολύ νωρίτερα. Αρχικά ο ‘Εύριπος’ Χαλκίδος με το υπ. αρ. 65/14-6-67 έγγραφο του, που ήταν συνέχεια άλλων εγγράφων του, έκανε γνωστές στον Ολυμπιακό Χαλκίδος τις τελικές του προτάσεις. Ο Ολυμπιακός Χαλκίδος με το υπ. αρ. 129/26-6-67 έγγραφο έστειλε τις δικές του.
Και τα δυο σωματεία συμφωνούσαν στα βασικά σημεία, όπως π.χ. στο όνομα ‘Α.Ο. ΧΑΛΚΙΣ’. στα χρώματα ‘λευκά’ και στο 9μελές Διοικητικό Συμβούλιο. Τέλος στην εκπόνηση νέου καταστατικού. Διαφωνούσαν πάντως σε άλλα δευτερεύοντα και επουσιώδη.
Τα έγγραφα αυτά έπρεπε και κοινοποιήθηκαν άλλωστε και στις αρχές.
Ο τότε Νομαρχιακός Επιθεωρητής Σωματικής Αγωγής κ. Αθανάσιος Κωτσής, έστειλε το υπ. αρ. 218522/23470/4-7-67 έγγραφο του στα σωματεία με το οποίο συνηγορούσε στη συγχώνευση των δυο σωματείων.
Με βάση τα έγγραφα αυτά επενέβη η τότε στρατιωτική διοίκηση και με την υπ. αρ. Φ. 900/166/7777/10-7-67 απόφαση της, προέβη στην επικύρωση της συγχώνευσης των δυο σωματείων.
Έτσι κατά την άποψη του Κώστα Χαραμαντίδη, δημιουργήθηκε το μεγαλύτερο αθλητικό σωματείο της Εύβοιας.
Διαφοροποιείται ο Δημήτρης Δεμερτζής, ο οποίος στηλιτεύει κυρίως τη φορά των γεγονότων που έγιναν με τη χρήση ανελεύθερων πρακτικών της χούντα, που χαρακτηρίζει τη ‘συγχώνευση’ σαν μια ακόμη αντιδημοκρατική πράξη των στρατοκρατών…
Πολύ νωρίτερα και κατά την περίοδο ’65-’66, θέση παίρνει και ο αθλητικός τύπος. Γίνονται οι πρώτες διερευνητικές κινήσεις και ο Πάνος Γεραμάνης γράφει στο ‘ΦΩΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ’:
Α.Ο. ΧΑΛΚΙΣ -1967-
‘Μια αιμομικτική ποδοσφαιρική πράξη’
‘Το πρωί κήρυξης της δικτατορίας από την κεντρική πύλη της Στρατώνας-Σχολής Πεζικού από την μια μεριά κοπαδιαστά κάτω από σκληρές συνθήκες, περνούσαν οι συλληφθέντες δημοκράτες οδηγούμενοι στην εξορία και από την άλλη της ίδιας πύλης οπαδοί των ομάδων Ολυμπιακού και ‘Ευρίπου’, ζητωκραύγαζαν γιατί ο στρατηγός-διοικητής είχε αποφασίσει και διατάξει… την συγχώνευση τους και το κατασκεύασμα του ΑΟ ‘Χαλκίς’! Ακριβώς το πρωί της 21ης Απριλίου 1967 αυτοί οι κατάπτυστοι που μένουν παντοτινοί προδότες. Βεβαίως το 1981 το ΠΑΣΚΟ, ήταν και γι’ αυτούς κάτι σαν την κολυμπήθρα του Σιλωάμ’.
Όλο αυτό το σκηνικό καταγράφεται και περιγράφεται στην ‘ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΕΥΒΟΙΑ’ και στο φύλλο της 20ης Απρίλη του 2012/
Ήταν μια ανούσια ποδοσφαιρική πράξη τούτη η ‘συγχώνευση’ που μας προέκυψε στα 1967, με την εκπεφρασμένη βούληση της τότε χούντας, του υφυπουργού Αθλητισμού της εποχής Κώστα Ασλανίδη και την ‘προπαγανδιστική’ τακτική κάποιων τοπικών ποδοσφαιρικών παραγόντων.
Ήταν αχρείαστη, σε μια περίοδο, όπου ο ‘Εύριπος’ και κυρίως ο Ολυμπιακός πρωταγωνιστούσαν στη Β’ Εθνική, με πλασαρίσματα και οι δυο απ’ την 6η θέση σε κάποιες περιόδους της βαθμολογίας και πάνω. Το γήπεδο γέμιζε. Οι εξέδρες έσφυζαν από ρυθμό και ενθουσιασμό. Αν μη τι άλλο ‘οι εμπνευστές αυτού του σχεδίου’ πέτυχαν σε πρώτο στάδιο τη συρρίκνωση του Χαλκιδέικου ποδοσφαίρου, ενώ η συνέχεια με την πάροδο του χρόνου επέφερε τα δεινά της. Αστάθεια, υποβιβασμοί, διασυρμοί, μέχρι των ημερών μας. ‘Πτωματικός δότης’ για Λήλα Βασιλικού (2005) και ανάλογη ‘απόπειρα’ με τη νεοφανείσα, μονοετούς διάρκειας Α.Ε Χαλκίδας ‘αλά Π. Τερτίπη’ (2009)!
Εκείνη την περίοδο του ’67 κάποιοι κοντόφθαλμοι, παρερμηνεύοντας τις ‘κόντρες’ των δυο Χαλκιδέικων συλλόγων, σαν στοιχείο νοσηρότητας ή παθογένειας αν προτιμάτε και όχι άμιλλας και ευεξίας… έφθασαν μέχρι την ‘αυλή’ του Ασλανίδη! Προφανώς ο ‘υπουργός’ έδωσε εντολή στον στρατηγό της Σχολής Πεζικού και αυτός με τη σειρά του, διέταξε τα διοικητικά συμβούλια των δυο συλλόγων να πάρουν αποφάσεις υπέρ της συγχώνευσης. Οι Γενικές Συνελεύσεις των δυο συλλόγων έπρεπε να επικυρώσουν τις αποφάσεις των διοικητικών συμβουλίων. Μάλιστα ο στρατιωτικός διοικητής της Σχολής, έστειλε και κάποιον συνταγματάρχη να εποπτεύσει τις διαδικασίες, να ‘διευκολύνει’ και να ‘εκμαιεύσει’.. έστω και με ‘καισαρική’ το ΝΑΙ..!
Στον ‘Εύριπο’ υποδέχτηκαν λέγεται με ζητωκραυγές τη νέα κατάσταση, στον Ολυμπιακό όμως η δυσφορία ήταν έντονη. ‘Με το λουρί στο σβέρκο’, τέτοιες ανελεύθερες πρακτικές, δεν θα έβρισκαν πρόσφορο έδαφος. Ο Δημήτρης Δεμερτζής, σχεδόν απέπεμψε τον ‘εντολοδόχο’ του Στρατιωτικού Διοικητή, μπρος στον κίνδυνο και τον φόβο να υποκύψει η Γενική Συνέλευση:
‘Εσείς στον στρατώνα κ. Συνταγματάρχα, και εμείς στο γήπεδο. Πάμε να φύγουμε…’.
Κάποιοι βέβαια εκείνη την εποχή φρόντισαν να γίνουν αρεστοί στη χούντα… και έσπευσαν στο κάλεσμα του υπουργού, προπαγανδίζοντας υπέρ της συγχώνευσης. ‘Σωτήρες ή ενταφιαστές’, η σημερινή πραγματικότητα αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Ο φίλαθλος κόσμος της εποχής, μέρες του ’67, αναφέρεται στα ‘3Κ’ που απετέλεσαν και το ‘ουριαίο γαϊτανάκι’ του δικτατορικού συρμού προς τη συγχώνευση-συρρίκνωση του Χαλκιδέικου ποδοσφαίρου.
‘Γερασμένος’ θα φθάσει ο Ολυμπιακός μέχρι τη συγχώνευση του ’67. Καλό υλικό όμως και αξιόπιστο, όπως ο Δημήτρης και Τάσος Τσακάλης, ο Γιάννης Κακαβάς, ο Γιώργος Βλάχος, ο Γιάννης Μπρατσιώτης και οι νεότεροι της παρέας Νίκος Σιμιτζής και Αντώνης Δεληγιάννης.
Νεανικό και γεμάτο ταλέντο το έμψυχο δυναμικό, που έρχεται απ’ τον ‘Εύριπο’:
Ο Σούλης Παππάς, ο Νίκος Εμμανουηλίδης, ο Βασίλης Τοκπασίδης, ο Ανδρέας Τοκπασίδης, αλλά και ο τρίτος της οικογένειας Κώστας, που χρεώνεται στον Ολυμπιακό πάντως, ο Θόδωρος Κουμπιάς, ο Βασίλης Γιογιός και ο Νίκος Βασιλάκος. Ακόμη ο Ανδρέας Φράγκος, ο Δημήτρης Κουτσούμπης, ο Βαγγέλης Τσιβίκας και ο τερματοφύλακας Γιώργος Πεπονής.
Απ’ τους Αθηναίους ο Παναγιώτης Λίβας και ο Αλέκος Κουτσουδάκης από την ομάδα των Αμπελοκήπων και τους Ερασιτέχνες του Ολυμπιακού αντίστοιχα. Προτελευταίος σταθμός και για τους δυο ο Ολυμπιακός Χαλκίδος. Έφυγαν και οι δυο το καλοκαίρι του ’70, ο πρώτος ως ‘γέρος’ για να αντικατασταθεί απ’ τον ‘υπέργηρο’ Κώστα Βερτσώνη. Απ’ τη Λιβαδειά και τον ‘Εύριπο’ έρχεται ο τερματοφύλακας Λούκας Καγιάς και ο επιθετικός Βαγγέλης Ρόγκας (απ’ τον Πανγεωργικό).
Η ομάδα αυτή του ’67 με την καθοδήγηση του πολύπειρου και γεμάτου ποδοσφαιρική σοφία Βαγγέλη Χέλμη, με χαρακτηριστική άνεση θα πάρει το πρωτάθλημα, εξουδετερώνοντας τους κυρίους αντιπάλους της, ΟΦΗ και Παναχαϊκή. Τον ΟΦΗ του Λεμονή, του Βουζουνεράκη, του Θέμελη και του Παπαθεοφάνους -ένα ‘τσεκούρι’ της δεκαετίας του ’70- που πέρασε και απ’ τα λημέρια μας, τη δεκαετία του ’80 ως προπονητής του Ολυμπιακού.
Η Παναχαϊκή πρέπει να ‘χε στις τάξεις της, τους σπουδαίους άσσους με πανελλήνια ακτινοβολία, Καραμπίνη, Δαβουρλή, Ρήγα, Μιχαλόπουλο, Στραβοπόδη, Σκιαθίτη, μικρούς τότε σε ηλικία αλλά με μεγάλο ταλέντο, που θα διαπρέψουν στα μέσα της επόμενης δεκαετίας.
Κλείνοντας αυτή την ενότητα, πιστεύουμε ότι η συγχώνευση των δυο κορυφαίων συλλόγων της Χαλκίδας, ήταν για τον περισσότερο φίλαθλο κόσμο μια ‘ανίερη’ ποδοσφαιρική πράξη που έβλαψε το τοπικό ποδόσφαιρο. Δυο υγιείς ποδοσφαιρικές δυνάμεις του τόπου εκείνη την εποχή, δεν είχαν λόγο να συνενωθούν και μάλιστα μέσα από ανελεύθερες πρακτικές που επιβάλλονται με τη βία, χωρίς τη στοιχειώδη δημοκρατική ευαισθησία που υπαγορεύει η θέληση των πολλών.
Δυο ‘αδέλφια’ σε μια πράξη ποδοσφαιρικής ‘αιμομιξίας’…
