ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ... Στη χώρα της μούντζας και του ρε!
Α.Ο. ‘Χαλκίς’… Τι διάολο γίνεται..!
Συνεχίζει την καταστροφική του πορεία, ο άλλοτε κραταιός πλέον ιστορικός και απ΄τους ιδιαίτερα αντιπροσωπευτικούς συλλόγους στα υψηλά επίπεδα εκπροσώπησης του εθνικού μας ποδοσφαίρου Α.Ο. ‘Χαλκίς’ και βέβαια κάθε αγωνιστική επιφυλάσσει στο φίλαθλο κόσμο και κυρίως στον προπονητή της ομάδος Πάνο Τοκπασίδη, την μέθεξη με ακραία και αντιθετικά συναισθήματα, για όσους βέβαια γνωρίζουν, ιχνηλατώντας στα ποδοσφαιρικά μονοπάτια της τοπικής Ιστορίας…
Το τοπικό ποδόσφαιρο ζει μια παραδοξότητα, που κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται ακροβατώντας μεταξύ έπαρσης και αλαζονείας, συστατικά μιας άμετρης εγωλατρείας, που ελοχεύει στην ανθρώπινη φύση, με τον Α.Ο. ‘Χαλκίς’ να μετατρέπεται ουσιαστικά σε ‘όχημα’ μιας αλλόκοτης, ‘πασιχαρής’ και ακατανόητης εγωκεντρικότητας, που αντανακλά στο ποδοσφαιρικό τμήμα και συντελεί στην απορρύθμιση των πάντων…
Δεν ξέρω τι και πως ευαγγελίζεται το μέλλον του Α.Ο. ‘Χαλκίς’ ο Πρόεδρος Φοίβος Μορίδης, σίγουρα όμως η ποδοσφαιρική Χαλκίδα και μνήμη και γνώση έχει και ο φίλαθλος κόσμος δεν μπορεί να ταυτίζεται με ‘βραχονησίδα που κατοικείται από γλάρους..!’.
Βέβαια τούτος ο Πρόεδρος παρέλαβε ένα ‘σπάραγμα’ μιας λαμπρής ιστορίας, ένα πραγματικό ποδοσφαιρικό ‘απολειφάδι’, με στόχο όμως να βγάλει την ομάδα απ’ το τέλμα της ποδοσφαιρικής ανυποληψίας… όμως ‘τι διάολο γίνεται…’ και η ομάδα κατρακυλά δεχόμενη την μια ήττα μετά την άλλη από Κυριακή σε Κυριακή, σε κάτι ψαροχώρια, πατατοχώρια και τσοπανοχώρια χωρίς σταματημό…
Στην αρχή της ποδοσφαιρικής σεζόν δεν κατάφερε να ‘πείσει’ τον κατά τεκμήριο κορυφαίο Ευβοιώτη τεχνικό Γιώργο Λάμπρου για συνεργασία και δεν μπόρεσε να επιτύχει τον ‘επαναπατρισμό’ κάποιων έμπειρων ποδοσφαιριστών εγνωσμένης αξίας, πάνω στους οποίους θα μπορούσε να ‘κτίσει’ την ανοικοδόμηση μιας νέας και αναγεννημένης ομάδας.
Σίγουρα ο Φοίβος Μορίδης απέρχεται του αναθέματος και είναι ο τελευταίος που θα μπορούσε να κατηγορηθεί για το σημερινό κατάντημα. Τα αίτια είναι βαθύτερα και αναζητούν παραδοσιακούς ενόχους. Να… το ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο της πόλης κωφεύει. Το συναίσθημα απουσιάζει και η λογική λειτουργεί αποτρεπτικά. Η πολιτεία ‘σφυρίζει’ αδιάφορα στα δύσκολα. Οι ποδοσφαιρικές σχολές κι αυτές με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά εμπορευματοποίησης της παραγωγής νέων ταλέντων και οι προπονητές… ένα πόντο ρε αδελφέ να δώσουν σ’ αυτό το δύσμοιρο Ευβοϊκό ποδόσφαιρο! Έχουν κι αυτοί το μερίδιο της ευθύνης τους…
Και μέσα σ’ όλα αυτά θυμήθηκα τον Νιόνιο του έντεχνου και αφιερώνω σ’ όλους τους εμπλεκόμενους το τετράστιχο:
Φταίνε τα τραγούδια μας
Φταίει κι ο λυράρης
Φταίει κι ο λαός μας
που είναι μαραζιάρης
