ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ... Στη χώρα της μούντζας και του ρε!
Γαλάζιοι νάνοι
ή και…
μπλε ανθρωπάκια
Μικρού διαμετρήματος η Εθνική ποδοσφαιρική ομάδα των ανδρών, προφανές βέβαια, γιατί απαρτίζεται από μικρού αναστήματος ποδοσφαιριστές, κάτι που αποδείχθηκε περίτρανα στην πρόσφατη αναμέτρηση των διεθνών μας, με το ανίσχυρο, σχεδόν αχαρτογράφητο ποδοσφαιρικά και ανυπόληπτο μέχρι χθες Λιχτενστάιν, που σήμερα μπορεί να κομπάζει, πως ‘έστειλε αδιάβαστη’ μια ξιπασμένη πρώην πρωταθλήτρια Ευρώπης, υποχρεώνοντας την σε ντροπιαστική ισοπαλία και μάλιστα εντός έδρας.
Στη ‘χώρα της μούντζας’ λοιπόν κατά το επιτίτλιο σχόλιο… αλλά και της ‘καρπαζιάς’ από πενταετίας διαπορευόμενης της Εθνικής μας, στα προκριματικά μεγάλων διοργανώσεων. Ψιχίων επαίτης, των ομοτράπεζων της ‘αμφικτιονίας των ισχυρών’ της Ευρώπης. Εκεί που κάποτε κατείχε περίοπτη θέση.
Αν μη τι άλλο με τα ‘κατορθώματα’ τούτων των απίθανων γκαφαδόρων των γηπέδων που ντύνονται τα Εθνικά μας χρώματα, για να εκπροσωπήσουν μια ολόκληρη χώρα. Μάθαμε ποδοσφαιρική γεωγραφία, αναδείχνοντας εθνικές ποδοσφαιρικές ομάδες, όπως οι Φερόες, η Εσθονία, η Β. Ιρλανδία και πρόσφατα η Αρμενία και το Λιχτενστάιν σε… ‘υπερδυνάμεις’ που έρχονται να γράψουν ιστορία στο ‘κουφάρι’ της ποδοσφαιρικής Ελλάδας, που ως άζωη πλέον ύπαρξη, μεταπίπτει απ’ την ‘ζωή στο θάνατο’, σε μια έκσταση νεκροφάνειας. Η Ελλάδα του ποδοσφαίρου ‘πτωματικός δότης’ όλων αυτών των ανίσχυρων και ανεπαρκών έως χθες του Ευρωπαϊκού Ποδοσφαίρου.
Τι να περιμένεις, για να τα πούμε λαϊκά και ρεαλιστικά στην οργάνωση και διαχείριση της οικονομίας μιας αγωνιστικής αναμέτρησης αυτού του επιπέδου, απ’ τον Κουρμπέλη και τον Σάμαρη, που δεν θα μπορούσαν κατά το κοινώς λεγόμενο ‘να μοιράσουν σε δύο γαϊδάρους άχυρο…’ και από πάνω να τους χρεώσει την ευθύνη του δημιουργικού τομέα σ’ ένα παιχνίδι όπου χρειάζεται τακτικές και στρατηγικές και φιλοσοφία από προπονητές, που τα τελευταία χρόνια ‘απουσιάζουν’ και βέβαια επανερχόμενοι στα γηπεδικά όρια, που να βρεις σήμερα τον ‘επιτελικό’ που θα δώσει κατεύθυνση και καθοδήγηση, αφού ο Μπουχαλάκης κρίνεται ανεπαρκώς έως ελάχιστος γι’ αυτή τη δουλειά.
Σε μια ‘γραμμή’ νευραλγική όπου η Εθνική άλλων εποχών ευτύχησε να έχει στις τάξεις της εκεί στα μέσα της 10ετίας του ’70 σχεδόν ταυτόχρονα Δομάζο-Κούδα-Δεληκάρη, το πιο χαρισματικό τρίο όλων των εποχών, κάνοντας ουσιαστικά χάρη, παραχωρώντας ισοπαλίες 2-2 και 1-1 στην Δ. Γερμανία του Μπεκενμπάουερ, του Φογκτς, του Μπράιτνερ, του Χάινκε, του Βίλμερ. Τεράστια ισοπαλία στο ‘Μαρακανά’ 0-0 της Βραζιλία του Πιάτσα, του Κάρλος Αλμπέρτο, του Ριβελίνο, του Ζαϊρζίνιο, του Εντού.
Τούτες οι αναμνήσεις που παραμένουν, αποθησαυρίσματα της ποδοσφαιρικής ιστορίας αυτής της χώρας, όμως πλέον σπαράγματα και ξεφτιά ρομαντισμού για μας που τα ζήσαμε και σήμερα πλέον βιώνουμε την ανέχεια, μπρος σ’ ένα απόλυτα ζοφερό και καταθλιπτικό περιβάλλον της αποδόμησης του Εθνικού μας ποδοσφαίρου, μέσα απ’ τις τραγικές εμφανίσεις των διεθνών μας, που δυστυχώς συνεχίζονται.
