Στα αξιολογότερα γεγονότα του 1948, πρέπει να συμπεριλάβουμε την κατάκτηση του πρωταθλήματος με καθαρά αγωνιστικά κριτήρια από την Προποντίδα, το οποίο καταγράφεται ως το πρώτο επίσημο μεταπολεμικό πρωτάθλημα (’47-’48). Στον τελικό αγώνα που έγινε στο Εθνικό Σταδίο Χαλκίδας, την Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 1948, επικράτησε του Άρη Θηβών με σκορ 2-1. Τους αγώνες πρωταθλήματος διαιτήτευσαν οι επίσημοι διαιτητές της ΕΠΣΕΒ Πολυχρονόπουλος, Μακρής και Παπαδάκης.
Ακολούθως η Προποντίδα βρέθηκε στο ‘Περιφερειακό’, διεκδικώντας την άνοδο της στη Β’ Εθνική.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η θεμελίωση του νέου Εθνικού Γυμναστηρίου, επί της ‘Χαϊνά’ έγινε δύο χρόνια ενωρίτερα, στις 20 Οκτωβρίου του 1946, απ’ τον τότε Νομάρχη Ευβοίας κ. Νικόλαο Ευστρατίου. Εθιμοτυπικά τότε, είχε γίνει και φιλικός αγώνας, μεταξύ της Προποντίδας και της Ένωσης, που είχε λήξει ισόπαλος με 1-1 και σκόρερς τους Ευάγγελο Μαργέτη για την Προποντίδα και Φροίξο Κοντογιάννη για την Ένωση.
Πρώτος Πρόεδρος του νέου Εθνικού Σταδίου, ο Ιωάννης Αίσωπος, ο γνωστός για πολλές δεκαετίες έμπορος της Εβδομαδιαίας Αγοράς, με Αντιπρόεδρο τον Γυμνασιάρχη του Β’ Γυμνασίου Φώτιο Γιαννίκα, Γραμματέα τον καθηγητή Σωματικής Αγωγής, Εμμανουήλ Ζαγοριανό, Ταμία τον Διευθυντή του κλωστοϋφαντουργείου Θρασύβουλο Κεϊσόγλου και έφορο Νικόλαο Μάλλιο, δικηγόρο, γιο του μεγάλου δωρητή της γνωστής οικογενείας Ιωάννη Μάλλιου.
Με το τέλος της δεκαετίας, οι Γιώργος Παπαγεωργίου, Παναγιώτης Μεγαρίτης, δυο μεγάλες ποδοσφαιρικές μορφές του ’30 κυρίως, έχουν εγκαταλείψει την ενεργό δράση και ακόμη ο Στράτος Δρακόπουλος, που απαρτίζουν την επιθετική τριπλέτα της ‘Κυρίας’ του Ευβοϊκού ποδοσφαίρου προπολεμικά.
Μεγάλα ονόματα, τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, είναι πλέον ο ‘φύση’ έξω αριστερά αλλά και ‘θέση’ έξω δεξιά, Βέλλιος Τσώκος, γρήγορος, ευέλικτος και σπουδαίος ντριπλέρ. Ο Γιάννης Αδαμάκης, που έπαιζε με μεγάλη επιτυχία στα χαφ και που στις αρχές της επόμενης δεκαετίας έπαιξε και στον Πανιώνιο, ο Γιάννης Σαμαντούρας, ένας Γιάννης Οικονομίδης… ράπτης και ο Γιώργος Πλάκας μέσα αριστερά, υποδειγματικός παίκτης, αέρινος, ‘κοφτή ντρίπλα’ και ιδιαίτερα ομαδικός. Απ’ τους παλιούς της προπολεμικής γενιάς, ξεχωρίζει ο μεσο-αμυντικός Ευάγγελος Μαργέτης, ο Δημήτρης Τσιτσόπουλος (Μήτσος Παντειχιανός) και για λίγο ο Γιώργος Παπαγεωργίου και ο Στράτος Δρακόπουλος, όπως προαναφέραμε.
Η Προποντίδα είναι σε άνοδο και προσπαθεί να επωφεληθεί με το τέλος της δεκαετίας και να ‘προλάβει’ την έλευση της ‘ερυθρόλευκης καταιγίδας’ που θα ξεκινήσει μετά το ’52. Το έμψυχο δυναμικό της εμπλουτίζεται ακόμη περισσότερο. Αυτή την περίοδο (μετά το ’48) βρίσκουμε στην ομάδα και τους Τόλη Βαφία, Αντώνη Λέλο, Ιππία Αδαμάκη, Βασίλη Πλάκα, Νίκο Παπίλα, Ευάγγελο Μικιό, Βασίλη Μόσχο και Μιχάλη Εμμανουηλίδη. Σαστισμένοι απ’ το σοκ του Εμφυλίου, οι τέσσερις της Χαλκίδας, δείχνουν ισοϋψείς, χωρίς κανείς να έχει το προβάδισμα.
Η Προποντίδα βρίσκεται σε ‘καλό δρόμο’ άλλωστε είναι η πρωταθλήτρια του ’48 και οι φίλοι της, την συντροφεύουν σ’ όλες τις αγωνιστικές της αναμετρήσεις. Το στιχάκι που ακολουθεί προπολεμικός απόηχος, αντηχεί στα γήπεδα, ακούγεται και απ’ τους μεταπολεμικούς φιλάθλους της:
Ανοίξτε τα παράθυρα
και στρώστε τα βελούδα
για να περάσει η Προποντίς
με παίκτες αγγελούδια
Και η Ένωση βέβαια, προσπαθεί να κάνει αισθητή την παρουσία της στο τοπικό ποδοσφαιρικό στερέωμα. Θέλει ν’ ανεβάσει το ποδοσφαιρικό της πρεστίζ και κλείνει φιλικά εκείνη τη χρονιά του ’48, με μεγάλα ποδοσφαιρικά ονόματα συλλόγων των Αθηνών, με τον Φωστήρα, τον Αθηναϊκό, τον Αστέρα, το Παγκράτι και την ΑΕΚ, του Κλεάνθη Μαρόπουλου, του Στάθη Μανταλόζη, του Κώστα Πουλή και του Τρύφωνα Τζανέτη.
Η ΑΕΚ παραμένει και γι’ αυτή τη δεκαετία, η ‘φτωχομάνα’ του Χαλκιδέικου ποδοσφαίρου. Έχει στη διοίκηση, τους αδερφούς Γρηγόριο και Χαρίτωνα Καλτσίδη που καλλιεργούν το άθλημα με πάθος. Υπάρχουν αρκετοί ποδοσφαιριστές που διακρίνονται για το ταλέντο τους.
Οι παλιότεροι ενθυμούνται τον Αριστείδη Ποζίδη, κεντρική και όχι μόνο ποδοσφαιρική φυσιογνωμία, απ’ τα πρώτα χρόνια της Κατοχής, τον τερματοφύλακα Γιώργο Θανόπουλο (περάσε αργότερα απ’ τον Ολυμπιακό), έναν σκληροτράχηλο αμυντικό, τον Φόρτακα και κάποιον Ζήσο Λαψάνη, που έρχεται για λίγο απ’ την προπολεμική ΑΕΚ, τον οποίο ενθυμείται και περιγράφει χαρακτηριστικά και ο Γιώργος Ισμίρογλου. Με το τέλος αυτής της δεκαετίας (’40), πρέπει να έκαναν την εμφάνιση τους στα γήπεδα με τα χρώματα της ΑΕΚ οι σπουδαίοι επιθετικοί Μπάμπης Κωτσακόπουλος και Χάρης Νασουρίδης. Ο πρώτος νεαρός τότε προερχόμενος πάντως απ’ τον Ολυμπιακό.
Λίγο πριν την εκκίνηση του πρωταθλήματος ’46-’47, έχουμε και την σύνθεση του Δ.Σ. της ΕΠΣΕΒ: Θρασύβουλος Κεϊσόγλου (πρόεδρος) και Δημήτρης Πανταζής, Γεώργιος Νάκος, Παξινός Μπέης, Ντίνος Παπαδημητρίου (Χαλκίδας), Δαούτζης και Γιώργας (Θηβών).
Όσο και αν προσπαθήσαμε πάντως να πάρουμε πειστική απάντηση για το σωστό επώνυμο -Κεϊσόγλου-Κετσόγλου ή Κιοσέογλου και αν επρόκειτο για τον διευθυντή της Κλωστοϋφαντουργείου ή των Τσιμέντων Χαλκίδας, δεν κατέστη δυνατό και ίσως λιγότερη σημασία μπορεί να έχει σε αντιδιαστολή με την έντονη παρουσία και την εξαίρετη προσφορά αυτού του σπουδαίου παράγοντα, που σίγουρα πάντως στήριζε ‘Προποντίδα’.
Σε περαιτέρω έρευνα μας, ανακαλύπτουμε στο βιβλίο του Γιάννη Παπαγρηγορίου ‘Η σημερινή Χαλκίς’: Κατά την κατοχήν και μέχρι τα 1950 η ‘Προποντίς’ είχε Πρόεδρον της τον εξαίρετο φίλαθλον αείμνηστον Θρασύβουλον Κεϊσόγλου, επί των ημερών του οποίου η ανωτέρω ομάς είχε σημειώσει μέγιστην πρόοδο.
