Τα χρόνια που ακολούθησαν την Απελευθέρωση (Οκτώβριος του ’44) βρίσκουν τις ομάδες μας σε τραγική κατάσταση. Περιμαζεύουν τα συντρίμμια τους και ανασυγκροτούνται.
Στον Ολυμπιακό τεράστια είναι η συμβολή του Αλέκου Πάνου, που σ’ όλη τη διάρκεια της Κατοχής, κρατά βαθειά χαραγμένη μέσα του την ‘Ερυθρόλευκη ιδέα’ που προς το τέλος της δεκαετίας, γίνεται φλόγα που μεταλαμπαδεύεται και στους ‘ομόδοξους’ Δημήτρη Δεμερτζή, Ηλία Κοέν και Μιχάλη Τριμάνη.
Η είσοδος στη δεκαετία του ’50, χάρις στην παρουσία αυτών των ανθρώπων, τον βρίσκει με ‘παλαιό και νέο αίμα’ σ’ ένα ‘κυτταρικό κοκτέιλ’ φτιαγμένο για πρωταθλητές.
Στις άλλες ομάδες μας επικρατεί προχειρότητα, αλλά και μεράκι που κατευθύνει το συναίσθημα για το άθλημα και η αγάπη για την ομάδα-σύμβολο.
Της επαναφοράς του πρωταθλήματος (’46-’47) προηγήθηκε μια σειρά φιλικών συναντήσεων Ευβοέων και Βοιωτών, σαν μια γενική πρόβα για το πρωτάθλημα που θα επανερχόταν αυτήν την περίοδο.
Η πρώτη φιλική συνάντηση πάντως μετά την Απελευθέρωση, έγινε στη Θήβα στις 25 Μαρτίου 1945, μεταξύ Άρη Θηβών και Προποντίδας, που είχε νικητές τους Χαλκιδέους με 2-1. Η ‘ρεβάνς’ έγινε στη Χαλκίδα την 1η Απριλίου 1945, με την Προποντίδα σαρωτική να επιβάλλεται του αντιπάλου της με 7-1.
Οι φιλικές ποδοσφαιρικές συναντήσεις συνεχίστηκαν και μια εβδομάδα αργότερα, στις 8 Απριλίου 1945, ο Ολυμπιακός υπερίσχυσε του Πανθηβαϊκού με 3-0.
Στις 30 Ιουνίου 1946, σ’ ένα απ’ τα τελευταία φιλικά παιχνίδια, η Προποντίδα αποσπά εντυπωσιακή ισοπαλία απ’ τον Άρη Θηβών που συναντά στην έδρα του.
Φαίνεται λοιπόν από καταγραφές κυρίως στα ‘αρχεία της ΕΠΣΕ’ αλλά και μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν από κοντά τα ποδοσφαιρικά γεγονότα της εποχής, ότι το πρωτάθλημα επανήρχισε την περίοδο ’46-’47, σε μια περίοδο που η Χώρα συγκλονίζεται απ’ τον Εμφύλιο αδελφοκτόνο σπαραγμό για τον Ελληνισμό γενικότερα, που κράτησε απ’ το ’46 έως το ’49.
Ο τελευταίος επίσημος αγώνας βέβαια μεταπολεμικά, της πρώτης περιόδου έγινε στις 11 Μαΐου 1947 με τον Άρη Θηβών να κατισχύει της ΑΕΚ Χαλκίδας, με σκορ 5-0. Η ομάδα της Θήβας, πήρε τότε το πρωτάθλημα, όταν κέρδισε την ένσταση κατά του Ολυμπιακού Χαλκίδος για αντικανονική συμμετοχή του τερματοφύλακα Ηλία Καραγιάννη, που είχε δελτίο στην ΑΕΚ Χαλκίδος. ‘Αντικαθιστούσε’ τον αδερφό του Στέλιο που εκείνη την περίοδο υπηρετούσε την θητεία του.
Ο ίδιος ποδοσφαιριστής είχε τότε τιμωρηθεί απ’ την ΕΠΟ με τρίμηνο αποκλεισμό από κάθε αγωνιστική δραστηριότητα. Στον αγώνα που προηγήθηκε των γεγονότων και έγινε στη Χαλκίδα στις 23 Μαρτίου 1947 ο Ολυμπιακός Χαλκίδος είχε επικρατήσει του Άρη Θηβών με σκορ 5-2.
Ακολούθησαν εκτεταμένα επεισόδια και το Φρουραρχείο κλήθηκε να επιβάλλει την τάξη, παίρνοντας έκτακτα μέτρα.
Αξίζει ν’ αναφέρουμε ότι στον πρώτο αγώνα αυτής της περιόδου ’46-’47 που έγινε στη Χαλκίδα, η ΑΕΚ Χαλκίδας ήρθε ισόπαλη με τον Πανθηβαϊκό και με σκορ 2-2. Οι αγώνες που ακολούθησαν και έδωσαν συνέχεια στο πρωτάθλημα, έγιναν στις 16 Φεβρουαρίου, στις 23 του ίδιου μήνα και στις 9 Μαρτίου 1947, είχαν δε, νικητές τον Άρη επί του Πανθηβαϊκού με 2-0, την Προποντίδα επί του Άρη με 1-0 και τον Άρη Θηβών επί της Παλλεβαδειακή με 3-1.
Το χρονολόγιο της εποχής αναφέρεται και σ’ έναν αγώνα της Ένωσης με τον Άρη Θηβών, που έληξε χωρίς τέρματα 0-0.
Σ’ αυτό το σημείο ν’ αναφέρουμε και τους ποδοσφαιριστές της Χαλκιδέικης ομάδας, που μετείχαν της συνάντησης με το Θηβαϊκό σωματείο, για τη μνήμη των παλιών και την τιμή που πρέπει ν’ αποδώσουμε εμείς οι νεώτεροι: Γιάννης Μπούρικας-Φροίξος Κοντογιάννης-Βασίλης Δοξόπουλος-Χαράλαμπος Τζονιχάκης-Νικόλαος Σκαρπάθος-Γεώργιος Κοντογιάννης-Τάκης Παπαναγνώστου-Γεώργιος Στράντζαλης-Γιάννης Βασιλείου-Χρήστος Κατσιγιάννης-Γιάννης Ζαχαρός και Μπάμπης Δοξακόπουλος.
Η Παλλεβαδειακή και η ΑΕ Ορχομενού, ήταν οι ομάδες που πρωτοστάτησαν τότε στην προσπάθεια ‘απόσχισης’ απ’ τον μικτό όμιλο την διοργάνωση καθαρά Βοιωτικού ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος. Ο τότε πρόεδρος της ΕΠΣΕΒ Γεώργιος Νάκος, η μεγαλύτερη ίσως μορφή του Ευβοϊκού ποδοσφαίρουμ με πανελλήνια εμβέλεια και ακτινοβολία, με ευδόκιμη υπηρεσία στην Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Εύβοιας-Βοιωτίας από της ιδρύσεως της και σύμβουλος επί σειρά ετών στην ΕΠΟ, αντέδρασε αποφασιστικά… και η ΕΠΟ ‘αποκατέστησε’ την τάξη. Συνέστησε στο ΔΣ της ΕΠΣΕΒ να αναθεωρήσει την αρχική απόφαση ‘αποπομπής’ για την Παλλεβαδειακή, όμως δεν έπραξε το ανάλογο και αυτοδίκαιο για την ΑΕ Ορχομενού.
Είχε και το Βοιωτικό ποδόσφαιρο σημαντικούς παράγοντες εκείνη την εποχή, όπως ο Παπακωνσταντίνου, ο Παπαγεωργίου, ο Νταραδήμος και Παπαντωνίου, που έδιναν μάχες στην ΕΠΣΕΒ και ΕΠΟ για το καλό των ομάδων τους. Πρόσωπα σεβαστά για την εντιμότητα τους, με αξιακή υπεροχή έναντι των Χαλκιδέων και λεβεντιά παρά την απώλεια των πρωτείων απ’ τον Ολυμπιακό, όπως θα τονίσει ο Δημήτρης Δεμερτζής. Υπήρχε κλίμα εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας και είχε ανατεθεί η υπεράσπιση των δικαίων τους κατά διαστήματα σε εκπρόσωπο… του ανταγωνιστή Ολυμπιακού.
Ήταν ένα ιδιαίτερα επεισοδιακό πρωτάθλημα (’46-47) ανάμεσα στις Χαλκιδέικες και Θηβαϊκές ομάδες, που πρόσφερε δυνατές συγκινήσεις στους ποδοσφαιρόφιλους των δυο πόλεων, όμως αυτή τη φορά ο τίτλος κρίθηκε στα ‘χαρτιά’ και τις ενστάσεις, όπως περιγράψαμε τα γεγονότα πιο πάνω.
Τα γεγονότα μεγάλης έντασης σε αγωνιστικό και ‘διπλωματικό’ επίπεδο της προηγούμενης αγωνιστικής περιόδου, οδήγησαν… και προς εκτόνωση της κατάστασης τους υπεύθυνους της ΕΠΣΕΒ, που προχώρησε με την άδεια της ΕΠΟ, στην κατάρτιση δυο ομίλων με Ευβοϊκές και Βοιωτικές ομάδες αντίστοιχα, για την περίοδο ’47-’48.
Οι δυο πρώτες στη βαθμολογία θα δοκιμάζονταν σε τελική αναμέτρηση. Δεν γνωρίζουμε επακριβώς και οι πληροφορίες μας δεν επιβεβαιώνονται, γιατί μπορεί οι δυο ‘πρωταθλητές’ ν’ ακολουθούσαν διαφορετικούς δρόμους, μέσα απ’ τη διαδικασία του ‘πρωταθλήματος πόλεων’, που πρέπει πάντως να τέθηκε σε εφαρμογή μετά το τέλος του Εμφυλίου και με την έναρξη της επόμενης δεκαετίας.
Το πιθανότερο ήταν ο νικητής της τελικής αναμέτρησης των δύο πρωταθλημάτων, να συμμετείχε ως εκπρόσωπος των δύο Νομών σ’ αυτό το πρωτάθλημα (πόλεων), που είχε τον χαρακτήρα και τον χαρακτηρισμό ‘Περιφερειακό’ και που αυτός που θα επικρατούσε από ένα όμιλο ομάδων θα επικύρωνε την είσοδο του στην Β’ Εθνική.
