Δημοσίευση του Μπάμπη Σταθόπουλου σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης για τον Αντώνη Καρδαμήλα, που ‘έφυγε’ απ’ τη ζωή.
‘Απ’ τους πρώτους ανθρώπους που συνάντησα στην ενασχόλησή μου με την τοπική δημοσιογραφία ήταν ο Αντώνης Καρδαμήλας, ο κυρ – Αντώνης της “Εύβοια – Σπορ”… Σε αυτόν παρατήρησα απευθείας το δόγμα της ζωής, πως η ανθρώπινη “δίψα” και το αίσθημα της αυτοσυντήρησης ή “επιβίωσης” έρχεται να υπερνικήσει πολλές φορές τις αντίξοες συνθήκες και την έλλειψη “μέσων” προς την επίτευξη ενός στόχου…
Πιο συγκεκριμένα, ο κυρ – Αντώνης δεν είχε κάποιες ιδιαίτερες γνώσεις ή μόρφωση, δεν ήξερε γράμματα, να το πούμε έτσι γενικόλογα και κατανοητά. Δεν είχε δώσει βάση στο σχολείο, εύλογα για την εποχή του και τις συνθήκες στην μεταπολεμική επαρχία (βόρεια Εύβοια). Άνθρωπος του μόχθου και της βιοπάλης, κατάφερε να ζήσει με αξιοπρέπεια κι ευτυχισμένα (μέχρι τουλάχιστον το κακό με τον γιο του, Γιώργο, τον οποίο έχασε πριν κάτι χρόνια…), ενώ μπόρεσε να κρατηθεί σαν αθλητικογράφος μέσα απ’ την ιστορική τοπική αθλητική εφημερίδα του αείμνηστου Γιάννη Καπνίση.
Σίγουρα, στη σύγχρονη εποχή ο κυρ – Αντώνης δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να ευδοκιμήσει στην ενασχόλησή του με τη δημοσιογραφία, έστω κι απ’ αυτή την ανάλαφρη διάσταση της αθλητικογραφίας, αλλά θα μπορούσε να γίνει μέγας …ΔΙΔΑΚΤΩΡ σε νέες και νέους που θέλουν να ασχοληθούν με το …και καλά, πλέον, εν λόγω λειτούργημα στο σημαντικό θέμα του επαγγελματισμού, της τυπικότητας, της …υπερκίνησης και του …”ότι χρειάζεται για να βγει η δουλειά”!
Μέχρι και πριν λίγα χρόνια ζητούσα την βοήθειά του στα πράγματα που μπορεί να προσφέρει… Να μαζεύει αποτελέσματα, στοιχεία (ως εκεί που μπορεί…), ειδησούλες και λοιπά …τρεχαντηρίστικα πράγματα που χρειάζεται να γίνονται από κάποιους… Πάντα πρόθυμος, με θέρμη και …κάψα πολλές φορές, χωρίς πολλές απαιτήσεις, περισσότερο κι απ’ τα χρήματα σεβασμό κι εμπιστοσύνη (κι ας γνώριζες ότι μπορεί και να μην είναι έτσι, του την έδειχνες…). Σαν συνεργάτης είχε τα ζητήματά του, αλλά όσοι τον γνώριζαν, μπορούσαν να πάρουν απ’ αυτόν αυτό που μπορεί καλύτερα και ήθελε να προσφέρει… Με λίγα λόγια …”σκύλος” στην εργασία του κι εγωϊστής, με την καλή έννοια κι απόδοση…
Ο κυρ – Αντώνης “έφυγε” στα 74 του, γεμάτος απ’ τη ζωή κι αυτό δεν το γράφω …έτσι, γνωρίζω… Μας άφησε να θυμόμαστε αλιγορικά ότι η χελώνα μπορεί να κερδίσει τη διαδρομή, αρκεί να επιμείνει μέχρι τέλους…
Γεια σου ρε ψυχάρα, το “Μάτι της μπάλας…” δεν κλείνει ποτέ!’
