EVIASPORTS.GR ΙΣΤΟΡΙΚΑ-ΡΕΤΡΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΣΤΗΛΕΣ

‘Η ΜΝΗΜΗ ΔΑΚΡΥΖΕΙ’: Οπαδικά καφενεία-Φίλαθλα ταβερνάκια

Ομάδα εμπόρων και επαγγελματοβιοτεχνών η ‘Ένωση’. Στην ‘άρχουσα τάξη’ της εποχής, ανήκε ο Ολυμπιακός. Επιστήμονες, διανοούμενοι και υψηλόβαθμα στελέχη Ιδρυμάτων και Οργανισμών, αποτελούσαν το Διοικητικό Συμβούλιο. Σύλλογοι και οι δυο μελών οικονομικά ισχυρών ‘τιτάνων’. Πανζουρλισμός και στις τάξεις των φιλάθλων. Ο φίλαθλος κόσμος είχε χωρισθεί στα δυο. Μεγάλες κόντρες στο γήπεδο, αλλά και στο περιθώριο του αγωνιστικού χώρου… στην ‘εξέδρα’ που το πρώτο γυμναστήριο διέθετε μόνο μια, αυτή των τριακοσίων..!

Οι άλλοι δυο, Προποντίδα και ΑΕΚ εγκλωβισμένοι στις προσφυγικές εμμονές τους. Είχαν όμως και αυτοί τα δικά τους καφενεία.

Στην κεντρική αγορά είχε στήσει η ‘Ένωση’ το ‘στρατηγείο’ της, στο περίφημο καφενείο του ‘Καραλιώτη’ ‘Η Οάσις’, με πληρότητα ‘εκατό τοις εκατό’ σε θαμώνες, απ’ τους οποίους οι οκτώ στους δέκα ήταν ‘Ενωσέοι’. Εκεί ήταν πάντα η ‘μάνα-κλώσσα’ που τους μάζευε όλους…

‘Καραλιώτης’ έτσι τον γνώριζαν οι πάντες, γιατί το κανονικό του όνομα ήταν Γιώργος Ανδριανάκης και ήταν αδελφός ενός ακόμη ‘διάσημου’ της ιστορίας, του Μανώλη που όλοι γνώριζαν και προτιμούσαν για το περίφημο ‘ανώμαλο’ παγωτό, όπως αναφερόμαστε για τη συνέχεια.

Εκεί γίνονταν αναλύσεις των αγώνων, καταστρώνονταν τα σχέδια κατίσχυσης του αντιπάλου, εκεί οι ‘καταδίκες’ αλλά και η αποθέωση των νικητών.

Απ’ αυτό το καφενείο ξεκίναγαν όλοι μαζί για το γήπεδο, με μπροστάρη και αρχηγό τον ‘Γιώργο τον καφετζή’, που άφηνε στο πόδι του τους παραγιούς, για ν’ ακολουθήσει και να παρακολουθήσει την αγαπημένη του ομάδα την ‘Ένωση’. Ο ίδιος σήκωσε και το βάρος της ανάσυρσης του συλλόγου μετά την Κατοχή, κρατώντας όρθια την ‘Ένωση’ σε χρόνια δύσκολα.

Βέβαια όπως θα περιγράψουμε για τη συνέχεια με τον πόλεμο, διαλύθηκαν τα πάντα, όμως το ‘καφενείο του Καραλιώτη’ παρέμεινε να συντηρεί ‘την σπίθα της προσμονής’ για καλύτερες μέρες και με το ποδόσφαιρο και πάλι στο προσκήνιο. Σ’ αυτόν τον χώρο η ‘Ένωση’ διατηρούσε και τα γραφεία της μέχρι το ’40.

Κάπως έτσι περιγράφει ο Βασίλης Τουλούμης τις αναμνήσεις του, όμως ο Γιώργος Ισμίρογλου υποστηρίζει ότι πριν τον πόλεμο αυτό το κτίσμα ανήκε σε κάποιον γιατρό που το νοίκιαζε και λειτουργούσε τότε σαν τσαγκαράδικο. Τα τσαγκαράδικα τότε ήταν σε μεγάλη ακμή… και τα παπούτσια είχαν… διαχρονική αξία!

Εκεί που η Αβάντων συναντάει την Ερμού, στην άνοδο της τελευταίας προς την Κριεζιώτη, ήταν προπολεμικά και για πολλά χρόνια μετά, το καφενείο ‘Καραπετάκου’.

Στέκι των ερυθρόλευκων. Ένα μεγάλο μέρος της άρχουσας τάξης της πόλης, σύχναζε εκεί, που προτιμούσε μόνο Ολυμπιακό. Αριστερά όπως ανεβαίνουμε την Αβάντων και ακριβώς απέναντι μια μεγάλη μουριά, ο ίσκιος της οποίας δρόσιζε τα καλοκαίρια τους θαμώνες του ‘κόκκινου καφενείου’. Αυτό το καφενείο δεν ξεχώριζε σε σχέση μ’ εκείνο του ‘Καραλιώτη’ ως ‘επιχειρησιακό κέντρο’ των ερυθρόλευκων εξορμήσεων. Λειτουργούσε όμως περισσότερο ως ‘κέντρο προσηλυτισμού και στρατολόγησης’ νέων επιφάνων μέλων, για το ερυθρόλευκο στρατόπεδο.

Οι Προποντιδέοι είχαν ορμητήριο και σημείο εκκίνησης το ‘καφενείο του Μήτσου του Παντειχιανού’ στη Νεάπολη. Ασφυκτικά γεμάτο τα Σαββατο-κύριακα. Ήταν το σύμβολο της προσφυγιάς. Χανόσουν, ένιωθες άβολα σαν ετερόριζος. Ήσουν σχεδόν παρείσακτος. Ήταν ένα ιδιαίτερα θορυβώδες περιβάλλον, με θαμώνες λαϊκής βάσης, γεμάτους πάθος και προσδοκία για την ανάμνηση των ‘χαμένων πατρίδων’. Ένα ‘αθλητικό προπύργιο της προσφυγιάς’ που έθρεψε γενιές και γενιές αθλητών και φιλάθλων.

1925-Από τα παλαιότερα ταβερνάκια του Φραγκιά στη Χαλκίδα. Στα άκρα του τραπεζιού, ο πατέρας Βαγγέλης και ο γιος Ηρακλής.

Οι ΑΕΚτζήδες είχαν το ‘Καφενείο του Ιάκωβου Χαβαζόπουλου’ ‘η του ‘Χάβαζα’ όπως συνηθιζόταν να τον αποκαλούν, εκεί κοντά στα ‘Τούρκικα μνήματα’, μάλλον απαξιωτική έκφραση των ντόπιων προς τους ξενόφερτους πρόσφυγες, τους ‘ξενομερίτες’ όπως τους έλεγαν. Όπως μας πληροφόρησαν κάποια στιγμή, επρόκειτο για το Τούρκικο πράγματι, νεκροταφείο από την εποχή της σκλαβιάς. Εκτεινόταν εκεί που σήμερα στεγάζεται η ‘ΗΛΕΚΤΡΟΕΥΒΟΪΚΗ’ και μέχρι σχεδόν τον ‘ΔΑΡΙΓΚ’ και γύρω-γύρω μια ατελείωτη ‘παραγκούπολη’ να υποδηλώνει το φτωχό βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων στα πρώτα εκείνα χρόνια, μετά τον μεγάλο διωγμό.

Τα πιο γνωστά ταβερνάκια της προκατοχικής περιόδου, ήταν του ‘Κλεισμένη’ στην Πλατεία Αγοράς και του Δημητράκη του Φλώκουυ στη Νεάπολη, το ‘Ρεγγίνα’. Ακόμη του Ηρακλή Φραγγιά, στην ομώνυμη περιοχή, το παλαιότερο ίσως απ’ όλα.

Ο ίδιος ένας ιδιόρυθμός ρεμπέτης, που ήταν ‘έξω καρδιά’ και εκεί μαζεύονταν όλοι οι ‘ομόδοξοι’ ομνύοντας στα ‘ιδεώδη’ της βαριάς κουλτούρας, αυτής της νέας τάσης μουσικής έκφρασης και όχι μόνο… Ο εγγονός του επίσης Ηρακλής, αναφέρει το 1912 ως έτος πρώτης λειτουργίας.

Το πρώτο πάντως είχε τα χρώματα κυρίως της Ένωσης, αλλά και της ΑΕΚ. Αυτό της Νεάπολης ήταν πολυσυλλεκτικό με περισσότερο έντονο το στοιχείο των ερυθρόλευκων και Προποντιδέων. Άλλωστε ο ιδιοκτήτης του, Δημήτριος Φλώκος, ευρύτερα γνωστός στο φίλαθλο κοινό, αναγνωρίσιμος και αγαπητός. Ασχολήθηκε με τα διοικητικά της Προποντίδας και αργότερα με τον Α.Ο. ‘Χαλκίς’, προσφέροντας γενικότερα γενικότερα στο Ευβοϊκό ποδόσφαιρο. Εδώ ξεφαντώνουν οι νικητές της Κυριακής και εδώ ‘πνίγουν’ στο παραδοσιακό κρασάκι την πίκρα τους οι ηττημένοι. Τα πειράγματα ‘πάνε σύννεφο’ σε μια ατμόσφαιρα εγκαρδιότητος, χωρίς εντάσεις και έκτροπα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Κύπελλο Εύβοιας: Η κλήρωση της 3ης φάσης

Κώστας Λαγός

ΠΑΙΔΩΝ ΕΠΣΕ: Αλλαγές αγώνων 4ης αγωνιστικής

Κώστας Λαγός

Στ. Αντωνίου: ‘Δεν μπορεί κάποια χωριά να ανεβαίνουν στη Γ’ Εθνική!’

eviasports