ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ... Στη χώρα της μούντζας και του ρε!
Γιάννης Βαγιάννης…
Όταν η προσδοκία… συναντά την μνήμη
Απόγονος προσφύγων Μικρασιατών, ο νέος Πρόεδρος του Α.Ο.Ν. Αρτάκης και προσωπικά θα προτιμούσα την λεκτική έννοια, ‘επενδυτής’, που παραπέμπει στην ουσιαστική απόδοση της έκφρασης ‘στηρίζω μια προσπάθεια, ένα στόχο…’ στην προκειμένη περίπτωση αθλητικής ιδεολογίας και ποδοσφαιρικής δόμησης. Γιατί ο όρος ‘Πρόεδρος’ στις μέρες μας, με την άκρατη και άκριτη διεύρυνση και διάχυση του σ’ όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, κινείται στα όρια μεταξύ διακωμώδησης και διαπόμπευσης. Άλλωστε φλερτάρει με τον ‘τύπο’ και όχι με την ουσία, ως στερεότυπο διαχειριστικής επάρκειας συγκεντρώνοντας ιδιαίτερες αναλόγως ικανότητες και δεξιότητες στην άσκηση των καθηκόντων του. Στα ποδοσφαιρικά επιγενόμενα υπάρχει στις περισσότερες των περιπτώσεων ταύτισης και εννοιολογική συνένωση των δύο όρων… και εγώ παρασυρμένος δεκαετίες τώρα στο σχολιασμό και στην σαγήνη της ερμηνευτής λάγνειας ‘τυπολάτρης’ ή ηπιότερα τακτικιστής καλούμαι να παρουσιάσω λοιπόν τον σημερινό καλεσμένο της ‘μούντζας’…
Γράφω στην ‘ΜΝΗΜΗ’ και το επαναφέρω σε τούτες τις γραμμές για να τιμήσω και ίσως να προκαλέσω την συγκίνηση στον Γιάννη Βαγιάννη:
‘Οι πρόσφυγες που κατέφθασαν απ’ τα Μικρασιάτικα παράλια, διωγμένοι απ’ τα ‘Τούρκικα γιαταγάνια’ πρόλαβαν να ζήσουν πολλές δεκαετίες ευημερίας και να προκόψουν σ’ όλους τους τομείς. Στο εμπόριο, στις τέχνες, στα γράμματα. Οι ντόπιοι, οι Ελλαδίτες, μεσ’ την μιζέρια και την ταλαιπωρία και συγχρόνως ‘αφυδατωμένοι’ από ιδέες, εμπνεύσεις και προσδοκίες. Ήταν τα στοιχεία με τα οποία ‘μπολιάσθηκαν’ οι Έλληνες Μικρασιάτες με τους Ελλαδίτες. Ήταν αυτοί που ‘θεμελίωσαν’ τους πρώτους ποδοσφαιρικούς συλλόγους στη θύμηση των ‘Χαμένων Πατρίδων’. Η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ, ο Πανιώνιος, ο Απόλλων Καλαμαριάς και Αθηνών και δεκάδες άλλοι μικρότεροι σε όνομα και ποδοσφαιρική αξία, γέμισαν τη χώρα με το πνεύμα, το πάθος και το όραμα του πρόσφυγα-μετανάστη. Μήπως άλλωστε η Προποντίδα και η ΑΕΚ Χαλκίδας δεν είναι παιδιά της προσφυγιάς και ακόμη ο ΑΠΟΧ ‘Πρωτεύς’, ο ΑΟΝ Αρτάκης και ο Κύζικος, ο ΑΟ Αλατσάτων, ο Ελλήσποντος, η Δόξα Προκοπίου, η ΑΕ Σινασσός και τόσα άλλα ποδοσφαιρικά σωματεία διάσπαρτα στην Εύβοια, δεν έθεσαν σαν ποδοσφαιρική προμετωπίδα, την προγονική καταγωγή τους, στη μνήμη των ‘Χαμένων Πατρίδων’ που μια χούφτα εμπνευσμένοι παράγοντες, μετέτρεψαν πριν κάποια χρόνια και σε θεσμό, που απ’ την μια η φθορά στο χρόνο και απ’ την άλλη η αλλοτρίωση και ο καβουκισμός, τείνουν να εκλείψουν σαν εκδήλωση μνήμης και τιμής για τους τόπους που χάθηκαν…’.
Στον καλπασμό των εποχών όλα τούτα απομένουν ‘ξεφτιά ρομαντισμού’, όμως τα προσφυγικά γονίδια συνυπάρχουν και σ’ αυτόν τον ποδοσφαιρικό παράγοντα, που έφερε άλλο ύφος και ήθος στα ποδοσφαιρικά πράγματα του τόπου, πραγματώνοντας επί του παρόντος έναν πρώτο αρχικό στόχο. Άλλωστε και ο αείμνηστος πατέρας του, πρόσφατα απελθών, υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος του Α.Ο.Ν. Αρτάκης και προφανώς το συναισθηματικό και βεβαίως το συγκινησιακό στοιχείο παίζουν ίσως πρωταρχικό ρόλο για τον άνθρωπο και φίλαθλο Γιάννη Βαγιάννη.
Φαίνεται καθαρά ότι μέχρι στιγμής καταφέρνει να συνενώσει την αθλητική κοινωνία… ‘παλαιόθεν αενάως σπαρασσόμενη’ και να συσπειρώσει τον φίλαθλο κόσμο της Ν. Αρτάκης.
Καλωσόρισες Γιάννη… και φυσικά θα επανέλθω.
