
ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ... Στη χώρα της μούντζας και του ρε!
Βίας συνέχεια & η αγγλική συνταγή
Ένα διαχρονικό νοσηρό φαινόμενο που πλήττει το ποδόσφαιρο και γενικότερα των αθλητισμο, μια κατάσταση που πέραν της χρονιότητας παρουσιάζει υποτοπιάζοντα χαρακτηριστικά, που προβληματίζουν και ανησυχούν ιδιαίτερα τους ιθύνοντες.
Οχετός ύβρεων, ωμός ακατέργαστος λόγος, εμετικά συνθήματα αποτελούν το πρελούδιο μιας έκρυθμης κατάστασης, που συχνά οδηγεί στην εκδήλωση φαινομένων με έντονα στοιχεία που δεν διαφέρουν από εγκληματικές συμπεριφορές που φθάνουν μέχρι το οριακό λιντσάρισμα.
Δικαίως όμως και σε προηγούμενο σχόλιο μου αναφέρω ότι ‘απ’ την κερκίδα θα ξεπηδήσει η σπίθα που θα πυροδοτήσει το νέο διχασμό’, με την πολιτεία να βερμπαλίζει στην θέσπιση μέτρων που δεν αναλαμβάνονται, εντείνοντας την χαοτική κατάσταση που επικρατεί στα γήπεδα, δίνοντας στην βία μυθικές διαστάσεις που παραπέμπουν στο θεριό της ‘Λερναίας Ύδρας’, όπως την μάθαμε στα πρώτα μαθητικά μας χρόνια, αυτή και τους συμπρωταγωνιστές Ηρακλή και Ιόλαο!
Είναι γνωστό ότι ο χαρακτηρισμός ‘Χούλιγκαν’ αποτελεί μια υπαρκτή πραγματικότητα των γηπέδων και ο χουλιγκανισμός η επώνυμη βία. Οφείλει την προέλευση του στο όνομα μιας ιρλανδέζικης οικογένειας, που ζούσε γύρω στα τέλη του 17ου αιώνα στην πρωτεύουσα της Αγγλίας και που με τις βίαιες πράξεις και συμπεριφορές απασχολούσε διαρκώς την Λονδρέζικη Αστυνομία.
Με το ποδόσφαιρο να αναπτύσσεται, να εξελίσσεται και να γιγαντώνεται στην μητροπολιτική του φαινομένου Αγγλία, η βία αποκαλύπτει το αποκρουστικό της πρόσωπο απ’ τις αρχές του προηγούμενου αιώνα με την διάχυση και εδραίωση της στους αγωνιστικούς χώρους και γύρω απ’ αυτούς, περνώντας πλέον το στενό της Μάγχης.
Σήμερα αποτελεί σύμπτωμα κοινωνικής νοσηρότητας. Εξαπλώνεται γρήγορα και ανεξέλεγκτα, πλήττοντας και το λαοφιλέστερο των αθλημάτων, ποδόσφαιρο. Στην Ελλάδα Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός χαμένοι στην αιωνιότητα, διαιωνίζουν το άσβεστο μίσος, που διαποτίζει γενιές και γενιές με αρχεγονικές του ποδοσφαίρου μας ρίζες, μέσα απ’ τον παραλογισμό, την παράκρουση, που συντηρεί την φιλοσοφία επιλογής του ακατανόητου, αποξενώνοντας απ’ τους χώρους άθλησης και ψυχαγωγίας και αποκόπτοντας το μεγαλύτερο τμήμα της υγιούς μάζας των γνήσιων φιλάθλων.
Αναφέρθηκα στο θεωρητικό κομμάτι ύπαρξης του φαινομένου, προσδοκώντας στους επόμενους σχολιασμούς μου, ν’ ασχοληθώ με την μελέτη και ερμηνεία του φαινομένου, δίνοντας έμφαση στο πρακτικό μέρος αντιμετώπισης του, μέσα απ’ την Αγγλική συνταγή.