‘Η ΜΝΗΜΗ’…
ταξιδεύει σήμερα…
Το ποδόσφαιρο στη Χαλκίδα την περίοδο του Μεσοπολέμου
Αυτή τη δεκαετία η Προποντίδα δεν αποτελεί αμελητέα δύναμη. Την έχει αγκαλιάσει όλο το προσφυγομάνι και αποτελεί το καμάρι του. Σηκώνει ανάστημα στους δυο γηγενείς και ισχυρούς της πόλης και αναδεικνύει σπουδαίους ποδοσφαιριστές.
Από αναφορές στον Τύπο, εκείνης της εποχής, έρχονται γενικές πληροφορίες για το ποδόσφαιρο που παίχθηκε αυτή τη δεκαετία. Δεν συναντάς ποιοτικά στοιχεία για παίκτες και βέβαια για τους Προποντιδέους που ‘συντηρούνται’ στις στήλες των εφημερίδων, λαμβάνοντας ‘ψιχία δημοσιότητος’. Κυρίως μαθαίνουμε απ’ τον Γιάννη Παπαγρηγορίου, που υπήρξε άλλωστε και ιδρυτικό στέλεχος της Προποντίδας, που λειτούργησε αρχικά ως ανταποκριτής του Αθηναϊκού τύπου της εποχής και αργότερα εκδίδοντας πλήρη πολιτική και αθλητική εφημερίδα εκείνα τα πρώτα χρόνια αυτής της δεκαετίας. Σπουδαίος ανταποκριτής πολιτικών και αθλητικών εφημερίδων της εποχής υπήρξε και ο Νικόλαος Αφεντάκης.
Στο ‘Αθλητικό Βήμα’ του οποίου μόνιμος ανταποκριτής στη Χαλκίδα είναι ο Γεώργιος Σωτηρίου, παίρνουμε ‘γεύση και γνώση’ του έμψυχου δυναμικού:
Τερματοφύλακας ο Λαμπρινός. Στην άμυνα, ο Γιάννης Οικονομίδης, ο Μητσάκης και ο Ευάγγελος Μαργέτης. Στο κέντρο ο Δημήτρης Τσιτσόπουλος (γνωστός ως Μήτσος Παντειχιανός), ο Γεώργιος Ζαρίφης και ο Ιωάννης Τσιβούλης. Στην επίθεση και στα άκρα από δεξιά ο Παναγιώτης Μεγαρίτης, από αριστερά ο Στράτος Δρακόπουλος και στο κέντρο της επίθεσης, ο Γεώργιος Παπαγεωργίου (Πόντικας) και εναλλακτικά ο Γεώργιος Παπαδάκης. Προς το τέλος της δεκαετίας ο Πέτρος Αθηναίος, ο Γεώργιος Στράντζαλης και ο Κώστας Κακαράς. Ακόμη ο Βασίλης Μαστροβασίλης, ο Ευστράτιος Στράτος, ο Νίκος Μπουρνόβαλης, ο Φάνης Βερνέζος, ο Δημήτριος Παπαϊωάννου, ο Γεώργιος Μαργέτης και ο Ευάγγελος Βερνέζος πληρούν ή αναπληρώνουν τους πιο κάτω αναφερόμενους.
Ήταν στα 1939 όταν η Προποντίδα υπήρξε νικήτρια κατακτώντας το τρόπαιο του Κυπέλλου που είχε αθλοθετήσει η ‘Βραδυνή’ εφημερίδα απ’ τις σημαντικότερες του καιρού, μεταξύ επαρχιακών ομάδων και μάλιστα εντός των ορίων της πόλης. Επικοί πανηγυρισμοί μεταξύ των φιλάθλων εκεί στο ‘τέρμα Αβάντων’ στα καφενεία της Νεάπολης.
Προπολεμικα έπαιξε και ο Γιάννης Μπούρικας στην ομάδα της Προποντίδας, και λίγο πριν τον Πόλεμο, ‘Ενωσέος’ πλεόν τερματοφύλακας. Έπαιξαν ακόμη ο Δ. Παπαδάκης (Νησσάς), τα δίδυμα ‘Μπουρικάκια’, Γιώργος και Γιάννης και ο Γιάννης Βουτυράς (Κρίσων).
Απ’ τις ατελείωτες αλάνες που εκτείνονται απ’ τη σημερινή συνοικία του ‘Αγιάννη’ και μέχρι τα όρια του ‘Άγιου Στεφάνου’ με τις βραχοσπηλιές, εκεί στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και αργότερα και μέχρι εκεί που σήμερα εκτείνονται οι βιομηχανικές εγκαταστάσεις ‘Δάριγκ’, το ‘Πάρκο του Λαού’ και ο υποσταθμός της ΔΕΗ, που άλλοτε αυτές οι εκτάσεις καλύπτονταν απ’ τα περίφημα ‘Κανατάδικα’ και τα Τούρκικα μνήματα, ξεπήδησαν σπουδαίοι άσσοι της εποχής του ’30 και αργότερα, φορώντας τα χρώματα της ΑΕΚ. Απλοχεριά σε ταλέντο αλλά και φτώχεια ανείπωτη, απερίγραπτη. Μια αστείρευτη όμως ‘δεξαμενή’. Πρωτογενής παραγωγή ποδοσφαιριστών, δεν νοιάζονταν και πολύ για πρωταθλητισμό. Οι νέοι της περιοχής αναζητούσαν δια μέσου της μπάλας την αποκατάσταση τους την επαγγελματική… να εργάτες στο ‘Παγοποιείο’ και μετέπειτα ‘Συρματουργείο’ του ‘Δάριγκ’.
Προπολεμικά και ως και σήμερα ‘στέκουν’, έστω κι αν άλλαξαν χρήση τα γραφεία της ΑΕΚ επί της Αρεθούσης. Από εκεί ξεκίναγαν παίκτες, παράγοντες, ομαδικά, ποδαρόδρομο. Εκπρόσωποι της συνοικίας τους επευφημούσαν και τους κατευώδωναν και αυτοί καμαρωτοί-καμαρωτοί φορώντας την στολή έφευγαν για την Αεροπόρου Σαμαρτζή για να διεκδικήσουν την νίκη απ’ τον αντίπαλο τους.
Και η μπάλα, μοναδική και αναντικατάστατη μεταφερόταν στο γήπεδο από άτομο εμπιστοσύνης και κάποιες φορές με άκρα μυστικότητα.
Αργότερα στο κόλπο της προσάρτησης νέων ταλαντούχων, μετά την Κατοχή, μπήκαν και τα ‘Τσιμέντα’ και το κλωστουφαντουργείο, αργότερα ‘Πειραϊκή-Πατραϊκή’, στις οποίες οι ‘ισχυροί και ποδοσφαιρόπληκτοι της πόλης’ ασκούσαν την επιρροή τους για το συλλογικό συμφέρον, με τον εμπλουτισμό τους σε νέους και ταλαντούχους, για τις ομάδες που υποστήριζαν.
Μια αμιγής προσφυγική ποδοσφαιρική δύναμη, ήταν για την εποχή της η ΑΕΚ Χαλκίδας. Τούτο γίνεται αντιληπτό και απ’ τη σύνθεση του έμψυχου δυναμικού της με τις προσφυγικές γραμματικές καταλήξεις:
Τρύφων Παπαθεοδωρίδης, Αριστείδης Ποζίδης, Χαράλαμπος Μιχαηλίδης, Ισαάκ Εμμανουηλίδης, Αριστείδης Αναστασιάδης, Παναγιώτης Σαρόγλου, Θεμιστοκλής Αναστασιάδης, Δημήτριος Αναστασιάδης, Αλέξανδρος Ηλιάδης, Στράτος και Βασίλης Αγγελίδης. Είναι πραγματικά εκπληκτική η ομοιογένεια του προσφυγικού στοιχείου σ’ αυτή την ομάδα.
Σ’ αυτή την προπολεμική ομάδα, συναντάμε ακόμη τον Επαμεινώντα Ταμπάκη και τον τερματοφύλακα Πρόδρομο με το προσωνύμιο ‘Ποντούχ’.
Σπονδυλωτή είναι η αφήγηση του Βασίλη Τουλούμη, αλλά άκρως ενδιαφέρουσα του Γιώργου Ισμίρογλου, πυο διατηρεί σήμερα με τα παιδιά του παραδοσιακό παντοπωλείο, με χρώματα και γεύσεις μιας άλλης εποχής, στην περιοχή του Άγιο-Δημήτρη.
Αποσπασματικές πληροφορίες γι’ αυτή την περίοδο παίρνουμε και απ’ τον κυρ-Αλέκο Ταμπάκη (Μπάμπιας) και κυρίως απ’ τον Δημήτρη Δεμερτζή, που ‘χωμένος’ στην ‘ταξιδιάρική’ ‘Προοδευτική Εύβοια’ δεν έχει χρόνο για πολλές κουβέντες. Οι ‘ατάκες’ του όμως εμπνευσμένες. Οι αναφορές του στα αθλητικά πρόσωπα και γεγονότα παρελθόντος χρόνου πολύτιμες και ουσιαστικές, μέσα απ’ τις στήλες της εφημερίδας του. Απ’ τον ίδιο μάθαμε για μια αποστολή της δεύτερης ομάδας του Παναθηναϊκού στην Χαλκίδα για να τεθεί αντιμέτωπη με την νεοσυσταθείσα τότε ‘Ένωση’ στις 5 Δεκέμβρη του 1926. Μια πραγματικά πρωτόγνωρη εμπειρία για ποδοσφαιριστές και φιλάθλους. Είχε τότε στις τάξεις του, τους: Χέντερσον-Βασιλείου (Α)-Κωνσταντινίδη-Μπαλτάση-Αντωνόπουλο (Μ) και Μπογδάνο-Στεφανόπουλο-Μπαρτζούκα και Παπαδόπουλο. Κάποιο εξ αυτών θα μεταπηδήσουν για την συνέχεια στην πρώτη ομάδα του Παναθηναϊκού. Το σημαντικό αυτό γεγονός για την εποχή αναγγέλει με ανταπόκριση η ιστορική Αθηναϊκή εφημερίδα ‘Εμπρός’.
