Αν όντως υπήρξε βία στον ποδοσφαιριστή (και ανταπόδοση) για την κατάληξη της φάσης, η αγωνία μας θα έπρεπε είναι: να μην επεκταθεί στο μυαλό και την ψυχή του δεκάχρονου, δωδεκάχρονου τερματοφύλακα που εκπαιδεύεται σήμερα αλλά και στους προπονητές αυτών των ηλικιών.
Και τρέμουν στο λάθος όταν η μπάλα έρχεται στα πόδια τους. Εννοείται στις μικρές ηλικίες: ας δεχθούμε ως ομάδα 30 ανάλογων φάσεων γκολ, αρκεί να μάθουμε. Και θα μάθουμε.
Πως να λειτουργούμε σωστά ως ενήλικες ή επαγγελματίες αύριο.
Στο χώρο όπου υπάρχει ο παράδεισος της προβολής και των συμβολαίων.
Ταυτόχρονα κι η κόλαση του ανταγωνισμού και των απαιτήσεων (αμείβεσαι για τη νίκη, αυτό οφείλεις να προσφέρεις με όλες σου τις δυνάμεις, τα λάθη δεν συγχωρούνται πλέον).
Το σημαντικό είναι πως (ως συνήθως) εστιάσαμε μόνο σε αυτή τη φάση, στο στιγμιότυπα..
Τα λάθη των συμπαικτών που προηγήθηκαν, τα λάθη που οδήγησαν τον τερματοφύλακα στις επιλογές του, αυτά που τον συνόδευαν σε αυτά τα δευτερόλεπτα, η έλλειψη κάλυψης και στήριξης;
Η ευκαιρία που χάθηκε ώστε το πλεονέκτημα για ασφαλή ανάπτυξη να μετατραπεί σε κίνδυνο τελικά, αποτελεί συνολική ευθύνη και όχι ατομική.
Ως προπονητής, θα ανέλυα με αυτό τον τρόπο την φάση στους παίκτες μου.
Ανέλυσα λοιπόν την φάση από το βίντεο ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ του αγώνα.
Ακόμα ηχεί στα αυτιά μου το σχόλιο του σπίκερ στη μετάδοση.
” Ο Ντεγκρά πήγε να το παίξει Χιγκίτα, και παραπάνω…και την πλήρωσε”.
Η ΑΝΑΛΥΣΗ
Η φάση ξεκινά -και είναι σημαντικό να τονιστεί- από επαναφορά της μπάλας μετά από τραυματισμό παίκτη. Συνηθίζεται οι παίκτες να μην επανέρχονται άμεσα από μία ολιγόλεπτη διακοπή. Σε ότι φορά την συγκέντρωση, τον ρυθμό και την αλληλουχία των γεγονότων.
Ο ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑΣ
Όφειλε να έχει διαβάσει την φάση, ως τελευταίος παίκτης της ομάδας του.
Το πρώτο και βασικό του λάθος (αβίαστο):
Η λανθασμένη υποδοχή της μπάλας. Σε συνδυασμό με την λανθασμένη στάση του σώματος του.
Από εκεί ξεκινά ότι ακολούθησε:
– χάνει χρόνο, χώρο και επιλογές. Η μπάλα φεύγει μέτρα μπροστά του, χάνει τον έλεγχο.
– Χαρίζει χρόνο στους αντίπαλους να πιέσουν.
– Με την λανθασμένη στάση του σώματος του, στερείται της επιλογής της απομάκρυνσης της μπάλας.
– Στην πρώτη μονομαχία, που την κερδίζει, δέχεται φάουλ από τον αντίπαλο. Συνεχίζει να λειτουργεί όμως σαν να μην συνέβη, όλα θα μπορούσαν να τελειώσουν εκεί.
ΟΙ ΣΥΜΠΑΙΚΤΕΣ
Δεν ήταν μόνος στη φάση ο τερματοφύλακας.
Το πρώτο και βασικό λάθος: ενώ η ομάδα τους κατέχει την μπάλα και ξεκινά η ανάπτυξη (άρα και έντεκα είναι πλέον επιτιθέμενοι), αυτοί συνεχίζουν να λειτουργούν ως αμυνόμενοι.
Από την αρχή που ο συμπαίκτης οδηγεί την μπάλα στη μεσαία γραμμή.
Κι όταν δέχεται ο τερματοφύλακας.
Μένουν στατικοί σε όλη τη διάρκεια.
Αντίστοιχα όπως ο συμπαίκτης του που επέστρεψε την μπάλα.
Μένουν στατικοί ακόμα και μετά την πρώτη μονομαχία του τερματοφύλακα.
Δεν καλύπτει έστω ένας την προσπάθεια του,παρά μόνο όταν οι αντίπαλοι έκλεψαν.
Ήταν πλέον αργά.
ΕΛΛΕΙΨΗ ΚΑΛΥΨΗΣ
Τα λάθη αποτελούν το λίπασμα για την πρόοδο.
Δεν είναι άχρηστα.
Είναι πολύτιμα.
Όπως σε κάθε δύσκολη κατάσταση, δυσάρεστο γεγονός: ουσιαστικά τα συναισθήματα δεν τα γεννούν οι ίδιες οι καταστάσεις και τα γεγονότα.
Αλλά ακριβώς ο τρόπος που θα τα διαχειριστούμε.
Σε προσωπικό επίπεδο: ως προπονητής, δεν θα ήθελα ο τερματοφύλακας μου να απομακρύνει τυχαία, απλά την ευθύνη από αυτόν. Χαρίζοντας έτσι στον αντίπαλο εύκολη κατοχή, ευκαιρία, και ψυχολογικό προβάδισμα.
Στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο,τα λάθη στοιχίζουν ακριβά. Σε χρήματα, επενδύσεις, όνειρα. Υπάρχει κόστος. Έμαθα να κατανοώ, -άσχετα αν δεν αποδέχομαι πάντα- συναισθήματα και πράξεις που προκαλούν ο πόνος, ο θυμός, η απογοήτευση.
Η λύση; Πολλά λάθη, χιλιάδες, στις παιδικές ηλικίες, αποδεκτά με αγάπη.
Μάθηση κι εκπαίδευση σε αυτά που θα βοηθήσουν τον αυριανό επαγγελματία να είναι επαρκής στο υψηλό επίπεδο.
Όχι μόνο ποδοσφαιρικά, αλλά κι εκτός.
Άλλωστε, οι τα σημερινά παιδιά των υποδομών, των ακαδημίων…
Αποτελούν τους προπονητές, παράγοντες, φίλαθλους του μέλλοντος.
Κι αυτό είναι ελπίδα.
