Θανάσης Κούτος: Το ύστατο χαίρε… για τον Νίκο Κωτσή

Το ύστατο χαίρε...

για τον Νίκο Κωτσή

Ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά την εποχή των μεγάλων άσσων για το Χαλκιδέικο και ευρύτερα Ευβοϊκό ποδόσφαιρο εκεί στην εκπνοή της δεκαετίας του ’60. Στο πρώτο έτος της εφηβείας του, λαμβάνοντας το ‘ανδρικό προνόμιο’ ν’ αναπληρώσει το κενό που θ’ αφήσει πίσσω του ο Λουκάς Καγιάς, ο μεγαλύτερος ίσως ‘κήπερ’ και υπερασπιστής της εστίας των Χαλκιδέων.

Αυθύπαρκτο ποδοσφαιρικό ταλέντο, που σφυρηλατήθηκε μέσα απ’ τις διδαχές ενός μάστορα της ποδοσφαιρικής τέχνης και δημιουργού του λαμπρού εφηβικού ποδοσφαιρικού συγκροτήματος Α.Ο. ‘Χαλκίς’, του Πέτρου Τοπουζίδη. Ο Νίκος Κωτσής κατάφερε να ξεχωρίσει ανάμεσα στους Χαραμόπουλο, Κωνσταντόπουλο, Δράκο, να γίνει ο βασικός τερματοφύλακας αυτής της ομάδος και ένα χρόνο αργότερα το ’69-’70 υπό την καθοδήγηση του αείμνηστου Στέφανου Πετρίτση να είναι παρών και στην επιστροφή του Α.Ο. ‘Χαλκίς’ στην πανίσχυρη τότε Β’ Εθνική, εκτοπίζοντας τους έμπειρους Κώστα Τοκπασίδη και Γιώργο Πεπονή.

Είναι οι εποχή των ‘Ρούκις’. Τα ‘δεύτερα’ της ‘Χαλκίδας’ που γίνονται ΄πρώτα’. Ο Τάσος Ματσούκας, ο Βασίλης Μπαμπανιώτης, ο Μήτσος Δημητρίου, ο Μήτσος Παπανικολάου, ο Νίκος Παύλου, ο Κάκος Τοκπασίδης. Εκείνη η φανταστική ομάδα, που σήμερα στην αρχή της ‘τρίτης ηλικίας’, απόμαχοι πλέον των ‘επιγενόμενων’ αυτής της εφήμερης ζωής κιαι άλλοι με το ‘φύλλο πορείας’… γραμμή προς την αιωνιότητα.

Ιερές σκιές πλέον, ο Τάσος, ο Μήτσος, ο Κάκος, ο Νίκος και τόσοι άλλοι και σήμερα που γράφονται τούτες οι γραμμές ο Νίκος Κωτσής. Ο λαμπρός αθλητής του ’70 και υπόδειγματικός σύντροφος και πατέρας μέχρις χθες, φίλος ιδανικός, με ήθος και αξιοπρέπεια. Καθαρός και τίμιος στις συναλλακτικές σχέσεις του με την τοπική και βέβαια αθλητική κοινωνία, που σήμερα θρηνεί την απώλεια ένος εξαίρετου μέλους της, καθολικής παραδοχής. Ακούραστος, στο αμμόνι της καθημερινότητας, σεμνός, αφανής, ανιδιοτελής, σήμερα ‘δραπέτης’ αυτής της ουτοπίας που λέγεται ‘ζωή’ με την ψυχή του ανθρώπου ‘τυλιγμένη’ σ’ ένα μεταψυχικό νεφέλωμα προς την αιωνιότητα…

‘Θάνατος γαρ αθάνατος εστί’ κατά την Ευαγγελική ρήση. Στο ‘ύστατο χαίρε’… το μυαλό μουδιάζει, η καρδιά συντρίβεται. Η μνήμη παίρνει την μαυροφορεμένη μορφή της, για τον σύντροφο, τον πατέρα, τον αδελφό, τον φίλο.

Σήμερα 29 Ιανουαρίου 2019, στην εκκλησία της Αναστάσεως στο κοιμητήριο της πόλης μας, μια απέραντη σκυθρωπή σκηνή στήθηκε για τον Νικόλα, που δίδαξε όλους εμάς με την στάση του απέναντι στη ζωή, που αποχαιρέτισε με αξιοπρέπεια, αλλά και ανείπωτο πόνο και απερίγραπτη πίκρα.

Φτωχότερη πλέον η ‘θρυλλική παρέα’ εκεί στα φανάρια της Νεάπολης, στο καφεκοπτείο του Νώντα, απ’ την μετριοπαθή παρουσία του Νίκου, που πάντα έδινε τον τόνο της αλήθειας και της λογικής στις ατέρμονες συζητήσεις μας.

Αιωνία σου η μνήμη Νίκο