ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ... Στη χώρα της μούντζας και του ρε!
Τα σύνορα της ποδοσφαιρικής μιζέριας
Με το ασχοληθείς με το τοπικό ποδόσφαιρο της δεκαετίας του ’80 της μεγάλης ακμής, με τον διάπυρο ενθουσιασμό των φιλάθλων, το έκχειλο ποδοσφαιρικο ταλέντο των πρωταγωνιστών των γηπέδων και την μεγιστοποιήση του πάθους των παραγόντων, ακουμπισμένο στα χορταριασμένα μονοπάτια της λήθης, για μας τους ρομαντικούς αυτής της γεννιάς, που ζήσαμε τα πρόσωπα εκείνης της εποχής, γεγονότα και καταστάσεις, η νοσταλγία μεταλλάσεται δραματικά σε θλίψη και μελαγχολία.
Μένουν σπαράγματα της μνήμης, ξέφτια ρομαντισμού και μαζί ένα αποθησαύρισμα γνώσεων και πληροφοριών άχρηστων για ένα μεγάλο κομμάτι της σημερινής νεολαίας, που έχει φυλακίσει την όραση και την ακοή μπρος στις ηλεκτρονικές οθόνες, αιχμάλωτο του ψηφιακού απομονωτισμού.
Το ΙΝΤΕΡΝΕΤ σήμερα αποτελεί την σύγχρονη αλάνα της αποχαύνωσης… που να βρεθούν τα ταλέντα..! Οι ανατροπής προώθησαν τον άλλο τρόπο ζωής, της μίμησης και κατανάλωσης, με το πνεύμα του εκδυτικισμού να εισβάλει παντού… στην πολιτική, στην κοινωνία, στον αθλητισμό!
Μετά το ’90 η Εύβοια δεν ευτύχησε να παράξει ταλέντα ‘πρώτης γραμμής’, με εξαίρεση μια ασήμαντη αριθμητικά μειονότητα που κυριολεκτικά κατάφερε να ‘δραπετεύσει’ περνώντας τα σύνορα της ποδοσφαιρικής μιζέριας της Εύβοιας. Και σωστά έπραξε αφού απέφυγε τον εγκλωβισμό της, στον ρημαγμένο χώρο, της ανυποληψίας, της ουσιαστικά ανυπαρξίας, με τον Α.Ο. ‘Χαλκίς’ ρακένδυτο να προσπαθεί να πείσει την ‘αμφικτυονία των ισχυρών’ για τις πριγκιπικές του ρίζες, τον Ταμυναϊκό, την Ερέτρια απλά σε ετήσιο προσκλητήριο αναφοράς.
Πράγματι τι θα κέρδιζαν οι ίδιοι και το Ευβοϊκό ποδόσφαιρο αν έμεναν στον τόπο τους, ο Γιάννης Παπαδημητρίου, ο Γιώργος Ζαφειρόπουλος, ο Βαγγέλης Τόγιας, ο Δημήτρης Δεληγιάννης, ο Δημήτρης Καραγιάννης και στις μέρες μας, ο Τάσος Αυλωνίτης, ο Γιάννης Ανέστης, ο Κώστας Λάμπρου, ο Τάσος Τσοκάνης, ο Νίκος Κοροβέσης..;
Χάθηκαν τέλος και οι ‘μάστορες της ποδοσφαιρικής τέχνης’… οι προπονητές, μιας άλλης εποχής, που συντελούσαν κυρίως με το ένστικτο και το πάθος για το άθλημα και την ομάδα, στην μαζική παραγωγή ταλέντων.
ΙΕΡΕΣ ΣΚΙΕΣ πλεόν, ο Κόκος Μακρής, ο Βαγγέλης Χέλμης, ο Χαράλαμπος Κωτσακόπουλος, ο Αλέκος Ταμπάκης, ο Θόδωρος Κουμπιάς, που με πρόζυμο υλικό, παιδιά της αλάνας, έπλασαν ταλέντα, μοναδικά και ανεπανάληπτα, καταπλήσσοντας το πανελλήνιο. Ο Νίκος Τσαλίκης, ο Δημήτρης Τσακάλης, ο Σούλης Παππάς, ο Νίκος Σιμιτζής, και οι νεότεροι… ο Μπάμπης Σαχίνης, ο Πέτρος Μυστριώτης, ο Δημήτρης Σακκής, ο Γιώργος Γκάβαλης και τόσοι άλλοι ‘δουλεμένοι’ απ’ το ‘κοφτερό μάτι’ και ‘ακκονισμένο μυαλό’ ανθρώπων ντόπιων κυρίως, χωρίς εξειδικευμένη γνώση, αλλά με εξιδιασμένη εμπειρία που μπόρεσαν να μεταλαμπαδεύσουν στις γεννιές ποδοσφαιριστών που ακολούθησαν την πορεία του ποδοσφαίρου τις δεκαετίες του ’50-’60-’70 και ’80…
